Ελλάδα έχεις ταλέντο...

@Lost Hours

Ευχαριστώ πολύ. Το θέμα κατά τη γνώμη μου πάει πίσω ως την εποχή που ο Homo Sapiens επεκράτησε των Neanderthals (δεν κάνω πλάκα - οι κοινωνίες των δεύτερων βασίζονταν πιο πολύ σε πνευματικό υπόβαθρο ενώ αυτές των πρώτων ήταν βασισμένες περισσότερο σε υλικό υπόβαθρο).

Ελπίζω με το αρχικό κείμενο να έγινα κατανοητός, γιατί πέρα από την πλάκα ("... γνωστού μεγαλοστελέχους της Goldman "Sucks", καθηγητού ae1969"), το θέμα δεν είναι της ειδικότητάς μου.

 

Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Τη δεκαετία του `70 τη θυμάμαι σαν χθες. Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες. Austin Morris Allegro! Το σάντουιτς με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε. να στο χαλάσει. Τόσο καλά.
Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80. Και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ` το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας. Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. Όπως και της φτηνής ρητορικής. «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ζήτω η Λιβύη», μελετήστε το «πράσινο βιβλίο» του Καντάφι, και άλλα πολλά παρόμοια. Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα», και από κει πάνε κι`άλλοι. Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη και τον Σωκρατάκια που έλεγε και ο μακαρίτης ο Κίτσος και μπρρρ..
Τη δεκαετία του `90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η Λιάνη ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων. Με το χαμόγελο της Κολυνός. «Σοσιαλιστικά» βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα. Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης». Χα και πάλι χα. Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα.
Και μετά ήρθε το ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1 Ε πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ).
Παρόλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι μπρούκληδες. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136 άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊδες τυπάδες και αισθησιακές μοντέλες (όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες. 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV's, και πάει λέγοντας. Όχι παίζουμε. Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι. Ελλάδα ρε..
Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με π..ς αυγά δεν βάφονται. Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας. Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά γρηγοράδα. Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι. Και νάμαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν. Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων .. τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο κύκλος κλείνει.
Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές. Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα.
Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά.


Πάντα όμως υπάρχει και το ανεξήγητο. Μετά τα χρόνια της κατοχής, και με πλυθησμό σχεδόν κοντά το ενός εκατομυρίου ανθρώπων, όλα αναγεννηθήκαν. Μέχρι κάποιο σημείο και μετά κανείς δεν άκουγε κανένα, και ενδυναμονόνταν η ελπίδα σε ένα πρόσωπο. Για κάθε πρόβλημα υπήρχε ο Καζαντζίδης, και τα μηνύματα που στέλνουν τα τραγούδια του. Ηταν μια μορφή επικοινωνίας και πολυτέλειας συνάμα. Η πραγματικότητα λοιπόν απέδειξε οτι πάντα για τα πάντα υπάρχει ο Καζαντζίδης, κάτι που δεν βρίσκεται αλλού στο πλανήτη.

Όπως τότε, έτσι και τώρα. Μια στατική παράστασι επαναλαμβάνεται όπως έλεγε και ο Παυσανίας, χωρις παύσι.

οπότε ίσως ο Πάνου να βοηθούσε στη προκυμένη περίπτωσι:

 

Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Σε δεδομένες καταστάσεις συνιστάται ψυχραιμία, με λογική και σύνεση. Σε προμήνυμα εποχές, καθαρή σκέψη.


Ένα μεταφορικά πρακτικό παράδειγμα είναι η εναλλαγή αλληλεγγύης μεταξύ δυο οργανισμών. Τον οργανισμό Α και Β. Ο οργανισμός Β συμμετάσχει στην επιθυμία του Α, ο οποίος εκπληρώνει τις επιθυμίες, δίνοντας μέρος των πόρων του, και την μερική απόλαυση που απορεί, στον Β.


Πρακτικότερα, ο Β συνείσφερε τους πόρους του με την απόκτηση του 51% των πόρων του Α. Οι πόροι του Α αντιστοιχούν με το ισότιμο των πόρων ίσου των έντεκα εκατομμυρίων ατόμων. Οι πόροι του Β αντιστοιχούν με το ισότιμο των πόρων ίσου των εβδομήντα επτά εκατομμυρίων ατόμων. Συνεπώς το 49% πόρων του Α, αντιστοιχεί και με το 49% πόρων του Β, και το 51% πόρων του Β αντιστοιχεί με το 51% πόρων του Α. Υπάρχει δίκαιη ισότητα αλληλεγγύης.


Το παράδειγμα αναφέρεται με επιφύλαξη για κάθε μελλοντική εξέλιξη. Το bdsm θα δώσει διαφάνεια και διευκρίνηση.....

 

Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Εδω ειμαστε! Εδω εχουμε θεμα.

Οποιοι ελληνες πολιτες προσπαθουν να αποποιηθουν των ευθυνων τους εναντι του ελληνικου "προβληματος" (μα ειμαι μισθωτος πληρωνα τους φορους, μα ανηκω στον ιδιωτικο τομεα δεν κατασπαταλω δημοσια περιουσια, μα δεν ψηφισα ποτε τους κυβερνωντες τα τελευταια 250 χρονια κλπ) δεν ειναι τιποτε αλλο παρα στρουθοκαμηλοι.

Οι πολιτικοι που μας κυβερνουν ειναι ανταξιοι του λαου που τους ψηφιζει. Ας τους χαιρομαστε λοιπον, γιατι αν τους διαπομπευουμε βριζοντας, ειναι τελικα ομολογια της δικης μας ανυπαρξιας, της δικης μας ανακολουθιας λογων και πραξεων, της δικης μας επιθυμιας για βολεμα σε μια καλη θεση οπουδηποτε μεσω διαπροσωπικων πελατειακων σχεσεων. Γιατι δεν κανουμε πρωτα την αυτοκριτικη μας (και ειδικα αυτη η περιβοητη γενια του πολυτεχνειου που εχει το πιο σημαντικο μεριδιο ευθυνης για το σημερινο καταντημα), γιατι δεν αναρωτιομαστε τι και με ποιο κριτηριο ψηφιζαμε ολα αυτα τα χρονια?

Ο ιδιωτικος τομεας και οι ελευθεροι επαγγελματιες που εχουν φτασει σε σημειο να δηλωνουν εισοδηματα φτωχιας με το επιπεδο ζωης τους να ειναι πολλες φορες ανω του μεσου ορου, με την συστηματικη φοροδιαφυγη καθως και την ευνοικη μεταχειριση σε οποιον παραβατη εβρισκε το διεφθαρμενο ΣΔΟΕ, με το λαδωμα που "ανεχονταν" να κερασουν σε δημοσιες υπηρεσιες προκειμενου για την εξυπηρετηση των σκοπων τους, γιατι δικαιουται να παραπονειται για την σημερινη κατασταση? Ειναι απολυτα συνυπευθυνος!

Ο δημοσιος τομεας με την υπεργιγαντωση του, πιο αργος και απο την καθυστερηση τις περισσοτερες των περιπτωσεων, αρτηριοσκληρωτικος και χωρις αποδοση εχει αφεθει στις ορεξεις του τριτογενη φορεα εργασιας. Παροχη υπηρεσιων και ξανα παροχη και ξανα παροχη. Μα πως ειναι δυνατον να πραγματευεσαι τον τροπο παροχης αν δεν εχεις κατι να παραγεις. Εδω ομως ολα ειναι δυνατα. Οπως το επιδομα εγκαιρης προσελευσης (να μην αποζημιωθει ο δημοσιος υπαλληλος του οποιου υπουργειου που ειναι "συνεπης" στην ωρα προσελευσης του?), ο 15ος και 16ος μισθος των υπαλληλων της βουλης που δεν κοβονται βεβαιως αλοιμονο, η αναζητηση απο οπου ειναι δυνατον της εξτρα χρηματοδοτησης, του λαδωματος και της ρεμουλας (τιμιος δημοσιος υπαλληλος γαρ θελει και το κατιτις του). Γιατι λοιπον δικαιουται να παραπονειται για την σημερινη κατασταση? Ειναι απολυτα συνυπευθυνος!

Οι μη εχοντες αποψη επι των πολιτικων και κοινωνικων θεματων αληθεια δικαιουνται να μιλανε σε β πληθυντικο προσωπο (εσεις τα καταντησατε ετσι τα πραγματα). Η αδιαφορια και επειτα να ζητας τα ρεστα θυμιζει λιγο απο ανεκδοτο. Αφου δεν ενδιαφερονται τι τους επιασε τωρα? Θιγονται τα δικαιωματα τους ομως και σε αυτο δεν μπορουν να μην αντιδρασουν. Ας προσεχαν... Απουσια εναλλακτικης προτασης στην πολιτικη σκηνη. Ειναι αυτος λογος αποχης? Η εναλλακτικη αν προελθει θα ειναι απο το ευρυ κοινο, τον λαο. Δεν ειναι μια αφηρημενη εννοια. Πηγαζει απο εσενα, απο εμενα η απο ενα τριτο προσωπο. Καποιον γνωστο μας ενδεχομενως. Οσο αδιαφορουμε αλλο τοσο δεν θα υπαρχει εναλλακτικη και θα ψηφιζουμε αυτα που μονιμως κατακρινουμε η θα απεχουμε. Προσωπικα εχω κανει επιλογες παλιοτερα που τοτε θεωρουσα σωστες (ορισμενες μπορει και ποδηγετημενες) και που τωρα εχω πληρως αναθεωρησει. Παντως για την πιο προσφατη επιλογη μου, ειμαι απολυτα ησυχος οσον αφορα την συνειδηση. Αυτο δε με κανει λιγοτερο υπευθυνο της διαιωνισης ομως.

Οσο για το ξεπουλημα στο ΔΝΤ, δεν ειδα τον ελληνα να κοπτεται ιδιαιτερως. Ψιλο-αδιαφορα ηρθε και αυτο ενω θα επρεπε να ειχαν κολλησει ηδη οι μηχανες της οικονομιας απο την ακινησια και την απεργια, την μαζικοτητα. Αφου ακομη περιμενουμε εντολες εντεταλμενων συνδικαλιστων η πολιτικων δυναμεων για να βγουμε στους δρομους να διαδηλωσουμε, εχουμε πολυ δρομοο ακομη. Ας βαρεσουν και αλλο αυτο ειναι το μυνημα που στελνουμε. Αντεχουμε ακομη. Ισως επειδη εχουμε συναισθηση της ψευτο-"χλιδης" που ζουσαμε τα χρονια που περασαν με δανεικα, με δανεια, με πιστωτικες καρτες (εδω θα πω για το τελευταιο ειδικα ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ σε β πληθυντικο). Το αυθορμητο κινημα της κατσαρολας δεν ειναι εφικτο ακομη. Ο Ελληνας αλλωστε δε πειναει. Απλα θα περιορισει τις 15 συσκευες κινητων το χρονο στο ονομα της ψευτο-ευδαιμονιας. Σιγα τα ωααα.

 

Επτά, Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Οταν ο Φειδίας πήγε φυλακή

Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΥΡΙΛΛΑ

Πώς θα σας φαινόταν αν μαθαίνατε ότι ο Φειδίας φυλακίστηκε για το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, ο Περικλής κατηγορήθηκε για σπατάλη στην Ακρόπολη, ο Θεμιστοκλής είχε μάλλον... μακρύ χέρι, ο Αριστοτέλης στηλίτευε τον πλουτισμό κάποιων εφοριακών τη στιγμή που η άμεση φορολογία θεωρούνταν προσβλητική για τους Αθηναίους, ενώ ένας από τους πιο στενούς συνεργάτης του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν μέγας καταχραστής;

Αλλά και στο Βυζάντιο: τους τελευταίους αιώνες, τους αιώνες της μεγάλης κρίσης και της πτώσης, οι πλούσιοι γίνονταν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Οσο ειδυλλιακή εικόνα κι αν μας αρέσει να έχουμε για τους «αρχαίους ημών προγόνους», η διαφθορά είναι σύμπτωμα όλων των καιρών. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά τού τότε με το τώρα: «Εκείνη την εποχή, οι θεσμοί και το νομοθετικό πλαίσιο αποθάρρυναν τέτοια φαινόμενα και όταν εμφανίζονταν το πολιτειακό σύστημα τα εξόριζε κυριολεκτικά και συμβολικά», επισημαίνει στο «7» ο καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Παναγιώτης Βαλαβάνης.

Το ίδιο το πολίτευμα, λοιπόν, δεν δίστασε να ορίσει δικάσιμο για τον Περικλή, αφού τα μνημεία της Ακρόπολης συνδέθηκαν ίσως με τη μεγαλύτερη κατάχρηση της εποχής. Η χρήση των χρημάτων του ταμείου της Αθηναϊκής Συμμαχίας, αλλά και οι υποψίες ότι ο Φειδίας νόθευσε το κράμα χρυσού του αγάλματος της Αθηνάς, αμαύρωσαν, τότε, το έργο. Δεδομένου όμως ότι το πολίτευμα δεν ήταν «ελέω θεού» αλλά... «ελέω πολιτών», κινήθηκαν όλοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της εποχής. Αν και ορίστηκε δικάσιμος, ο Περικλής δεν δικάστηκε ποτέ, διότι ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Ωστόσο, πριν ξεκινήσει η ανέγερση του ναού της Αθηνάς Νίκης, ελεγκτές ξεσκόνισαν τη μελέτη του Καλλικράτη. Οσο για τον Φειδία, δικάστηκε και απέδειξε την αθωότητά του. Αλλά αμέσως μετά κατηγορήθηκε για αλαζονεία επειδή είχε απαθανατίσει τον εαυτό του και τον Περικλή στην ασπίδα της Αθηνάς και φυλακίστηκε!

Η πολύ οικεία σε μας διένεξη των πολιτικών που συνοψίζεται στο «ποιος έκλεψε περισσότερο από τον άλλον», διαδραματίστηκε ανάμεσα στον δημοκρατικό Θεμιστοκλή και τον συντηρητικό Αριστείδη, τον επονομαζόμενο «δίκαιο». Ο Αριστείδης, ως υπεύθυνος των δημόσιων εσόδων, κατηγόρησε τον Θεμιστοκλή για κατάχρηση. Ο δεύτερος, όμως, όχι μόνο κατάφερε να τον παύσει από τα καθήκοντά του, αλλά τον κατηγόρησε, επίσης, για ατασθαλίες. Οπως σημειώνει στο βιβλίο του «Οψεις του αρχαίου ελληνικού κόσμου» ο καθηγητής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, Μ. Τιβέριος, όταν ο Αριστείδης επανήλθε στη θέση του, απευθυνόμενος στα πλήθη, είπε: «όταν εκτελούσα ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου, με αποδοκιμάζατε. Τώρα που έχω αφήσει τους κλέφτες να αλωνίζουν το δημόσιο χρήμα, σας φαίνομαι σπουδαίος».

Το δωράκι του Δημοσθένη

Ομως και ο Δημοσθένης το 324 π.Χ. εξορίστηκε από την Αθήνα με την κατηγορία ότι συνεργάστηκε με τον μεγαλύτερο καταχραστή της εποχής, τον Αρπαλο. Στον τελευταίο ο Μέγας Αλέξανδρος είχε αναθέσει την ευθύνη των οικονομικών της στρατιάς και αργότερα του θησαυροφυλακείου της Βαβυλώνας. Καθώς όμως ήταν άπληστος καταχραστής και φοβήθηκε την οργή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δραπέτευσε στην Αθήνα. Ο Δημοσθένης αρχικά εισηγήθηκε την απέλασή του, αλλά, έπειτα από μια γενναία... δωρεά από τον Αρπαλο, άλλαξε γνώμη...

Και ενώ εμείς ετοιμαζόμαστε να πληρώσουμε τους σκληρότερους φόρους, οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας όχι μόνο δεν τους είχαν σε καμία υπόληψη, αλλά στην κλασική Αθήνα η άμεση φορολογία θεωρούνταν προσβλητική και τυραννική. «Η οποιαδήποτε φορολογία εργασίας και περιουσίας λογιζόταν ως ασύμμετρη προς την ιδιότητα του ελεύθερου πολίτη», αναφέρει ο Μ.Τιβέριος. Επειδή, όμως, καμία κρατική μηχανή δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά, εξαιρέθηκαν μεν οι πολίτες, αλλά τους φόρους τούς επωμίστηκαν οι μέτοικοι (οι ξένοι που διέμεναν στην Αθήνα).

Οι μόνοι πολίτες που πλήρωναν ήταν όσοι έκαναν ατιμωτικά επαγγέλματα, όπως οι «πορνοβοσκοί», ή τυχοδιωκτικά, όπως οι θαυματοποιοί, διότι τότε θεωρούνταν τυχοδιώκτες, ενώ από το χριστιανισμό και μετά είναι... σταρ. Και κυρίως πλήρωναν οι «έχοντες και κατέχοντες» πολίτες, με τη μορφή της «εισφοράς» για τις έκτακτες λειτουργίες της πόλης, όπως κάλυψη πολεμικών αναγκών, δραματικούς και μουσικούς αγώνες κ.ά. Και επειδή, όπως είναι φυσικό, στους έχοντες καθόλου δεν άρεσε να πληρώνουν, έρχονταν σε διενέξεις μεταξύ τους προκειμένου να αποφύγουν τις εισφορές. Και κάπως έτσι η Δημοκρατία μετέφερε την... κρίση στα πλούσια στρώματα της κοινωνίας και το έκανε τόσο επιτυχημένα ώστε, όπως αναφέρει και πάλι ο Μ. Τιβέριος, ένας ολιγαρχικός Αθηναίος του 5ου αι. έλεγε ότι «ο λαός απαιτεί να παίρνει χρήματα και να τραγουδά, να τρέχει, να χορεύει, να ταξιδεύει, να έχει ο ίδιος χρήμα και οι πλούσιοι να γίνουν φτωχότεροι».

Οσο για τους εφοριακούς, το επάγγελμα απαντάει και στη Σπάρτη. Μάλιστα ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του είναι πολύ σαφής: «Λανθασμένες είναι και οι ρυθμίσεις για τους εφόρους. Παρά το ότι είναι η σημαντικότερη εξουσία, ωστόσο προέρχονται από όλο το λαό και πολλές φορές συμβαίνει να παίρνουν το αξίωμα πολύ φτωχοί άνθρωποι, που χρηματίζονται εξαιτίας της φτώχειας τους». Και συμπληρώνει: «Ο τρόπος απονομής του αξιώματος είναι παιδαριώδης. Επρεπε να εκλέγονται από όλο το λαό και όχι όπως γίνεται τώρα. Αλλωστε, δεν είναι διακεκριμένοι πολίτες και, επειδή παίρνουν σοβαρές αποφάσεις, θα ήταν καλύτερα να κρίνουν με βάση γραπτή νομοθεσία και όχι αυθαίρετα. Ούτε όμως η ζωή τους συμβαδίζει με τους νόμους. Οι έφοροι ζουν με άνεση, ενώ οι άλλοι με σκληρούς περιορισμούς, με αποτέλεσμα να μην αντέχουν τη ζωή τους και να καταπατούν τους νόμους, για να απολαύσουν κρυφά τις σωματικές ηδονές...».

Φαίνεται πως το αρχαιότερο επάγγελμα, εκτός από αυτό που όλοι ξέρουμε, είναι και του τραπεζίτη, που δεν έχαιρε καμίας εκτίμησης από τους πολίτες της Αρχαίας Αθήνας. Και μπορείτε να υποψιαστείτε το γιατί: Οι τράπεζες και τότε σχετίζονταν με δάνεια και γι' αυτό ο Πλάτων στους «Νόμους» ζητά να απαγορευτούν τα έντοκα δάνεια. Εδώ, όμως, έρχεται το πολίτευμα το οποίο με τους νόμους θέτει εμπόδια σε κάθε σκοτεινό ανθρώπινο ένστικτο που επιζητά τον ληστρικό πλουτισμό. Οι τραπεζίτες, λοιπόν, ήταν έντιμοι και ήταν επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή, αφού τραπεζίτες επιτρεπόταν να γίνουν μόνο οι μέτοικοι, οι οποίοι δεν είχαν δικαίωμα στην κατοχή ακίνητης περιουσίας. Ετσι, όταν δάνειζαν, δεν μπορούσαν να υποθηκεύσουν περιουσίες των πολιτών.

Ιερά με τόκο!

Ολ' αυτά, όμως, αφορούν τις ιδιωτικές τράπεζες. Διότι υπήρχαν και κρατικές και ήταν τα μεγάλα Ιερά (π.χ. Δήλος) στα οποία οι ιδιώτες κατέθεταν τα λεφτά τους χωρίς τόκο. Οταν εμφανίστηκαν οι ιδιώτες, τα Ιερά άρχισαν και εκείνα να βάζουν τόκους, αλλά κατόπιν κρατικής έγκρισης.

Πολλούς αιώνες αργότερα, οι ευκατάστατοι έγιναν απρόθυμοι στις εισφορές. «Οι έχοντες να ανοίξουν τα βαλλάντια και τα κιβώτιά τους» γράφει ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Συμεών στον τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, καταγγέλλοντας ότι οι πλούσιοι «θησαυρίζουσι» και διαπράττουν κάθε λογής αδικίες εις βάρος των φτωχών. Η αλαζονεία, δε, ήταν τόσο απροκάλυπτη, ώστε, όπως σημείωνει η καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, Τόνια Κιουσοπούλου, «αυτόπτες μάρτυρες της Αλωσης λένε ότι ακόμα και οι τούρκοι στρατιώτες εντυπωσιάστηκαν από τους θησαυρούς που βρήκαν στα σπίτια των πλουσίων, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ότι δεν συνεισέφεραν καθόλου στις αμυντικές δαπάνες της πόλης». Πριν από την Αλωση, η ανερχόμενη τάξη των εμπόρων, που αντικατέστηκε την παλιά αριστοκρατία, είχε τον έλεγχο της πόλης και εμπλεκόταν στα δημόσια έργα, όχι όπως άλλοτε, μόνο για λόγους κύρους και υστεροφημίας, αλλά και με άλλα κίνητρα... Ο Μανουήλ Παλαιολόγος Ιάγαρις, λίγα χρόνια πριν από την Αλωση, ανέλαβε την επισκευή των τειχών και κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε δημόσιο χρήμα. *

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

* Μιχάλης Τιβέριος, «Οψεις του Αρχαίου Ελληνικού Κόσμου, (αν)επίκαιρες αρχαιογνωστικές συμβολές», 2007, εκδ. Πατάκη.

* Τόνια Κιουσοπούλου, «Βασιλεύς ή Οικονόμος, πολιτική εξουσία και ιδεολογία πριν την Αλωση», 2007, εκδ. Πόλις.

Αθήνα... όπως ΔΝΤ;

Μπορεί οικονομικές και πολιτικές αντιστοιχίες να μην υπάρχουν, αλλά η Ε.Ε. δεν είναι ο πρώτος οικονομικός συνασπισμός στην ιστορία της Ευρώπης και το ΔΝΤ δεν είναι ο πρώτος οργανισμός που παρεμβαίνει με το πρόσχημα της βοήθειας.

Η Αχαϊκή Συμπολιτεία διήρκεσε 130 χρόνια, σε αυτήν συνασπίστηκαν 44 κράτη, τα οποία θεσμοθέτησαν και νομισματική ένωση με κοινό νόμισμα. Ομως στη Δηλιακή Συμμαχία, που εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία, προσχώρησαν 400 μέλη κάτω από μία κοινή πολιτική και κοινό νόμισμα. Ο Θουκυδίδης είχε από την αρχή αμφισβητήσει τους σκοπούς της συμμαχίας και έλεγε ότι η περσική απειλή είναι το πρόσχημα, ο πλούτος είναι η αιτία. Και έτσι έγινε... Η Αθήνα πλούτιζε από τις εισφορές και εισέβαλε βίαια σε όσους είτε αρνούνταν να συμμαχήσουν (π.χ. Κάρυστος) είτε επιθυμούσαν να φύγουν, όπως η Νάξος, η Θάσος, η Μήλος.

Και βέβαια ως πόλη-ηγεμόνας δεν έχανε την ευκαιρία να επεμβαίνει όπου της ζητούσαν βοήθεια... Οταν, η Εγεστα, πόλη της ΒΔ Σικελίας, ζήτησε από την Αθήνα να επέμβει για να λυθεί η διένεξη που είχε με τον Σελινούντα εξαιτίας μιας αμφισβητούμενης μεταξύ τους περιοχής, οι Αθηναίοι δέχτηκαν αμέσως, σκεπτόμενοι ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να επέμβουν και στα πράγματα της Σικελίας. Ομως εδώ η Αθήνα έπεσε στην παγίδα που έστησε, διότι οι Εγεσταίοι παραπλάνησαν ότι έχουν χρήματα και οι Αθηναίοι επεχείρησαν την ολέθρια τελικά σικελική εκστρατεία το 415 π.Χ.

 

Re: Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Εδώ υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια που σου διαφεύγει, όπως και στους περισσότερους.

Επί 33 συναπτά χρόνια ο «λαός», δηλαδή το εκλογικό σώμα, δεν έδωσε σε κανένα κόμμα και σε κανέναν πολιτικό την πλειοψηφία και συνεπώς την εντολή για αυτοδύναμη διακυβέρνηση. Εντούτοις, με πολύ σύντομα διαλείμματα, ο τόπος κυβερνάται συνεχώς από μονοκομματικές κυβερνήσεις. Δηλαδή κυβερνά η μειοψηφία. Σ’ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει γίνει ούτε ένα δημοψήφισμα για ν’ αποφασίσει ο «λαός» άμεσα για ότι τον αφορά.

Τι μου θυμίζει αυτό; Την φράση ενός μεγάλου δικτάτορα:
«Οι άνθρωποι που ρίχνουν τα ψηφοδέλτια σε μια κάλπη δεν έχουν δύναμη. Την δύναμη την έχουν αυτοί που τα μετράνε».

Στο μέτρημα το 40% των ψήφων γίνεται 60% των βουλευτών…

 

Re: Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Για μια σειρά από λόγους …ευτυχώς αγαπητέ vautrin.
Νομίζεις ότι τα πράγματα είναι χαλιά; Χμμμ…έχεις δίκιο , είναι χάλια.
Θα ήταν όμως ακόμα χειρότερα αν αποφάσιζε ο λαός για μια σειρά από θέματα.
Νομίζω ότι μια φορά στα 4 χρόνια φτάνουν για να εκφράσει κάποιος την αμάθεια την προκατάληψη και την ηλιθιότητα του. Δεν είναι απαραίτητο να την εκφράζει κάθε τρεις και λίγο. Στην περίπτωση δημοψηφισμάτων κινδυνεύουν δικαιώματα που ούτε μπορείς να φανταστείς. Βλέπεις αγαπητέ μου η δημοκρατία , καλό πολίτευμα είναι αλλά δυσκολοχώνευτο. Έτσι ο καθένας την αναγνωρίζει μόνο για τον εαυτό του και όχι και για τους άλλους. Μην δώσεις λοιπόν το δικαίωμα δημοψηφίσματος σε ένα λαό που πιστεύει ότι κανονικα οι μισοί πρέπει να «κρεμαστούν στο σύνταγμα» για διάφορες αιτίες και αφορμές,

 

Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

η αληθεια ειναι οτι σπανια καθομαι να διαβασω posts με "κατεβατα" με κουραζουν
ομως Sado_M και Vautrin με κανατε και διαβαζα μια ωρα
πρωτη φορα διαβασα με ικανοποιηση και μαλιστα διαδοχικα δυο μακροσκελη μηνυματα.
Ευγε σας !!!!

 

Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Το σημερινό θαυμαστό επίτευγμα είναι αποτέλεσμα μιας αξιοζήλευτης συλλογικής εθνικής προσπάθειας.

ΥΓ. Το ελληνικό λούνα παρκ δεν τελείωσε.... Πρέπει να υποστούμε και την παράσταση των κλόουν.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

cornilios συμφωνώ και εγώ με την άποψη σου κατά ένα μεγάλο μέρος. Κάποιο δημοψήφισμα είναι κάλο να γίνεται για ριζικές, ακράδαντες αλλαγές στα πρόθυρα και στο τέρμα, και για το τέρμα μιας αναπόφευκτης καταστροφής η ανατροπής, και για την περίσταση που απαιτείται να συμβάλει ο καθένας. Είναι ανώφελο κάποιο δημοψήφισμα με ερώτημα “ να χρεοκοπήσουμε η όχι”, όπως ανώφελο είναι ένα δημοψήφισμα με ερώτημα την αλλαγή δυο, τριών η και περισσότερων παραγράφων ενός συντάγματος από μια μεγάλη μερίδα πολιτών.


Ένα έμπρακτο παράδειγμα των παραπάνω είναι και αυτού του δημοψηφίσματος του Κυπριακού λαού σε ένα δοσμένο σχέδιο του οποίου η θεματολογία είχε συνταχτεί από τον ίδιο το λαό, καθ' όλη την διάρκεια, και με όλη την εμπειρία αλληλοεπιδράσεων περισσότερο από σαράντα χρόνων συμβίωσις του. Οι λόγοι της σύνταξης του σχεδίου ήταν ερευνητικού περιεχόμενου, και ήταν αν τελικά μετά σαράντα χρόνια οι πολίτες εκείνης της δημοκρατίας είχαν τις ίδιες πεποιθήσεις όπως και στην αρχή των αναζητήσεών τους, και ότι δεν δινόταν τζάμπα κόπος με όλο το κόστος που διαιώνιζε μια κατάσταση φιλονικίας. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος έθετε το διλημμάτων “αν θα παρέμενε η υπάρχουσα κατάσταση με 100% κυριαρχικά δικαιώματα ως είχε, η θα πράττονταν τα όσα είχαν συμφωνηθεί από όλους/ες τους συντελεστές / πλευρές εντός των τελευταίων σαράντα χρόνων, όπου θα επέφεραν μια νέα κατάσταση με 100% εκ του συναιγκους 50% με 50% κυριαρχικών δικαιωμάτων, αποτελούμενα από την συμμετοχή ενός μηδενικού και αορίστου συμβολικού υποσύνολο της.” Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν αρνητικό από το 67% του πληθυσμού πολιτών, και θετικό απ το 33% αυτού. Ανάμεσα στις διαδικασίες του δημοψηφίσματος μια αξιοσημείωτη δήλωση ακούστηκε, και ήταν αυτή του ενός από τους πολλούς συντελεστές, ο οποίος θα δεχόταν “να συνομιλήσει” για το σχέδιο, μόνο με αυτούς που “θα το είχαν διαβάσει” πριν από κάθε συνομιλία του. Κάτι παρόμοιο πιθανώς να συμβεί αν τεθεί ερώτημα με περιεχόμενο την αλλαγή ενός συντάγματος. Λόγο της αναφερόμενης δυσκολίας “διαβάσματος και κατανόησης” του σχεδίου, εκείνος ο λαός έδωσε απάντηση στο ερώτημα του με ένα πιο απλό κριτήριο, το οποίο ήταν αν η 100% ακέραια κυριαρχία έπρεπε να αντικατασταθεί με τη νέα μορφή του συναιγκους 50% με 50% κυριαρχικού δικαιώματος, με αίτημα και αιτιολογία του 30% (αν δεν υπήρχε αόριστα αποτελούμενη αιτιολογία, δεν θα υπήρχε ερώτημα) του πληθυσμού, και με ένα υποσχόμενο εμπειρικά αμφίβολου“θα” για την πραγματοποίηση της.

---------- Post added at 01:35 ---------- Previous post was at 01:14 ----------

Θάλεια ευχαριστώ για την παρατήρηση σου από μεριά μου, το ίδιο εύχομαι ότι νιώθει και ο συγκάτοικος Vautrin με τον καλά ζυγισμένο και δυναμικό χαρακτήρα γραψίματος του. Σαν σαδιστής θα αναρτήσω τα παρακάτω με bdsm περιεχόμενο, σαν συνεχεία του χαρακτήρα των άρθρων μου στο νημα.

¨"Το ραδιοφωνο του Καζαντιδη" :      
​

....προσθέτει με ένα περίεργο τρόπο, κοιτάει να μην ξεφύγει καθόλου από το τραγούδι...
....δηλαδή δεν το μαγαρίζει, δεν το μολύνει με την δικιά του προσωπικότητα...
....κάτι που κάνουν οι άλλοι τραγουδιστές....
​

Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος....
στον εαυτό σου έτσι λες....
τι πάει να πει βρωμιά και τρόμος....
κατήφορο και προσβολές...

Για σένα ο δρόμος είναι δρόμος....
στον εαυτό σου έτσι λες....
τι πάει να πει είναι στραβός....
ποιο θα είναι το φινάλε όμως...
κάνεις δεν το μαντεύει ακριβώς...
​

.....η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα...
....η ώρα που γεννιέται η ζωή...
...η ώρα που ταιριάζει η αναπνοή σου..
...μαζί με την δική μου αναπνοή...
....και αν είναι η αρχή στη κατηφόρα...
...η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα...
​

"Ελλαδα εχεις ταλεντο"​

---------- Post added at 01:40 ---------- Previous post was at 01:35 ----------

Αν δεν σε νευριαζει, ακου καμμια πενια απο τα παραπανω, αφου ειναι να το υποστεις....  

 

Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Χαιρομαι που σε "ξανακουω",φιλε χημιικε!
Πολυ σωστοι οι προβληματισμοι που βαζεις.Θα προσπαθησω να τους γενικευσω λιγο.
Τι αποψη εχει σημερα ο συγχρονος Ελληνας για την κοινωνια στην οποια ζει και την οποια ομως εχει συνδιαμορφωσει;
Μοιαζουμε να ανεχομαστε,να υφισταμεθα την κοινωνια ,στην οποια ταυτοχρονα και αποδιδουμε ολα μας τα βασανα αλλα και ζηταμε να μας επιλυσει τα προβληματα.
Λειπει ομως η αντιληψη,η αποψη μας για την κοινωνια.Δεν θελουμε τον μετασχηματισμο της απο την μια - βδελυσσομεθα καθε ιδεα αλλαγης των δομων και της οργανωσης της - αλλα εξ ισου απορριπτουμε και την διατηρηση και αναπαραγωγη της.
Δεν μας θελουμε,δεν μας αρεσουμε,αλλα ταυτοχρονα αδυνατουμε να παραγουμε και μια αντιληψη για το πως θελουμε να μετασχηματισθουμε και βεβαια να εργασθουμε προς αυτην την κατευθυνση.
Αυτη η κριση ταυτοτητας ειναι αναγλυφη σε ολα τα επιπεδα,ξεκινωντας απο την οικογενεια,συνεχιζεται στην παιδεια και ολοκληρωνεται στον αποδιαρθρωμενο κοινωνικο στο.Αξιες; ποιες αξιες; Ουτε θρησκεια,ουτε πατρις,ουτε κοινωνικη αλληλεγγυη,ουτε ταξικη συνειδηση ,τιποτα,απ'οπου κι'αν το πιασεις ,μονο "βιοτικο επιπεδο" χαϊλικι,λεφτα,καταναλωση.
Οποιος δεν περιθωριοποιειται (κλεφτρονια,πρεζονια,μπαχαλακηδες) ιδιωτευει κι'αν ειναι και λιγο εστετ αποκτα και καποια χομπυ για να τη βγαζει.Το βδσμιον ας πουμε...

 

Απάντηση: Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Προτιμησi στο μικροαστικο bdsm που ειναι οικονομικοτερο!