Επιλογές και BDSM

Μέσα από αυτό το νήμα μου δημιουργήθηκαν κάποιες σκέψεις και απορίες, τις οποίες (θέτε, δεν θέτε) θα παραθέσω εδώ.

α. Ας πούμε οτι είμαι η σκλάβα κάποιου και όλα πάνε καλά.Κάποια στιγμή έχει κάποιο ατύχημα και μένει παράλυτος. Εννοείται οτι θα μείνω δίπλα του και δεν θα τον παρατήσω. Αλλά θα το κάνω επειδή πραγματικά το θέλω ,επειδή θα τον λυπάμαι ,επειδή θα νιώθω αναγκασμένη να μείνω? Και αυτός τι θα κάνει όταν δει οτι δεν μπορεί να μου προσφέρει πλέον κάποια πράγματα? Και θα το δει αυτό, ή η ουσία του bdsm είναι όντως το εγκεφαλικό κομμάτι? Και ας πούμε οτι είναι..αρκεί?

Θεωρείτε οτι είναι υποχρέωση της σκλάβας(και κάθε γυναίκας), να μείνει μέσα σε μια σχέση που δεν θα είναι πια αυτή στην οποία είχε συναινέσει αρχικά? Και δεν μιλάω για την ηθική (ή όποια άλλη) υποστήριξη προς τον άντρα.Αυτό μπορεί να γίνει και εκτός σχέσης.

Γνωρίζω οτι η σκλάβα δεν έχει το δικαίωμα να φύγει από μια σχέση με δική της επιλογή. Αλλά όταν αυτή πάψει να είναι SSC?

β. Ας πούμε οτι είναι ενα ζευγάρι M/s. Κάποια στιγμή η σκλάβα έχει ένα ατύχημα και μένει παράλυτη. Είναι προφανές οτι δεν μπορεί να υπηρετήσει πλέον τον Κ σωματικά. Μπορεί εκείνος να αρκεστεί στο εγκεφαλικό κομμάτι? Θα την παρατήσει? Θα φέρει καινούρια σκλάβα στην ήδη υπάρχουσα σχέση? Ποιά κίνηση είναι πιο σωστή για την ψυχολογία της σκλάβας?

Η σκλάβα δεσμεύεται απένταντι στον Κ. Εκείνος οχι?

Θεωρητικά, είναι λάθος (κατά το πρωτόκολλο) να παρατήσει μια σκλάβα τον Αφέντη της. Ισχύει όμως το αντίθετο? Θα έπρεπε να ισχύει?

Πιστεύετε οτι μια M/s σχέση πρέπει να σταματήσει όταν ένα από τα δυο μέλη πάψει να ικανοποιείται από την σχέση? Αν ναι, αυτό το δικαίωμα το έχει μόνο ο Αφέντης?


(Και όλα αυτά ξεκίνησαν από τα κρυοπαγήματα..  )

 

Απάντηση: Re: Επιλογές και BDSM

ΛΑΘΟΣ!!!!! Αυτό είναι το μόνο δικαίωμα που διατηρεί η σκλάβα σε κάθε περίπτωση (πέραν αυτών που παραχωρούνται από τον Αφέντη ανά περίπτωση). Να φύγει από τη σχέση αν αυτή δεν την ικανοποιεί.

Είσαι τόσο καιρό στο φόρουμ. Δεν είναι ξεκάθαρα τέτοια θέματα ακόμη;   Πως το σκέφτηκες αυτό;  


 

 

Georgia, νομίζω πως ψάχνεις απαντήσεις by the book σε ζητήματα όπου το μόνο που έχει σημασία είναι η προσωπική κρίση του καθενός που βιώνει μία τέτοια κατάσταση. Καλώς ή κακώς δεν υπάρχει κάποια ευρέως αποδεκτή bdsmική βίβλος που να καθορίζει τη συμεριφορά των μερών μιας σχέσης σε διάφορες καταστάσεις. Επομένως, οι απαντήσεις που δίνω είναι καθαρά προσωπικές απόψεις.

Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, δε νομίζω πως μία σκλάβα δεν έχει, αντικειμενικά, δικαίωμα να εγκαταλείψει μία σχέση. Άσχετα από το τι λέγεται, αυτό το δικαίωμα πάντα υπάρχει. Συνεπώς, σε μία τέτοια περίπτωση που περιγράφεις, όπου δηλαδή, λόγω συνθηκών οι συνθήκες μέσα στη σχέση διαφοροποιούνται, η σκλάβα θα είχε κάθε δικαίωμα να φύγει. Βέβαια, το αν θα το κάνει ή όχι είναι δικό της θέμα, κάτι που θα το αποφασίσει κρίνοντας τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας απόφασης.

Περνάω στο δεύτερο ερώτημα. Και πάλι η απάντηση μου είναι η ίδια. Δεν τίθεται θέμα δέσμευσης βάσει κάποιου πρωτοκόλου, αλλά θέμα προσωπικής επιλογής. Κάποιοι θα επέλεγαν να μείνουν στη σχέση και ν' αρκεστούν στο εγκεφαλικό - ψυχολογικό κομμάτι της κυριαρχίας. Κάποιοι άλλοι ίσως να έφευγαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πάντως, τέτοιου είδους ανθρώπινες καταστάσεις δεν πρέπει ν' αντιμετωπίζονται με βάση πρωτόκολλα, κανόνες συμπεριφοράς κλπ. Και, γενικότερα μιλώντας, δικαίωμα υπαναχώρησης από μία M/s σχέση έχουν και τα δύο μέλη. Κανείς δεν τους υποχρεώνει να υπομένουν μία κατάσταση την οποία, για τον ένα ή τον άλλο λόγο δε μπορούν πια να αντέξουν.

 

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. 
Όσον αφορά στο δικαίωμα της σκλάβας να φύγει από την σχέση, η λογική μου καθώς και κάποια από τα πράγματα που έχω διαβάσει εδώ, λένε οτι σαφέστατα μπορεί να φύγει - όταν πλέον δεν την καλύπτει σε κάποιο κομμάτι(σημαντικό ή ασήμαντο). Το έθεσα ως ερώτημα επειδή νιώθω οτι δεν αποτελεί άποψη όλων εδώ μέσα, καθώς και επειδή έχω την αίσθηση οτι μια σκλάβα, ακόμα και όταν θέλει να φύγει, δεν μπορεί. Όχι επειδή δεν της επιτρέπεται-άμεσα-, αλλά επειδή η ίδια δεν μπορεί να ζήσει μακριά από τον Αφέντη της. Δεν ξέρω, ίσως θεωρώ τις M/s σχέσεις πιο σοβαρές από οτι είναι στην πραγματικότητα. Ίσως φταίει και η έννοια του release που προφανέστατα την έχω πάρει στραβά.

@Durcet : προσωπικές απόψεις ζητώ. Το αντίθετο θα ήταν ανούσιο.

 

Γιατί εννοείται ότι δεν θα τον "παρατήσεις"; Μπορείς να σταθείς σε έναν άνθρωπο που νιώθεις κοντά σου και χωρίς να είσαι σκλάβα του. Πολλές φορές θεωρείται δώρο η υποταγή, αλλά στο παράδειγμά σου, ανατρέπει τη φιλοσοφία της σχέσης σου. Είναι σαν να παραμένεις σε αυτή για να μην τον κάνεις να αισθανθεί άσχημα. Είναι πολύ γλυκό σαν σκέψη, όλο αυτό, αλλά περισσότερο θυμίζει μητρική στοργή, παρά υποταχτικότητα. Ποιος έχει τον έλεγχο;

Με κάλυψε η Soutzoukakia σ'αυτό.

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί ένας παράλυτος άνθρωπος να προσφέρει σωματική υποταγή. Δεν είναι σε κώμα. Στο μέτρο που της επιτρέπουν οι δυνατότητές της, θα συνεχίσει να την προσφέρει, αν συνεχίζει να είναι επιθυμητό. Όπως προσαρμόζονται οι απαιτήσεις του Κ ανάλογα με τις ικανότητες/δυνατότητες του εκάστοτε Υ, θα προσαρμοστούν και όταν αυτές μεταβληθούν.

Οποιαδήποτε σχέση πρέπει να σταματάει όταν ένα από τα δυο μέλη πάψει να ικανοποιείται από τη σχέση. Σε αντίθετη περίπτωση (αυτή που, όπως λες, υποδεικνύουν τα πρωτόκολλα) υπάρχουν γραμμές για ανώνυμη καταγγελία κακοποίησης.

 

Δηλαδή, με λίγα λόγια, θες να πεις πως η δική σου λογική έρχεται αντίθετη μ' αυτό που λένε κάποιοι άλλοι και που (αξιωματικά σχεδόν) είναι το σωστό. Μόνο που σε τέτοιες περιπτώσεις ο καθένας, άσχετα από το status που έχει, οφείλει να δρα με βάση αυτό που πιστεύει ο ίδιος και όχι ακολουθώντας πρωτόκολλα και κανόνες σαν πρόβατο ενός κοπαδιού.
Κι επιπλέον, λες πως η σκλάβα δε μπορεί να φύγει επειδή δε μπορεί να ζήσει μακριά από τον Αφέντη της, ενώ προηγουμένως ανέφερες περίπτωση στην οποία επιθυμεί να εγκαταλείψει μία σχέση, αλλά θεωρεί πρέπον να μείνει ελέω status. Δεν είναι λίγο οξύμωρο;
Όσον αφορά το τελευταίο που αναφέρεις, σχετικά με τη σοβαρότητα, πιστεύω πως η σοβαρότητα έχει να κάνει αποκλειστικά με τα άτομα που απαρτίζουν τη σχέση και όχι το είδος της. Και, φυσικά, το να μην υπάρχει (έστω και θεωρητικά) δυνατότητα release δεν κάνει μία σχέση πιο σοβαρή από την άλλη. Αντίθετα, εμένα με βάζει σε υποψίες σχετικά με τη σοβαρότητα αυτών που συμμετέχουν.

 

//

Αυτά που λέω δεν αποτελούν τις αλήθειες μου.Απλά βάζω μέσα διάφορες περιπτώσεις για να καταλήξω κάπου.
Από την μια υπάρχει η περίπτωση όπου η σκλάβα δεν θέλει να ζήσει μακριά από τον Κ της επειδή πιστεύει οτι δεν μπορεί.Ακόμα και αυτό να είναι στο μυαλό της και μόνο, δεν θα το προσπαθήσει για να γνωρίσει κατά πόσο ισχύει.
Από την άλλη υπάρχει η περίπτωση όπου η σκλάβα θέλει να ζήσει μακριά από τον Κ της αλλά δεν μπορεί να το κάνει, είτε λόγω στάτους, είτε επειδή τον λυπάται, είτε ο,τι άλλο.

Θα αναδιατυπώσω την αρχική ερώτηση(αυτόματη γραφή γαρ):

Θεωρώ το υποτακτικό μέρος της M/s, ως εκείνο είναι πιο ευάλωτο σε εναν χωρισμό.
Μέχρι τώρα έχουμε πει για το πόσο πιστή πρέπει να είναι η σκλάβα στον Κ της, για την μεγαλύτερη σημασία του εγκεφαλικού μέρους του bdsm κλπ.
Έτσι μου προέκυψε η απορία : χρειάζεται , πρέπει να είναι και ο Κ πιστός στην σκλάβα του? Όταν η σκλάβα δεν θα μπορεί να τον ικανοποιήσει πλήρως σωματικά, θα αρκεστεί στο διάσημο εγκεφαλικό κομμάτι?

Θεωρητικά, ένας Κ με ακρωτηριασμένα πόδια δεν παύει να είναι λιγότερο κυριαρχικός και μπορεί να κάνει μια χαρά την δουλειά του.Το ίδιο ισχύει και για μια σκλάβα?

 

Απάντηση: Re: Επιλογές και BDSM

Η πρώτη περίπτωση είναι συναίσθημα. Η δεύτερη περίπτωση είναι φόβος, οίκτος, ενοχή..

 

Απάντηση: Re: Επιλογές και BDSM

Επέτρεψε μου, η πρώτη περίπτωση είναι εξάρτηση!

 

Απάντηση: Re: Επιλογές και BDSM

Φυσικά και είναι εξάρτηση. Όταν ερωτευόμαστε, αγαπάμε, εξαρτιόμαστε. Το θέμα δεν είναι αν θα εξαρτηθούμε αλλά ποιον θα επιλέξουμε να εξαρτηθούμε. Προσωπικά είμαι υπέρ της ελευθερίας όχι υπέρ της ανεξαρτησίας 

 

Θα έλεγα πως μία vanilla σχέση με BDSMικά στοιχεία, είναι ένα καλό βήμα για αρχή. Στη δική μου δε περίπτωση, έχοντας περάσει μέσα από το βόρβορο του BDSM, ίσως είναι και ένα καλό βήμα για το τέλος. Βιωσιμότητα uber Alles.

Punkt. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βαυκαλίζεται κάποιος ότι ασχολείται με το BDSM. Με το BDSM (δέον είναι όπως) ασχολούνται όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

DRD, τα προαναφερθέντα φρονώ πως δεν είναι ενδεικτικά πρόσφυσης στο BDSM, αλλά ενδεικτικά ελλιπούς κοινωνικής μόρφωσης. Μην τα χρεώνεις στο BDSM.

Συμφωνώ απολύτως. Το ιδεώδες για καθέναν εξ ημών διαφέρει, και βέβαια κάθε είδος σχέσης κάτι μας προσφέρει και κάτι άλλο μας στερεί. Επιλέγουμε αυτή που ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μας, και αυτή που εκπληρώνει τις περισσότερες ή σημαντικότερες ανάγκες μας για συσχέτιση.

 

DRS, ευχαριστώ για την απάντηση. Έτσι είναι, πράγματι.

Μία μικρή παρατήρηση:

Νομίζω πως δεν είναι ούτε ενδεικτικά πρόσφυσης στο BDSM, ούτε ενδεικτικά ελλιπούς κοινωνικής μόρφωσης. Νομίζω πως απορρέουν από την στέρηση, την λαχτάρα και την άγνοια, καθώς και την έλλειψη ευκαιριών (ή άγνοιας περί του τρόπου δημιουργίας των προϋποθέσεων των ευκαιριών). Επίσης απορρέουν ίσως από μία "ψοφοδεή" ιδιοσυγκρασία.

Από την στιγμή όμως που κάποιος δει τα προαναφερθέντα υπό ένα αντικειμενικό πρίσμα, σε συνάρτηση με το αν τον καλύπτουν ή όχι (διότι ενδέχεται να τον καλύπτουν κιόλας), μπορεί πλέον να προχωρήσει εντός ή εκτός της συγκεκριμένης σειράς συμπεριφορών.

Επιπλέον, ας μην ξεχνούμε ότι το peer pressure λειτουργεί και πέραν της εφηβείας, ιδίως σε περιπτώσεις ανωριμότητας, η οποία δεν συμβαδίζει πάντα με την ηλικία. Εάν επομένως κάποιος έρχεται σε επαφή με έναν συγκεκριμένο χώρο, όπως ο δικός μας, και βλέπει ότι η πλειοψηφία των ατόμων ασχολείται με το "σπορ" με έναν συγκεκριμένο τρόπο, είναι εύκολο να παρασυρθεί στην συμμόρφωση με την πλεοψηφία, ίσως παροδικά. Οι τάσεις συμμόρφωσης είναι εξαιρετικά ισχυρές, αποτέλεσμα του κοινωνικού conditioning. Και άρα πρόκειται εν μέρει για αποτέλεσμα κοινωνικής μόρφωσης, και όχι έλλειψής της.

Την πρώτη μέρα στο δημοτικό όλα τα παιδάκια κάνουν αυτό που κάνουν όλα τα παιδάκια. Σπάνια θα βρεις κάποιο που κάνει του κεφαλιού του επειδή έκρινε ότι αυτό που κάνουν όλα τα παιδάκια είναι ανόητο. Το ίδιο γίνεται σε όλα τα είδη κοινωνικού περιβάλλοντος. "Going against the grain" είναι ένα μειοψηφικό φαινόμενο.