Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας με τους τέως μου

1985
====

Νύχτα. Χουχουλιάζομαι στο κρεβάτι με τον Ντέηβ. Έξω τα κίτρινα σπιτάκια του Deer Park, ομοιόμορφα μέσα στη βροχή. Πίνουμε βότκα πορτοκάλι, καπνίζουμε ένα άθλιο sense αγορασμένο από μαύρους (το προφέρουν σες) και βλέπουμε Star Trek. Όταν έρχεται η στιγμή της ατάκας, την απαγγέλλουμε μαζί με στόμφο:

“The world is hollow and I have touched the sky.”

Μετά κάνουμε ότι πεθαίνουμε με φριχτούς πόνους από εκείνο το μαραφέτι που έχουμε στον εγκέφαλο. Σκάμε στα γέλια. Με γαργαλάει μέχρι θανάτου.

«Θέλεις τοστάκι;» μου λέει.

«Μμμμμ, ναι. Φτιάξε μου κι ένα ποτάκι ακόμα, dear. Love of my life.”

“My chattle. My cherub.”

Γελάμε. Φέρνει τοστ, ποτό, ξανακουκουλωνόμαστε.

Τα πόδια του είναι παγωμένα. Τα ζεσταίνει πάνω στα δικά μου.

«Γιατί είναι πάντα παγωμένα τα πόδια σου γαμώτο;» τον ρωτάω.

«Είναι επειδή είμαι ψηλός.»

«Πες μου πάλι εκείνη την θεωρία με την ύλη και την αντι-ύλη,dear» τον παρακαλώ. Με τόσα τσιγάρα που καπνίσαμε δεν χρειάζομαι την δικαιολογία του συνειρμού για να αρχίσω να ταξιδεύω.

Μου εξηγεί υπομονετικά. Αποφεύγει τις τεχνικές λεπτομέρειες. Χάνομαι. Το ένα φέρνει το άλλο και έχω αρχίσει πλέον κι εγώ να αναλύω υπομονετικά την παρανοϊκή κριτική μέθοδο του Νταλί, που αυτός καταλαβαίνει τόσο λίγο όσο εγώ την αντι-ύλη.

Περνούν ώρες ολόκληρες. Παίζουμε gin rummy, κάνουμε έρωτα, με παίζει, χύνω, χύνει, ξαναρχίζουμε τις αγκαλίτσες, τώρα βλέπουμε The Odd Couple, με παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά του. Δεν με ενοχλεί καθόλου.

1995
====

«Είσαι μαλάκας ρε. Εγώ φταίω για τα χάλια σου; Εγώ; Επειδή στο είπε η άχρηστη η Αριάννα που το παίζει ψυχολόγος, το έδεσες κόμπο ότι εγώ φταίω για όλα; Να πας να δουλέψεις, που κάθεσαι όλη μέρα με χούφτες τα Λεξοτανίλ και το παίζεις ανήμπορος. Κι εγώ ξεπατώνομαι κι έχω και τα μωρά στο κεφάλι μου.»

«Δεν φταίω αγάπη μου. I’m a loser baby, so why don’t you leave me?»

«I will leave you, ρε, μια και καλή, μα τι νομίζεις ότι είμαι, κανένα κορόιδο; Ούτε μιλάς, ούτε λαλάς, ούτε πηδάς, ούτε τα παιδιά δεν μπορείς να πάρεις από τον παιδικό σταθμό. Που θα πάει αυτή η ιστορία ρε Ντέηβ;» Μαλακώνω. «Μήπως να πηγαίναμε σε κάποιον άλλο γιατρό; Σε κάποιον φυσιοθεραπευτή; Μπορεί να είναι αυχενικό σύνδρομο οι ζαλάδες.»

«Η Αριάννα λέει ότι δεν μπορώ να χειριστώ τις ευθύνες. Κρίσεις πανικού, αγοραφοβία και άγχος. Κάνε υπομονή. Θα περάσουν όλα.»

«Πόσα χρόνια ακόμα πρέπει να κάνω υπομονή; Φοβήθηκες ακόμα και την Πόπη που ήρθε επίσκεψη προχθές. Κι έτρεχες να κρυφτείς στην κρεβατοκάμαρα. Τελικά έχω άντρα ή δεν έχω;»

«Τι να σου πω. Δεν φταίω εγώ.»

«Δεν λέω ότι φταις. Λέω ότι κουράστηκα.»

Κουνάει το κεφάλι. Κάθεται ζαρωμένος στον καναπέ. Έχει χάσει δέκα κιλά. Τον λυπάμαι και τον μισώ ταυτόχρονα. Μου κατέστρεψε τη ζωή. Δεν τον αφήνω όμως.

«Θέλεις να σου κάνω μια μπριζολίτσα με πατατούλες;»

«Όχι, Ντόρα, δεν πεινάω.»

«Πήρα ένα ωραίο dvd να δούμε. Να το βάλω; Ή θα σε πάρει ο ύπνος;»

«Βάλτο.»

Τον παίρνει ο ύπνος.


2002
====

Φτάνω στην Καλλικράτεια. Έχει νυχτώσει για τα καλά. Το φως στο σπιτάκι φέγγει από μακριά. Με περιμένει το χρυσό μου. Περνάω μέσα από τις λακκούβες με τις λάσπες με την ταχύτητα που απαιτείται για να μην κολλήσω. Πού το βρήκε αυτό το κωλόσπιτο στη μέση του πουθενά! Ο Σάμμυ τρέχει πίσω από το τζιπάκι γαβγίζοντας. Παρκάρω στην αυλή, ο σκύλος μου κάνει χαρούλες, πηδάει επάνω στο μαύρο παλτό μου με τα λασπωμένα πόδια του.

«Μπράβο, καλό σκυλάκι. Γιαβρί μου, χαρά μου. Κάτσε κάτω τώρα γαμώτο, χάλια μ’ έκανες.»

Ο Δημήτρης ανοίγει την πόρτα με ένα τεράστιο χαμόγελο.

«Άντε ρε Δώρα, άργησες.» Με φιλάει στο στόμα.

Είναι μαστούρης, μυρίζει μαύρο η ανάσα του και τα ρούχα του. Για να με υποδεχτεί φόρεσε μια παμπάλαια φόρμα με τρύπες στα μπατζάκια και σακουλιασμένα γόνατα. Ένα φούτερ αγορασμένο από λαϊκή, παντόφλες λαστιχένιες (στο καταχείμωνο) και μαύρες κάλτσες που έχασαν το χρώμα τους από τα πολλά πλυσίματα. Αξύριστος και από την μυρωδιά υποψιάζομαι και άπλυτος.

Κοιτάζω γύρω μου. Χάος. Ρούχα πεταμένα στο πάτωμα, μαξιλάρια, κουβέρτες, τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, τα ποτήρια που αφήσαμε στο τραπέζι προχθές παραμένουν στη θέση τους. Η κουζίνα εφιάλτης. Κατσαρόλες, τηγάνια με ξεραμένα αυγά, πιάτα, σκουπίδια στο νεροχύτη και το σφουγγάρι για τα πιάτα κι αυτό μέσα στο νεροχύτη. Αυτό είναι που με ενοχλεί πιο πολύ από όλα.

«Θα καθαρίσω λίγο εδώ μέσα όσο εσύ κάνεις ένα ντουζάκι, καλά;» Είμαι διακριτική και ευγενική όσο δεν πάει. Μετά από επτά χρόνια σχέσης έχω μάθει να του λέω «πήγαινε να πλυθείς, βρωμάς, σ’ αγαπώ γαμώτο, θα σου πάρω βαθιά πίπα αλλά θέλω να μην μυρίζει προχθεσινό σπέρμα.»

«Ωχου μωρέ Δώρα, κάνει κρύο. Καθαρός είμαι.»

«Έλα, τακ τουκ, μετά θα κάτσουμε στον καναπέ να παίξουμε παιχνιδάκια.»

Βγάζει τα ρούχα του, τα πετάει στο πάτωμα μπροστά στο μπάνιο και πάει να πλυθεί. Ανασκουμπώνομαι και καθαρίζω, παρόλη την κούρασή μου, οκτάωρο στη δουλειά το πρωί, τέσσερις ώρες στο φροντιστήριο το απόγευμα, με ένα μικρό διάλειμμα το μεσημέρι στο σπίτι για μαγείρεμα για τα παιδιά και μια μπουγάδα στη ζούλα, μισή ώρα οδήγημα μέσα στην ομίχλη και στη βροχή για να έρθω στο σπιτάκι της ακολασίας για να πηδηχτώ όπως θέλω.

Κάθομαι στον καναπέ να χαλαρώσω με μια βότκα. Έρχεται ο Δημήτρης καθαρός, μοσχοβολάει, άσπρο μπλουζάκι, μποξεράκι χαζούλικο, κάλτσες γελοίες. Ξύνει τα’ αρχίδια του, ξύνει τα γένια του, ξύνει το κεφάλι του, φαίνεται να ξεμαστούριασε λίγο με το ντουζάκι. Με αγκαλιάζει, μου χουφτώνει τα βυζιά, τρίβεται επάνω μου, γκαυλώνει.

«Έφερα το βαλιτσάκι,» του λέω. «Είναι πάνω στο τραπέζι.»

«Το είδα,» μου λέει και απλώνει το χέρι του.

Το πρωί φεύγω στις 6 τα ξημερώματα για να προλάβω να πάω στη δουλειά. Μια γρήγορη στάση στο σπίτι να ξυπνήσω τα παιδιά, να τους φτιάξω πρωϊνό και να αλλάξω ρούχα. Προλαβαίνω ακόμη μια μπουγάδα στη ζούλα.


================================================== ===============

2005
=====

Στις 7 χτυπάει το ξυπνητήρι. Ο Βασίλης είναι κολλημένος πάνω μου και ιδρώνει. Προσπαθώ να ξεγλιστρήσω πριν με πάρει χαμπάρι αλλά πού τέτοια τύχη. Με αρπάζει γερά και δεν με αφήνει να φύγω με τίποτε. Αισθάνομαι τον πούτσο του να με πιέζει από πίσω. Άντε μωρέ τι πειράζει, ας αργήσω λίγο στη δουλειά.

Μου τον χώνει και αρχίζει να κουνιέται ρυθμικά. Μέσα έξω μέσα έξω. Με νανουρίζει. Αρχίζω να βαριέμαι σε λίγο. Άντε ρε πούστη, τελείωνε. Μπα έχει σκοπό να το τραβήξει πολύ.

«Πρέπει να φύγω, άργησα,» τολμώ να πω.

«Τελειώνω, τώρα, μισό λεπτό.»

Ένα τέταρτο αργότερα, αφού έχω σχεδιάσει όλες τις κινήσεις της υπόλοιπης μέρας και αφού βρήκα με επιτυχία ποιο έργο έβλεπα χθες στην τηλεόραση, ο Βασίλης χύνει.

«Ωχ, αχ, μμμμ,» λέει.

Εγώ δεν λέω τίποτα.

Σηκώνομαι, πηγαίνω στο μπάνιο, πλένομαι και φεύγω στη δουλειά. Ο τεμπέλης ξανακοιμάται.

Γυρίζω από τη δουλειά στις 3 το μεσημέρι. Κοιμάται ακόμη. Του φτιάχνω καφέ. Μαγειρεύω για τα παιδιά, θα έρθουν το απόγευμα, πήγαν στον μπαμπά τους. Πλένω τις κατσαρόλες, σφουγγαρίζω την κουζίνα, βάζω μπουγάδα, του πηγαίνω την εφημερίδα στο κρεβάτι όπου χουζουρεύει και τραβάει το πουλί του.

«Να δούμε μαζί τις δουλειές; Κάτι θα βρεθεί, πού θα πάει;»

«Ναι, θα τις δούμε. Σε λίγο.»

Με βουτάει πριν προλάβω να την κοπανήσω. Αρχίζει τα χάδια. Γαμώτο, είμαι κουρασμένη. Κάθομαι όμως και ανασύρω τις πιο ωραίες μου φαντασιώσεις μπας και ξεκλέψω κι εγώ κανένα ψίχουλο ηδονής. Με βάζει κάτω και με πηδάει ιεραποστολικά. Μέσα έξω μέσα έξω. Ο ιδρώτας του τρέχει ποτάμι. Πάνω μου. Πολύ ιδρωτιάρης γαμώτο. Τουλάχιστον αυτός πλένεται. Αν έπλενε και τα δόντια του…

«Βάλτο μου από πίσω καλύτερα αγάπη μου.»

Με γυρίζει στα τέσσερα και μου τον χώνει απαλά. Το πουλί του είναι συμμετρικό, μεγάλο, πανέμορφο. Σχεδόν μονίμως σηκωμένο. Την γλιτώνω με τρεις φορές την ημέρα συνήθως. Με πηδάει από πίσω, τρίβομαι μανιωδώς μπροστά, τελειώνω σε μισό λεπτό. Αυτός όχι.

«Με πονάς,» του λέω. «Έλα βγάλτο.»

«Λίγο ακόμα, τελειώνω.»

Κάνω υπομονή. Κάνω υπομονή. Κάνω υπομονή.

«Δεν μπορώ άλλο. Φτάνει.» Τον σπρώχνω πέρα.

Με κοιτάζει με μίσος. «Λίγο ακόμα ήθελα. Είσαι καριόλα και ηλίθια.»

Πηγαίνουμε να πλυθούμε. Πλενόμαστε σιωπηλά, δεν κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον.

Στο σαλόνι ανοίγει την εφημερίδα. Διαβάζει τις μικρές αγγελίες. Κυκλώνει μόνο μία. «Ζητείται μοντέλο.»

Κάνω υπομονή.


================================================== =================


2007
======


«Κι έτσι αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο. Να το ζήσω πρώτα και μετά να το γράψω. Το ζούσα και το έγραφα ταυτόχρονα. Δεν περιμένω να με καταλάβεις.»

«Δεν σε πιστεύω. Είσαι μια παλιοπουτάνα. Κι εγώ που σ’ αγαπούσα τόσο πολύ. Έκανα όνειρα μαζί σου. Ήθελα να κάνουμε παιδί. Είσαι ένα παλιόμουνο.»

Με κοιτάζει με το μίσος του. Το μίσος του αποτυχημένου, του πρώην junkie, του πρώην ληστή, του πρώην γαμιά. Δεν με χέζεις λέω εγώ. Κωλόπαιδο.

«Έλα λίγο επάνω μαζί μου. Για μια τελευταία φορά. Σε παρακαλώ. Τελευταία φορά. Δεν θα ζητήσω ξανά τίποτα.»

«Όχι Βασίλη. Δεν θέλω να έρθω και δεν θα έρθω. Δεν θέλω να είμαστε μαζί πια. Θέλω κάτι άλλο από τη ζωή μου. Ακόμη δεν ξέρω τι είναι αυτό αλλά θα το βρω.» Τα μαθήματα D έπιασαν τόπο. Είμαι σίγουρη, σταθερή, δεν υποκύπτω. Είμαι και θαρραλέα. Αυτό όχι λόγω μαθημάτων. Αυτό είναι δικό μου.

Η μπουνιά έρχεται τόσο ξαφνικά που δεν προλαβαίνω να αντιδράσω. Πάει το μάτι. Αρχίζει να πρήζεται σχεδόν αμέσως. Μέχρι να τελειώσει το σφυροκόπημά του στο πρόσωπό μου δεν βλέπω πια.

Ο δειλός πετάγεται έξω από το αυτοκίνητο. Βγάζω το χειρόφρενο και απομακρύνομαι βρίζοντας και κλαίγοντας. Οδηγώ μισότυφλη.

Και όμως, τώρα βλέπω πιο καθαρά παρά ποτέ.

Παρκάρω σε μία γωνία κοντά στο σπίτι, από όπου ξέρω ότι θα μου πάρουν τις πινακίδες, τρέχω επάνω και βάζω πάγο. Δεν ωφελεί και πολύ.

Γράφω το μέιλ στο πουθενά με χέρια που τρέμουν.

«Τελείωσαν όλα.»

Και μόλις αρχίζουν.

 

Oλοστρόγγυλα, πειθαρχημένα και καλογυαλισμένα λογοτεχνικά αποσπάσματα από ολόκληρα μυθιστορήματα που ελπίζω κάποτε να γραφτούν.

 

Υπέροχες dora   Του '85 μου άρεσε περισσότερο  

 

..ομορφο..

 

Eίναι τόσο γλαφυρά τα κείμενα που δημιουργείς την αίσθηση της συμμετοχής στον αναγνώστη...
Μας ταξίδεψες από την ανεμελιά των περασμένων χρόνων στην συνειδητοποιημένη ωριμότητα των πιο πρόσφατων....πολυτάραχο το ταξίδι, γλυκό και πικρό συνάμα.

Πες μας, εκείνο το βαλιτσάκι πόθεν και πώς σου προέκυψε;
Ο Δημήτρης, αν το έπιασα σωστά, αξιοποιούσε το περιεχόμενο κατόπιν εντολών σου.

 

ωραία κείμενα (Lydia Lunch part 150???)
γιομάτα αδιέξοδα και μπόλικο νιχιλισμό

 

Να σας πω. Ήμουν λίγο όπως οι μανικιουρίστρες. Μόνο που εγώ αντί για ψαλιδάκια, μανόν και λίμες, κουβαλούσα μαζί μου τα σύνεργα της "υπέρτατης γκαύλας". Την αγόραζα από mail order catalogues και sex shops, έβρισκα και το "θύμα" (καλά, τραβάτε με κι ας κλαίω θύμα) και βολευόμουν στον αχαλίνωτο κόσμο του βανίλα σεξ ανάμεσα σε δύο συναινούντες ενήλικες με έντονα στοιχεία kink και S&M. (Το "έντονα" συγκριτικά πάντα, δεν θεωρώ ότι έχω κάνει ποτέ κάτι ιδιαίτερα ακραίο, πέρα από μία ιδιαίτερη ενασχόληση με μεταλλικά αντικείμενα).

Δεν απαιτούνται εντολές για να λειτουργήσει κάποιος ως χειριστής της "υπέρτατης γκαύλας". Απλώνεις τα υλικά στο κρεβάτι και λες: "Αχ αυτό μου αρέσει πολύ. Αυτό είναι το αγαπημένο μου. Πολύ θα ήθελα να δοκιμάζαμε αυτό." Για οποιονδήποτε άντρα (ή γυναίκα), που δεν θεωρεί το TPE ως τον ακρογωνιαίο λίθο της σεξουαλικότητάς του, αυτό συνήθως αρκεί. Δυστυχώς - ή ευτυχώς - δεν ήμουν η οποιαδήποτε γυναίκα.

 

Πανέμορφα γραμμένα!  
Αλλά...
Ακούω μία στο τόσο και από μία τέτοια ιστορία γύρω μου και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το... Γιατί;
Γιατί και εμείς και εσείς, ανεξαρτήτως φύλου αλλά περισσότερο τα θηλυκά, μοιάζει λες και προσπαθούμε μερικές φορές να επιβεβαιώσουμε, με τον τρόπο που χειριζόμαστε τις σχέσεις μας και τα άτομα που διαλέγουμε, ότι κάποια πράγματα είναι εξορισμού μάταια ή ότι δεν αξίζουμε παραπάνω ή οτιδήποτε άλλο;  

 

Του 1985 μου άρεσε και εμένα, επειδή ερχόμουν στην ζωή  

 

Του 2005 με άγγιξε πιο πολύ..
Dora είσαι πολύ καλή στις περιγραφές.  

Άξια  

 

​

 

πολύ διασκεδαστικές οι ιστορίες σου!
Ευγε!!