Ενώ τρέμουν οι χορδές...

Όποιος/α με διαβάζει εδώ και κάποιο καιρό ( τον/την ευχαριστώ για την μεγαλοψυχία του/της, αλλά λόγω κρίσης έχω πλέον περιορίσει τα ευχαριστήρια εμβάσματα   )...
Ξέρει, ότι έχω δυο διακριτικά σημάδια όταν ανοίγω κάποιο νήμα...
Το πρώτο, θα ήταν η αλόγιστη χρήση των τελειών ( πέρα απ' την απίθανη ποσότητα λέξεων δηλαδή )...
Και το δεύτερο, οι τίτλοι που αρκετές φορές δεν θα έδιναν ένα ξεκάθαρο στίγμα των σκέψεων μου...

Χορδές που κανονικά πάλλονται, αλλά σε μένα είναι πιο οικείο το τρεμούλιασμα...
Γιατί σαν εικόνα είναι πιο κοντινή στ' αυτιά μου...Δεν έκανα λάθος, εικόνα ήθελα να πω...

Ακριβώς, αυτό είναι ένα νήμα για την μουσική και για το πως την χρησιμοποιούμε κατά την διάρκεια των περιπτύξεων μας...

Τι επίδραση έχει πάνω σας?
Συγχρονίζεστε μαζί της, ενώ γράφετε στη σάρκινη παρτιτούρα του/της παρτενέρ σας, με το χέρι, την ράβδο, το μαστίγιο, την ζώνη?
Έχετε προσέξει ( κυρίως κατά την διάρκεια του όποιου δρώμενου ) αυτόν τον πιθανό συγχρονισμό?
Διαλέγετε είδος μουσικής βασιζόμενοι/ες στην υπάρχουσα διάθεση σας πριν απ' την όποια συνεδρία?
Ή μήπως η επιλογή σας έχει σαν κριτήριο, την διαφορετική ατμόσφαιρα που θα θέλατε να δημιουργήσετε?

Πηγαίνοντας ακόμη πιο πέρα, η μουσική σας βοηθάει για ν' ανασύρετε απ' τα βάθη σας κάποιο κοιμώμενο στοιχείο?
Ή διαδραματίζει τον ακριβώς αντίθετο ρόλο, δηλαδή να κρατά τον όποιο Μινώταυρο δέσμιο στον λαβύρινθο σας...
Απαγορεύοντας του την έξοδο στο φως?

Ντύνετε με μουσική κάποιες απ' τις στιγμές της ασυμμετρίας σας?
Ή προτιμάτε την όσο γίνεται πιο "ελαφριά/βαριά" σιωπή?
Μήπως η αγαπημένη σας μελωδία είναι οι "ωμοί" ήχοι που θα γεννιόντουσαν...
Απ' την ερωτοτροπία των "εργαλείων" σας με το κορμί του/της παρτενέρ σας?

Σκεφτόμουν να σας βάλω ένα μετρονόμο σ' αυτό το νήμα και να σας παρέθετα μέχρι και τα είδη του Tempo...
Αλλά προτιμώ γι' άλλη μια φορά, να τ' αφήσω ελεύθερο στα μάτια και την σκέψη σας...

Υ.Γ.

Οποιαδήποτε επίσκεψη και ανεξαρτήτως status είναι πάντα επιθυμητή...
Αρκεί να φέρεται μαζί σας ένα βιολί, ένα όμποε, ένα μπουζούκι, η τα λατρεμένα μου Uileann pipes...
Εξυπακούεται ότι οποιοσδήποτε εμπλουτισμός του παρόντος νήματος ( και γιατί όχι, πιθανές διορθώσεις ), θα ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενος...
Πόσο μάλλον αν προερχόταν από "συγκάτοικους" με μουσική παιδεία/κατάρτιση ( που σίγουρα από μένα γνωρίζουν απείρως περισσότερα και όχι μόνο σχετικά με την δομή της )...

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας...

 

Xαχαχα τι χαίρεσαι για την πρωτιά βρε συ. Επειδή είσαι η πρώτη "άρρωστη", που έγραψε κάτω απ' τις παπαριές μου ?
Πλάκα κάνω, σ' ευχαριστώ πολύ που ξαναέσπασες το ρόδι.
Επέστρεψε αν και όταν το θελήσεις. Εγώ κρατάω τις πιο "βαρεμένες" σκέψεις μου κάβα.
Μην το "ξεσκίσω" από τώρα.
Την μουσική όταν την χρησιμοποιώ κατά την διάρκεια περιπτύξεως, είναι κυρίως σαν "ηρεμιστικό".
Για να με βοηθήσει κι εκείνη να χαλιναγωγήσω το "τερατάκι" μέσα μου.
Ενώ όταν έχω το μυαλό ακόμη πιο γυρισμένο "ανάποδα", για να δώσω μελωδία στο σκοτάδι μου.
Αλλ' αυτό μόνο όταν είμαι ήδη αρκετά ήρεμος και μπορώ να μ' ελέγξω καλύτερα.
Ώρες ώρες η επίδραση που έχει πάνω μου η μουσική με φοβίζει.
Γιατί την νιώθω και όχι μόνο με την ακοή.  
Τις περισσότερες όμως φορές προτιμώ τους "ωμούς" ήχους του κορμιού εκείνης που βρίσκεται μαζί μου, ενώ την "κεντάω"...

 

πρέπει να είναι αδιάφορος ο εραστής, για ν' ασχοληθώ με τη μουσική, ή αδιάφορη η μουσική, για ν' ασχοληθώ με τον εραστή : (

 

Ωπ!!! Τέλειο θέμα!!!  
Ε/εμείς κάνουμε μαθήματα μουσικής πολύ συχνά      
Επειδή είμαι παντελώς άσχετη από μουσική, δεν ξέρω μουσική, δεν το' χω με το ρυθμό (εκτός και αν χορεύω), δεν ξεχωρίζω ποιο όργανο παίζει τι (μια τραγωδία τώρα που με διαβάζω )

ο Κύριος έχει αναλάβει ΚΑΙ τη μουσική μου εκπαίδευση  

Και πάντα λέει Αυτός ποια τραγούδια να ακούσουμε.

Και δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει και πάντα μου αναδεικνύει την ερωτική και αισθησιακή τους πλευρά.

Και μετά κρατάμε την ίδια μουσική υπόκρουση!!! Κι εγώ είμαι στον 4ο αναβαθμό του τρανς ήδη...

 

σκληρό s/m o μετρονόμος

 

Και αν δίπλα σου βρίσκεται ανυπόμονος δάσκαλος έγχορδου και σου βαράει τα δάχτυλα με χάρακα, επειδή δεν σπας καλά τον καρπό, ακόμη χειρότερο.
Πόσο μάλλον αν είσαι δεκάχρονο, σε κάνει σχεδόν να μισήσεις, κάτι που λάτρευες.   

 

Μην το λέτε ότι δεν έχετε ρυθμό. Όλοι έχουμε τον ρυθμό μέσα μας, αρκεί να "σταματήστε" και να τον αφουγκραστείτε. Η καρδιά στο στήθος, οι αναπνοές, οι σφυγμοί στον καρπό. Ρυθμός είναι.
Έχετε δίκιο ότι η μουσική είναι κυρίως θέμα εκπαίδευσης, αλλά πρέπει και να την αισθάνεστε.
Ο Κύριος σας την έχει αφήσει να ρέει μέσα του. Όταν γίνεσαι ένα με την μουσική, ανοίγουν "πόρτες". Εκεί το θέμα είναι να μην προσπαθήσεις, να την υποτάξεις.
Στην καλύτερη περίπτωση την μουσική την συνοδεύεις, ακόμη και αν γεννιέται απ' τα χέρια ή το στόμα σου.
Και είναι αλήθεια ευλογημένοι/ες όσοι/ες έχουν το χάρισμα της. Το μυαλό τους επεξεργάζεται και "βλέπει" απίθανα πράγματα.
Τώρα θα μου πείτε, τι σχέση θα είχε με το BDSM? Μια ερώτηση που αν και όταν θέλετε, περνάτε στον κύριο σας.

Για κείνον ( και για σας ) ποιο θα ήταν το ιδανικό Tempo για ένα "αισθησιακό" ράβδισμα? Θα υπήρχε μια συγκεκριμένη μουσική, που θα του υποδείκνυε έστω κι εν μέρει τον κατάλληλο ρυθμό, ενώ θα σας το "χάριζε" ?  

Υ.Γ. Πριν με πάρουν με τα κουνουπίδια, έχω μια αχνή ανάμνηση της δομής και των επιμέρους στοιχείων της μουσικής. Δεν είναι, ότι την γνωρίζω.   

 

Αμεεεεε!!! Πολύ ωραία ερώτηση    

Αναμφίβολα κλασική  
Κάτι σε Μότσαρτ  

 

Πολύ καλή επιλογή   

 

ήμουν γύρω στα 6,σε φιλικό μας σπίτι,όταν 2 αδέλφια λίγο μεγαλύτερά μου(8 και 10),ανέφεραν πως στο πιάνο τους χτυπούσε η δασκάλα στα δάχτυλα κάθε φορά που έπαιζαν λάθος νότα.
κι επειδή μου ήταν τελείως ανοίκεια η σωματική τιμωρία γενικότερα,μου φαινόταν όλο αυτό αλλόκοτο και ανατριχιαστικό..κάπως έτσι απέκτησα μια αποστροφή για τα ωδεία και ανέπτυξα ένα αυτοσχέδιο σύστημα να παίζω,χρησιμοποιώντας αριθμούς για κάθε νότα και χρώματα για κάθε μουσικό μοτίβο.
και κάπως έτσι μετά απο λίγα χρόνια είχα την ευτυχή ατυχία να κάνω εντύπωση σε έναν εξαιρετικό δάσκαλο πιάνου συντοπίτη μας,που έτυχε να με ακούσει να παίζω στο λόμπυ ενος ξενοδοχείου(για παιχνίδι) οπου είχαμε πάει οικογενειακές διακοπές
και κάπως έτσι έμπλεξα με τις κατακτήριες και δεν τη γλύτωσα απο τα ωδεία...
το θετικό σ αυτή την ιστορία ήταν πως δεν μου χτύπησαν ποτέ τα δάχτυλα οπως είχα φοβηθεί,το αναπόφευκτο ήταν η λαγνεία του δασκάλου μου στο ρεκορ των μετρονομικών τεμπο.
και το ύποπτο,ο δικός μου εθισμός στην απόλαυση της όσο πιο δυνατό αρτιότερης επίτευξης των ακροβατικών μου αυτών,επάνω στο κλαβιέ.

 

Όταν τυλίγομαι γύρω της σαν φίδι που παίζει με την αίσθηση που έχει το κορμί του θύματός του,
όταν είμαι μέσα της και νιώθω τους σπασμούς θανάτου κι ηδονής,
η μουσική μου είναι εκείνη...

Αφησα μια νότα να ταξιδέψει στο κορμί σου
Το σολ στον ήλιο που ανατέλλει στο βλέμμα σου
Το ρε στο φιλί που ρέει στο λακκάκι του λαιμού σου
Το σι μπεμόλ στο κόκκινο της ηδυπάθειας των χειλιών σου
Το λα στη λαγνεία του βλέμματος που διεκδικεί
Το μι στις κοφτές ανάσες του πόθου σου
Το φα στα κύματα των οργασμών σου.
Κι όταν η νότα ξαναγύρισε σε μένα
ήταν κονσέρτο για δυο κορμιά και ένα όνειρο...