Ερωτική Ποίηση

Octavio Paz

Η πέτρα του ήλιου αποσπασμα
(Μετάφραση Γιώργος Μακρής)

Ν’ αγαπάς θα πει να μάχεσαι, ο κόσμος αλλάζει
όταν δύο εραστές φιλιούνται, οι πόθοι ενσαρκώνονται,
η σκέψη ενσαρκώνεται, φτερούγες φυτρώνουν
στους ώμους του σκλάβου, ο κόσμος
είναι πραγματικός και χειροπιαστός, το κρασί είναι κρασί,
το ψωμί ξαναβρίσκει τη γεύση του, το νερό είναι νερό,
ν’ αγαπάς θα πει να μάχεσαι, ν’ ανοίγεις πόρτες,
να παύεις να είσαι ένα πρωτοκολλημένο φάντασμα
καταδικασμένο στην αιώνια αλυσίδα
από έναν κύριο απρόσωπο.
ο κόσμος αλλάζει
όταν δύο όντα κοιτάζονται κι αναγνωρίζονται,
ν’ αγαπάς θα πει να γδύνεσαι τ’ όνομα σου:
“να μου επιτρέψεις να ‘μαι πουτάνα σου” είναι τα λόγια της
Ελοΐζας, αλλά αυτός υπέκυψε στους νόμους,
την πήρε για σύζυγο και για ανταμοιβή ευνουχίστηκε...

 

Άσε με να σ’ αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ’ αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω.


(Μτφ.: Έκτωρ Κακναβάτος)

Τζόις Μανσούρ (1928-1986)

 

 

ε. ε. κάμμινγκς (1894-1962)

 


μου αρέσει το σώμα μου όταν είναι με το σώμα σου.
Τόσο που είναι φρέσκο αυτό το πράγμα.
Μύες καλύτεροι, νευρώνες περισσότεροι.
μου αρέσει το σώμα σου. μου αρέσει αυτό που κάνει,
μου αρέσουν τα πώς του. μου αρέσει απ' το σώμα σου να νιώθω τη σπονδυλική στήλη και κόκαλα,
και την τρεμουλιαστή κρουστο-απαλό τητά του
και που εγώ θα το ξανά και ξανά και ξανά φιλήσω,
μου αρέσει να φιλώ αυτό κι εκείνο σου,
μου αρέσει, αργά να χαϊδεύω το, χνούδι φουντωτό το
γουνάκι ηλεκτρισμένο σου, και τι-ν'-αυτό που βγαίνει
από τη χωρισμένη σάρκα ... Και μάτια μεγάλα ερωτο-ψίχουλα,

και ίσως μου αρέσει το ρίγος
του από κάτω μου εσύ τόσο, που, αλήθεια, φρέσκο πόσο

(Μτφ.: Βασίλης Αμανατίδης)

 

Η Αποδυνάμωση Του Ανδρισμού

Δεν είναι μόνο οι ντομάτες που
έχασαν την ντοματίλα τους..ούτε τα
τριαντάφυλλα που έχασαν την ευωδιά τους.
Είναι προπάντων τα αρσενικά που έχασαν τον
ανδρισμό τους. Όσο κι'αν ψάχνω δεν βρίσκω
πια νταβραντισμένους..μόνο αντράκια..ανίκανα
για Έρωτα ή βιασμό.
Και οι άντρες οι αληθινοί..που ούτε γι'αστείο δε
σε άφηναν να τους αγγίξεις απο πίσω..αυτούς..
θαρρείς..άνοιξε η γη και τους κατάπιε.
Εδώ και είκοσι χρόνια τίποτε άλλο δεν
ακούς εκτός απο '' μαλάκα '' και '' ανώμαλε ''..
Τόσο πολύ θεριέψανε αυτές οι λέξεις που μες στα
δάση τους φωλιάζουνε χιλιάδες φλώροι.
Κάποτε με απέλπιζε η κατάντια μου..τώρα με
απελπίζει η κατάντια των αρσενικών..
Με πιάνει φρίκη να σκέφτομαι πως η ανικανότητα
προχώρησε παντού : στο στρατό..στις λαικές
συνοικίες..ακόμα και στα χωριά..
Αυτό λοιπόν ήταν το τίμημα της τόσης ελευθερίας;

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα,
και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Νερά καθάρια καί γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,
κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.
Έξ αναβρύζει κι η ζωή σ' γή, σ' ουρανό, σε κυμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητό 'ναι κι άσπρο,
ακίνητ' όπου κι αν ιδείς, και κάτασπρ' ως τον πάτο,
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
που 'χ' ευωδίσει τσ' ύπνους της μεσα στον άγριο κρίνο.
- «Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι 'δες;».
- «Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
ουδ' όσο καν η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη,
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του!».


Διονύσιος Σολωμός
Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
ΑΠΟ ΤΟ Γ' ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ

 

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου

Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν ειμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει

και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

Σονέτο του γλυκού παραπόνου –
Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα

 

Ηκουσες Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα;
ο Κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα.

Τέσσερεις μέρες μοναχά μου ’δωκε ν’ ανιμένω,
κι αποκείς να ξενιτευτώ, πολλά μακριά να πηαίνω.

Και πώς να σ’ αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω
και πώς να ζήσω δίχως σου τον ξωρισμόν εκείνο;

Εσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Κερά μου,
στα ξένα πως μ’ εθάψασι, κι εκεί ’ν’ τα κόκκαλά μου.

Κατέχω το κι ο Κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει,
Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύγει.

Κι ουδέ μπορείς ν’ αντισταθείς στα θέλουν οι Γονείς σου
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσσει η όρεξή σου.

Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:

Την ώρα π’ αρραβωνιαστείς, να βαριαναστενάξεις
κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξεις.

Ν’ αναδακρυώσεις και να πεις: «Ρωτόκριτε καημένε,
τα σου ’ταξα λησμόνησα, τα ’θελες πλιο δεν έναι».

Και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου,
λόγιασε τα ’παθα για σε, να με πονεί η καρδιά σου.

Και πιάσε και τη ζωγραφιά που ’ναι στ’ αρμάρι μέσα
και τα τραγούδια που ’λεγα οπού πολύ σ’ αρέσα.

Και διάβαζέ τα, θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα,
πως μ’ εξορίσανε για σε πολλά μακριά στα ξένα.

Κι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε
και τα τραγούδια που ’βγαλα, μες στη φωτιάν τα κάψε.

Mα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ, κι ότι καιρόν που ζήσω,
τάσσω σου άλλη να µη δω, µουδέ ν’ αναντρανίσω.

Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ’ είδα ποτέ µου,
ένα κερί-ν αφτούµενον εκράτουν, κ’ ήσβησέ µου.

Kάλλιά’χω εσέ µε Θάνατον, παρ’ άλλη µε ζωή µου,
για σένα εγεννήθηκε στον Kόσµον το κορµί µου.

Ερωτόκριτος και Αρετούσα
Βιτσέντζος Κορνάρος
17ος αιώνας στην Κρήτη
Απόσπασμα

 

Γράμμα στην αγαπημένη
Θάνος Πάσχος, ερωτικό γράμμα

Αγαπημένη μου
στη σελίδα επιχειρώ να θυσιάσω τις σκέψεις μου
στο βωμό του έρωτα
και όμως δεν είναι δύσκολο για μένα
τώρα που είμαι ερωτευμένος
ένα κομμάτι να προδώσω από μένα
για τη δική σου επικύρωση,
ο ύπνος λίγος και βασανιστικός
έχει και αυτός μεταφερθεί στον τόπο
της σκέψης σου και δεν βρίσκει χρόνο
να ξεκουράσει τα μάτια μου,
με το θαμπό φως και την αδιάφορη όψη
χρονομετρούν την κάθε στιγμή της ανάμνησης
και στη ρόκα της αγάπης
στρίβουν το νήμα της επιθυμίας
για όσα θα έρθουν αλλά δε θα είναι όσα σχεδιάζω,
αγαπημένη μου
στο αχανές σύμπαν παίρνω το διαβήτη
και χαράζω πορεία στην αρμονία,
δεν είναι εκπληκτικό;
μέσα στο έρεβος η τελειότητα της ισορροπίας
και στο λεπτό σχοινί της ανυπαρξίας
κάνει πιρουέτες η ομορφιά.

Αγαπημένη μου
στη σελίδα επιχειρώ να θυσιάσω τις σκέψεις μου
στο βωμό του έρωτα
και όμως δεν είναι δύσκολο για μένα
τώρα που είμαι ερωτευμένος
ένα κομμάτι να προδώσω από μένα
για τη δική σου επικύρωση,
ο ύπνος λίγος και βασανιστικός
έχει και αυτός μεταφερθεί στον τόπο
της σκέψης σου και δεν βρίσκει χρόνο
να ξεκουράσει τα μάτια μου,
με το θαμπό φως και την αδιάφορη όψη
χρονομετρούν την κάθε στιγμή της ανάμνησης
και στη ρόκα της αγάπης
στρίβουν το νήμα της επιθυμίας
για όσα θα έρθουν αλλά δε θα είναι όσα σχεδιάζω,
αγαπημένη μου
στο αχανές σύμπαν παίρνω το διαβήτη
και χαράζω πορεία στην αρμονία,
δεν είναι εκπληκτικό;

Μέσα στο έρεβος η τελειότητα της ισορροπίας
και στο λεπτό σχοινί της ανυπαρξίας
κάνει πιρουέτες η ομορφιά,
σκέψου, είναι δύο σώματα που βάλλονται από το ένστικτο
και ξεγυμνώνονται στη σιωπή
για να κραυγάσει ο έρωτας,
κλείσε τους οφθαλμούς και άκουσε προσεκτικά
ήχους που βγαίνουν από τα κρυφά λιμάνια σου
και αγγίζουν τα ατέρμονα κύματα του αιωνίου,
προσπαθείς να δεις μέσα από το δακτυλίδι της υπόσχεσης
τη βεβαιότητα..

Ποιος όμως μπορεί να σταματήσει την ορμή του χειμάρρου
βάζοντας τα στήθια του
πέρα από το χέρι της αγάπης;
δε θέλω να σε κουράσω με την αλαλία των προθέσεων
θα προτιμήσω καθημερινά να τραβάω μια γραμμή
στο μικρό μου ύψος και εκεί να περιχαρακώνω δυνάμεις
έξεις, επικίνδυνες ελευθερίες,
για να τις μεταμορφώσω σε μέτρο
να μετρηθώ και να μετρήσω
τα βήματά που θα σκαλίσω στο βράχο μου
για την κατάκτηση της σελήνης της δικής μου – της δικής μας
έτσι θα βρεθούν οι αύρες μας πιο κοντά
μέχρι την ένωσή τους
σαν απήχηση ιδιωτικής συναστρίας
στον αΐδιο σκοπό της μουσικής,
της θάλασσας..
Αυτά η ψυχή μου καταλαβαίνει και στα μεταφέρω αυτούσια.

 

Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες
Ελένη Μαυρογονάτου

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.

 

Ποθώ το στόμα σου
Ποίημα
Πάμπλο Νερούντα

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .

Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .

Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .

Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως ,
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά ,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.

 

Ερωτικό Κάλεσμα
Μενέλαος Λουντέμης


Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά
τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια
τις πνίγουν οι νεροποντές
τις κυνηγούν οι βοριάδες

Δεν είμαι δεν είμαι η φωτιά

Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος
τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά
τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί

Δεν είμαι δεν είμαι ο άνεμος

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης
ένας αποσταμένος κατακτητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων
κι αν θέλεις έλα να τ’ ακούσουμε μαζί