Επιχειρήματα

Kάτι σαν τους στρατιώτες στο Βιετνάμ ένα πράγμα?
Έρμα και τα υ λοιπόν, μ΄αυτά και με τ΄άλλα, από θρίαμβο σε θρίαμβο, ελλοχεύει η πανωλεθρία... 

 

Φυσικά και παίζει...
Αλλά για πες, για πες...

Τι "λάθος" κάνει..?
Πού το κάνει..?
Πώς το κάνει..?
Θέλει και το κάνει ή τού ...ξέφυγε?
Πώς εισπράττεται..? (Εμμέσως, αμέσως, εξ αντανακλάσεως)..?
Το διαχειρίζεται αφ' εαυτού, αν ναι πώς..? Αν δεν το διαχειρίζεται αφ' εαυτού, δαπανά πόρους από την σχέση, δαπανά πόρους από αλλού..?
Αναλαμβάνει την ευθύνη του "λάθους" και τα συνεπαγόμενα ή τσου ..?
Είναι το "λάθος" εντός του κοινού πεδίου αντίληψης ή ιδεολογικοποιείται εκ των υστέρων..?
____________
Το λάθος είναι μεταξύ εισαγωγικών διγιότι...
Άλλο λάθος, άλλο σφάλμα...
Επίσης...
'Αλλο είναι να ξεχάσει το γκαζάκι ανοιχτό κι άλλο το γκάζι, ξέρω γω, κλπ κλπ...
Και οπωσδήποτε...
Άλλο είναι η ενσυνείδητη πρακτική και τα όποια αντιλαμβανόμενα προκύπτουν και άλλο η έκρυθμη λειτουργία...
(Εύρυθμη δεν σημαίνει τσίου-τσίου τα πουλάκια)
Κλπ, κλπ...
___________
Ερωτήσεις - παγίδες, SOS για το διαγώνισμα...

 

Το διαγώνισμα μάς μάρανε και τα SOS.
Ουσιαστική γνώση, λίγη, πολύ λίγη.
Γιατί όλοι ψάχνουνε έτοιμες απαντήσεις;
Μήπως γιατί αδυνατούν να νοηματοδοτήσουν από μόνοι τους τι σημαίνει γι αυτούς αυτό που ζούνε;
Πως πρέπει οι ίδιοι να σκεφτούν και να αντιδράσουν στις ιδιαίτερα διαμορφωμένες συνθήκες τους;
Γιατί πρέπει να αντιλαμβανόμαστε και να λειτουργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο;
Δεν είναι αφάνταστα βαρετό;

 

Είναι ζόρικο πράγμα η παράδοση ελέγχου, δε διαφωνώ.

Γάλατα υπάρχουν πολλά, νουνού όμως ένα που έλεγε και η παλιά διαφήμιση.

 

και η γενικευμένη δυσφορία είναι πολύ ζόρικη. αδιαχείριστη. φταίνε όλοι και όλα.

 

Γνώμη μου είναι ότι το υ ενδυναμώνεται όταν νιώθει αποδεκτό και όταν νιώθει χρήσιμο. Αν το υ ένιωσε χρήσιμο με το να προσφέρει τις γνώσεις του, τότε ενδυναμώνεται ως υ. Αλλά αυτό σημαίνει ότι την ώρα που προσφέρει τις γνώσεις του νιώθει ότι υπηρετεί. Δεν είμαι βέβαιη ότι είναι πολλοί, σήμερα, αυτοί που θα δέχονταν αυτό το πλαίσιο αναφοράς…

Αναγνωρίζω ότι δεν το θέσατε σε αυτό το πλαίσιο, όμως θέλει πολύ δύναμη για να βάζει ένας άνθρωπος τις επιθυμίες ενός άλλου ανθρώπου πάνω απ τις δικές του.

Εξ ορισμού είναι το υ χρήσιμο; Είχα την εντύπωση ότι επρόκειτο για - ευτυχές - αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα επιθυμίας του υ + επικυριαρχικής δράσης του Κ  

Αν και δεν είναι αυτό το θέμα του νήματος, λάθη κάνουν όλοι οι άνθρωποι, οι Κ είναι άνθρωποι, άρα οι Κ κάνουν λάθη. Εξ ορισμού. Φεύγω από τους ανθρώπους και τους Κ ανθρώπους και πηγαίνω στα λάθη: Τα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι συνήθως διορθώνονται. Ξαναπηγαίνω στους ανθρώπους: Οι εμμονικοί άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τα λάθη τους και να τα διορθώσουν. Όλοι οι άλλοι μπορούν. Οι Κ μπορούν να δουν τα λάθη τους και να τα διορθώσουν.

Άρα, οι Κ δεν χρειάζονται τα επιχειρήματα του υ, χρειάζονται διάδραση με το υ. Ή οι Κ δεν χρειάζονται απαραίτητα τα επιχειρήματα του υ, για να μη γίνομαι ανελαστική ως προς το θέμα  

 

Διαβάζω και ομολογώ νιώθω πως πολλά που εκλαμβάνονται ως έτσι και γιουβέτσι, αφορουν γενικότερα την ικανότητα για αποτελεσματικη επικοινωνια. Δεν καταλαβαίνω γιατί να ανταγωνιστώ τον σύντροφό μου. Ακόμα και Αφέντης μου να μην είναι. Αν είμαι μαζί του, σημαίνει είμαι στην ομάδα του. Σημαίνει πως με νοιάζει να είναι τουλάχιστον καλά. Σημαίνει πως συναγωνίζομαι μ αυτόν για να παμε καπου παρεα. Γίνομαι επέκταση του, συνεπώς όλα όσα είμαι, είναι επέκταση του. Αν διακρίνω κάτι άστοχο, δεν θα κάτσω να αποδομήσω, αλλά θα θέσω ερωτήσεις, για να είμαι βέβαιη ότι κατανόησα ορθά, γιατί πολλές φορές εξάγω λανθασμένα συμπεράσματα, επειδή δεν κατανοώ κάτι και μετά να θέσω ερωτήσεις που να αφορούν αυτό στο οποίο ένιωσα μέσα μου ένσταση. Καταθέτω το τι κατάφερε να συλλάβει το δικό μου το μυαλό, όχι με ανταγωνιστικό πνεύμα ή διάθεση ανάληψης εξουσίας, αλλά γιατί ότι είναι ικανό το μυαλό μου να κατεβάσει, για ένα θέμα που ενδιαφέρει το Κ, είναι πληροφορίες που του ανήκουν και είναι υποχρέωση μου να τον ενημερώνω για όλα όσα τον αφορούν.
Αν αποδομηθεί μια σκέψη του, είναι γιατί ο Ίδιος επιλέγει να την αποδομήσει και αναδομήσει κατά το δοκούν. Είναι ΔΙΑΔΡΑΣΗ είναι ΣΧΕΣΗ δεν είναι ρινγκ του μποξ. Το Κ αξιοποιεί την υ, όπως αξιοποιεί και η υ το Κ. Και το υ όταν αποδομεί κάτι, το κάνει μόνο του, απλά με τα δεδομένα που λαμβάνει και προς την κατεύθυνση που οδηγεί ή φιλοδοξεί να οδηγήσει το Κ.
Άμα μιλώ με κάποιο Κ ακόμα που το νοιάζομαι, αν δω κάτι που με προβληματίζει ή μου προκαλεί ερωτήματα, θα τα βάλω στο τραπέζι αλλά ακόμα κι εκεί όχι αυθαίρετα, και όχι για να αποδείξω ότι είμαι σωστή κι ο άλλος λάθος, αλλά για να μεταδώσω τι βλέπω εγώ και ότι θέλει ας τα κάνει. Κι αν μου πουν όχι δεν θέλουμε την άποψη σου, απλα δεν την εκφέρω. Δεν θα την επιβάλω. Αλλά δεν βρίσκω μέσα μου πρόθεση να ανταγωνιστώ συνήθως, γιατί κάποτε ε ναι βγαίνει, αλλά ακόμα κι αυτό το δηλώνω. Εχω θυμώσει, έχω γίνει ανταγωνιστική και δικη του επιλογή αν θα συνεχίσει η διάδραση και θα επιτρέψει σ αυτά τα κομμάτια να εκφραστούν ή θα πάρω 10 λεπτά να υπερβώ το συναίσθημα, για να φανώ χρήσιμη. Γιατί χρήσιμη θέλω να είμαι, όχι να κερδίζω φιλονικίες και αν είναι να φιλονικώ με το Κ ή τους φίλους μου, προτιμώ να μην έχω ούτε απ το ένα, ούτε απ το άλλο. Και θα ομολογήσω ότι ο λόγος που πλέον δεν το κάνω, είναι γιατί δεν είναι ούτε αποτελεσματικό, ούτε προσθέτει κάτι σε κανέναν, παρά μόνο τρέφει το αρχέτυπο της χαμηλής αυτοεκτίμησης που σου λέει πως μόνο όταν επιβάλεις την άποψη σου έναντι κάποιου που κρίνεις ως δυνατό, νιώθεις εσύ να αξίζεις.
Έμαθα πως μπορείς να νιώθεις ότι αξίζεις και ότι και ο άλλος αξίζει και πως δικαιούστε να αξίζετε και έχοντας διαφορετικές απόψεις, προσεγγίσεις, αντιλήψεις, κοινωνικές αξίες κ.ο.κ.

 

Μια φορά ο Κ μου είπε: Καλή και η Κυριαρχία αλλά εάν σου κλεινω πάντα το στόμα με ποιον θα μιλάω;

 

Είναι η γενικευμένη Κυριαρχία αυτή. Διγιότι έχουμε και τους Κυρίαρχους του σύμπαντος που έχουν έτοιμη την διάγνωση για όλους και για όλα.
Δεν αρκούνται δε στο να φιμώνουν μόνο το υ τους, φιμώνουν -ή νομίζουν ότι μπορούν να φιμώσουν- όποιον εκφέρει διαφορετική από την καθεστηκυία άποψη, ή έστω από την δική τους.
Τα γνωστά Κ των 7 θαλασσών και των 5 ηπείρων.
Άλαλα τα χείλη των ασεβών. 

 

Λαλήσανε ελαχίστως ... ίσα που ακούστηκαν ψιθυριστά
Αλλά τι ψάχνουν τώρα κι αυτά τα χείλη ...
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, κι όταν το υπόβαθρο είναι βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις στο υποσυνείδητο που ούτε καν περνάει από τον έξω εγκέφαλο του τι γίνεται.
Πόσο μάλλον όταν η πεποίθηση είναι ότι, είναι και δικές αντιλήψεις κι αποφάσεις, μη σου πω παρθενογέννεσης.

 

Δεν είναι το θέμα του νήματος. Όμως... μια σκλάβα για να προσπαθήσει να αποδομήσει/αμφισβητήσει (δε λέω ότι είναι σωστό ή λάθος) μια κίνηση ή μια εντολή ενός Κυρίαρχου σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι την κάνει να αμφιβάλλει για κάτι και στηριζόμενη στο post του Arioch γι' αυτό και το πήγα ένα βήμα παραπάνω κι έκανα την ερώτηση.

 

Προφανώς είναι απόφασή του. Με τη λέξη αλάθητο δε συμφωνώ. Είναι απόλυτη θέση σας και τη σέβομαι. Θα μπορούσα να το δεχτώ σαν έννοια μόνο σε περιπτώσεις μακροχρόνιας σχέσης κι αφού έχει αποδείξει ο καθένας την αξία του, την υπομονή και την επιμονή του όπως και την ικανότητα να διαχειρίζεται καταστάσεις. Δε δέχομαι ότι σε μια σχέση νεοσύστατη υπάρχει καν σαν όρος. Για να φτάσει το σ/υ να δεχτεί τα πάντα και να παραδώσει αυτό που λέμε ''τα πάντα'' χρειάζονται ορισμένες διαδικασίες και όπως και να το κάνουμε περνά είτε φανερά είτε κρυφά κι από αυτό το στάδιο. Αυτό δεν το κάνει λιγότερο σκλαβί ή υπό. Πραγματικά αν υπάρχει υπό που κατάφερε έστω και κρυφά να υπερπηδήσει την αμφιβολία και την αμφισβήτηση από την αρχή, θα ήθελα να μου το πει για να πω respect.
Κάποτε ήμουν απόλυτη σε πολλά πράγματα. Η πορεία όμως μου έδειξε ότι υπάρχει και το ναι μεν... αλλά πολύ συχνά υπάρχει και το αλλά.