Εμενα οι φιλοι μου ειναι....

Εμένα οι φίλοι μου… …είναι διαφορετικοί μετά την κρίση. Τα γέλια, οι χειρονομίες, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, όλα αλλάξανε, λιγοστέψανε, κρυφτήκανε σε ένα θλιβερό καβούκι ανασφάλειας. Εκείνο το χαρακτηριστικό χτύπημα στην πλάτη που έδειχνε μια εξ αρχής ανάγκη να αισθανθείς τον άλλο, χάθηκε κι αυτό. Στη θέση του μπήκε η ελεγχόμενη απόσταση, σαν την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Λες και κουβαλάμε όλοι ένα νέο είδος αρρώστιας που μας αποτρέπει από το να πλησιάζουμε τους υπόλοιπους ανθρώπους, μήπως και κολλήσουμε κανένα μικρόβιο. Είναι σα να φοράμε εκείνες τις μάσκες με τις οποίες κυκλοφορούνε οι κάτοικοι περιοχής που έχει υποστεί πυρηνική καταστροφή. Μάσκες. Πολλές μάσκες. Η μάσκα του φόβου, η μάσκα της υποκρισίας, η μάσκα του πόνου, όλοι φορέσαμε κι από μια διαφορετική και βγήκαμε να ξεφαντώσουμε σε τούτο το καρναβάλι της τρέλας, ενώ κανείς δεν μπορεί να δει τα χαρακτηριστικά του άλλου καθαρά. Εμένα οι φίλοι μου… …φύγανε για τα ξένα. Αφήσανε τη χώρα τούτη καθώς βουλιάζει σαν καράβι πολυτελείας που στην πορεία αποδείχθηκε σάπιο και σαθρό. Φύγανε, όχι γιατί το θελήσανε, αλλά γιατί σπρωχτήκανε με το στανιό στα βαγόνια της ξενιτιάς, αφήνοντας πίσω μανάδες να στέλνουν πάλι γράμματα. Αφήσανε όμως και τους φίλους τους πίσω. Και η ξενιτιά είναι διπλή όταν ξεριζώνεσαι από τη γη των φίλων. Τι να σου κάνουν τα ρομποτικά ταχυδρομεία, τα άψυχα προσωπάκια σε οθόνες από σκονισμένους υπολογιστές, σε σχέσεις “εξ αποστάσεως”, που ποτέ δεν καλύπτουν τις άμεσες στιγμές σου, εκείνες που θέλεις να ξεσπάσεις, εκείνες που επειγόντως έχεις ανάγκη να βρεις κάποιον και να μιλήσεις. Και χτυπιέσαι και καταριέσαι τη χώρα σου γιατί σου πήρε το μισθό, τη δουλειά, την αξιοπρέπεια, αλλά περισσότερο σε πονά που σου πήρε και τα πρόσωπα εκείνα που μπορούσες να εμπιστευτείς και να ανοιχτείς και να φανερώσεις τα εσώψυχά σου. Εμένα οι φίλοι μου… …δεν ανοίγονται πια. Καθώς μιλάς μαζί τους, βλέπεις ότι ο νους τους ταξιδεύει μακρυά, και κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι, αλλά στην πραγματικότητα δεν λένε τίποτα και δεν ακούνε τίποτα από όσα τους λες. Προσποιούνται ότι συζητάνε, ενώ στην ουσία δε συνομιλούνε με κανέναν άλλο παρά μόνο με τον εαυτό τους. Και τους ρωτάς τις επόμενες ημέρες για εκείνο το γεγονός που σε είχε σακατέψει, που σε προβλημάτιζε, και εκείνοι δεν θυμούνται σχεδόν τίποτα. Και προσπαθείς να προσεγγίσεις την αγωνία τους, να βρεις τα κουμπιά εκείνα που θα ξεκλειδώσουν τις ταμπουρωμένες γωνιές τους, αλλά τότε κλείνονται ακόμα περισσότερο στις μύχιες σκέψεις τους. Είναι λες και δειλιάζουν να δείξουν τις πληγές τους, να τις βγάλουν στο φως, μήπως και θεωρηθούν κι εκείνοι ευάλωτοι, εύθραυστοι και πληγωμένοι. Όχι, δεν γουστάρουν καμία θεραπεία, γιατί, στην τελική, ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που θα τους θεραπεύσεις; Εμένα οι φίλοι μου… …δεν έχουν χρόνο για φιλίες. Στο λαχανητό της επιβίωσης, η φιλία κατήντησε περιττό περίσσευμα. Θυμίζει πια εκείνα τα παραπανίσια ψώνια που έριχνες στο καλάθι του σούπερ μάρκετ, εκείνες τις εποχές που τα συναισθήματα και τα πορτοφόλια ήταν παχυλά. Ναι εκείνα τα χαζά και άχρηστα που εσύ τα ψώνιζες σχεδόν ψυχαναγκαστικά για να έχεις την αίσθηση ότι ψωνίζεσαι πλήρως. Οι επαφές των ανθρώπων πλέον μικρύνανε, από καρότσι γίνανε καλάθι, χωράνε πολύ λιγότερους και για σύντομα χρονικά διαστήματα. Μετά τον ελεύθερο χρόνο, το χρόνο για πολιτισμό, για έρωτα, λιγόστεψε και ο χρόνος για τους φίλους. Εδώ δεν έχουμε πια χρόνο για να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, θα σπαταλήσουμε λεπτά και ώρες και δευτερόλεπτα σε ανούσιες φιλικές ενασχολήσεις; Εμένα οι φίλοι μου… …συμπιέζονται ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες. Από το πρώτο πρωινό τους ξύπνημα, κουβαλάνε ένας βάρος στην καρδιά, στα βλέφαρα, στην ψυχή τους. Βαραίνουν τα πόδια τους τα ίδια, πάνω στο στίβο του “υγιούς” ανταγωνισμού, των συγκρίσεων και των συγκρούσεων. Τι κατάφερες εσύ, τι δεν πρόλαβα εγώ, σε πόσα τετραγωνικά θέλεις να μετρηθούμε, εντάξει, πως κάνεις έτσι, ήταν ένα απλό πισωγύρισμα αυτό, άλλοι πεθαίνουνε για ένα κομμάτι ψωμί, δεν είναι δα και σπουδαίο που γύρισα πίσω στους γονείς μου, τι στο διάολο θέλεις πια και δήθεν ενδιαφέρεσαι για ΄μένα και με ψάχνεις συνεχώς για να πιούμε έναν γαμημένο αγχωτικό καφέ και να τα πούμε και να μου πεις ότι χάθηκα, ότι χάνεσαι, ότι έχουμε χαθεί. Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά. Και πετάνε.

 

Εμένα οι φιλοι μου ειναι απλά οι ΦΙΛΟΙ μου....
Όχι τόσο στις λύπες γιατί εκεί όλοι τρέχουν και κλαίνε
αλλά στις χαρές γιατί εκεί μόνο εκείνοι έρχονται και χαίρονται....

 

Οι ΦΙΛΟΙ μου είναι εκείνοι που θα στρέψω το βλέμμα μου για να μου πουν προχώρα μη σταματάς...
Οι ΦΙΛΟΙ μου είναι εκείνοι που θα με πάρουν αγκαλιά για να μου πουν συνέχισε...
Οι ΦΙΛΟΙ μου....
απλά τους αγαπώ...
...γι αυτό που είναι μα κυρίως γτ είναι στη ζωή μου και μοιραζόμαστε στιγμές...

 

Εμένα ... φίλος μου είσαι εσύ.....!!!!

 

Εμένα οι φίλοι μου είναι..διαφορετικοί! Διαφέρουν σε σύγκριση με τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους και φυσικά σε σχέση με εμένα.
Αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι στην ζωή μου που δεν ακούμε την ίδια μουσική, δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, δεν αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο την ζωή μας, διαφέρουν πολλές φορές οι απόψεις μας, τσακωνόμαστε έτσι για το τίποτα (ειδικά αμα έχουμε και περίοδο),μπορεί να μην έχουμε καν τις ίδιες συνήθειες, δεν είναι πάντα Δημόσια παρόντες στις χαρές και στις λύπες αλλά είναι πάντα παρόντες στις χαρές και στις λύπες με έναν άλλον τρόπο που εμένα μου κάνει και με ευχαριστεί.
Εμένα οι φίλοι μου είναι αδέρφια! Δείχνουμε την ζήλεια είτε βρίζοντας ο ένας τον άλλον είτε σαν μικρες γατούλες που νιαουρίζουν εκνευριστικά, οι φίλοι μου είναι ο εαυτός τους και μαζί τους είμαι και εγώ ο πραγματικός ωραίος εαυτός μου και ενώ δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες συνήθειες κλπ κλπ κλπ περνάμε υπέροχα όταν είμαστε μαζί γιατί είμαστε διαφορετικοί με αληθινά αισθήματα αγάπης ο ένας για τον άλλον.
Στους λίγους φίλους μου λοιπόν εκ των οποίων δεν θα μπορούσε να λείπει Η ΦΙΛΗ @sweet_release (κοίτα μην το πάρεις πάνω σου σε έχω κάνει μπλοκ)

 

Σορρυ που σου χαλάω το,κατά τα άλλα,ωραίο ξέσπασμα,
αλλά δε φταίει διόλου η κρίση για τους φίλους που γράφεις οτι δε νοιάζονται πια όπως παλιά.
Δε νοιάζονταν ποτέ κι απλώς τώρα φαίνεται.
Απο πάντα ήταν ελάχιστοι οι άνθρωποι που επενδύουν στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Εγώ νιώθω τυχερή που έχω παιδικές φίλες.Το επιδίωκα όμως.Ενδιαφερόμουν να έχω δυνατές σχέσεις στη ζωή μου και να τις διατηρώ γιατί έτσι ένιωθα και νιώθω όμορφα.
Ίσως πάλι,απλώς να έσπειρα σε γόνιμο έδαφος και γι' αυτό μπόρω να απολαμβάνω τους καρπούς.
Όπως και να 'χει αυτές οι περιπτώσεις
λειτουργούν όπως οι δεσμοί οικογένειας και δ
ε γίνεται να μην έχεις πραγματικό ενδιαφέρον για αυτούς και να μην έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για εσένα επίσης,σ'
όποια εποχή και να ζεις,όποια προβλήματα και να έχετε,και όπου και να βρίσκονται.

Πλέον κι εγώ βλέπω τις φίλες μου μια φορά στους μήνες γιατί χρειάστηκε να μείνουν μακριά αλλά είναι κοντά μου και με πολύ δυνατό τρόπο όπως και εγώ για αυτές.
Η πραγματική επαφή δεν είναι μέσω αφής και όρασης,δεν εξαρτάται από αυτά.

17 χρόνια φιλίας και έχουμε πολλά άλλα μπροστά μας,μπορεί όχι με τον ίδιο ρυθμό ή τρόπο αλλά σίγουρα με το ίδιο συναίσθημα.
Κάποτε μένανε στον κάτω όροφο,τώρα χιλλιόμετρα μακριά.Το μόνο που άλλαξε είναι που δε κατεβαίνω ό,τι ώρα να ναι και δεν μου χτυπάνε τη πόρτα ό,τι ώρα να 'ναι.Χτυπάει το τηλέφωνο ό,τι ώρα να είναι.

Στην εποχή της κρίσης το πραγματικό συναίσθημα δυναμώνει,δεν αποδυναμώνεται.
Οπότε για μένα ένα από τα θετικά της κρίσης είναι αυτό,το οτι γίνονται πιο φανερές οι σαθρές σχέσεις.

 

Nομίζω θα ήταν προτιμότερο να αναφερθεί η πηγή του αρχικού κειμένου.

 

Ααααχ      Τετοια κανεις και θα ζηταω αγκαλιτσες !!!   :*