Ενάντια στη μορφή-ζευγάρι

Ωκεάνια ταξίδια...

Ευχαριστώ για το σχόλιο

Εύστοχο

Σπάνιο αλλά το καλό να λέγεται

 

Η πολυπροσωπη συζητηση που εντεχνως κ ευστοχα αναζητειται απο το νηματοθετη αποδεικνυει οτι τιποτα δε μπορει να μηδενιστει
σε αυτο το κοσμο κ οτι το σημειο μηδεν ειναι ισως η μεγαλητερη ανθρωπινη απατη.
το κειμενο εμενα προσωπικα μου θυμισε κατι σαν ιδεολογικο μανιφεστο μιας αυτοεξοριστης οργανωσης που διακδικει πισω
τα πατρια εδαφη.
αποστασιοποιημενος χρονια συνειδητα απο καθε μορφης ιδεολογια κ καθε μορφη οργανωσης μιας ιδεας κ επιβολης της σε
ενα κοινωνικο συνολο κραταω μια παθητικη κ σκεπτικιστικη σταση σε τετοιου ειδους αποψεις.

Απο τις αρχαιες μυθολογιες τη κιβωτο του Νωε μεχρι τις μερες μας ολα βασιζονται στο ζευγαρι ειναι μια πολυ ευκολη λυση
για να μη μπορει καποιος να καταλαβει τη ποικιλομορφια της ζωης κ παραλληλα απο καταβολης κοσμου η επικρατεστερη ιδεα ηταν η
παγκοσμιοποιηση απο την αποικιακη Ελλαδα τη Ρωμη τους κονκισταδορους τους παγκοσμιους πολεμους μεχρι σημερα που
αυτο ειναι πιο φανερο απο ποτε κ ολα αυτα στο ονομα μιας ιδεολογιας καθε φορα κ η οποια αντισταση στο ονομα μιας αλλης ιδεολογιας
της αντιθετης ισως αλλα τελικα κ οι δυο εχουν τον ιδιο σκοπο την επικρατηση τους.
Δεν αμφιβαλω καθολου οτι ειτε πατριαρχια ειτε μητριαρχια ειτε ζευγαρια ειτε ομαδικα οργια η κατασταση θα ηταν η ιδια απο
την στιγμη που η ιδεα γινεται λογος κατι που εμενα στα αυτια μου ηχει σκοπος οφελος...πιστευω με αυταπαρνηση στην ιδεα που ειναι αυτοφωτη
που δεν ειναι προσηλυτιστικη μια αχτιδα φωτος να παρω μ αρκει κ ευχομαι να βρω πολλες τετοιες να φωτιζουν τα σκοταδια μου
σε αυτο το νημα βρηκα καποιες.
Στο θεμα του κειμενου θα δωσω ενα παραδειγμα πως το βλεπω ξεκαθαριζοντας πως ο πολυερωτισμος δεν ειναι για μενα σταση ζωης
μαζευομαστε δεκα εικοσι σε ενα σπιτι κανουμε ενα κοινοβιο η κατι τετοιο περναμε καλα ναι υπεροχα το να βγαινουμε στο παραθυρο κ
να λεμε στο καθενα ελα μαζι μας κ πως ζεις ετσι κ αμα δεν ακουει να του πεταμε κ καμια πετρα το μονο που κανουμε ειναι αυτος να
πηγενει μετα απο αλλο δρομο
ο μονος τροπος ειναι αυτος οταν περνα να μας βλεπει ευτυχισμενους με λαμπερα χαμογελα κ τοτε μια δυο τρεις θα μπει μεσα γιατι
θελει κ αυτος ενα χαμογελο στο προσωπο του θελει κ αυτος να καυλωσει οπως κ εμεις.
Απο οτι εχω καταλαβει κ ο φεμινισμος ειναι μια ιδεα που καταντησε ιδεολογια για αυτο κ οσο διαρκουσε το πρωτο φως εκανε κατι
μετα διαμορφωθηκε κατα το συνολικο καλο και καταδικαστηκε σε αποτυχια οπως κ ολλα τα αλλα.
ολοι αυτοι κ αυτες με τις διαλεξεις τους τις διατριβες τους του ειδους εγω το κανω καλα κ εγω θα σωσω το κοσμο μου θυμιζουν καποιον που ειπε δε θυμαμε ποιος
δωσε μου καπου να πατησω κ θα σταματησω τη γη με το μικρο μου δακτυλακι.
Ειναι απο τα ωραιοτερα νηματα μεχρι τωρα κ του ευχομαι καλη συνεχεια.

Υ.Γ sorry για την συνταξη του κειμενου αλλα μολις απελυσα τη γραμματεα μου.

 

Υπέροχο κείμενο.

Ευχαριστώ.

Και το θεωρώ υπέροχο γιατί δεν είναι φρικαρισμένο..

Δηλαδή δεν είναι τύπου "Τι είναι αυτά τα απαράδεκτα..." αλλά ενώ διαφωνεί με το αρχικό κείμενο εκφράζει την διαφωνία με έναν πολιτισμό που σέβεται την σκέψη του συντάκτη του πρώτου κειμένου.

 

Θα μπορούσε κάλλιστα να μην περιορίζει την λίμπιντό του και να μάχεται μέχρις εσχάτων την όποια καθεστηκυία τάξη.
Με έναν "όρο" από μένα: τα μέσα που χρησιμοποιεί να είναι θεμιτά. Ο σκοπός δεν τα αγιάζει. Αλλιώς είμαστε Ιησουίτες. Οι Ιησουίτες δεν ήταν λιμπερτίνοι  

Για μένα είναι υποχρέωση, ίσως η ύψιστη ηθική υποχρέωση η αμφισβήτηση. Το γκρέμισμα όμως μου φαίνεται κάτι βίαιο. Προτιμώ να βλέπω ανθρώπους που να θέλουν να δίνουν άλλα καλύτερα οικοδομήματα στους συνανθρώπους τους έτσι ώστε εκείνοι να εγκαταλείπουν τα παλαιά κι εκείνα να καταρρέουν από την αχρησία.

Τίποτε. Αρκεί να είναι ένας πολιτισμός που αναγνωρίζει το δικαίωμα σε όποιον προτιμά να ζει ως ζευγάρι, να ζει ως τέτοιο.
Όπως έχουμε συζητήσει,κι εγώ δεν είμαι υπέρ του ζεύγους όπως επικρατεί σήμερα ως κυρίαρχο μοντέλο. Δεν είμαι υπέρ της λεγόμενης πυρηνικής οικογένειας.
Ωστόσο δεν θα ήθελα ποτέ να επιβάλλω τη δική μου αντίληψη και τη δική μου προτίμηση στους άλλους. Παρά μόνον σε αυτούς που τους εμπνέει και θα ήθελαν να τη μοιραστούμε  
---------
Ως προς την κριτική του κειμένου, με κάλυψε απόλυτα ο @goodevil , δεν υπάρχει λόγος να πω κάτι παραπάνω.  

Ως προς την πραγματικότητα που παρατηρώ κάθε μέρα γύρω μου, έχω πει το εξής:
Όσο βλέπω άνδρες που βγαίνουν με τους φίλους τους έξω για καφέ ή μπύρα κι έχουν μαζί και το καροτσάκι με το μωρό τους (και είναι πάρα πολλοί), οι φεμινίστριες φαίνονται πλέον πιο παρωχημένες και από το σινεμασκόπ  

 

Κατά την άποψή μου ο πολιτισμός μας έχει όλα τα δεδομένα να αποδημήσει την μορφή-ζευγάρι (πάντα ως μορφή δηλαδή ως συμπεριφορικό πρότυπο) όμως δεν το κάνει ακόμη.

Συγκεκριμένα ο πολιτισμός μας δεν υποστηρίζει την μορφή ζευγάρι , όταν το ζήτημα φθάνει στο bottom line, αλλά θέτει το ερώτημα στο κατά πόσο τελικά μπορεί να ανατραφεί το παιδί σωστά χωρίς μία μορφή – ζευγάρι σαν συμπεριφοριακό πρότυπο.

Συνδέει δηλαδή σε τελική ανάλυση την μορφή-ζευγάρι με τον γάμο.

Έτσι καλώς ή κακώς τίθεται σήμερα το ζήτημα, από τον πολιτισμό μας, και για αυτό το θεωρώ εφαλτήριο, δεν είναι δική μου επιλογή, περιγράφω τι συμβαίνει.

Και ο πολιτισμός μας δεν αποκλείει καν την σωστή ανατροφή του παιδιού έξω από την μορφή ζευγάρι, απλώς σημειώνει ότι σαν πολιτισμός δεν έχει κάνει ακόμη εκείνα τα βήματα σε επιμόρφωση των ανθρώπων, σε δημιουργία υποδομών κλπ. ώστε αν κάποιος κάνει μία τέτοια επιλογή, θα πρέπει να γνωρίζει ότι από μόνος του θα πρέπει να λύσει αρκετά προβλήματα.

Για σχέσεις εκτός γάμου ισχύει η πολύ παλιά παροιμία «Στης ελεύθερης την πόρτα πάνε τρείς κι ο γάιδαρος», και κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τους ελευθέρους (να μην θεωρηθεί σεξιστική η τοποθέτησή μου) ασχέτως της κοινωνικής υποκρισίας που υπάρχει στο θέμα.

 

Πολύ καταπίεση για το τίποτα.

Εγώ προσωπικά ερωτευμένα και καυλωμένα παντρεμένα ζευγάρια που το μάτι τους να γυρίζει απο έρωτα και καύλα δεν βλέπω συχνά.

Να γυρίζει όμως

Γάμος .

Οι περισσότεροι το δοκιμάσαμε

Αρκετοί και δις

Σε κάποιους βγήκε

Και σε κάποιους όχι

Εγώ αυτό που βλέπω είναι καταπίεση εκατέρωθεν

Σε όλα τα επίπεδα

Κ είναι κάτι που διαιωνίζεται χρόνια

Αυτό κάποιες στιγμές γίνεται κ πόλεμος

Δεν ήθελα να γίνω σαν τους γονείς μου

Γι αυτό και χώρισα.

Τα ζευγάρια που μαραζώνουν μέσα στα χρόνια.

Και αυτό το ονομάζουν αγάπη.

Άκαυλοι άνθρωποι

Δίχως ερωτα

Και απλά τρώνε τις σάρκες τους

Ήμουν πάντα ελεύθερη

Κ το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι τρελά ερωτευμένη και τρελά καυλωμένη

Και όχι χαρωπή νοικοκυρά

Δεν ήθελα να είμαι αναρχική στο δρόμο και συντηρητική στο σπίτι

Το μάτι μου πάντα γυάλιζε όταν έβλεπα να απλώνεται μπροστά μου ανοιχτός δρόμος και ελπίδα για ελεύθερη ανάσα κ καύλα

Τη ρούφαγα.

Οι οικογένειες είχαν πάντα κάτι το κλειστό.

Κάτι το θλιβερό

Μη τυχόν κ μπει κάτι ανάμεσα τους. Ένας τρίτος, μια τρίτη και τι θα πάθουν τότε.

Θλιβερά συστήματα με θλιβερούς ανθρώπους είναι οι οικογένειες.

Κ φυσικά όλοι στα κρυφά, γκόμενοι/νες.

Φυσικά κ παντρεύτηκα γιατί η μάνα μου με ζάλισε....

Φυσικά γιατί η συντηρητική κοινωνία το επέβαλλε. ..

Αλλιώς είσαι το απολωλό το πρόβατο.

Φυσικά και κάποια στιγμή τα τίναξα όλα στον αέρα και χώρισα.

Για να είμαι μια ελεύθερη καυλωμένη σκλάβα και όχι μια σύζηγος.

Έχετε σκεφτεί πως αν υπήρχε περισσότερη ελευθερία θα ήμασταν λιγότερο άρρωστοι;

Έχετε σκεφτεί πως αν υπήρχε περισσότερη ελευθερία δεν θα πονούσαμε;

Ανέκαθεν οι άνθρωποι όταν είναι ελεύθεροι και λειτουργούν σε ομάδες μόνο όμορφα και ανοιχτά μπορεί να είναι τα πράγματα κ έτσι υπάρχει πολλαπλασιασμός συναισθημάτων

Δεν στέκομαι σε λέξεις αλλά μόνο σε πράξεις

Τα λόγια μου βγαίνουν μόνο από τις πράξεις της ζωής

Δείτε . .αφουγκραστείτε. . νιώστε

Ερωτευτείτε και καυλώστε.

Συντριβείτε

Μόνο έτσι αξίζει η ζωή.


Με την άδεια Του.

 

Στο ποστ #19 έγραψα πως υπάρχει η δυνατότητα να γίνουν παλαβά όμορφες, και ουσιαστικές και ζουμερές να προσθέσω, κουβέντες...
Το όποιο εμπόδιο να γίνει κάτι τετοιο δεν είναι η όποια δυσκολία να βρεθούν 2,3,5 10, 40 νοματαίοι να τα πούν στο χαλαρό...
Είναι το να μαζευτούν να μιλήσουν με τα "πιστόλια" αφημένα στην ρεσεψιόν.
Κι όταν λέω "πιστόλια" εννοώ πως στη κουβέντα μπαίνεις ξεβράκωτος και με το ποτήρι άδειο.
Και μπορείς όταν ο άλλος λέει πορτοκάλι να καταλαβαίνεις πορτοκάλι, ούτε εσπεριδοειδές ούτε κίτρο.
Δηλαδή, αν μη τι άλλο, ο κώδικας της επικοινωνίας να είναι κοινός.
Δεν σνομπάρω όυτε σηκώνω φρύδι ούτε λέω κάποιο ποίημα καθέδρας.

Αλλά υπάρχει και το άλλο. Οι πιο πολλοί άρθρωπες, ασχέτως ακαδημαϊκών σπουδών, τίτλων και περγαμηνών αγνοούν στην ουσία το τι σημαίνουν λέξεις όπως δίκαιο, φύλο, αγάπη, συναίσθημα, ιστορία, αίτιο, καταγωγή, παραμύθα, αφήγημα, επιβίωση, φόβος, έρωτας, καψούρα, πολιτική, κόμματα, δημοκρατία, πληροφορία, κουτσομπολιό, μήνυμα, σχέση, αναλογία, λόγος, τέχνη, δράση, πολίτης, κόσμος, πολιτισμός, υπήκοος, σύστημα, αισθητική και καμιά διακοσαριά άλλες, και αντ' αυτών προτάσσονται από τους συμμετέχοντες η ερμηνεία/νόημα/σημασία κατά ΣΥΝΗΘΕΙΑ, διάβαζε στερεότυπα ή κατά το δοκούν, και λοιπά φληναφήματα, κουβέντα δεν γιένεται...

Έχω απολαύσει απίθανες συζητήσεις με κάμποσα παιδιά από δω μέσα, όχι κατ' ανάγκην ομονοούντα, διγιότι υπήρχε σε μεγάλο βαθμό κοινός κώδικας.
Κι όπου δεν υπήρχε, φτιαχνότανε στο πιτς-φιτίλι.

Όπως κι έχω πλήξει και ψιλοθυμώσει σε συζητήσεις που οι συνομιλητές απλώσαν την κωλάρα τους στις καρέκλες μαζί με τα υπερτροφικά εγώ τους, τις συνήθειες και την ατζέντα τους παραμάσχαλα, σαν κομματόσκυλα για να βγάλουν την νόρμα της "κομματικής" γραμμής και να προβάρουν το καπέλο της μαλακίας τους στην ομήγυρη.

Λέω λοιπόν πως η δυναμική υπάρχει και καμιά φορά μπορεί να προκύψει και κάποιο καλό σετάπ για ωραίες κουβέντες.
Συνήθως αυτά προκύπτουν τυχαία, αν κάτσουν καλά ψιλοεπαναλαμβάνονται, άμα λάχει...
Εδώ μέσα έχω γνωρίσει καμιά εικοσαριά "θεϊκούς" συνομιλητές...
Έχουμε ανταλλάξει απίθανες και "βάρβαρες φάπες και μπούφλες" εν διαλόγω, μέχρις "αίματος" και βάλε. Κακός χαμός, ένα πράμα...
Και φυσικά μιλάμε ακόμα και ακόμα πιο πολύ για έναν απλό λόγο: είναι Συνομιλητές!
Αυτάαααα..!

Έτσι για να μη λένε μερικές και μερικοί πως έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα...

 

Βρήκα το κείμενο καταπληκτικό... Δεν Μου απειλεί κάτι... Δεν Μου αποστερεί... Δεν απειλεί τον έρωτα που έχω στο σύντροφο Μου, δεν Μου τον λογοκρίνει, ούτε Μου τον καταργεί... Δεν απειλεί τον έρωτα που έχω για τη σκλάβα Του, ούτε Μου τον καταργεί. Δεν απειλεί τον έρωτα που 'Εχω για τον σκλάβο Μου, ούτε Μου τον καταργεί... Δεν απειλεί τον έρωτα που Μου έχει ο σύντροφός Μου, ούτε τον καταργεί. Δεν απειλεί τον έρωτα που έχει στο σκλάβο Μου, ούτε τον καταργεί. Δεν απειλεί τον έρωτα που έχει η σκλάβα Του για Εκείνον ούτε τον καταργεί. Δεν απειλεί τον έρωτα που Του έχει ο σκλάβος Μου, ούτε τον καταργεί... Δεν απειλεί τον έρωτα προς ό,τι είναι ερωτικό και δεν τον καταργεί... Δεν απειλεί την πολυμορφία και την πολυπλοκότητα των οργασμών, το ότι γουστάρω να μη χύνω μόνο από το μουνί αλλά και από τις πατούσες, τα νύχια, τα δάχτυλα των χεριών, τις τρίχες των μαλλιών, την ένταση ενός βλέμματος πεσμένου στο πάτωμα, ή εκείνου του μάλιστα που Με κάνει και χύνω από τα αυτιά, τη μυρωδιά του φόβου, της προσμονής, του ιδρώτα, των υγρών των δικών Μου και των 'Α/'αλλων που Με κάνουν και χύνω από τη μύτη, κάθε θέα και οπτασία που Με κάνουν και χύνω από τα μάτια, δεν απειλεί την οργασμική διαδικασία που δεν μεταφράζεται μόνο με στύσεις και εκσπερματωσεις, ούτε μόνο με συσπάσεις του κόλπου και τραντάξεις της κλειτορίδας, δεν Μου απειλεί, ούτε Μου καταργεί, ούτε Μου λογοκρίνει τίποτε από το λιβάδι των αισθήσεων, τα μυστήρια των παραισθήσεων, το κάψιμο της ψυχρότητας και τη δροσιά της τρυφερότητας... Αντίθετα αναγνωρίζω κάθε τυραννία που κόπιασα να καταργήσω, από ό,τι δεν ήταν η φύση και η ελευθερία Μου, από ό,τι δεν ήταν δική Μου επιταγή, δική Μου επιθυμία και ανάγκη. Αγαπώ τον έρωτα, την τρέλα και το πάθος του και είναι δύναμη που ξεπερνάει πάντα το ένα και μοναδικό ζευγάρι - μορφή... Το χέζω πατόκορφα το ζευγάρι - μορφή. Δε Μου προσφέρει τίποτε εκτός από λογοκρισία ηδονής σε αντάλλαγμα μίας "κανονικότητας" που ποτέ δεν θέλησα. Η συνεργασία για την ελευθερία της ηδονής κοινής και κοινά μοιρασμένης με τα "αντικανονικά" συντρόφια Μου και η αποδοχή της ξέχωρης ύπαρξης που κανείς δεν δύναται ούτε και είναι δικαίωμά του να υπερκαλύψει ή να θελήσει για "δική" του, ανοίξαν και δεν κλείσαν το πεδίο της αγάπης, του έρωτα, της καύλας, της συντροφικότητας, του θαυμασμού, του μοιράσματος, της μοναδικότητας της κάθε επικοινωνίας, το χτίσιμο κοινών και προσωπικών χώρων... Τι να το κάνεις πλέον το "ρομαντικό ιδεώδες" του ζευγαριού - μορφή που επιτάσσει ως μοναδική αρχή, εκπλήρωση και ένδειξη επιτυχίας και "υγείας" το "να είστε δύο και να χύνετε μαζί"," εκεί ο στόχος της ζωής εκπληρώνεται, η ταραχή της σάρκας αποκαθίσταται, η διαταραχή του πόθου θεραπεύεται, τραβάτε μετά για τη δουλειά σας ήσυχοι από το φόρτο της ηδονής που μόλις ξεφορτωθήκατε... Συνεχίστε να ταϊζετε τη μηχανή"... Αγαπώ τον εαυτό Μου. Δεν ήρθα στη ζωή για να γίνω μεζεδάκι καμμίας μηχανής... Α.

 

Ανεξάρτητα από ότι ενστερνίζομαι, θέλω να ρωτήσω κάτι.
Παρακαλώ απαντήστε, στην ερώτηση:

Είναι κακό να "να είμαστε δύο και να χύνουμε μαζί";

 

Απάντηση: όχι δεν είναι κακό, είναι υπέροχο. Είναι περιοριστικό αν αυτό είναι εγγεγραμμένο μέσα μας ως η μόνη δυνατή καταξίωση, η αρχή και το τέλος, αυτό που δίνει αξία και απαξία, το μοναδικό που οργανώνει όλες τις άλλες κοινές μας λειτουργίες και τις καταντά και μόνο στη θέση ενός "προκαταρκτικού' που καλείται να υπηρετήσει τον ένα και μοναδικό σκοπό... Θα ισχυριστώ μάλιστα, ότι η ανατρεπτικότητα των Bdsmικών πρακτικών και δυναμικών έγκειται ακριβώς στο ότι δεν υποτάσσονται όλα σε αυτή τη λογική αλλά ανοίγουν πεδία άντλησης ηδονών αυτών καθ' αυτών... Α.

 

Δεν είμαστε αφοριστικοί, αλλά τον αφορίσαμε το γαμο γτ πιστεύουμε οτι στερεί την ελευθερία του ανθρώπου!
Στερεοτυπικές αντιλήψεις....φυσικά και είναι μια στερεοτυπική αντίληψη το " να μεγαλώσεις και να παντρευτείς σαν καλή κοπέλα ". Αποποιούμαστε το στερεότυπο αν δεν παντρευτούμε? Οχι, αν είναι ετσι σκέτο!
Είναι στερεοτυπική αντίληψη οτι ο γάμος στερεί την ελευθερία του ανθρώπου? Εγω θα πω, πως και αυτο είναι  

Βήματα προς την ελευθερία του μπορεί να κάνει ο άνθρωπος που συνειδητοποιεί τι γίνεται γύρω του. Που δεν στρέφεται ενάντια σε μεμονομένα πράγματα αγνοώντας το σύνολο που τα περιβάλλει και τα καλλιεργεί.
Βήματα προς την ελευθερία του μπορεί να κάνει ο άνθρωπος εντός γάμου, εντός ζευγαριού, εντος οποιασδήποτε σχέσης του (κοινωνικής ή μη).
Γτ ο άνθρωπος δεν είναι κουτάκια. Δεν είναι στο σπίτι σύζηγος και γονιος, στις πορείες επαναστατης, στη δουλειά εργάτης και στην παρεα ενας μαλακας!
Είναι όλα αυτα μαζί, ταυτόχρονα, κάθε στιγμή και λεπτό της ύπαρξης του.

Εχω υπάρξει για πολλά χρόνια παντρεμένη. Όταν έμπαινα σπίτι δεν άλλαζα μανδύα, δεν άλλαζα ρόλο, δεν έπαιζα κανένα ρόλο! Ο σύντροφος μου, ήταν σύντροφος στη ζωή και στον αγώνα. Κάναμε ΜΑΖΙ βήματα...και είναι πολύ σημαντικό να προχωράς ΜΑΖΙ με άλλους ανθρώπους.
Ήμουν και συνεχίζω να είμαι η @subwhat , ως ολοκληρώμενο και πολυδιάστατο άτομο παντού! Όταν ήμουν σύζηγος, όταν πλένω τα πιάτα, όταν φροντίζω τα παιδιά μου, όταν είμαι γονατιστή μπροστά του, όταν δουλεύω, όταν τσακώνομαι, οταν.....

Δεν έπαψα να κάνω βήματα προς την ελευθερία μου επειδή παντρεύτηκα. Και αυτό γτ ξέραμε καλά οτι ο γάμος είναι απλώς ενα χαρτί. όσο θα είμαστε ως ζευγάρι καλά, θα συνεχίζουμε. όταν πάψουμε να είμαστε ως ζευγάρι καλα, τέλος τα πανηγύρια! και δεν θα έφταιγε ο γάμος για αυτό, αλλα η φυσική φθορά των σχέσεων.

Γτ μια μακροχρόνια σχέση δεν έχει καμια διαφορά απο εναν γάμο. Τα μέλη που την απαρτίζουν την καθορίζουν και όχι τα χαρτιά!

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους έως τώρα έκαναν τον κόπο να ασχοληθούν με το θέμα «Ενάντια στη μορφή-ζευγάρι».

Γιατί αυτός είναι ο τίτλος του θέματος.

Κάτω από τον τίτλο αναρτήθηκε ένα κείμενο.

Επέλεξα το συγκεκριμένο κείμενο από όσα άλλα έχω διαβάσει έως τώρα επειδή θεώρησα πως ήταν ένα κείμενο που το θέμα «Ενάντια στη μορφή-ζευγάρι» το έφτανε στα άκρα.

Με λίγα λόγια, και σε αυτό δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς, είναι ένα ακραίο κείμενο.

Γιατί επέλεξα ένα ακραίο κείμενο;

Επειδή σε ένα φόρουμ που υπάρχουν άνθρωποι που όπως διατείνονται τουλάχιστον, ζουν ακραία βιώματα, θεώρησα πως και τα ακραία κείμενα έχουν χώρο ύπαρξης.

Ήμουν σίγουρος πως ένα τέτοιο κείμενο θα αντιμετωπιζόταν με κάποιον σκεπτικισμό.

Αυτό που μου προκάλεσε έκπληξη ήταν πως πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι τοποθετήσεις των περισσότερων μελών ήταν αφοριστικές συλλήβδην τόσο για την συγγραφέα όσο και για το περιεχόμενο, δηλαδή τη σκέψη της.

Θα συμφωνήσω μαζί σας πως δεν είναι ένα εύκολο κείμενο.

Γιατί;

Γιατί δεν στρογγυλεύει και γιατί εξ αιτίας τούτου είναι επιθετικό.

Είναι ένα κείμενο που δεν αφήνει τα πιστόλια του στη ρεσεψιόν, όπως κάπου από κάποιον ειπώθηκε, για να ανέβει στον επάνω όροφο...... «να τα βρει με τους άλλους».

Είναι ένα κείμενο που δεν ζητά συμμαχίες και συμβιβασμούς και δεν πρεσβεύει την ανακωχή.

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να αφήσουμε στην άκρη το κείμενο και να μείνουμε στον τίτλο.

«Ενάντια στη μορφή-ζευγάρι».

Θα ξεκινήσω θέτοντας το ερώτημα «γιατί ενάντια;», και θα προσπαθήσω να το αναπτύξω.

Όταν μιλώ για ζευγάρι αναφέρομαι στο ζευγάρι του σήμερα.

Είτε αυτό είναι ένα έγγαμο ζευγάρι είτε ένα ζευγάρι που ζει εκτός γάμου.

Επίσης αναφέρομαι σε ζευγάρια που ζουν και μοιράζονται την ζωή τους για αρκετά χρόνια.

Δεν αναφέρομαι δηλαδή σε γκομενοζεύγαρα.

Και φυσικά επιλέγοντας την κατηγορία «Σεξ και σχέσεις» δεν περιορίζομαι στα του εντός bdsm ζευγάρια αλλά το ανοίγω στην όποια μορφής ζευγάρι είτε ετερόφυλο vanilla, είτε gay, είτε lesbian, είτε bdsm….

Σε αυτό το σημείο για χάρη της συζήτησης θα παρακαλούσα τα μέλη που θα θελήσουν να γράψουν να μην περιοριστούν μόνο στον γάμο, αλλά να δουν το ζευγάρι ως κάτι που για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσδιορισμού είναι μια ανάγκη.

Γιατί όμως οι άνθρωποι ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσδιορισμού έχουν ανάγκη να ζευγαρώνουν;

Η γνώμη μου είναι γιατί αναζητούν την ευτυχία.

Αναμφισβήτητα ζούμε μέσα σε έναν δυστυχισμένο κόσμο.

Οι πιέσεις που ασκούνται καθημερινά σε όλους μας από το εξωτερικό περιβάλλον είναι πολλές και εκπορεύονται από διάφορες πηγές.

Το εξωτερικό περιβάλλον δημιουργεί ανασφάλειες, ενοχές, φόβους.

Το γνωρίζουμε όλοι αυτό και μπορούμε να το δεχτούμε χωρίς καμία σκέψη.

Το ζευγάρι λοιπόν είναι φυγή.

Όσο πιο σκληρή είναι η κοινωνία τόσο πιο απαραίτητο είναι το ζευγάρι.

Η αίσθηση του «εμείς» πάντα έχει ως βασικό στόχο να μας προστατεύσει από τους «εκείνους». Και αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Το ζευγάρωμα λοιπόν μπορεί να δημιουργήσει ένα δυνατό "εσωτερικό" για να αντισταθεί στο «εξωτερικό».

Αυτό που καθορίζει τον άλλον ως σύντροφο είναι πως γνωρίζω πως δεν παζαρεύει την ύπαρξη μου, είναι εκεί και με περιμένει, ότι βρίσκεται εκεί δίπλα μου και τελικά είμαστε ο ένας για τον άλλον μια κατατεθειμένη αξία.

Όσο όμως και αν πούμε ότι το ζευγάρι δεν μολύνεται από την κοινωνική αθλιότητα αλλά απεναντίας εδραιώνεται, είναι αλήθεια πως το σύγχρονο ζευγάρι είναι άρρωστο.

Και είναι άρρωστο από έρωτα.

Και εξηγούμε τι εννοώ.

Έχω μιλήσει αρκετές φορές εδώ για το ρομαντικό ιδεώδες και τις προβληματικές που φέρει αλλά αυτό εδώ το νήμα μου δίνει την δυνατότητα να επεκταθώ και να το διευκρινίσω περαιτέρω.

Αναμφισβήτητα ο ρομαντισμός ήταν επανάσταση.

Δεν είναι και πολλά τα χρόνια που πέρασαν από τότε που κάποιοι άνθρωποι διεκδίκησαν το δικαίωμα να ζευγαρώνουν μόνο από έρωτα και όχι από κοινωνικές, οικονομικές και άλλες παραμέτρους.

Έως κάποια εποχή ο γάμος και το ζευγάρωμα ήταν ένας θεσμός πέρα και έξω από τον έρωτα. Δεν υπήρχε αυτό ως αντίληψη.

Ο ρομαντισμός διεκδίκησε το ζευγάρωμα από έρωτα να είναι ο μοναδικός λόγος και όλοι οι άλλοι να απαλειφτούν.

Αυτό γέννησε αντιδράσεις.

Ο «Ερωτόκριτος» και «Ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα» είναι δυο μνημειώδη κείμενα που από τη μια δείχνουν την λύσσα με την όποια πολεμιέται η απαίτηση του ζευγαρώματος από έρωτα και από την άλλη ως δυο επαναστατικά για την εποχή τους κείμενα βάζουν τον σπόρο.

Και ο σπόρος γεννά και σιγά, σιγά όπως πάντα γίνεται όταν ανθίζει το σποράκι, το «σ αγαπώ» κατάφερε να είναι πλέον ο μόνος λόγος για να ζευγαρώσεις με κάποιον.

Σαφώς ακόμα υπάρχουν και οι άλλοι λόγοι, δεν έχουν απαλειφτεί αλλά το κραταιό πλέον είναι το «σ αγαπώ».

Με αυτή την επιπόλαιη υπόσχεση ξεκινά ένα ζευγάρι το ταξίδι του.

Ακόμα και η πιο αρμονική συνταύτιση, ακόμα και η πιο ιδανική συμβατότητα δεν αντέχει τη φυσιολογική φθορά που προκαλεί στο πάθος η πίεση που ασκείται από την ζωή της καθημερινότητας.

Σε αυτή τη φθορά οι σύντροφοι δεν έχουν άλλον εχθρό από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η επιπολαιότητα του όρκου τους οδηγεί τη συζυγική ή την ζωή συμβίωσης να είναι ο τρόπος με τον οποίον πληρώνουν την αρχική ομολογία.

Μπορεί οι άνθρωποι μέσω του ρομαντισμού να απελευθερώθηκαν από τον γάμο-αγοροπωλησία, και να πέρασαν στην εποχή του «σ αγαπώ» αλλά ταυτόχρονα δημιούργησαν ένα καινούριο πρόβλημα που καλούνται να λύσουν.

Την κτητικότητα.

Την κτητικότητα δεν την προκαλεί ο έρωτας αλλά η χυδαιότητα της αρχής της πραγματικότητας.

Και η πραγματικότητα είναι πως το ρομαντικό ιδεώδες κατευθύνει προς ένα και μόνο πρόσωπο όλες τις επιθυμίες και τις προσδοκίες μας, ακόμα και αυτές που δεν του απευθύνονται.

Αυτό είναι χυδαίο.

Απέναντι σε αυτό το πρόβλημα έρχεται η ερωτική κοινοκτημοσύνη ως μια άλλη πρόταση η όποια απορρίπτει και το ζευγάρι και αυτή τη μορφή έρωτα της οποίας η αναπόφευκτη κατάληξη είναι η κτητικότητα.

Αυτό που είναι γεγονός είναι πως υπερβολικά δεμένοι στο άρμα του ρομαντικού ιδεώδους είμαστε απρόθυμοι να κάνουμε το μεγάλο άλμα και ανίκανοι να συλλάβουμε έναν άλλον τρόπο να ερωτευόμαστε.

Το «μορφή-ζευγάρι», παρά την αποκάλυψη του αδιεξόδου, (δεν υπάρχει πιο τρανταχτό παράδειγμα για το αδιέξοδο από το γεγονός πως όλοι μιλούν για την κρίση στις σχέσεις) δεν προκαλεί την γενική λιποταξία από το μοντέλο και φυσικά ούτε καν την επιθυμία της δημιουργίας μιας ζωής με βάση την κοινοκτημοσύνη.

Και μόνο στο άκουσμα της λέξης κοινοκτημοσύνη ο αφορισμός της είναι αυτόματος και ακαριαίος.

Μπορεί η παρακμή του μοντέλου «μορφή-ζευγάρι» να μην έχει σημάνει το τέλος ή την αντικατάσταση του από κάποιον άλλον θεσμό αλλά παρατηρούμε, και αυτό είναι ελπιδοφόρο, την ανάδυση άλλων αμέτρητων ενδιάμεσων μορφών όπου οι εραστές προσπαθούν να παραβούν το ίδιο τους το συμβόλαιο.

Μπορεί δηλαδή να φαντάζει ως ανέφικτο αυτό που στο αρχικό κείμενο λέγεται αλλά ήδη έχει ξεκινήσει η διαδικασία της αποδόμησης του ρομαντικού ιδεώδους.

Στο όνομα του έρωτα λοιπόν εξακολουθούν να ενώνονται οι εραστές αλλά ένα μέρος πλέον αρνείται να ζήσει αυτή την ένωση μέσα στον ορίζοντα του ολοκληρωτισμού.

Και αυτό σε πείσμα των σύγχρονων Μονδέγων και Καπουλέτων που δεν είναι άλλοι από τους υποστηρικτές του ρομαντικού ιδεώδους.

Αυτοί οι εραστές το «σ αγαπώ» το λένε και το εννοούν αλλά ταυτόχρονα επινοούν χίλιους δυο τρόπους για να εμποδίσουν τις συνέπειες αυτού του «σ αγαπώ»

Μια μορφή που παίρνει αυτή η αντίσταση στον ολοκληρωτισμό του «σ αγαπώ» είναι ο πολλαπλασιασμός των «παράνομων ζευγαριών». Το παράνομο ζευγάρι μαρτυρά τον σκεπτικισμό των εραστών στο ίδιο το «σ αγαπώ» τους.

Μια άλλη μορφή που παίρνει αυτή η αντίσταση «Ενάντια στη μορφή-ζευγάρι» είναι η επιλογή όλων και περισσοτέρων ανθρώπων να ζουν σε χωριστά σπίτια και πότε ο ένας και πότε ο άλλος να μένει στο σπίτι του άλλου.

Μια άλλη μορφή είναι τα «ανοιχτά» όπως αρέσκονται να λέγονται ζευγάρια όπου κάνουν τριο, ανταλλαγές, παρτούζες κτλ και έτσι διαφεύγουν από την τάση του αυτισμού που επιβάλλει ο ολοκληρωτισμός του «σ αγαπώ».

Μια άλλη μορφή είναι το polyamory, η πολυερωτία.

Όλες αυτές οι μικρές μετατοπίσεις από το ρομαντικό ιδεώδες δείχνουν το ψάξιμο μιας νέας ερωτικής ζωής. Μιας ερωτικής ζωής που θα στοχεύει σε αυτόν τον ανέφικτο συναισθηματικό πλούτο που θα επιτρέπει να λέμε ταυτόχρονα «σ αγαπώ» αλλά και «σας αγαπώ»

Μιας ερωτικής ζωής που θα στηρίζει τη δυναμική της ομάδας, θα αναδεικνύει την ομορφιά της συλλογικότητας και θα εγκαθιδρύει την έννοια της κοινοκτημοσύνης εντός των ανθρώπινων σχέσεων.

Μιας ερωτικής ζωής που η πυξίδα να μην δείχνει μόνο προς τον βορά της ΜΟΝΑΔΑΣ.

Κάθε τέτοια μορφή που καταλαμβάνει τον κενό χώρο που αφήνει η σήψη της «μορφής-ζευγάρι» είναι και μια πράξη «Ενάντια στη μορφή-ζευγάρι»

Είτε ρηξικέλευθα όπως το αρχικό κείμενο προτάσσει είτε ως μια αργή διαδικασία όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Όπως το ρομαντικό ιδεώδες ήταν αναγκαίο και απαραίτητο να έρθει και να αντικαταστήσει ένα προηγούμενο μοντέλο συσχετισμού των ανθρώπων έτσι και η έννοια της κοινοκτημοσύνης στον έρωτα είναι το αναγκαίο και απαραίτητο για να αντικαταστήσει το φθαρμένο, σάπιο και γερασμένο πια ρομαντικό ιδεώδες.

Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου νομοτελειακό.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον @espimain γιατί μπήκε στον κόπο να βρει κείμενα και να τα θέσει στον διάλογο εδώ και υπόσχομαι μόλις τα μελετήσω γιατί έως αυτή τη στιγμή τα έχω μόνο αναγνώσει να ξεκινήσω μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του ή σε pm ή δια ζώσης. ( Καλέ μου @espimain δεν είναι κακό να χύνουν δυο άνθρωποι μαζί αλλά ξέρεις τι καύλα είναι να χύνουν τέσσερις άνθρωποι μαζί; )

Παρακαλώ όσοι επιθυμούν να τοποθετηθούν επί του παραπάνω κειμένου μου να σεβαστούν ότι είναι αποτέλεσμα πνευματικού μόχθου και να μην καθίσουν να γράψουν στο ποδάρι αλλά να κοπιάσουν και αυτοί.

Ευχαριστώ την @angel42 γιατί με το κείμενο της αναδυκνείει, με τον πάντα εύστοχο λόγο της, την αξία της κοινοκτημοσύνης.

Ευχαριστώ την @aimilia για αυτή της την φράση "Ανέκαθεν οι άνθρωποι όταν είναι ελεύθεροι και λειτουργούν σε ομάδες μόνο όμορφα και ανοιχτά μπορεί να είναι τα πράγματα κ έτσι υπάρχει πολλαπλασιασμός συναισθημάτων" γιατί έδωσε εύστοχα την ομορφιά της κοινοκτημοσύνης.

Ευχαριστώ την @rea.. για αυτή της την φράση "Στον κόσμο της Επιστήμης έχουμε κάνει άλματα, έχουμε ανακαλύψει την ιστορία του σύμπαντος .. νέες ιδέες - νέες αναζητήσεις και στις μεταξύ μας σχέσεις είμαστε ακόμα κλειστοί και αρνητικοί μπροστά σε αυτό που μπορεί να φτάσει το μεγαλείο του Ανθρώπου."

εις το επανειδήν...

Εως τότε καυλώστε ασύστολα.

Iagos