Ερωτική Ποίηση

ΣΟΝΕΤΟ ΓΙΑ ΕΝΑ Γ’ ΤΑΞΕΩΣ ΓΑΜΗΣΙ

ΚΑΙ μέχρι να σ’ τον δώσω (εν τέλει) καρεκλάτο,
ελπίζω να ‘σαι (εν τέλει) τέλειο σου-ρω-τή-ρι…
πιο νοτερή απ’ την άλλη που είχα για χατήρι.
(Ακόμα και στον τάφο ζει, αχ!, η ελπίδα… κάτω.)
Σχεδίου πηγαίνω βάσει – τό ‘χω κανονίσει.
Με τρώει μια έγνοια: όταν έρθεις, θα τον έχεις πλύνει;!
(Ολίγος ο έρως, πλην πιο λίγη η βαζελίνη!…)
Του κώλου στίχοι – Γ’ τάξεως γαμήσι!
Αλόγου πούτσα – μου ‘λεγες πριν από λίγο – εσέ, την
αλόγα, πως σ’ επήδα! Πιασ’ τ’ αρχίδια, χωσ’ τα
στην πίσω τρούπα, και με τα τρία γάμησέ την!
Με λες και Ανέστη (…εχέστηκα!…) με λένε Κώστα!
Ζαμανφού εγώ τελείως για τα “μου ‘πες”, τα “σου ‘πα”:
σ’ τον χώνω, και από τα υγρά σου έχω – μμμ ού! – καί σούπα!

~Μπέρτολ Μπρεχτ~

από το «Σάουνα και συνουσία»

 

ΣΟΝΕΤΤΟ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ.15 (Η ΧΡΗΣΗ ΧΥΔΑΙΩΝ ΛΕΞΕΩΝ)

Εγώ ο άμετρος, που ζω μετρίως, στα τρία μου
σας γράφω, φίλοι να το ξέρετε! Σο-
βαρά ποθώ χυδαία να σας ξεχέσω
– ανάγκη δεν σας έχω… μήτε χρεία μου!
Στο πήδημα τα λόγια φτιάχνουν καύλα:
το χαίρεται ο γαμιάς να λέει γ α – μ ή – σ ι
– κι αυτός, που λέξεις έχει να σκορπίσει,
ποτέ του δεν θα κοιμηθεί σε τάβλα.

Γαμίκουλες καλούς η γλώσσα θα ‘χει στέψει,
μόνο όταν το κοράσι τους πιπώσει
στεγνά κι αγρίως -κοντά στο νου κι η γνώση.
Στεγνός στο πνεύμα μόνο μην και μείνω!

Η τέχνη του άντρα λέει: Γ α μ ώ μ ε σ κ έ ψ η∙
κι η πολυτέλεια: ν α γ ε λ ά ω, ό τ α ν χ ύ ν ω!

~Μπέρτολ Μπρεχτ~

από το «Σάουνα και συνουσία»

 

ΨΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΣΟΥ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ

ΜΕΣ στης Southampton Street την ομίχλη, που χλωμή και
βαριά σερνόταν, βλέπω μια μανάβισσα να
τραβάει… πλανόδια.. μια καρότσα. Στέκω, σαν να
με τρώει η αγωνία, να δω (εκεί, αμίλητος) αν βγήκε
στο φως εκείνο που ‘ψαχνα καιρό. Μπροστά μου
πουλιούνταν πορτοκάλια… ώ, ναι, πορτοκαλάκια!
Τις χούφτες χώνω μες στις τσέπες, στα ψιλά μου –
ζεστές, σαν να βαράγαν ώρες παλαμάκια!
Κι εκεί οπού, πιάνοντας τις πέννες, τα σελίνια,
κοιτάζω την τιμή στο ταμπελλάκι πάνω
με καρβουνομπογιά γραμμένη μαύρη,
σφυρίζω αδιάφορα. Μπορεί, βεβαίως, στη φτήνεια
ναν τα ‘χε, μα μια πίκρα τότε ήρθε να ‘βρει
τον Μπέρτ. Δεν είσαι εδώ. Ψ ώ ν ι α για ποιόν να κάνω;…

~Μπέρτολ Μπρεχτ~
από το «Σάουνα και συνουσία»

 

Γιατί όσο σε λατρεύω, τόσο διαφθείρεσαι, από τον Ν. Χριστιανόπουλο

«-Το «σ’ αγαπώ» το έχετε πει;

-Το ‘χω πει μια-δυο φορές. Και τι έγινε; Είναι βλακεία.
-Γιατί είναι βλακεία;

-Καθετί που αισθανόμαστε και δεν λέμε,
είναι απείρως πιο σοβαρό από αυτό που λέμε.

Αν αισθάνεσαι για κάποιον αγάπη, δε χρειάζεται να σαλιαρίζεις και να του λες «Ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ; Λιώνω για σένα!».

-Ε τώρα πηγαίνετε στο άλλο άκρο!
-Άντε καημένε! Να μάθετε να είστε συγκρατημένοι.

Με ανθρώπους που αγαπούσα λέγαμε τα πάντα εκτός απ’ αυτό.
Και έτσι υπήρχε ισορροπία.

Αλλιώς ξέρεις τι γίνεται;
Έχω πέντε γάτες -δεν τις είδατε, είναι μέσα στην κουζίνα. Αυτά είναι χαριτωμένα γατάκια, μικρά, ωραία… μ’ αγαπούν, τ’ αγαπώ.
Εάν τα χαϊδέψω, την επομένη γίνονται ΤΕΡΑΤΑ

Έτσι κι ο άνθρωπος.

Έχω γράψει ένα ποίημα που λέω: <<ΟΣΟ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΣΑΙ>>

Κάτι ξέραν οι αρχαίοι, που λάτρευαν αγάλματα».

Διότι το άγαλμα, βέβαια, δεν μπορεί να έχει αντιδράσεις, ενώ ο ζωντανός έτσι και πέσεις στα γόνατά του, νομίζει πια ότι έγινε ΘΕΟΣ.

Γιατί λοιπόν να συμβάλεις στη διαφθορά του άλλου;
Ποτέ, ποτέ!»‘

Ν.ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή: scriptamanentps.blogspot.gr
Thessaloniki Arts and Culture,

 

  Εγώ όταν αγαπάω
Ξεχνάω τον εαυτό μου μέσα στον άλλον.
Στην πραγματικότητα δεν έχω εαυτό.
Είμαι ο άλλος.
Σκορπίζομαι όσα περισσότερα κομμάτια γίνεται μέσα του.
Εκπνέω μέσα απο εκείνον,δεν έχω δική μου αναπνοή,έχω τη δική του.
Εγώ όταν αγαπάω
Ένα έμβρυο είμαι.
Με γεννάει, με μαθαίνει, με κοιμίζει, με ξενυχτάει, οπότε θέλει εκείνος.
Εγώ όταν αγαπάω, είμαι δύο εαυτοί.
Δύο φορές ξυπνάω το πρωί και δυο φορές κοιμάμαι το βράδυ.
Δύο φορές εχω γενέθλια.
Δύο φορές γιορτάζω.
Δύο φορές προσεύχομαι.
Μία για εκείνον και μία για μένα.
Εγώ όταν αγαπάω.
Είμαι ένα ξεχασμένο παιδί στις κούνιες.
Κλαίω, έχω ανασφάλειες,πονάω, φοβάμαι την νύχτα.
Φοβάμαι την μοναξιά.
Εγώ όταν αγαπάω.
Δεν έχω όνομα.
Είμαι αβάφτιστη.
Με λένε δική του..
Με λένε το όνομα του.

~Κούτσιου Μπέττυ~

 

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.
Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή.

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

(1953)

 

ΒΡΟΧΟΣ
Τώρα ποὺ σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα,
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.
Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

 

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ
Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

 

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.


Ντῖνος Χριστιανόπουλος

 

ΤΕΛΟΣ
Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

 

ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Τὸ Κορμὶ καὶ τὸ Σαράκι
μπατιρημένο κουρεῖο
Σάββατο βράδυ
χωρὶς δουλειὰ
μπατιρημένο κορμὶ
Σάββατο βράδυ
χωρὶς ἔρωτα

τὸ φιλὶ
ἑνώνει πιὸ πολὺ
ἀπ᾿ τὸ κορμὶ
γι᾿ αὐτὸ τὸ ἀποφεύγουν
οἱ πιὸ πολλοὶ

τὸ γατί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ χάδια
θέλει καὶ φαΐ
τὸ κορμί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ φαΐ
θέλει καὶ χάδια

ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀφηρημένα οὐσιαστικὰ
πειράζει νὰ ἑξαιρέσουμε τὴ μοναξιά;

ἀφαίρεσε τὴ νύχτα ἀπ᾿ τὰ μάτια σου –
πῶς νὰ παλέψω μόνος με τοὺς δυό σας;

ἡ νύχτα εἶναι παγερὴ
καὶ μ᾿ ἔχεις στήσει
μὲ γέλασες
μὲ γέρασες

μὴν καταργεῖτε τὴν ὑπογεγραμμένη
ἰδίως κάτω ἀπὸ τὸ ὠμέγα
εἶναι κρῖμα νὰ ἐκλείψει
ἡ πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια
τοῦ ἀλφαβήτου μας

κάθε φορὰ ποὺ νομίζω πὼς σ᾿ ἔχω στὸ χέρι
βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος

ἔλαιον θέλω καὶ οὐ θυσίαν
κι ἐμεῖς ποὺ θυσιαστήκαμε;
κι ἐμεῖς ποὺ δὲ λαδώσαμε;

ἔχτισα τὸν παράδεισό μου
μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου

θυσίασα τὸν ὕπνο μου κυρία
γιὰ νὰ διαβάσω τὰ ποιήματά σας
κι ἐκεῖνα μ᾿ ἀποκοίμησαν

Θανάση γιατί ἔκοψες τὸ ἄλφα ἀπὸ μπροστά;
γιὰ ἕνα γράμμα χάνεις τὴν ἀθανασία

τὰ πρόβατα ἀπήργησαν
ζητοῦν καλύτερες συνθῆκες σφαγῆς

«ὅταν πεθάνω, νὰ μὲ θάψτε στὸ χωριό» –
θέλουν νὰ τιμήσουν μὲ τὸ πτῶμα τους
τὴν πατρίδα ποὺ ἀρνήθηκαν μὲ τὸ σῶμα τους

ὡραῖα ἑρμηνεύεις τὰ τραγούδια
ἂς δοῦμε πῶς τὰ καταφέρνεις καὶ στὰ παρατράγουδα

καὶ τί δὲν κάνατε γιὰ νὰ μὲ θάψετε
ὅμως ξεχάσατε πὼς ἤμουν σπόρος

μιὰ γυναῖκα στὸ δρόμο
μαλώνει τὸ παιδάκι της
«δε θὰ πᾶμε στὸ σπίτι;
θὰ σὲ κρεμάσω ἀνάποδα»
γύρισα κι εἶδα τὸ μικρό:
ἤτανε κιόλας κρεμασμένο

ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;

γιὰ τὸ πέτσινο σακάκι σου
ποὺ σὲ κάνει τόσο ὡραῖο
ἔχασε τὴ ζωή του ἕνα ζῷο
καὶ κοντεύω νὰ τὴ χάσω κι ἐγώ

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

 

"Μόνο γιατί μ' αγάπησες"

"Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες."

Μαρία Πολυδούρη
(Οἱ τρίλιες πού σβήνουν, 1928)