Επιστολές που ποτέ δεν στείλαμε. Παραμιλητά. Ιστορίες. Σημειώματα. Μονόλογοι. Hμερολόγια...

Νιώσε με λίγο.
Μια φορά.
Μπες στο κορμί μου και βίωσε τους πόνους μου.
Περνάω μέρες νιώθοντας να πονανε ακόμη και τα μαλλιά μου.
Κάθε μου κύτταρο να ουρλιάζει ...
Κι όμως, από το ματωμα της καρδιάς μου, προτιμώ να νιώθω το δάχτυλο μου γυμνό να χτυπάει νεύρο συνέχεια.
Ο πόνος της ψυχής είναι 100 φορές χειρότερος.
Μόνο μια φορά να με ένιωθες.
Για λίγο.
Να δω αν ξέρεις σε τι αιώνιο μαρτύριο με υπεβαλες.

 

Απόψε ήμουν εκεί
Ένιωθα το βλέμμα σου να μαστιγώνει το κορμί μου, έμπηγες λαίμαργα τα δόντια σου στις σάρκες μου και η ανάσα σου έκαιγε
Τα σημάδια που μου άφηνες ήταν μία μικρή απόδειξη της ηδονής και της ύπαρξης
Στημένη
Αναμονή
Σύγχυση
Ένα χαστούκι
Τράβηγμα απ' τα μαλλιά
Ένα φιλί στα πόδια για συγγνώμη
Ανόητη, δεν είναι αρκετό...
Με μαστίγωνες ανάμεσα στα πόδια, κι ύστερα έσκυψες πάνω μου για να αφουγκραστείς και μ' άκουσες να ψιθυρίζω "ευχαριστώ..."
Τα δάκρυα που κυλούσαν απ' τα μάτια μου δεν μαλάκωσαν το βλέμμα σου, το έκαναν πιο θολό, πιο σκληρό...
Ανελέητος τα απαιτούσες όλα και τα πήρες όλα.
Ιδρώτας
Πόνος
Απόλαυση
Οι γοφοί χτυπούσαν βίαια
Η ανάσα κόπηκε
Το σπέρμα ξεχύθηκε ζεστό και κύλησε σαν ιχώρ
Μου το πρόσφερες απλόχερα να το γευτώ, να μεταλάβω την ουσία σου για να μπορέσω να ξεπλυθώ με το χρυσό άγγιγμά σου...

 

Το κερί

Χτύπησε την πόρτα για ακόμη μια φορά… είχε άγχος… «πότε θα φύγει αυτό το φτερούγισμα από το στήθος μου;» σκέφτηκε μα ήταν πιο θαρραλέα από τις άλλες φορές…. Κάθε φορά όλο και περισσότερο θάρρος αισθανόταν… γιατί κάθε φορά ήθελε και πιο πολύ να Τον δει… να τον αισθανθεί…
Η πόρτα άνοιξε μπροστά της… τα μάτια της καρφωμένα στο πάτωμα…
Ψέλλισε ένα «Καλησπέρα Σας Αφέντη» και περίμενε να της δώσει την άδεια να περάσει μέσα…
Έκανε στην άκρη ανοίγοντας της τον δρόμο για να προχωρήσει μέσα…
Τα βήματά της σταθερά… τρία βήματα… αναμονή… το βλέμμα στο πάτωμα… τα μαλλιά της πάντα μαζεμένα για να ευκολύνει την τοποθέτηση του κολάρου….
Το αισθάνεται γύρο από το λαιμό της οικείο και καλοδεχούμενο… μόλις κουμπώνει γύρο από τον λαιμό της αφήνει μια ανάσα ανακούφισης… έτσι αισθάνεται ολοκληρωμένη…
Της βγάζει το παλτό και το Κρεμάει στον καλόγερο….
Το φόρεμα που φορά αραχνοϋφαντο αγκαλιάζει το κορμί της και διαγράφει τη σιλουέτα της… ακόμα και τις ρόγες της που είναι σκληρές σαν πέτρα…
Τραβά τις τιράντες και το αφήνει να γλιστρήσει στο πάτωμα…
Μένει γυμνή μπροστά Του και αρχίζει να τρέμει… όχι όμως από το κρύο… το βλέμμα Του είναι τόσο λαίμαργο που την κάνει να ανατριχιάζει…
Της περνά την αλυσίδα κι αυτή αυτόματα πέφτει στα τέσσερα… Προχωρά μπροστά της και αυτή ακολουθεί πειθήνια…
Την οδηγεί στο μεγάλο σαλόνι με τα βαριά παχιά χαλιά… «πόσο της αρέσει να ξαπλώνει πάνω τους» σκέφτεται και κάθεται σε στάση nadu.
Της βγάζει την αλυσίδα και βγαίνει από το δωμάτιο…
Περιμένει υπομονετικά μέχρι να γυρίσει… το βλέμμα της είναι καρφωμένο στον καναπέ… δεν της επιτρέπεται να κουνηθεί…
Τον βλέπει να μπαίνει στο δωμάτιο με μια βαλίτσα… «την γνωρίζει αυτή τη βαλίτσα»…
Τι να έχει μέσα αυτή τη φορά…
Την αφήνει πάνω σε ένα τραπεζάκι και της κάνει νόημα να σηκωθεί..
Στέκετε στα πόδια της χωρίς να πάρει το βλέμμα της από τον καναπέ.
Βγάζει ένα μαύρο σχοινί από την βαλίτσα και αρχίζει να το δένει γύρο της… το περνάει από το κολάρο της, έπειτα γύρο από το στήθος της σφιχτά, ύστερα από την μέση της καταλήγοντας κάτω από το αιδοίο της και πίσω στην πλάτη της όπου της δένει τα χέρια.
Στο στόμα της βάζει μια μπάλα με τρύπες που δένει πίσω στο κεφάλι της.
Κάθετε για μια στιγμή και Καμαρώνει το δημιούργημα Του.
Βγάζει ένα ζευγάρι σφικτήρες και τα περνάει στης ρόγες της.
Το στήθος τη είναι ήδη πρησμένο από το σφίξιμο και οι σφικτήρες το κάνουν ακόμα πιο πολύ ευαίσθητο.
«Είσαι πολύ όμορφη» της Λέει και Χαϊδεύει το πρόσωπο της.
Το χέρι Του κατεβαίνει στο λαιμό της και γύρο από το στήθος της.
Αισθάνεται να υγραίνεται με μένει ήρεμη.
Της τσιμπά τις ρόγες κάνοντάς τες να πονούν ακόμα πιο πολύ μα αυτή δεν αντιδρά μόνο που αρχίζει να ιδρώνει…
Το βλέμμα της για μια στιγμή πέφτει πάνω Του…
Αυτός την βλέπει και χαμογελά… γιατί Ξέρει τι της έχει προκαλέσει το άγγιγμα Του.
Γυρίζει στη βαλίτσα και παίρνει ένα κερί…
Το ανάβει και το αφήνει να κάψει.
«Ξάπλωσε στο τραπέζι» της Λέει
Υπακούει…
Έρχεται από πάνω της με το κερί και αρχίζει να στάζει καυτές σταγόνες πάνω στο κορμί της…
Πάνω στο λαιμό της, στο στήθος της, στις ρώγες της, την κοιλιά της, στα μπούτια…
Στην αρχή την καίνε μα μετά από μερικά δευτερόλεπτα της αφήνουν μια γλυκιά αίσθηση ζεστασιάς και καύλας…
«Άνοιξε τα πόδια σου» της ξαναλέει
Τα σχοινιά πιέζουν τα χείλι του αιδοίου της και τα έχουν κοκκινίσει…
Καυτές σταγόνες πέφτουν και την καίνε… μα αντί να πονά… αυτή θέλει να χύσει…
Συσπάτε…
«Τι συμβαίνει τσούλα;» «Καύλωσες;»
«Για να δούμε πως θα είσαι τώρα» της λέει και ανοίγει τα χείλι αποκαλύπτοντας την κλειτορίδα της.
Σταγόνες κεριού καίνε την κλειτορίδα της κι αυτή είναι έτοιμη να τρελαθεί από καύλα…
Χτυπιέται πάνω στο τραπέζι εκλιπαρώντας για λύτρωση…
Τα σάλια της την πνίγουν όμως δεν τη νοιάζει… περιμένει για την μαγική λέξη… αυτή που θα την οδηγήσει στην κορύφωση…
«Χύσε μικρή μου πόρνη»…
Τα λυτρωτικά λόγια την οδηγούν σε ένα παραλήρημα οργασμού…
Μέσα στην ηδονή ακούει τα λόγια Του Αφέντη της
«Είσαι δική μου μικρή μου… κάθε σου οργασμός μου ανήκει… μην το ξεχάσει ποτέ αυτό…».

 

"μα πόσο βλαμμένος είσαι..."

 

Κι εγώ σ' αγαπώ και το ξέρεις...  

 

Γιατι;

 

Ειναι και δυσκολο και ομορφο να λειπεις. Και ειναι και μεγαλειωδες. Ευτυχως η φωνη μενει παντα η ιδια κι οταν δυναμωνω το ακουστικο ειναι ξεκαθαρη.
Ευχομαι να σου περασει ο πονοκεφαλος.

Σ αγαπω τρομακτικα. Σε σημειο που δε θελω και προσπαθω να αποφυγω ακομα και το να σε αποφυγω.

 

Άνεμος πρώτης νιότης φύσηξε μέσα στην τελευταία μου την πάλη
σε τούτο εδώ,σε ένα τοπίο θολό
που εκείνη χέρι καλοσύνης άπλωσε για να το επιάσει
Και στο αγγιγμά της,βουνίσια δάση
αναδύθηκαν για να την περιβάλλουν με λατρεία
και εκείνη εκεί,στο κέντρο αυτής της γης
από φόβους και επιθυμία κυριευμένη
υψώνει γυάλινο τοιχιό, μήπως και γαληνέψει

Μα η πνοή της άνοιξης τα πρωινά
το δροσερό αεράκι της νυχτός
χαιδεύουν το τοιχιό που αστράφτει
από ένα φως, εσωτερικό,τόσο γλυκό
βγαλμένο από της καρδιάς της τα βάθη
Και το πλάσμα αυτό, που μέλι στάζουν τα μάτια του σαν λάμπει
σπάει το τοίχο από γυαλί και τα βουνά θε να αγκαλιάσει
Χάδι απαλό,χέρι βαρύ,βαθύ φιλί
και η αρχέγονη ηδονή να χρωματίζει τώρα τουτή εδώ την πλάση
ένα τοπίο μαγικό, ζωγραφισμένο από κάποιο ξωτικό
που κάποτε στο παρελθόν εκεί μέσα την ζωή του είχε περάσει

 

Θέλω το τραπέζι σας να είναι στενό
και εκεί όπου κάθεστε μια δύσμορφη εικόνα να γεννιέται
Ο φωτισμός να ναι άρρωστος,ισχνός
και μες στου νου σας τους διαδρόμους να διαχέεται
Θέλω το πιοτό σας να είναι ξινό
και η μέθη του της ψυχής να ανοίγει τα πιο θλιμμένα κιτάπια
Τα φαγητά σας,σάπια ,ληψά
και η γεύσεις τους με αηδία να αλλοιώνουν τα προσωπά σας
Θέλω τα λόγια σας,σαν ιαχές μοιρολογιού
να αντηχούν μεσα σας την απύθμενη μοναξιά της λήθης
Θέλω τα βλεμματά σας αχανή,σκλαβωμένα στης αμηχανίας την σιωπή
να ψάχνουν καταφύγιο στου χώρου τις λύσεις
και εκεί όπου πρότινος στα μάτια σου καθρεφτίζονταν διαμάντια πορφυρά
τωρα μόνο νεκρική ερήμωση να χει κυριαρχήσει

 

Θέλω να στείλω μια Επιστολή σε κάποια διάσημη Ελληνίδα είμαι. Σε σκέψη ελλη στάη βικυ Σταμάτη έρικα διάλυνα η ζωζω σαπουντζακη.

 

Μπορεις να παλεψεις;
Βλεπεις ενα απεραντο γαλαζιο να σε περυτριγυριζει..οι ακτινες του ηλιου να τρεμοπαιζουν πανω απο τα ματια σου καθως κοιτας ψηλα..το νερο σε πλημμυριζει..βουλιαζεις σιγα σιγα στην απεραντη θαλασσα..
Δεν ακους φωνες ψιθυρους παρα μονο τα χαλικια του βυθου..
Αφηνεσαι..το νερο αρχιζει να πλυμμυριζει το στηθος σου..
Βυθιζεσαι πιο πολυ..το γαλαζιο σιγα σιγα σκοτεινιαζει παιρνει το χρωμα της αβυσσου..
Ποιοι λογοι σε οδηγησαν εκει; Σε αυτη την σκεψη..
Οι αναμνησεις οι εικονες απο οτι αγαπησες ξεθωριαζουν σβηνουν και χανονται..
Οι αισθησεις σου σβηνουν..
Ξαφνικα μια σπιθα φωτος αναβει στο μπερδεμενο σου μυαλο..μια εικονα για κατι που αξιζε να παλεψεις αλλα δεν το εκανες..
Κοιτας την αβυσσο αλλα δεν ηταν αυτο που ηθελες..
Προσπαθεις να επανελθεις μαζευεις οτι δυναμη σου εχει απομεινει..Πρεπει να παλεψεις γι'αυτο το κατι γι'αυτο που δεν εκανες αλλα το ηθελες..
Τα ματια σου κλεινουν..εκανες την επιλογη σου να τα αφησεις ολα αυτα..πλεον ειναι αργα..τα ματια σου κλεινουν..χανεσαι..χαθηκες..
Εγινες ενα με τη θαλασσα..
Ξαφνικα νοιωθεις σφιγμους εχεις ιδρωσει..Τα ματια ανοιγουν γεματα δακρυα..δακρυα γι'αυτο που σου περασε απο το μυαλο την προηγουμενη νυχτα να κανεις..γι'αυτα που ηθελες να κανεις και δεν τολμησες ακομα..
Το ονειρο τελειωσε ξυπνησες και ο εφιαλτης της ζωης ξεκινα..
Ενας εφιαλτης που πρεπει να παλεψεις μαζι του για να μη χαθεις στην αβυσσο..
Πλεον ξερεις τηβπρεπει να κανεις ξερεις πρεπει να παλεψεις..
Νοιωθεις πιο δυνατος κοιτας τις δυσκολιες της ζωης και χαμογελας..
Η υποχωρηση δεν ειναι πλεον επιλογη για εσενα..για κανεναν..