Ερωτική Λογοτεχνία

" [...]
Μπορεί κανείς να θεωρήσει έγκλημα την πιο γλυκιά ένωση στη Φύση, για την οποία μας πιέζει πιο επίπονα, αυτή που την συσταίνει πιο θερμά;
Ευγενία, σκεφθείτε λιγάκι : μετά τις τεράστιες καταστροφές που έπαθε κάποτε ο πλανήτης μας, πως θα μπορούσε να διαιωνιστεί το ανθρώπινο είδος χωρίς την αιμομιξία; Παραδείγματα κι αποδείξεις βρίσκουμε στα βιβλία που περισσότερο σέβεται ο χριστιανισμός. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να διατηρηθεί η οικογένεια του Αδάμ και του Νώε;*
Ανασκαλέψτε, μελετήστε τα παγκόσμια έθιμα : θα δείτε ότι η αιμομιξία επισημοποιείται παντού, θεωρείται σοφός νόμος, κατάλληλος για να σταθεροποιήσει του οικογενειακούς δεσμούς. Αν, με δύο λόγια, η αγάπη γεννιέται από την ομοιότητα, πού υπάρχει πιο τέλεια ομοιότητα αν όχι ανάμεσα σε αδερφό και αδερφή, σε πατέρα και κόρη;
Μια πολιτική που υιοθετήθηκε εσφαλμένα, που προκλήθηκε από το φόβο μήπως ορισμένες οικογένειες γίνουν πολύ ισχυρές, απαγόρευσε την αιμομιξία· αλλά ας μη κακομεταχειριζόμαστε τον εαυτό μας σε σημείο που να θεωρούμε σαν φυσικό νόμο κάτι που υπαγορεύτηκε από το συμφέρον και τη φιλοδοξία· ας σκύψουμε στην καρδιά μας· εκεί στέλνω πάντα τους πεζούς ηθικολόγους μας· ας ρωτήσουμε αυτό το ιερό όργανο και θα δούμε ότι τίποτα δεν είναι ωραιότερο από τη σαρκική σχέση μέσα στην ίδια την οικογένεια· ας σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε μπροστά στα αισθήματα του αδερφού για την αδερφή του, του πατέρα για την κόρη του : μάταια να μεταμφιέζουν σε νόμιμη τρυφερότητα : μέσα τους φλογοκοπά η πιο βίαια αγάπη, η μόνη που έβαλε η Φύση στην καρδιά τους. Ας διπλασιάσουμε, λοιπόν, ας τριπλασιάσουμε αυτές τις θαυμάσιες αιμομιξίες, ας τις πολλαπλασιάσουμε, ας καταλάβουμε ότι όσο πιο άμεσα μας ανήκει το αντικείμενο των επιθυμιών μας, τόσο πιο ευχάριστα θα το απολαύσουμε.
Ένας φίλος μου ζει με το κορίτσι που απέκτησε από την ίδια τη μητέρα του· μόλις πριν από μια βδομάδα ξεπαρθένεψε ένα αγόρι δεκατριών χρόνων, καρπό της σχέσης του μ’ αυτό το κορίτσι· σε λίγα χρόνια ο νεαρός θα παντρευτεί τη μητέρα του· είναι η επιθυμία του φίλου μας· τους ετοιμάζει μια μοίρα ανάλογη με τα σχέδια που τον ενθουσιάζουν και προτίθεται, το γνωρίζω πολύ καλά, να χαρεί και τον καρπό αυτού του γάμου· είναι νέος και μπορεί να ελπίζει στο καλύτερο.
Σκεφθείτε, τρυφερή μου Ευγενία, πόσες αιμομιξίες, τι εγκλήματα θα βάρυναν αυτό τον έντιμο φίλο αν υπήρχε έστω ίχνος αλήθειας σ’ αυτή την προκατάληψη που θεωρεί βέβηλες παρόμοιες σχέσεις.
Για να συντομεύω : σ’ όλα αυτά τα θέματα στηρίζω τη στάση μου σε μιαν αρχή : αν η Φύση καταδίκαζε τις ηδονές της σοδομίας, τις αιμομικτικές σχέσεις, τις βεβηλώσεις, κλπ., θα μας επέτρεπε να τις απολαμβάνουμε με τόση χαρά; Είναι αδιανόητο να πιστεύουμε ότι ανέχεται αυτό που την προσβάλλει.


* Ο Αδάμ και ο Νώε δεν ήταν παρά αναστηλωτές του ανθρώπινου γένους. Μια φρικτή καταστροφή άφησε τον Αδάμ μόνο στον κόσμο, το ίδιο έγινε και με τον Νώε· η παράδοση του Αδάμ έχει χαθεί, αλλά του Νώε διατηρήθηκε.



[…]


Είναι η αιμομιξία πιο επικίνδυνη;Ελάχιστα. Χαλαρώνει τη συνοχή της οικογένειας και καθιστά, μ’ αυτό τον τρόπο, ενεργητικότερη τη φιλοπατρία του πολίτη· οι πρωταρχικοί φυσικοί νόμοι μας την υπαγορεύουν, και τεκμήριο γι’ αυτό αποτελούν τα αισθήματά μας, κι τίποτα δεν χαρίζει μεγαλύτερη απόλαυση από ένα αντικείμενο που μας ανήκει. Οι πρωτόγονοι θεσμοί χαμογελούν στην αιμομιξία : ήταν καθαγιασμένη από κάθε θρησκεία, όλοι οι νόμοι την ενθάρρυναν. Εάν διασχίσουμε τον κόσμο θα τη βρούμε καθιερωμένη παντού. Οι μαύροι της Ακτής του Ελεφαντόδοντος και της Γκαμπόν εκπορνεύουν τις γυναίκες τους παραδίνοντάς τες στα ίδια τα παιδιά τους· στο βασίλειο του Ιούδα ο μεγαλύτερος γιός έπρεπε να παντρευτεί τη γυναίκα του πατέρα του· οι κάτοικοι της Χιλής κοιμούνται αδιακρίτως με τις αδελφές τους, τις κόρες τους και συχνά παντρεύονται ταυτόχρονα τη μητέρα και την κόρη μαζί. Τολμώ λοιπόν να διαβεβαιώσω ότι η αιμομιξία θα έπρεπε ν’ αποτελέσει νόμο για την κυβέρνηση – για κάθε κυβέρνηση που σα βάση θα έχει την αδελφότητα. Πώς λογικοί άνθρωποι φτάσανε σε τέτοιο σημείο παραλογισμού ώστε να πιστέψουν ότι το ν’ απολαύσουν τις μητέρες, τις αδελφές ή τις κόρες τους θα μπορούσε ν’ αποτελέσει πράξη εγκληματική; Δεν είναι, σας ρωτώ, απαράδεκτη η άποψη η οποία κάνει να φαίνεται έγκλημα το ότι ο άνθρωπος δίνει μεγαλύτερη σημασία στην απόλαυση ενός αντικειμένου κοντά στο οποίο τον οδηγούν οι φυσικοί δεσμοί που τους συνδέουν; Θα ήταν σα να λέγαμε ότι απαγορεύεται ν’ αγαπήσουμε τα άτομα που η Φύση μας παραγγέλλει ν’ αγαπούμε περισσότερο απ’ όλα κι ότι, όσο περισσότερη πείνα μας κάνει να νιώθουμε για κάποιο αντικείμενο, τόσο αυστηρότερα μας απαγορεύει να το πλησιάσουμε. Αυτές οι αντιφάσεις είναι παράλογες, μόνο άνθρωποι αποκτηνωμένοι από τις προλήψεις μπορούν να τις πιστεύουν και να τις διακηρύσσουν. Εφόσον η ικανότητα των γυναικών, που προτείνω, μας οδηγεί αναγκαστικά στην αιμομιξία, δε χρειάζεται να πούμε κι άλλα για ένα υποθετικό αδίκημα που είναι τόσο φανερά ανύπαρκτο ώστε μας απαγορεύει οποιαδήποτε παραπέρα ανάλυσή του. "


Η Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ
Μαρκήσιος Ντε Σάντ

 

Απάντηση: Re: Ερωτική Λογοτεχνία

Κα Ντε Σαιντ-Ανζ: Α! Είστε σαν τον άνθρωπο που είπε στον εξομολογητή του: "Δε χρειάζονται λεπτομέρειες, κύριε. Εκτός από το φόνο και την κλοπή, να είστε βέβαιος ότι έχω διαπράξει τα πάντα".

Ντολμανσέ: Μάλιστα, Κυρία, θα έλεγα το ίδιο παραλείποντας τις εξαιρέσεις.

------

Ντολμανσέ (Προς τον Ιππότη): Έχω δοκιμάσει τον κριό, και δεν θα έχετε καν τη δόξα να είστε ο πιο φοβερός από τους άντρες που διέτρησαν τα οπίσθια που σας προσφέρω.

------
Ευγενία: Αγαπημένε μου, λατρευτέ μου Δάσκαλε, δε χάθηκε ούτε σταγόνα. Φίλα με, αγάπη μου, τώρα το χύμα σου είναι βαθειά στα σπλάχνα μου.

------

Ευγενία (αλλοπαρμένη): Θέλω ένα θύμα!

------

Ευγενία: Τί βάρβαρο!

Ντολμανσέ: Πρέπει να είμαστε τζέντλεμεν κι όταν καυλώνουμε?

------

Ευγενία: Θριαμβεύετε, Ντολμανσέ, η δάφνη σας ανήκει! Τα λόγια του ιππότη μόλις άγγιξαν την ψυχή μου, τα δικά σας με σαγήνεψαν και με κέρδισαν ολόκληρη! Α, Ιππότη, ακούστε τη συμβουλή μου: ν'απευθύνεστε στα πάθη της όχι στις αρετές, όταν θέλετε να πείσετε μια γυναίκα.

 

Απάντηση: Ερωτική Λογοτεχνία

Lilas Marny (Georges-Jean Arnaud)

Mademoiselle Doigts De Velours


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13



Το άλλο πρωί, αυτό το θυμάμαι καλά, η Ματίλντ έδειξεν ιδιαίτερο ζήλο στη δουλειά της
κι εγώ δεν της έδειξα τίποτα. Αλλά δεν την έχασα από τα μάτια μου.
Κι όπως δεν είχα ανάγκη από σπουδαία πράγματα για το φαγητό,
την έστειλα να κάνει κείνη τα ψώνια, πράγμα που δεν της άρεσε διόλου.
Την ώρα του πρωινού, επειδή είχα μείνει στο κρεβάτι πιο αργά απ' ό,τι συνήθως,
εξήγησα στον Μπατίστ πως δε θα μπορούσα να κάνω ό,τι έκανα κάθε πρωί.
Το δέχτηκε χωρίς παράπονο. 'Αλλωστε σκόπευα να τον αποζημιώσω μετά το μεσημεριανό φαγητό.
Κι αυτή η σκέψη βασάνιζε υπέροχα την "πουπούνα" μου, γιατί όπως ήτανε φυσικό,
επιθυμούσα να μου κάνει τα ίδια με τη προηγούμενη.
Η Ματίλντ έφυγεν απογοητευμένη και σχεδόν έξαλλη, πράγμα που με γέμισε χαρά.
Δεν ήμουνα κακιά, αλλά ήμουν αρκετά κακομαθημένη κι όσο ο Μπατίστ ήταν ακίνητος
ήθελα να εξαρτάται μόνον από μένα. 'Αλλωστε ο καμαριέρης δε θα 'μενε για πολύ ανήμπορος,
αφού ήδη μπορούσε να κάνει με χίλιες προφυλάξεις, μερικά βήματα στο δωμάτιο.
Στις αρχές της άλλης βδομάδας θα μπορούσε να κατεβαίνει, να παίρνει το πρωινό του στη κουζίνα,
αλλά μετά θα 'πρεπε να ξαναξαπλώνει αμέσως
κι έτσι το βραδινό θα του το σερβίριζα και πάλι εγώ στο δωμάτιό του.
Κείνη τη μέρα η μητέρα θα 'τρωγε έξω μαζί με τον πατέρα κι έτσι,
στις δώδεκα ακριβώς ανέβασα το δίσκο με το φαγητό στον Μπατίστ,
τον ακούμπησα στα γόνατά του και του 'πα πως θα ξαναγύριζα σε μιαν ώρα.
Δεν είχα καμμιά διάθεση να φάω μόνη μου.
Τσίμπησα λίγο τυρί, μια φρυγανιά κι έφαγα ένα φρούτο.
Μετά, ανέβηκα στη κάμαρά μου, έβγαλα τη κιλότα μου και πλύθηκα καλά-καλά από κάτω.
Φυσικά το κρύο νερό έσβησε κάπως τη φωτιά μου, αλλά δεν ήθελα να ενοχλήσω τον Μπατίστ.
Μπορεί να 'ταν υπηρέτης μας, αλλά τονε σεβόμουνα πολύ σαν άνθρωπο.
Μόλις έκλεισα τη πόρτα του δωματίου του πίσω μου,
κάρφωσα το βλέμμα μου στο σπασμένο τζάμι της γκραβούρας
κι ένιωσα να τρέμω από προσμονή και διέγερση.
Ο Μπατίστ μου χαμογελούσε διακριτικά.
Έβγαλα τις κάλτσες και τα παπούτσια μου για ν' ανεβώ στο κρεβάτι,
γονάτισα πάνω από το πρόσωπό του
κι άφησα τη φούστα μου να πέσει σαν αυλαία πάνω στο κεφάλι του.
Έτσι μ' έγλειφε με μια μυστικότητα που με τρέλαινε. Αχ! αυτή η γλώσσα του!
Αυτή η γλώσσα, που πηγαινοερχόταν από τη τρύπα στη κλειτορίδα μου, έκανε θαύματα!
Μου δημιουργούσε αισθήσεις μοναδικές, υπέροχες...
Ο οργασμός μου ήρθε πολύ γρήγορα και με συγκλόνισε.
Με τάραξε τόσο που άθελά μου τούτη τη φορά,
έπεσα πάνω στο πρόσωπο του Μπατίστ χωρίς να σκεφτώ αν θα τον έπνιγα.
-"Κι άλλο;" με ρώτησε, όταν επιτέλους τον ελευθέρωσα.
-"Όχι αμέσως".
Ξάπλωσα πάνω στο κρεβάτι ανάποδα, με τα πόδια στο μαξιλάρι και το κεφάλι στο ύψος των μηρών του.
Πολύ αργά ανασήκωσα το σεντόνι για ν' αποκαλύψω το κάτω μέρος του σώματός του.
Μ' άρεσε να τονε κάνω να περιμένει με λαχτάρα,
γιατί ήξερα πως έτσι έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις.
Έτσι, έκανα το ίδιο με το νυχτικό του, ανεβάζοντάς το πολύ αργά ως τη σκληρή κοιλιά του.
-"Ήσασταν πάντα έτσι τριχωτός;" τονε ρώτησα.
-"Από τα δεκατρία μου, δεσποινίς. Η πρώτη μου ερωμένη ήταν μια γυναίκα σαράντα ετών..."
-"Ήτανε συνάμα κι αφεντικό σας";
-"Μάλιστα δεσποινίς. Ήτανε χήρα ενός αξιωματικού του ναυτικού
και φαινομενικά πολύ αυστηρή κι αξιοπρεπής.
Τρεις μήνες όμως μετά τη πρόσληψή μου, κυριολεκτικά με βίασε τη στιγμή που δεν το περίμενα".
-"Ήταν όμορφη";
-"Όχι και τόσο, δεσποινίς..."
Του χάιδεψα τα μπούτια κι εκείνος τα μισάνοιξε για να φτάσω στα μπαλάκια του.
Εκεί το χέρι μου έμεινε αρκετήν ώρα, γιατί μ' άρεσε να νιώθω τη ζωή να κυλά μέσα τους.
Ήτανε τόσο γεμάτα, φουσκωμένα και πάλλονταν σαν να τρέχανε μέσα τους χιλιάδες μικροσκοπικά έντομα.
Τα καλύπτανε σκληρές και μαύρες τρίχες που μ' εμπόδιζαν να δω το χρώμα τους.
Η περιέργεια, αλλά και κάτι άλλο ακαθόριστο,
με σπρώξανε να παραμερίσω με τα δάχτυλά μου τις τρίχες για ν' ανακαλύψω το ζαρωμένο καφετί δέρμα.
Ανάθεμα! Είχα ξεχάσει ν' αλείψω τα δάχτυλά μου με βαζελίνη,
ήμουν όμως τόσο καλά βολεμένη, που βαριόμουν να σηκωθώ.
Ήμουνα ξαπλωμένη μπρούμυτα και στήριζα το κεφάλι στο αριστερό μου χέρι.
Έβρεξα λοιπόν τα δάχτυλά μου με σάλιο κι άρχισα τα συνηθισμένα παιγνίδια.
-"Είναι καλά έτσι;" τονε ρώτησα.
-"Πολύ καλύτερα από άλλες φορές, δεσποινίς".
-"Λόγω του σάλιου";
-"Σίγουρα δεσποινίς".
-"Μη νομίσετε όμως πως εγώ θα σας το κάνω ποτέ αυτό.
Ούτε σε σας, ούτε σε κανέναν άλλον άντρα".
Δεν απάντησε και το θεώρησα αγένεια εκ μέρους του,
γι' αυτό πρόσθεσα με πάθος: "Μ' ακούσατε";
-"Μάλιστα δεσποινίς".
-"Γιατί λοιπόν δεν απαντάτε; Δε με πιστεύετε";
-"Μ' όλο το σεβασμό που οφείλω στη δεσποινίδα,
είμαι σίγουρος πως μια μέρα θα βρείτε ένα κύριο
που θα τον αγαπήσετε αρκετά ώστε να του το κάνετε".
Είχα μεγάλην όρεξη να του φωνάξω πως ποτέ δε θα γινότανε κάτι τέτοιο,
αλλά δεν το 'κανα, γιατί κάπου μέσα μου ένιωθα πως είχε δίκιο.
-"Σας αρέσει";
-"Μάλιστα δεσποινίς".
Κάθε τόσο αναγκαζόμουν να σαλιώνω τα δάχτυλά μου
και κάθε φορά που η έντονη αρρενωπή μυρωδιά ανέβαινε στα ρουθούνια μου με ζάλιζε παράξενα.
Όταν κατάλαβα πως έφτανε η κρίσιμη στιγμή, έστρεψα το μεγαλόπρεπο κεφάλι του σεξ του προς το ταβάνι.
Δε ξέρω γιατί μα είχα την εντύπωση πως τούτη τη φορά ο υπηρέτης μας θα ξεπερνούσε τον εαυτό του.
-"Μπράβο!" είπα, μόλις τέλειωσε, πιτσιλώντας τα πάντα.
-"Δεσποινίς, δε ξέρετε πόσο ντρέπομαι! Μόλις μπορέσω θα καθαρίσω..."
-"Δε χρειάζεται", τον έκοψα. "Πρέπει να μείνουν οι κηλίδες..."
Έμεινα έτσι ξαπλωμένη, μισοναρκωμένη, παραδομένη σε μιαν υπέροχη λαγνεία,
κατακλυσμένη από αόριστες επιθυμίες, μη ξέροντας καλά-καλά τί θέλω ή τί μπορούσα να ζητήσω.
Μέχρι που ξάφνου, η θέα του βάζου με τη βαζελίνη μου 'δωσε μιαν ιδέα,
που στην αρχή την απέρριψα γεμάτη ντροπή,
αλλά καρφώθηκε στο νου μου σαν αγκάθι που θυμίζει συνέχεια τη παρουσία του,
ερεθίζοντάς μας.
-"Μπατίστ, να δω το δείχτη σας".
-"Το δείχτη μου";
-"Ναι, παρακαλώ".
Το χέρι του γλύστρησε πάνω στον μηρό του κι εξέτασα με προσοχή το δάχτυλο που μ' ενδιέφερε.
Ο Μπατίστ είχε πολύ λεπτά χέρια με μακριά δάχτυλα, που όμως στην άκρη τους ήτανε κάπως πλατιά.
Δεν είχαν ανησυχητικήν όψη.
Σηκώθηκα, πήρα το βαζάκι με τη βαζελίνη και του το 'δωσα.
Κείνος το πήρε απορημένος.
-"Θα κάνετε αυτό που θα σας πω", είπα και ξάπλωσα ξανά στην ίδια θέση, αλλά πλάγια,
έτσι ώστε να του παρουσιάζω τη πλάτη και τα οπίσθιά μου. "Μπατίστ, θέλω το δάχτυλό σας...
Καλά αλειμμένο με βαζελίνη... Δε νομίζω πως χρειάζεται να σας δώσω περισσότερες εξηγήσεις..."
-"Όχι δεσποινίς".
-"Θέλω να διαπιστώσω αυτό που μου λέγατε τις προάλλες...
Δεν πιστεύω πως θα μπορέσω ν' ανεχτώ ούτε ένα τόσο δα δάχτυλο,
πόσο μάλλον το... άλλο, που λέτε ότι μερικές γυναίκες δέχονται μέσα τους".
-"Μάλιστα δεσποινίς... Αλλά αν μου επιτρέπετε...
Υπάρχει άλλος τρόπος που αχρηστεύει τη βαζελίνη..."
-"Αλήθεια; Πώς";
Μου εξήγησε καλυμμένα, διαλέγοντας τις λέξεις και τις εκφράσεις,
παρολαυτά και μ' όλο που του γύρισα τη πλάτη, κατακοκκίνισα.
-"Μα αυτό είναι αηδιαστικό!" είπα.
-"Όχι δεσποινίς, είναι πολύ ευχάριστο και για τη γυναίκα, αλλά και για τον άντρα που το κάνει".
-"Το 'χετε ξανακάνει";
-"Πολλές φορές δεσποινίς... Και θα δείτε πως μετά, όλα είναι δυνατά".
-"Όλα είναι δυνατά..." επανέλαβα σαν ανόητη.
-"Η δεσποινίς δεν έχει παρά να διπλωθεί λίγο και να τουρλώσει... εεε...
αυτό το χαριτωμένο και στρουμπουλό σημείο της ανατομίας της".
Με πρόσχημα τη περιέργειά μου
-ναι και στη πραγματικότητα πέθαινα από λαχτάρα να γευτώ αυτό το χάδι,
που δεν είχα ξανακούσει να μιλάνε- υπάκουσα κι έκανα ότι μου ζήτησεν ο υπηρέτης μας,
σα να 'μουνα ξεδιάντροπη σουμπρέτα.
Όταν εκείνος βρήκεν επιτέλους το θάρρος να μ' αγγίξει,
ένιωσα τα χέρια του να τρέμουνε πάνω στα πισινά μου, μέχρι να τ' ανοίξει,
στην αρχή δειλά-δειλά και μετά με πιότερο θάρρος.
Τί μπορώ να πω όμως για κείνη τη στιγμή που η ανάσα του ζέστανε αυτό το απόκρυφο σημείο μου
κι όταν η γλώσσα του, αυτή η μυτερή και σκληρή γλώσσα,
άρχισε να εξερευνά τη μικρή μου τρύπα και να χώνεται σιγά-σιγά μέσα της;
Ήτανε στιγμή μοναδική, πρωτόγνωρη εμπειρία!
Ένιωθα μια ζέστη, μια υγρασία,
έξω και μέσα και την επίμονη γλώσσα να χώνεται ολοένα και πιο βαθιά.
'Ακουγα τον εαυτό μου να βογκά σιγανά,
αλλά ήτανε κάποια άλλη κοπέλα αυτή που φερότανε τόσο ξετσίπωτα κι εκδήλωνε έτσι την ηδονή της.
Μια υπέροχη ζάλη μ' έκανε να χάσω κάθε λογική.
Ο πόθος με παρέσυρε σε ύψη που δεν τα φανταζόμουνα καν
και ζήτησα από τον Μπατίστ να μου χώσει το δάχτυλό του.
Εκείνος όμως δε φάνηκε να μ' άκουσε,
παραδομένος όπως ήτανε σ' αυτό που 'κανε και φανερά τον ευχαριστούσε.
Έστριψα λίγο το κεφάλι μου και το στόμα μου ακούμπησε πάνω στο τριχωτό του μπούτι,
χωρίς όμως αυτό το άγγιγμα να μου προκαλέσει αηδία.
Παραλίγο να του δαγκώσω μάλιστα, τη σκληρή σάρκα,
για να του εκφράσω έτσι την ένταση της ηδονής και της διέγερσής μου.
Δεν το 'κανα όμως.
Απλώς ακούμπησα το μάγουλό μου σ' αυτό το τραχύ και συνάμα μαλακό πόδι
και χάζευα το σεξ του που 'χεν ορθωθεί πελώριο.
-"Αν η δεσποινίς το επιτρέπει..."
Το επέτρεπα...
Θα επέτρεπα τα πάντα κείνη τη στιγμή.
Μου πήρε το ένα πόδι και το πέρασε από την άλλη μεριά του σώματός του.
Εγώ που 'βρισκα πως η ερωτική εικονογραφία δεν έδειχνε παρά γελοίες στάσεις,
να που βρισκόμουνα τώρα πεσμένη σχεδόν στα τέσσερα,
πάνω από το κορμί του υπηρέτη μου,
με το σεξ μου πολύ κοντά στο στόμα του.
Αυτός όμως μ' είχε τοποθετήσει έτσι
ώστε η γλώσσα του να μπορεί να εξερευνά με λαιμαργία την "πουπούνα" μου,
ενώ την ίδια στιγμή ο δείκτης του έσπρωχνε μαλακά την ευαίσθητη τρυπίτσα του πισινού μου.
Και το θαύμα έγινε!
Το δάχτυλό του χώθηκε εύκολα μέσα μου χωρίς να με πονέσει διόλου!
Πόσο θα 'πρεπε να την έχει μουσκέψει και προετοιμάσει, ώστε ν' ανοίξει τα πέταλά της...
Βρισκόμουνα λοιπόν πεσμένη στα τέσσερα πάνω από το σώμα του κι είχα μπρος μου,
σχεδόν κάτω από τη μύτη μου, το σεξ του Μπατίστ κατακόκκινο, φουσκωτό, σηκωμένο κι ορεκτικό.
Το στόμα μου απείχε μόλις μερικούς πόντους.
Υποψιαζόμουνα πως ο πονηρός το 'χε κάνει επίτηδες,
αλλά ήμουνα τόσο παραδομένη στην αγκαλιά μιας μοναδικής λαγνείας που δεν ένιωσα προσβεβλημένη.
Αντίθετα, στηρίχθηκα στο ένα μου χέρι και με το άλλο έπιασα αυτό το χοντρό μπουμπούκι
κι άρχισα να το χαϊδεύω.
Και για πρώτη φορά από τότε που το 'κανα τούτο,
δε χρειάστηκε ν' αλείψω τα δάχτυλά μου με βαζελίνη, ούτε με σάλιο.
Είχε διεγερθεί τόσο πολύ.
Το δάχτυλό του μπαινόβγαινε χωρίς δυσκολία μέσα μου και με οδήγησε πολύ γρήγορα στο αποκορύφωμα.
Ο σπασμός μου ήτανε τόσον έντονος που 'πεσα πάνω του, χωρίς όμως να τον αφήσω από το χέρι μου.
Το πρόσωπό μου χώθηκε στη τριχωτή κοιλιά του, καθώς παραδινότανε κι αυτός στον οργασμό,
λερώνοντας τα μαλλιά μου...

 

Απάντηση: Ερωτική Λογοτεχνία

Γεύση από έρωτα​

Ήταν απόγευμα.

Καθώς ο ήλιος έγερνε στον ουρανό παραχωρώντας τη θέση του στη δροσιά του δειλινού, έκαναν έρωτα. Εκείνη είχε σκύψει και είχε μυρίσει το δέρμα στους ώμους του Κόνορ, εκεί όπου -όπως έλεγε η Μάρθα Γκράχαμ- θα μπορούσαν να είναι κολλημένα τα φτερά του. Ύστερα σύρθηκε πιο πάνω και μύρισε τα μαλλιά του. Πυκνά μαύρα μαλλιά, με γκρίζες τρίχες στους κροτάφους, μαλακά, λες και ήταν λουσμένα με το βρόχινο νερό που η γιαγιά Μπάγκι χρησιμοποιούσε για να λούζει τα δικά της. Το λεπτό μυώδες κορμί του ήταν πιο σέξι από το κορμί οποιουδήποτε εικοσάχρονου.

Στο παρελθόν η Σίντα είχε γνωρίσει περισσότερους εραστές από όσους θα μπορούσε να μετρήσει. Χρόνια ατελείωτα από ζευγαρώματα που άφηναν μια γεύση πίκρας και κενού στο ξύπνημα. Είχε, βέβαια, και δύο μακροχρόνιους δεσμούς, αλλά μόνο όταν γνώρισε τον Κόνορ κατάλαβε τι σημαίνει απόλυτη ταύτιση και πληρότητα.

Εκείνη τη μέρα, αφού έκαναν έρωτα, έμειναν ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, με τα κορμιά ακόμα ζεστά από το παθιασμένο σμίξιμο. Κάτω από το ελαφρύ σκέπασμα η Σίντα ένιωσε να παραδίνεται σε μια ανείπωτη θαλπωρή. Για μια στιγμή της φάνηκε πως θα πέθαινε, πως θα πέθαιναν μαζί. Κι ύστερα τα μάτια της άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα. Έκλαιγε. Έκλαιγε μπροστά στο φόβο ότι θα το έχανε, επειδή δεν ήταν αρκετά ικανή για να το διαφυλάξει, αρκετά γενναία για να το αντέξει.

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Rebecca Wells, «Τα Ιερά Μυστικά της Αδελφότητας των Φιλενάδων», εκδόσεις Α. Λ. Λιβάνη)

 

Απάντηση: Ερωτική Λογοτεχνία

Η γυάλινη λίμνη​

«Είναι όμορφη με τον κοριτσίστικο τρόπο», είπε ο Στήβι. Μόλις η ορχήστρα άρχισε να παίζει έναν αργό ρυθμό, την πήρε στην αγκαλιά του και άρχισαν να λικνίζονται. Τράβηξε πίσω το κεφάλι του για να κοιτάξει το φλογισμένο πρόσωπο και τα λαμπερά μάτια της.

«Ενώ εσύ είσαι πραγματικά όμορφη , Κιτ Μακμάον», ψιθύρισε.

Εκείνα τα δευτερόλεπτα η Κιτ κατάλαβε γιατί οι κοπέλες τον έβρισκαν τόσο σέξι και ελκυστικό, γιατί είχαν διακινδυνεύσει μαζί του και παντρεμένες γυναίκες. Βέβαια, θα ήταν γελοίο να τον ερωτευτώ, συλλογίστηκε. Δόξα τω Θεώ που αυτό το παράλογο παιχνίδι το έπαιζε μόνο για χάρη του μικρού της αδερφού. Ταο ξαναθύμισε στον εαυτό της, καθώς τα μπράτσα του Στήβι την έσφιγγαν δυνατά.

Λίμνη γυάλινη, αλλά σκοτεινή. Κανείς δεν ξέρει τα μυστικά που κρύβουν τα νερά της, τα μυστικά που ψιθυρίζονται στις όχθες της. Εκεί όπου η Έλεν Μακμάον κάνει ατελείωτους περιπάτους αναπολώντας τον πρώτο της έρωτα και προσπαθώντας να ξεχάσει τον συμβιβασμό του γάμου της.

Ώσπου ένα βράδυ με καταιγίδα η Έλεν χάνεται. Άραγε εμπιστεύτηκε στη λίμνη τα ανεκπλήρωτα όνειρά της ή μήπως ξαναζωντάνεψε ο παλιός της έρωτας; Ακόμα ένα μυστικό που δεν θα μάθει ποτέ κανείς - κανείς εκτός από την κόρη της, την Κιτ, που αντιμετωπίζει μόνη της φοβερά διλήμματα, μαθαίνοντας συγχρόνως ότι στη ζωή οι αλήθειες και οι ηθικές επιταγές δεν είναι ποτέ απόλυτες.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Μέηβ Μπίντσυ, «Η ΓΥΑΛΙΝΗ ΛΙΜΝΗ», εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

 

Απάντηση: Ερωτική Λογοτεχνία

Στη σκιά του αληθινού πάθους​

Έπρεπε να του το πω, αλλά δεν τολμούσα, δεν έβρισκα τα κατάλληλα λόγια.
-Δε θα ήθελα εσύ...
-Το ξέρω, Ινδιάνα, είπε σπρώχνοτάς με σιγά, ώσπου βρέθηκα ξαπλωμένη πάνω στην κουβέρτα, κι εκείνος δίπλα μου. Ούτε κι εμένα μου αρέσει, αλλά είναι καλύτερα έτσι, δεν είναι; Είναι καλύτερα να μη διατρέχει κανείς κίνδυνο, εκτός κι αν παίρνεις κάτι και ... καλά, δε νομίζω πως παίρνεις.

Έγνεψα «όχι» με μια κίνηση του κεφαλιού, και προσπάθησα να χαμογελάσω, χωρίς να τα καταφέρω. Όταν βρέθηκε πάνω μου, ήξερα πως έπρεπε πάντα να το λέει κανείς, αλλά ποτέ δεν το έλεγε εγκαίρως. Και, ενώ το κορμί μου υποχωρούσε κάτω από το βάρος του και δυο δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου, για να σφραγίσουν -θαρρείς- την απουσία εκείνη που διασκόρπιζε το μυστικό μου, διώχνοντας ταυτόχρονα την αγωνία μου, του πρόσφερα σαν αντιστάθμισμα κάποια λόγια διαφορετικά:
-Σε...Σε αγαπώ τόσο πολύ, Φερνάντο.

Όλα τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Ο Ροδρίγο ξαγρυπνούσε πάνω μου.

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Αλμουδένα Γκράντες, «ΜΑΛΕΝΑ-Είναι Το Όνομα Ενός Ταγκό», εκδόσεις Πατάκη)

 

Απάντηση: Ερωτική Λογοτεχνία

Ψάχνοντας Για Κοχύλια​

Ήταν το ίδιο όνειρο. Η Πενέλοπε το είχε βαφτίσει «Ο τόπος του Ρίτσαρντ». Πάντα το ίδιο. Η μεγάλη, δασωμένη περιοχή και στην άκρη της το σπίτι, ένα μεσογειακό σπίτι με επίπεδη σκεπή. Η πισίνα, η Σοφί που κολυμπούσε. Κι ο μπαμπάς μπροστά στο καβαλέτο του με το πρόσωπό του σκιασμένο από το πλατύγυρο καπέλο του. Έπειτα, η έρημη παραλία. Κι εκείνη, που όμως δεν αναζητούσε κοχύλια, αλλά έναν άνθρωπο. Και ξαφνικά τον είδε να έρχεται από μακριά κι η καρδιά της γέμισε χαρά. Πριν όμως τον πλησιάσει, σηκώθηκε από τη θάλασσα ομίχλη μια πυκνή καταχνιά, κι εκείνος φάνηκε αρχικά να κολυμπάει σ' αυτήν κι ύστερα να πνίγεται.

Η Πενέλοπε ξύπνησε, απλώνοντας τα χέρια. Αλλά το όνειρο χάθηκε και μαζί του και κείνος. Τα δάχτυλά της άγγιξαν μόνο το κρύο σεντόνι στην άλλη πλευρά του κρεβατιού. Άκουσε τη θάλασσα να μουρμουρίζει στην ακρογιαλιά, αλλά δεν φυσούσε αέρας. Όλα ήταν σιωπηλά κι ασάλευτα. Τι είχε λοιπόν ταράξει τον ύπνο της, τι βρισκόταν στα πρόθυρα της συνείδησής της;

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Ρόζαμουντ Πίλτσερ, «ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΚΟΧΥΛΙΑ», εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ)