Επαναφορά από release.

Δεν ξέρω αν υπάρχει σαν θέμα, από όσο έχω κοιτάξει δεν είδα κάτι. Εαν υπάρχει πολύ ευχαρίστως να το μετακινήσω/σβήσω κλπ.

Αναρωτιόμουν.

Εαν ζητηθεί release σε μία D/s σχέση ή σε μία M/s σχέση, και αυτό δοθεί είναι δυνατόν μετά να ζητήσει ο/η υ επαναφορά στη σχέση?

Ή εαν ο/η Κ αποδεσμέυσει τον/ην υ τότε υπάρχει η δυνατότητα να ζητήσει να επανέρθει το υ?

Αντιλαμβάνομαι πλήρως τι σημαίνει release, η σκέψη μου όμως ξεκίνησε με την παραδοχή ότι είμαστε άνθρωποι και μπορεί για τον οποιονδήποτε λόγο να πάρουμε μία λάθος απόφαση για μία μεγάλη σειρά λόγων. (δύσκολη περίοδος, πανικός, φόβος, αδυναμία διαχείρισης μιας κατάστασης ή του εαυτού μας κλπ)

Υπάρχει λοιπόν πλαίσιο όπου θα μπορούσε να γίνει μία τέτοια επαναφορά? Και αν ναι, θα είχε αυτό κάποιο αντίκτυπο στη σχέση/ τη δυναμική?

 

Χωρίς να έχω μπει ποτέ στα βαθιά νερά μιας M/s σχέσης, παρά μόνο σε D/s, μου έχει τύχει να επανενωθώ.
Δεν είχε αλλάξει τίποτε στην δυναμική, αντιθέτως υπήρχαν πιο γερά θεμέλια. Πέρα από μία λάθος απόφαση, μπορεί να είναι και απλά κακή συγκυρία.

 

Για εμενα ναι θα μπορουσε να υπαρξη επαναφορα αναλογα και με την σοβαροτητα του λογο... αλλα θα εχει αντικτυπο στην σχεση και στην δυναμικη της οπως αναφερεις ...

για εμενα υπαρχου δυο πιθανοτιτες

αν η σχεση ειχε γερα θεμελια τοτε θα μπορουσε γινει ακομη ππιο δυνατη και ουσιαστικη γιατι ισως μαθουμε να συζηταμε καλυτερα τα προβληματα που μας απασχολουν και να βρισκουμε καλυτερες λυσης

αν ομως η σχεση εξαρχη δεν εχει γερα θεμελια ποτε η επαναφορα ειναι απλος μια παραταση μεχρι να ερθει το μοιραιο και οριστικο τελος και να ξαναζητηθει release

 

Καμία εμπειρία από M/s κι εδώ αλλά μόνο D/s. Επαναφορά μου είχε ζητηθεί μετά από δική μου απόσυρση. Το ξαναπροσπαθήσαμε, τίποτε δεν ήταν όπως πριν.
Η συνενοχή και ότι είχε χτιστεί πριν την ρήξη, είχε πια κατεδαφιστεί και είχε μείνει μια σκιά. Δεν υπήρξε καμία διαφορετική επαναπροσέγγιση από κείνη μιας οποιαδήποτε άλλης σχέσης.
Το release, η απόσυρση, ποιος απομακρύνθηκε, για μένα τουλάχιστον ειλικρινά δεν είχε καμία σημασία.
Αν σκέφτεσαι ( σχήμα λόγου ) την επαναφορά με κάποιον/α, σημαίνει ότι ήταν κάποιος/α ή ότι μαζί του/της είχες κάτι, που δεν ήταν "συνήθης διαχείριση".
Σε κείνη την περίπτωση μια κάποια πίκρα για ένα χρονικό διάστημα μένει, ίσως και μια αίσθηση ήττας ( σωστή ή λανθασμένη ), όποιος/α κι αν το τελείωσε, όποιος/α και να ζήτησε release ή απέσυρε Κυριαρχία.
Σου ζητώ συγνώμη αν δεν εκφράστηκα υπό bdsmικό πρίσμα, αφού για μένα πάντα όσο και να "ντύσω" το θέμα με bdsmικά ενδύματα, η ουσία σ' αυτή την περίπτωση είναι - υποθετικά - τα συναισθήματα.
Κι εκείνα δεν καταλαβαίνουν από "ρούχα" κανενός είδους. Αν βέβαια κάποιος/α θα σκεφτόταν την επαναφορά γι' άλλους λόγους, εκεί αλλάζει το ευαγγέλιο.
Εγώ τουλάχιστον τις ξαναζεσταμένες σούπες δεν κατάφερα ποτέ να τις καταπιώ, που να ήταν αμιγώς bdsmικές ή kinky βανιλλιάρικες.

Υ.Γ.

Τον χαρακτηρισμό σούπα δεν τον χρησιμοποίησα απαξιωτικά.  

 

Δεν πιστεύω στις επαναφοράς σχεσεων. Είτε είναι βανιλα είτε είναι βδσμικες...

 

Αν έχει ράγισει το γυαλι...
Αν έχουν ειπωθεί λόγια που δεν παίρνονται πισω...

Τότε προχωράμε παραπερα.

 

Βεβαίως, συμβαίνει συχνα σε όλες τις σχέσεις κυρίως όταν αυτός/η που παίρνει την πρωτοβουλία να φύγει δεν βρίσκει κάτι καλύτερο η δεν βρίσκει τίποτα παρά τις αρχικές προσδοκίες

 

Όσο δύσκολη και να είναι η περίοδος στην οποία βρίσκεται κάποιος/α. Όσο και αν κάποιες καταστάσεις να ξέφυγαν απ' τον έλεγχο του/της. Κάποιες απότομες αντιδράσεις είναι καμπανάκι, ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά.
Κάτι που σαν ζήτημα ίσως και ν' αφορούσε τον πυρήνα της όποιας σχέσης. Απλά οι εξωτερικοί στην σχέση παράγοντες θα λειτουργούσαν σαν επιταχυντές της "διάλυσης".
Πολλές φορές κάτι ξεκινάει κατ' επίφαση με τους καλύτερους οιωνούς, ίσως γιατί θα είχαμε θολώσει αρκετά απ' τις προβολές/επιτακτικά μας θέλω. Και στο πρώτο "τρίξιμο" ο πύργος πέφτει, σαν να ήταν από τραπουλόχαρτα.
Anyway, ήμουν πάντα της γνώμης, ότι οι χωρισμοί, τα release και οι αποσύρσεις, θα ήταν καλύτερο αν δεν γινόντουσαν "παιχνίδι". Όσο και αν κάποιος/α να "έβραζε".
Μια εκδορά αρχικά δεν είναι ενοχλητική, αλλά όταν προστίθενται κι άλλες, καταντούν πληγές που όσο κι αν κάποιος/α να επουλώσει, αφήνουν ουλές που δεν μπορούν πια να παραβλεφθούν.
Δεν είναι μόνο ζήτημα υπερηφάνειας, δεν είναι πάντα ζήτημα εγωισμού ( δεν μιλάω γι' αξιοπρέπεια. Για μένα η καρδιά δεν είναι ποτέ αναξιοπρεπής όταν είναι αληθινή. Βανιλλιάρικο? So be it ), αλλά "σβησίματος".
Εξαρτάται απ' το αν μπορούσε κάποιος/α να μην κάνει επαναφορά, αλλά να κάνει πλήρη επανεκκίνηση, αφού πρώτα έχει περάσει σφουγγάρι σ' όλο το παρελθόν, θετικό κι αρνητικό.
Τότε ίσως και να υπάρχει κάποια πιθανότητα η σχέση, να τσουλήσει ( όχι να ξαναπάρει μπροστά. Το παλιό πρέπει πρώτα να έχει πεθάνει και αποτεφρωθεί ).
Βέβαια, ο/η καθένας/καθεμία έχει τον τρόπο λειτουργίας και τα κίνητρα του/της.
Υπάρχουν τόσοι και τόσες "εκεί έξω" που δεν βλέπουν την ώρα, να τους/τις δώσουμε την ευκαιρία να μας βγάλουν τον αδόξαστο για πρώτη φορά. Ή να μας δώσουν πράγματα καθαρά και γιατί όχι, αρκετά όμορφα.
Γιατί ν' αναλωνόμαστε με ανθρώπους και καταστάσεις που για κάποιους λόγους σκάλωσαν? Κάθε πράγμα έχει τον καιρό του. Αν δεν "άνθισε" ακόμη και κάτω απ' την "βροχή", μάλλον είναι γιατί θα έπρεπε η "βροχή", να το πνίξει.
Πάντα θα υπάρχει κάποια δυσκολία, πάντα θα υπάρχει κάποιο ζόρι, πάντα το μυαλό θα είναι και κάπου αλλού. Θέλει "κουπί" και απ' τους δυο/τρεις/όσους/ες θα ήταν πάνω στην ίδια "βάρκα".
Αλίμονο αν κάποιος/α περιμένει την θάλασσα, να γίνει "λάδι", για να ζήσει. Γιατί ο χρόνος κυλάει με ή δίχως εμάς.
Τεσπα ξανά, γέμισα το νήμα με "πάνσοφες" και χιλιομασημένες μπούρδες.  

Υ.Γ.

Τις "επιστροφές" από ανάγκη/"σπάσιμο μούτρων" δεν τις λαμβάνω καν υπόψη μου, όσο κι αν είναι κλασικότατο σαν φαινόμενο. Για μένα είναι κάτι το θλιβερό ( εγώ το αντιλαμβάνομαι σαν θλιβερό, οι άλλοι/ες ας το βλέπουν όπως γουστάρουν. )

 

Γάμησέ τα.

 

Το release είναι μια επίπονη διαδικασία.

Επικρατεί μια σιωπή νεκροταφείου μετά από εκείνη τη στιγμή όπου όλα τελειώνουν.

Το release ουσιαστικά ξεκινά από τη στιγμή εκείνη που όλα σωπαίνουν.

Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο κενό.

Ατελείωτες οι ώρες που έχεις πια, για να κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου. Μοναξιά, ανακούφιση, "νόστος", αναπόληση θυμός, ματαίωση, χαρά, θλίψη. Ένα μωσαϊκό από σκέψεις και συναισθήματα που έχουν ανάγκη να βάλουν τα πράγματα σε μια τάξη.

Φαινομενικά εκείνος που ζητά release αφού είναι δική του η απόφαση έχει και το μικρότερο κόστος από τη ζημιά και εκείνος που «την ακούει» παθαίνει τη μεγαλύτερη ζημιά.

Στις περισσότερες όμως των περιπτώσεων συμβαίνει το αντίθετο.

Εκείνος που ζητά release κατακλύζεται από την αμφιβολία, τις ενοχές ενδεχομένως, την αμφιθυμία. Και εκείνος που "την ακούει" έχει γρήγορα ανακλαστικά και βγαίνει στο φως ταχύτερα.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, το τονίζω το περισσότερες, αυτό συμβαίνει. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου με πλήρη συνείδηση ζητά κανείς release έχοντας βαθιά σκάψει μέσα του.

Βέβαια εκείνες οι περιπτώσεις όπου η συνείδηση είναι ισχυρή δεν μας αφορούν σε αυτό το θέμα.

Η συζήτηση μας γίνεται για τις περιπτώσεις εκείνες που φέρουν τα «ανθρώπινα» εντός τους.

«Άνθρωποι είμαστε, περάσαμε και μια περίοδο δύσκολη και τα φτύσαμε».

Για αυτές τις ασυνείδητες περιπτώσεις μιλάμε.

Επίσης συζητάμε, έτσι όπως τίθεται το θέμα, την περίπτωση που εκείνος, ανεξαρτήτου θέσης ( status), ενώ έχει ζητήσει release να ζητήσει και την επαναφορά του στη θέση του.

Και τίθεται το ερώτημα, πιο θα μπορούσε να είναι το πλαίσιο της επαναφοράς.

Εκείνος που "την άκουσε" είναι τώρα εκείνος που έχει να πάρει μια απόφαση.

Θα την πάρει μέσα από τα «ανθρώπινα» ;

«Μου έλλειψε, ένα λάθος έκανε, τον καταλαβαίνω»

Ή θα την πάρει με συνείδηση.

Αν την πάρει μέσα από τα «ανθρώπινα» με μαθηματική ακρίβεια ξεκινά μια μεγάλη ταλαιπωρία που θα τελειώσει με «γαμοσταυρίδια» στη χειρότερη των περιπτώσεων.

Αν την πάρει με συνείδηση τότε θα έχει καταφέρει να δει και να κατανοήσει σε βάθος αν εκείνος που ζητά την επαναφορά εξακολουθεί να είναι ένας ασυνείδητος μπέμπης ή μπεμπέκα με τα ασυνείδητα «ανθρώπινα» του, ή αν έχει γίνει μέσα από τη διαδικασία του release που εκείνος ζήτησε, ένας ώριμος συναισθηματικά άνθρωπος που μπορεί να διακρίνει την παρόρμηση και έχει την ικανότητα να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του.

Τότε συνειδητά εκείνος που την «άκουσε» θα έχει πάρει και την σωστή απόφαση.

Το πλαίσιο δηλαδή αγαπητή @MauveDelastrange είναι ο εξονυχιστικός έλεγχος.

Και αυτό, γιατί όταν εμπλέκεσαι με μωρούς και ασυνείδητους τραβάς μεγάλο κουπί για να έρθεις στα ίσα σου…

Δεν είναι το θέμα εγωιστικό, έχει κάθε δικαίωμα ένας άνθρωπος να ζητήσει μια δεύτερη ευκαιρία και να του τη δώσεις.
Το θέμα είναι το ρητό «Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού».

Ωραίο νήμα ανοίξατε…

Να είστε καλά αγαπητή….

 

 

και εσείς να είστε καλά @lagos για αυτή την απάντηση... μου "μίλησε"

 

Yποτίθεται πως όταν ζητείται release από το υ μέλος της σχέσης, δίνεται από τη μεριά του Κυρίαρχου,έστω και με το ζόρι, ο απαραίτητος χρόνος προκειμένου να βεβαιωθούν και οι δύο πως η επιθυμία και κυρίως η απόφαση για την αίτηση, δεν είναι ειλημμένη εν βρασμώ ψυχής και σε σύγχιση.Ταυτόχρονα μπορεί να εξεταστούν και να συζητηθούν οι λόγοι για τους οποίους τα πράγματα έφτασαν ως εκεί.
Κάθε λόγος από όσους αναφέρονται στην παρένθεση του αρχικού post απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση και για κάποιους από αυτούς η ευθύνη είναι τουλάχιστον μοιρασμένη και σε κάθε περίπτωση ο Κ ήταν υποχρεωμένος να δει το κακό πού με δρασκελιές πλησίαζε, οπως λέει κι ο ποιητής.
Αν μετά από όλα αυτά το υ εμμένει στην απόφαση του, είτε αυτό σημαίνει πως τα προβλήματα είναι δομικά της σχέσης είτε όχι,είτε ο Κυρίαρχος αποδέχεται τους λόγους που ζητήθηκε είτε όχι, είναι υποχρεωμένος να δώσει το release.
Kανείς δεν μπορεί να κρατήσει κανέναν σε καμμία σχέση και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων(βαθέως και μακροχρόνιου M/s) το δώσει δεν το δώσει, ο άλλος ειναι αποφασισμένος και θα φύγει.Το πλαίσιο των Κ/Υ σχέσεων αρκεί μόνο για να υπάρξει η απαραίτητη ψύχραιμη σκέψη και εξέταση των δεδομένων.
Εάν δοθεί, συνήθως είναι αμετάκλητο, είτε διότι είναι δύσκολο έως αδύνατο να εκλείψουν οι-σοβαροί τελικά- λόγοι που ο Αντωνάκης της σχέσης πήρε το καπελάκι του κι έφυγε, είτε για λόγους εγωισμού.Οι Κυρίαρχοι είναι πολύ εγωιστικά πλάσματα και σπανίως δίνουν δεύτερες ευκαιρίες.Κατανοητό, αρκεί βεβαίως να μην τις ζητούν και οι ίδιοι σε ανάλογη περίπτωση.
Ολα αυτά by the book.Στη ζωή όμως τίποτε πλην του θανάτου δεν είναι αμετάκλητο.Οι διαφορετικοί ανθρώπινοι χαρακτήρες και οι ενδεχόμενα ιδιαίτερες συνθήκες κάθε σχέσης είναι δυνατόν να αλλάξουν το παραπάνω σενάριο-ακολουθία και να αφήσουν ένα παράθυρο ανοιχτό σε μιά δεύτερη ευκαιρία.
Δύσκολο να περιγράψει κανείς γενικά το πλαίσιο μιάς δεύτερης ευκαιρίας.Αυτό μπορούν να το κάνουν οι εκάστοτε δύο και θα είναι αυστηρά προσαρμοσμένο στα δικά τους μέτρα και μόνο.
Προσωπική εκτίμηση είναι πως το πλαίσιο της δεύτερης ευκαιρίας-και για τους δύο-(πρέπει να )είναι το χρονικό διάστημα που θα μεσολαβήσει ανάμεσα στο αίτημα και την αποδέσμευση.Εκεί έχει και τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας η δεύτερη ευκαιρία.Εάν αυτή δοθεί κατόπιν, συνήθως αυτός που επιστρέφει, επιστρέφει "χαμηλότερα" από εκεί που έφυγε.