Επιχειρήματα

εξαγριωμένος ή όχι, παραμένετε ομόλογος.

 

Για μαλάκα τον περνάς τον αγριογούρουνο..?
Πού να φτουρήσει μπρος σου, που τρως έναν στην καθησιά σου -πάντα ανάμεσα σε δυο φρυγανιές σικάλεως, ένεκα η δίαιτα-στο χαλαρό..?
Πανέξυπνος ο αγριογούρουνος..!

 

Ένστικτο επιβίωσης λέγεται αυτό  

 

Αγαπητε @Arioch κατα που βρισκεσε γιατι εχω καιρο να φαω αργιογουρουνα .... και μην ανησυχεις κατι θα φας και εσυ θα στησουμε γλεντι

 

Εκάλη!!!

 

Φαντάσου δηλαδή και να μην ήμουν στις ομορφιές μου αυτό τον καιρό!

 

το κρίσιμο, ως προς το νήμα, είναι οτι ο γουρούνος δεν επιχειρηματολόγησε στην γουρούνα του. την πήρε κι έφυγαν όταν ολοκλήρωσε τη διαπραγμάτευση.

 

ουτε εγω θα επιχειρηματολογησω αγαπητε @Arioch ......

θα κανουμε γλεντι ειπαμε .... οι μισες απο το φορουμ θα ερθουν για να φανε οι αλλες μισες θα ερθουν να διαμαρτυρηθουν για τα δικαιωματα του γουρουνιου
αν ανοιξουμε συζητηση δεν θα φαμε στο τελος

 

Το υ διατηρεί στην όποια σχέση/πλαίσιο - ίσως και κατ' επίφαση ή "προβλεπέ" - τα δικαιώματα, που αφού τελείωσε το "διαπραγματευτικό στάδιο", είχε συμφωνηθεί να διατηρήσει.
Αυτά αναφορικά με την φόρμα. Ως προς την ουσία και αναφορικά με την όποια σχέση μάλλον δεν θα υπήρχε κάποιος σταθερός και απαράβατος μπούσουλας ( και δεν αναφέρομαι στα από "έξωθεν" κατοχυρωμένα δικαιώματα ). Αναφορικά με την αποδόμηση per sé για την δική μου τουλάχιστον αντίληψη φέρει άκρως αρνητικό φορτίο και έχει σαν σκοπό την πλήρη κατεδάφιση του "αντιπάλου".
Ergo, το κίνητρο πίσω της θα έπαιζε γροθιές με το υποθετικώς κύριο ζητούμενο του όποιου υ. Ergo bis, αν κάποιο υ θα έφτανε στο σημείο, να ήθελε ν' αποδομήσει το Κ του, μάλλον θα ήταν καλύτερο να έκοβε ρόδα μυρωδάτα. Αφού - εμφανώς - σε κείνη την περίπτωση το Κ του δεν θα το κάλυπτε/κάλυπτε πια.

** Θα πρότεινα να μην γίνει σύγχυση ανάμεσα στην αποδόμηση και την κριτική. Ως προς τον τρόπο έκφρασης αυτής της τελευταίας, έκαστος στο είδος του και το γνωστό επώνυμο στους καφέδες.
Τα περί δικαιώματος ή όχι, μάλλον τα πολύ-ακούμπησα και σίγουρα ήταν μαλθακία μου.

*** edit ***

Αν ένα υ θεωρεί εαυτόν ( βάσιμα ή όχι δεν έχει σημασία ) νοητικά υπέρτερο του Κ του και πάραυτα νιώθει/πιστεύει, ότι βρίσκεται υπό του, κολοκυθόπιτα του/τους.

 

Το θέμα διευθετείται απλά:
Περίπτωση 1: το Κ ζητά την άποψη του υ. Την ακούει και αν διαφωνεί με τη δική του άποψη ξαναδίνει το λόγο στο υ και πάει λέγοντας. Αν πειστεί οτι το υ έχει δίκιο, του το αναγνωρίζει και το επιβραβεύει.

Περίπτωση 2: το υ ζητά το λόγο. Εφ όσον του δοθεί, εκθέτει τα επιχειρήματά του χωρίς κρίσεις και θριαμβολογίες. Εαν το Κ κρίνει οτι το υ έχει δίκιο, ακολουθεί αναγνώριση. Αν κρίνει οτι έχει άδικο, του το λέει και κλείνει τη συζήτηση.
Εάν όμως παρ όλα αυτά το υ συνεχίσει να επιμένει, του επιβάλλεται η προβλεπόμενη τιμωρία.

Τα παραπάνω προϋποθέτουν οτι το Κ έχει τα αρχίδια να παραδεχτεί την ορθότητα της άποψης του υ.

Κάποτε, ένα αυθάδικο υ επέμεινε στην άποψή του. Ενώ ήξερα πως είχε δίκιο της έδωσα ένα γερό σπάνκινγκ. Κατά τη διάρκεια του άφτερ κέαρ παραδέχτηκα οτι η άποψή της ήταν η σωστή. Όταν ρώτησε "προς τι η τιμωρία" της απάντησα "δεν αρκεί να έχεις δίκιο. Πρέπει να ξέρεις πότε και πως να το εκθέτεις"

 

ωραίες οι διαλογικές συζητήσεις, ιδιαίτερα αν είναι τσαχπίνης ο συντονιστής.

 

Ή όπως έλεγαν στην Άγρια Δύση "Το καλύτερο φύλλο στο πόκερ είναι μια οπλισμένη καραμπίνα"

Το υ οφείλει να γνωρίζει ότι σημασία δεν έχει το ποιος έχει δίκιο αλλά το ποιος κρατάει το μαστίγιο.

Αν όχι τότε είναι σε λάθος σχέση.