Επιχειρήματα

Ενδιαφέρουσα συζήτηση θα αποτελούσε.

 

Το υ δεν είναι εκ προοιμιου χαζο. Ως εκ τουτου, σαφώς και καταλαβαίνει κ ξέρει να κρίνει τον Κ.
Επειδη τα μεταξωτά βρακια θέλουν και μεταξωτους κωλους, ένα Κ που λέει βλακειες ας μην περιμένει να βρει ένα υ υψηλού επιπέδου. Ισοδύναμα μιλωντας, ένα έξυπνο και μορφωμένο υ θα βρει εναν έξυπνο κ μορφωμενο Κ.

 

"Ο Αφεντης εχει δικιο ακομη κι αν εχει αδικο.
Την τελευταια λεξη την εχει η σκλαβα κι ειναι το 'μαλιστα, Αφεντη' ", λενε καποιοι του bdsm.
Τωρα αν το υπο/σκλαβα εχει το δικαιωμα να αμφισβητησει η να αποδομησει τις αποφασεις Του... εχει να κανει με τι ελευθεριες, τι δικαιωματα, και τι αφορμες δινονται.
Η δικη μου αποψη ειναι οτι εχει καθε δικαιωμα να κανει τα παραπανω εως οτου Εκεινος αποδειξει οτι ειναι ικανος να διαχειριστει τη ζωη καποιου χωρις συνεπειες. Και παλι, κρατωντας μια πισινη το υπο.

 

Κάπως έτσι το ξέρω και εγω. Αλλά η αποδόμηση επιχειρημάτων σε μια συζήτηση, δεν έχει να κάνει άμεσα με την αναζήτηση δικαίου.

Θεωρώ ότι τις τεχνικές διαλόγου, τις χρησιμοποιούμε όταν και αν χρειάζεται. Σε μια σχέση κ/υ, δεν βρίσκω λόγο να χρησιμοποιηθει η εν λόγω τεχνική. Συζητώ με τον κ και του δίνω τις απόψεις μου.
Με λίγα λόγια, χρησιμοποιώ τον διάλογο ως τεχνική πια για να του προσφέρω ότι έχω στο κεφάλι μου.

Το να αποδομησει ένα υ με επιχειρήματα μια απόφαση του κ, είναι εντελώς άλλο πράγμα. Καθόλου συμβατό νομίζω με την ουσία της σχέσης.

Αφορμή το ποστ σας για να πω τις σκέψεις μου  

 

Το υ απαγορεύεται να σκεφτεται;
Αν ναι, πρόκειται για ζωον;
Αν όχι, δεν είναι υ;

 

Αυτό επιθυμώ κι εγώ για το υ μου, να μου εξωτερικεύει τα της κράνας του (και τούτο όχι πάντα αλλά όταν το θελήσω). Αυτό αρκεί.

 

Τα διαβάζετε κάπου ή σας ερχονται;

 

Ευχαριστώ για την εκπληκτική απαντηση.

 

τις επεξεργαστικές ικανότητές της η υ της προσφέρει ενθουσιωδώς στον κ της, αποδομούσα, συνθέτουσα ή όπως αλλιώς τον ικανοποιεί, και αποκαλύπτουσα τον εαυτόν της. όπως ακριβώς με το τραγούδι της, τον χορό της, την μαγειρική της και τ' άλλα ξεχωριστά ταλέντα της.

στην υποθετική και απίθανη περίπτωση που ανακύψει διελκυνστίδα ή αντιδικία, ξέρει ήδη οτι η κυριαρχία δεν εδράζεται σε δικανικές ρητορείες και λογικές τεκμηριώσεις (ή έχει την ευκαιρία να το διαπιστώσει), παρέχουσα την ιδιαίτερη απόλαυση στον κ να ακούσει την μουσικότατη φράση «ίσως (δίκιο) έχω, αλλά πώς να το 'βρω;»

 

Το δίκαιο (δίκιο ή δίκηο) μπαίνει στη μέση, όταν έχουν πράματα να μοιραστούν...( kudos @vautrin )
Τα υπόλοιπα ανήκουν στην χορεία του διαλόγου...
Στο παραπάνω θέμα (δίκιο) δεν χωράνε τα: συνεκδοχικά, τρόπος του λέγειν, που λέει ο λόγος ούτε καν για αστείο...
Όπου "πέφτει" πολύ δίκιο, γάμα τα κι άστα...

Ό,τι θέμα προκύψει είναι καθαρά θέμα επικοινωνίας και διαλόγου τεσπά...

 

κι εγω τις δικες μου.

Το ΕΝΣΤΙΚΤΟ μου λεει, οταν ο Κ ασχολειται με το αποδομει τον εναν και τον αλλον,
μαλλον η υ/σ του εχει βαλει ηδη γι αλλου πλωρη...

 

Εμένα το συγκεκριμένο ερώτημα του thread με πάει ένα βήμα πίσω, σε πιο βασικά πράγματα.

Αν ο λόγος/επιλογές/τρόπος σκέψης του Κ χρήζει συνεχους αποδόμησης, διόρθωσης και αμφισβήτησης τότε κάτι πάει στραβά.
Για παράδειγμα δεν ταιριάζει το Υ με τον χαρακτήρα του Κ (και τούμπαλιν) ή θα μπορούσε να μιλάμε για ένα Κ ασταθές, αναξιόπιστο, ελαφρόμυαλο κλπ.
Νομίζω οτι η ακεραιότητα χαρακτήρα σε ένα Κ ειναι βασική προϋπόθεση και η γενικότερη συμπεριφορική/πνευματική "στιβαρότητα" είναι πολλές φορές "τίμημα" για το Κ που αποπνέει εμπιστοσύνη. (μη μπερδεψει καποιος το χιούμορ με την ακεραιότητα/αξιοπιστία κλπ please)