Εμπιστοσύνη και ασφάλεια στη σχέση Κ/υ

Aυτό

Οτιδήποτε άλλο, είναι θεωρίες που απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

 

Προβλέψιμο  

 

Άλλοι ψάχνουν να πιαστούν από τα βιωματικά άλλωνε, άλλοι το στρίβειν δια του αρραβώνος από την μπαλαφάρα τους κι άλλοι "κράζουν" αυτά που τους αρέσουν να φκιάνουν...

 

Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη.
Ο ηλίθιος ποτέ.


Βόλφγκανγκ Γκαίτε

 

Ίσως το άνωθεν αξίζει ένα νέο νήμα.


Επί του παρόντος και με πολύ αδρές γραμμές,

δεν είναι ασφαλές να κρίνει κανείς γενικές έννοιες με γνώμονα μία απαρέγκλιτη οριοθέτηση αυτών. Ο χαρακτήρας τους είναι τέτοιος που εγκαλεί σε μία διαλλακτική στάση, ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν απρόσκοπτα όλα τα σκέλη που τις αφορούν. Μόνο που η διαλλακτικότητα εν προκειμένω ορίζεται στη βάση της αναγνώρισης πως κάτι υφίσταται, διότι φέρει ακριβώς κάποιες ιδιότητες που δε θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν με κανέναν άλλο τρόπο.
Ακούγεται αδιάλλακτο εν πρώτης, ξέρω. Με μία διαφορά που θα προσπαθήσω να στοιχειοθετήσω ευθύς αμέσως.

Αν, μιλώντας υποθετικά, δε σας δίνονταν κάποια άκρα-πλαίσια και σας καλούσαν να βρείτε μία διαλλακτική στάση έναντι μιας (χ) κατάστασης, πώς και με ποιά κριτήρια θα οριοθετούσατε τελικά αυτήν ?... Βλέπετε, αναγνωρίζουμε το οποιοδήποτε ζήτημα ως ενταγμένο σε ένα ευρύτερο πεδίο κίνησης. Κι αυτό δεν είναι κάτι το ασήμαντο, καθώς από την εν λόγω εμπέδωση άγεται και μία ολόκληρη συλλογιστική αντιμετώπισης καταστάσεων. Εκκινούμε να ορίσουμε κάτι, έχοντας ήδη ορίσει έστω και ασυναίσθητα το ευρύτερο πεδίο στο οποίο θεωρούμε ότι εντάσσεται. Είναι όμως αυτό ασφαλές ? Η απάντηση είναι πως , ναι είναι, στο βαθμό που το ευρύτερο πεδίο δεν διαταράσσεται και ουδόλως διαφοροποιείται.

Αν πάλι το προαναφερθέν ευρύτερο πεδίο δεν οριζόταν τότε πώς θα αντιλαμβανόσασταν διαλλακτικώς μία συγκεκριμένη κατάσταση ? Η απάντηση είναι πως ελλείψει ευρύτερου πεδίου η κατάσταση αυτή καθ' αυτή θα έπαιρνε αυτομάτως την υφή του πεδίου τούτου.
Είναι ασφαλές αυτό ? Ναι είναι, στο βαθμό που δεν υπάρχει κάποιο άλλο πεδίο να αντιπαρατεθεί σε αυτό που μόλις δημιουργήσαμε. Πότε θα μπορούσε να συμβεί το τελευταίο ? Όταν κάνουμε τα στραβά μάτια. Δηλαδή όταν γνωρίζουμε πως υπάρχει ήδη ένα πεδίο και παραταύτα κάνουμε πως δεν το αναγνωρίζουμε. Αν υπάρχουν πέραν του ενός τότε αυτά θα πρέπει να μπουν σε μία έννοια συνόλου-υποσυνόλου.

Κρατώ για το τέλος μία τρίτη περίπτωση κατάστασης, που με κάποιο τρόπο δύναται να ξεπεράσει το ήδη υπάρχον ευρύτερο πεδίο, καθιστώντας την ίδια πλέον ως διάδοχο του. Είναι ασφαλές αυτό ? Και πότε μπορεί να συμβεί ?
Συμβαίνει όταν η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι τέτοιας έντασης ώστε να μη μπορεί αυτή τελικά να εγκολπωθεί από το παρόν πεδίο. Κατ' αυτόν τον τρόπο δύναται να το υπερκεράσει και υπερβαίνοντας αυτό δημιουργεί ένα καινούριο status quo. Και ναι , είναι ασφαλές στο βαθμό που το πρότερο πεδίο μπορεί να εξακολουθεί να λειτουργεί ως μέρος του ευρύτερου.

Και για να το φέρω σε πιο απτό επίπεδο.

Το σπίτι του καθενός είναι και ο πιο ασφαλής τόπος. Παρόλα αυτά τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται ακριβώς στο σπίτι. Είναι δυνατό άραγε να άρει όλο αυτό την αίσθηση ασφάλειας που αποδίδει τελικά ο χώρος του σπιτιού ?
Και τί είδους εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς στο σπίτι του , πέραν από το γεγονός ότι είναι όντως σπίτι του και δεν δύναται να κάνει τίποτε άλλο παρά να είναι ... ε ναι λοιπόν σπίτι του.
Και πότε αλήθεια εκκινεί να υπάρχει η αίσθηση ύπαρξης αυτού, όπως και πότε παύει να υφίσταται ?
Κι όταν το τέλος επέρχεται,είναι αρκετό ώστε να μπορεί να υπάρξει άραγε νοηματική μετακύλιση στο παρελθόν αποδίδοντας άλλη χροιά ?

Θεωρώ πως όχι. Αν η απάντηση παραταύτα είναι καταφατική, αυτό συμπαρασύρει και έρχεται μαζί με μια συνολική αναθεώρηση εκ βάθρου, που αφήνει να εννοηθεί πως έχει υπάρξει τόσο μια αρχικώς κακή αξιολόγηση, όσο και μία αδυναμία λειτουργίας ενός υποβάθρου (δηλαδή ενός εσωτερικού σπιτιού) που φιλτράρει, εμπλουτίζει και τελικώς συνομολογεί σε πράγματα και καταστάσεις.

Τώρα αν κάνουμε τον κόπο και ρίξουμε μια ματιά εκεί έξω θα βρούμε πως κάποιοι και κάποιες κουβαλούν το σπίτι τους μαζί τους και το φέρουν ως κόρη οφθαλμού. Αδιάλλακτο ?

 

προσανατολίζομαι, κι όχι μόνον απ το νήμα, οτι χώρος ασφάλειας και άνεσης είναι η υποταγή. οτι η υποταγή οδηγεί στην ασφάλεια, κι όχι αντίστροφα.

 

Έχετε δίκιο, είναι λάθος προσέγγιση.
Κυνηγώντας την ασφάλεια, κινδυνεύεις να μην ζήσεις την υποταγή.
Ο μόνος δρόμος είναι να ακούσεις το "κάλεσμα".

 

Η ασφάλεια δεν επιτυγχάνεται μπαίνοντας στο αμάξι, ούτε αποτελεί αυστηρή προϋπόθεση για να μπει κάποια σε αυτό. Χρειάζεται το όχημα να είναι άρτιο ή σωστά συντηρημένο και πρωτίστως στο τιμόνι του να υπάρχει Οδηγός που ξέρει, θέλει, μπορεί να οδηγήσει. Ομοίως και η άνεση. (Να σημειωθεί πως δεν είναι λίγες οι υ, που δεν επιθυμούν άνεση στην Κ/υ, όπως φυσικά και Κ που δεν προσφέρουν βολή στις υ τους). Στην πορεία δομείται η ασφάλεια, και όχι αυτή που τελείται σε ευθεία και σε ομαλό δρόμο. Απεναντίας.

 

Νομίζω είναι θεμιτό και από τα δύο μέλη μιας τέτοιας σχέσης να βασίζεται πάνω σαυτες τις έννοιες ασφάλεια εχεμύθεια κλπ..όμως η φύση της ίδιας της σχέσης δίνει στο ένα μέλος την πλήρη εφαρμογή αυτών των όρων συνεπαγωγικα η αξία ενός Κυριαρχικού βγαίνει μέσα από αυτή την συμμόρφωση αλλά παράλληλα να βρει τρόπους να επιβάλλει την αγωγή του..σεβόμενος τέτοιες έννοιες..η μαγεία της Κυριαρχίας για μένα...