Επιστολές που ποτέ δεν στείλαμε. Παραμιλητά. Ιστορίες. Σημειώματα. Μονόλογοι. Hμερολόγια...

Κράτα το για δώρο...

Υπάρχει κάτι που δεν σου είπα ποτέ. Μία κουβέντα που συνήθως την σκορπάω εύκολα, όμως όχι όταν την νιώθω
Ίσως να μην με ακούσεις ποτέ να την προφέρω, όμως ξέρουμε και οι δύο πως το είχες διαβάσει στα μάτια μου

Σήμερα θα σου το πω

Είναι πάρα πολλές οι φορές που σε βρίζω
Δεν είσαι αυτό που λέμε "καλό παιδί", όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται μπορώ και βλέπω πολλά ελαττώματα
Είναι άπειρες οι φορές που θέλω να σε χτυπήσω τόσο που να ματώσεις, μα όλος ο θυμός εξαφανίζεται στο χρόνο μιας βαθιάς ανάσας
Όπως με ένα παιδί που έχει κάνει ζημιά και σε κοιτάει με θράσος, θες να το σκοτώσεις
Ω ναι, πάρα πολύ! Μα είναι παιδί...

Είσαι η μεγαλύτερη αδυναμία που είχα ποτέ
Ίσως είναι κάτι στην φωνή σου
Ίσως κάτι στο βλέμμα σου
Είναι κάτι που μιλάει μέσα μου και δεν γνωρίζω γιατί
Είναι κάτι που δεν έχω συναντήσει ποτέ ξανά
Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά

Δεν προσδοκώ από σένα απολύτως τίποτα
Δεν ονειρεύομαι μαζί σου απολύτως τίποτα
Αφήνομαι για ό,τι θέλεις, όπως θέλεις, όσο θέλεις
Κι ό,τι σου προσφέρω, είναι για μένα δώρο
Η χαρά μου είναι δεμένη χειροπόδαρα από την δική σου χαρά
Θα είμαι εδώ για ό,τι θες
Για την καύλα σου
Για τα καλά σου
Για τα κακά σου
Για τα κέφια σου
Για τις μαύρες σου
Για σένα
Για ό,τι είσαι

Σου το 'χουν πει τα μάτια μου
Το έχεις δει στις πράξεις μου
Το έχεις δει στα χρόνια
Στα λάθη μου
Το ξέρεις
Αλλά είπα μία φορά να σου το πω στα σοβαρά
Σ' αγαπάω.

 

επιτελους εγινες μια σκια ακομα κι εσυ... σε ξεριζωσα απο μεσα μου.. ανασανα επιτελους...

 

Φωτιες μικρες
αναβουν στις ακτες
μα μονο εγω τις βλεπω
μπορει να ξαναπεθανα προχθες
μ ακομα sos εκπεμπω

Σε θυελλες
σ αγριες θαλασσες
με παει η Ακολασια
την κυβερνω και με ξαναγεννα
σε σπηλαια μ υγρασια

Σταζει μικρη
σταγονα το κερι
στο εγχρωμο σου δερμα
πεφτει ξανα το χερι μου βαρυ
σ αλαφρωσε απ το ερμα?

Βλεμμα ρωτα
το πριν κσι το μετα
κοιταζοντας με λιωνει
σιωπη, ενα χαδι, δυο στριφτα
τιποτα δεν τελειωνει

(Απο αυτα που παραπεφτουν σε τσεπες και συρταρια...καμια φορα χωρις να σταλουν ποτε...)

 

Το ρολοι δειχνει 2 και 15.. πηγε 3 και 40...ακομα να ξημερώσει. Εφτασε 5 και μιση δεν περναει η ωρα ...
Οι σκεψεις ανακατεμενες πονος απογοητευση χαρα ελλειψη ελευθερια..
Ποια ελευθερία? Απο που? Κλεινει τα ματια..αναμνησεις . Το προσωπο του το χαμογελο του το βλεμμα του.
Κατσε να δεις... πως τον ελεγαν? Κενο...δε μπορει να θυμηθει το ονομα του ..το ειχε διαγραψει απο τη μνημη της αλλωστε τι σημασια εχει αναρωτήθηκε. Εγω παντα τον φωναζα Ερωτα μου.
Μνημες ερχονται στην επιφάνεια και ομως αυτο το μικρο στοιχειο του ονοματος του της ειναι αδυνατο να το θυμηθει.
Εζησε πολυ λιγο μαζι του ηταν για αυτη ομως ο κοσμος της. Καθε βλεμμα του καθε λεξη του την εκαναν να ξεχνα τα παντα ...ηθικους φραγμους ...πρεπει...αναστολες.
Του δινοταν ολάκερη μα κεινος δε το εβλεπε καθε φορα τη κατηγορουσε πως δε κανει τιποτα για αυτον πως τον ποναει πως τον αγνοει ..πως δε σημαινει τιποτα για αυτη
Να ξερε... μονο να ξερε..
Ο κοσμος ολος ηταν για αυτη... η ανασα της ηταν.. ο ερωτας της και ο πονος της .
Ανοιγει τα ματια τρομαγμένη...πονος.
Ποσο πονο ενιωσε κοντα του . Θυμαται ακομα τα σημάδια του.. θυμαται ακομα τα δακρυα που έτρεχαν απο τα ματια της και αυτος χαμογελουσε ικανοποιημενος.. θελω να πονας για μενα μονο για μενα της ελεγε.. και αυτη θυμωνε απογοητευοταν και εφευγε.. καθε φορα εφευγε με καποιο δακρυ να κυλα αφου εβγαινε και εκλεινε τη πορτα πισω της.
Γιατι με κανει να ποναω σκεφτοταν? Γιατι θελει να ποναω? Δε νοιαζεται..αυτα σκεφτοταν και εφευγε.
Η ωρα πηγε 6.
Σηκωθηκε απο το κρεβάτι και πηγε να φτιαξει καφε. Αναβει το τσιγαρο τραβα μια βαθεια ρουφιξια. Το ειχε αναγκη το τσιγαρο της. Εξάρτηση. Δεν της αρεσουν οι εξαρτησεις..κι ομως το τσιγαρο το ηθελε δε το πεταγε..
Σκέφτεται...εξαρτηση...εξαρτηση ναι.. αυτο ειναι αυτο ηταν για εκεινη για αυτο εφυγε. Ενιωθε πως ειχε αρχισει να εξαρτάται..απο εκεινον...να παθαινει κρισεις ελλειψης..οταν δεν τον εβλεπε οταν δεν την αγγιζε.. οταν δεν τον ακουγε.
Τρομακρατηθηκε και το εβαλε στα ποδια.. ναι τωρα καταλαβαινει γιατι καθε φορα προσπαθουσε και τον εφερνε στο σημειο να απογοητευεται μαζι της... πανικος.
Πως? Γιατι? Και τωρα?
Ξαφνικα η ελλειψη του μεγαλη ..στις σκεψεις της εχεις ακομα τα λογια της...."φευγω φευγω γιατι ειναι καλυτερα και για τους δυο"
Παπαριες σκεφτεται και ξαφνου εχει αναγκη τον πονο του...
Θελει να την πονεσει.. οπως ξερει αυτος.. με το δικο του τροπο.
Θελει τα σημαδια του.. θελει τα χερια του να τη σφιγγουν .. θελει αυτον να του ανηκει χωρις αυριο χωρις μετα... θελει το για παντα .
Να δεις πως τον λεγανε.......:Ερωτα μου"

 

Φοβάμαι πλέον να το πω, φοβάμαι να το ξεστομισω. Μη και σε θίξω, μη και σκεφτείς "πάλι τα ίδια, μην επαναλαμβανεσαι". Μα στα αλήθεια...
Από πότε με νοιάζει τι σκέφτεσαι για τέτοια θέματα;

Ναι, πλέον δεν ξέρω τα βήματα σε αυτόν τον χορό, τα έχω χάσει. Μα δεν ξέρω αν θέλω να τα βρω ή να τραβήξω πορεία μονάχη.

Σκέφτομαι όμως, αν μείνεις στην ζωή αυτή, χωρίς άτομο να σε αγαπά χωρίς να περιμένει κάτι από σένα, τι θα συμβεί;

Και αυτός είναι ο εγωισμος μου που μιλά, θα μου πεις ότι αυτό δεν είναι αγάπη. Ίσως έχεις δίκιο, ίσως πάλι να μην έχει σημασία.

Τελικά ποιανού θα περάσει;

 

Εκεί στην οριακή γραμμή λογικής και συναισθημάτων.
Εκεί κυνηγημένη από αναμνήσεις και ενοχές.
Εκεί με το μυαλό γεμάτο αμφιβολίες και την καρδιά έτοιμη να εκραγεί από σιγουριά.
Εκεί που τα ασήμαντα γίνονται ξάφνου σημαντικά και τα σημαντικά φαντάζουν αστεία.
Εκεί που αναβλύζουν δάκρυα όχι πόνου αλλά χαράς.
Εκεί που η πάντα παρούσα λύπη θάβεται στο σκοτάδι του υποσυνείδητου και παύει να κυριαρχεί.
Εκεί που οι αισθήσεις μένουν κοιμισμένες και αφήνουν τη φαντασία να καλπάσει.
Εκεί που η συγκέντρωση σε ό,τι άλλο αποτελεί πολυτέλεια.
Εκεί που δε μένει πια τίποτα για να χαθεί.
Εκεί που το μίσος και η αγάπη τείνουν να γίνουν ένα.
Εκεί που δεν έχει νόημα τίποτε άλλο κι όλα αποκτούν νόημα.
Εκεί...
Είσαι το κέντρο και όλα τα άλλα περιστρέφονται γύρω σου σε δεύτερη μοίρα.

 

Να Μάθεις Να Φεύγεις
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς
-οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει
-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα
– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

Μενέλαος Λουντέμης 1906 – 1977

 

Δεν ειναι Λουντέμης. Δεν θα μπορούσε να είναι για πάρα πολλούς λόγους. Μια κοπέλλα το έγραψε στο μπλογκ της και εξηγει εδω πως εγινε η παρανοηση, που επανελαβαν εκατοντάδες σελίδες με υπογραφή του Λουντέμη.
http://ellinikahoaxes.gr/2017/01/25/lountemis/

 

Ευχαριστώ που το επεσήμανες! Δεν το έψαξα... απλά το διάβασα και μου άρεσε

 

Νομιζω στο ειχα αναφερει γιατί είχα φτύσει αίμα να βρω την πηγη. χαχαχαχα Ο καλος ο ψυχαναγκασμος  

 

Ναι εχει και τα καλα του...αλλά πρώτη φορα το διάβασα την ημερα που το πόσταρα...βλακωδώς δεν έκανα cross check την πηγη...

 

Αν σε βοηθα, εκατονταδες σελιδες και περιοδικα το εκαναν