Ερεθισμένο Σώμα

Τέταρτη απαγωγή μέσα σε οκτώ μήνες. Δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα, κάποια ακόμα άβγαλτα.

Βρίσκομαι γονατισμένη με το κεφάλι χωμένο στα μαξιλάρια και το κωλαράκι τουρλωμένο σα στρουθοκάμηλος. Το υπόγειο μυρίζει βαρβατίλα. Τα παιδιά της Ασφάλειας περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Συνεχίζω τα βογγητά με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα. Ο προϊστάμενος πνίγει μία μικρή κραυγή στο σκοτάδι.

«Με έχουν γαμήσει, σκατοκαριόλα», ακούγεται λαχανιασμένος. Αφήνει το καυλί του να ξεγλιστρήσει απαλά από μέσα μου. «Τι γίνεται με ‘κείνη τη γαμημένη ταμία;»

Τον καταλαβαίνω, αν σκάσει το θέμα στα κανάλια θα τρέχουμε να σβήνουμε φωτιές στον Έβρο. Είναι αγώνας δρόμου ποιος θα βγάλει λαβράκι.

Στο Σώμα μπήκα με Πανελλήνιες, όλοι οι φίλοι παραξενεύτηκαν με την επιλογή. Μάλλον φταίνε τα αστυνομικά που διαβάζω, απαντούσα.

Παράλληλα μου αρέσει να εξουσιάζομαι – αυτά δεν λέγονται!

«Χτύπα την πίσω απ’ τα μπούτια», σκληρίζει τώρα ο προϊστάμενος, λιγότερο λαχανιασμένος. Το παιδί χειρίζεται εξαιρετικά το γκλοπ. Λίγο μετά χάνω την ισορροπία μου και πέφτω πλαγιαστά, ξεσπώ σ’ αναφιλητά.

Από το ντους ακούω τον προϊστάμενο με φωνή δροσερή να δίνει εντολή να βγάλουν τις χειροπέδες και να με γαμήσουν. Οι δύο ασφαλίτες πλησιάζουν σαν γύπες πάνω από ψόφιο κρέας.

Στη σχολή ήμουν άριστη, ήδη είχα αποκτήσει φήμη αλλά και επιτυχίες ως μαθητευόμενη στο Εγκληματολογικό. Γρήγορα κατάλαβαν ότι το κρεβάτι για μένα δεν ήταν τρόπος να κάνω καριέρα αλλά απλώς βίτσιο. Και οι επιτυχίες εξιχνίασης, με τη μία να έρχεται μετά την άλλη, σίγουρα είχαν πείσει τους πάντες ότι δεν είχαν να κάνουν με το μουνί αλλά με το μυαλό μου.

Κάναμε ένα ωραίο και γρήγορο τρίο. Ο Γιώργος έχυσε με ορμή στα λαρύγγια μου και ο Παύλος με σοδόμισε στηρίζοντας με τρυφερά στα μπούτια του. Ο Παύλος βγήκε πρώτος και έτσι είχα τον χρόνο να συγκεντρωθώ στον Γιώργο. Ο Γιώργος είναι λίγο ντροπαλός, με θέλει δική του και πληγώνεται με όλα αυτά. Του έχω εξηγήσει πολλές φορές ότι ανήκω στο Σώμα και ότι μπορεί να με έχει όποτε θέλει. Το καυλί του είναι σφριγηλό σαν πύραυλος φράουλα!

Κατέβηκα από τα μπούτια του Παύλου χωρίς καθόλου να ασχοληθώ με τα ζουμιά που είχαν γεμίσει το στόμα μου. Κάθισα οκλαδόν στο στρώμα και στράφηκα προς τον φρεσκοπλυμένο προϊστάμενο. Ο φορτωμένος με γαμήσι αέρας έφερνε λιγοθυμιά. Βρισκόμουν στο στοιχείο μου. Είναι κάτι που τρεμάμενη πριν από καιρό είχα συνειδητοποιήσει: όσο γαμιόμουν τόσο αρίστευα στις εξετάσεις και έπειτα στην έρευνα. Χρειαζόμουν έναν «ερεθισμό» για να λειτουργήσω…

Αυτή η ταμίας που ανέφερε ο ίδιος λίγο πριν, ήταν το μόνο «ρευστό» στοιχείο που εδώ και οκτώ μήνες είχα καταφέρει να βρω για την υπόθεση. Συμπωματικά, έχοντας ξεμείνει από τσιγάρα, είχα παρατηρήσει ότι η ίδια ταμίας εργαζόταν σε σουπερμάρκετ κοντά στις γειτονιές που είχαν γίνει δύο από τις απαγωγές.

Πήγα να του μιλήσω αλλά ένιωσα τα χείλι μου κολλημένα. Ήμουν εξουθενωμένη… είδα να με κοιτάζει με αηδία, πρώτα εμένα και μετά τα μικρά μου αγορίστικα στήθη. Ο προϊστάμενος είναι πονηρός και σαδιστής, πάντα πρώτα κοιτάζει το συμφέρον του και σε πουλάει και σ’ αγοράζει στο λεπτό. Από την πρώτη στιγμή του είπα ότι τον λατρεύω – έτσι ενστικτωδώς. Κι εκείνος συχνά με καλεί σπίτι του και με βάζει να με χαστουκίσει η γυναίκα του. «Κάνει καλό στα νεύρα της», μου εξομολογήθηκε συναδελφικά.

Η ζέστη και η μπόχα στο υπόγειο είναι απάνθρωπη. Τα παιδιά βγαίνουν με τη σειρά τους από το ντους. Με τη σειρά μου έχω προλάβει να ανακουφίσω την ουρήθρα του «σαδιστή» μου.

Τελικά, πρέπει κάπου να ανήκω προσωπικά.