Ερωτική Ποίηση

Αν δε σε ξαναδώ ποτέ
Χένρι Τσαρλς Μπουκόφσκι (16 Αυγούστου 1920 - 9 Μαρτίου 1994)
Αν δε σε ξαναδώ ποτέ
θα σε κουβαλώ πάντα
μέσα μου
– κι έξω –
στα ακροδάχτυλά μου
και τις γωνίες του μυαλού μου
και στο κέντρο
– κεντρικά
του τι είμαι και τι απέμεινε.
| Ποιήματα | Τσαρλς Μπουκόφσκι | εκδόσεις Ηριδανός |

 

[...] χαμογελάς στον ύπνο σου. κοιτάω λίγο τα δόντια σου που ξεπροβάλλουν μέσα από τα χείλη σου. λευκά. κοιτάω τα σεντόνια. σκληρά, χωρίς μαλακτικά και αρώματα. λευκά και αυτά. κοιτάω το κάτω μέρος της πόρτας που αφήνει τον ήλιο να μπαίνει έρποντας στο δωμάτιο. λευκός σε λευκό πάτωμα. μου αρέσεις γιατί σε κάθε σου υποταγή με τσιμπάς και με ένα μικρό αγκάθι αβεβαιότητας. στις κοφτές σου ανάσες οι γάτες που περνάνε τις νύχτες έξω από το δωμάτιο σταματάνε. γιατί η αφήγησή σου ξεπερνά το συμβάν. γιατί το δέρμα σου έχει ένα χρώμα που μου προκαλεί πυρετό. γιατί όταν κολυμπάς η θάλασσα μετατρέπεται σε υγρή αγκαλιά για την υφήλιο. γιατί υπάρχουν πια τριών ειδών τσίπουρα. με γλυκάνισο, χωρίς γλυκάνισο και το τσίπουρο που πίνω μαζί σου. γυρνάω πάλι να σε κοιτάξω. δεν είναι έξω το καλοκαίρι. το καλοκαίρι είσαι εσύ.
| γιώργος δομιανός | τα καλοκαίρια ως αποθεματικό αντοχής | πρώτη δημοσίευση Μπαχάρ*, τεύχος 5 |

 

️Χούλιο Φλορένθιο Κορτάσαρ
Κουτσό
μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης
εκδόσεις Όπερα
[...]
Κι αν δαγκωνόμαστε, ο πόνος είναι γλυκός,
κι αν πνιγόμαστε με μια κοφτή και τρομερή και ταυτόχρονη εισρόφηση της εκπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ωραίος.
Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο,
μία και μόνη γεύση ώριμου φρούτου,
κι εγώ σε νοιώθω να ριγείς επάνω μου
σαν μια σελήνη στο νερό.
[...]

 

Ράμφος εγώ. Εσύ, ολόκληρη μια νύχτα με αναπαλμούς και φώσφορο μεδούσης. Έπειτα αποκοιμήθηκες κι όταν πια ξύπνησες, πάλι με κοίταξες, όπως κοιτάζει ένα παιδί μια στήλη.
Ανδρέας Εμπειρίκος, Ο Πλόκαμος της Αλταμίρας 20 (1936 - 1937)
Ενδοχώρα (1934 - 1937) εκδόσεις Άγρα 1988, γ' ανατύπωση

 

Βροχή

Ο καιρός άλλαξε
Ο αέρας φυσάει
Εσύ γέρνεις πάνω του
Εγώ γερνώ
Κινούμαι σε ξένα πρόσωπα
Θυμάμαι
Πως είσαι η αιτία της σκέψης
Θυμάμαι
Πώς μυρίζεις πριν βρέξεις

Λυσίμαχος Τίγκας

 

| Τα χέρια γνωρίζουν τις τελευταίες διαδρομές
του έρωτα.
Έτσι ήρθε η νύχτα να παραδώσει τα μαλλιά,
τα πόδια σου, τα χείλη που μουρμουρίζουν: «Κοιμήσου,
ώστε το όνειρο να πολλαπλασιάσει τα πέταλά του»...|
| Fernando Guimarães |
Ανθολογία Πορτογαλικής Ποίησης _ μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης _ εκδόσεις ΡΟΕΣ 2018

 

Οι τρεις εραστές

Στις βραδινές βρεγμένες στράτες
αχνίζει ένα φως θαλασσί
πλατύ χέρι στην καρδιά
βήματα ερειπωμένα
τρεις εραστές διαβαίνουν απ’ τα χέρια πιασμένοι
ο πρώτος
Κρέμασε σ’ ένα δέντρο την αγάπη του
τα μεσάνυχτα προσεύχεται κάτω απ’ το δέντρο
να κατέβει η αγάπη πιασμένη απ’ τα φύλλα
να κοπάσει η πλημμύρα των φύλλων που λιώνουν
τα δάκρυά του στο χώμα τα πίνει ένας σκύλος
η αγάπη στα κλαδιά τον πετροβολάει
το δέντρο ουρλιάζει ο αγέρας ο σκύλος
ο δεύτερος
Χάρισε την αγάπη του σ’ έναν τρελό βιολιστή
ο τρελός την επήρε τραγούδι
βρέχει ο ουρανός λουλούδια νομίσματα
αντηχούνε οι δρόμοι τ’ ολέθριο βιολί
της αγάπης το τραγούδι το ’χουν μάθει τώρα όλοι
με χείλια σμιχτά μελανά το σφυρίζουν
μόνο αυτός δεν το ξέρει
ο τρίτος
Έκανε την αγάπη του καράβι
την κατευόδωσε στις τρεις θάλασσες
τώρα έγινε πάλι παιδί
σιάχνει πύργους με άμμο
και μαζεύει χαλίκια κοχύλια
και προσμένει να γυρίσει ξανά
το καράβι η αγάπη
Στην καρδιά τους έχουν κι οι τρεις χαράξει ένα δέντρο
ένα βιολί σιμά στ’ αφτί θαν τους τρελάνει
κι ο καπετάνιος παίζει στο βυθό με τα κοράλλια

Μίλτος Σαχτούρης, Η Λησμονημένη
Οι τρεις εραστές, εκδόσεις Κέδρος

 

MEDIODÍA / ΜΕΣΗΜΕΡΙ
45
ΜΗ ΛΕΙΨΕΙΣ καν μια μέρα μακριά μου, γιατί να,
πώς να το πω, μου 'ναι μεγάλη η μέρα,
και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους
που σε κάποια γωνιά τους πήρ' ο ύπνος τα τρένα.
Μη φύγεις καν για μια ώρα γιατί τότε
σ' αυτήν την ώρα σμίγουν οι στάλες της αγρύπνιας
κι ο καπνός που γυρεύει να 'βρει σπίτι ίσως έρθει
να σκοτώσει ως και την καρδιά μου τη χαμένη.
Μην τσακιστεί η σιλουέτα σου στην άμμο
στην απουσία τα βλέφαρά σου μην πετάξουν:
μη φύγεις για ένα λεπτό καν, ακριβή μου,
γιατί σ' εκείνο το λεπτό θα ξεμακρύνεις τόσο
που άνω κάτω τον κόσμο θα κάνω εγώ
ρωτώντας
αν θα γυρίσεις ή αν θα μ' αφήσεις να πεθάνω.

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
ΕΚΑΤΟ ΕΡΩΤΙΚΑ ΣΟΝΕΤΑ
CIEN SONETOS DE AMOR
Δίγλωσση έκδοση Ισπανικά - Ελληνικά
Επιμέλεια Ματθαίου Ηλίας
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ

 

Καταδύσεις

Τώρα που οι μέρες μίκρυναν
το ρίγος μου βρήκε ρυθμό.
Τον δικό σου.
Κρυώνω τις νύχτες.
Μα δε γουστάρω μπαλωμένα παπλώματα.
Γυμνός λοιπόν,
απ' τον Οκτώβρη
στη χειμερία νάρκη μου.
Πώς τολμάς να με ξυπνάς
αν δεν έχεις χείλη για το στόμα μου;

Κωνσταντίνος Παπαπρίλης - Πανάτσας, ΣΧΕΔΟΝ~
εκδόσεις Σαιξπηρικόν, Φεβρουάριος 2016

 

Εξαίσιος στίχος.

 

Γι΄αυτούς τους δύο στίχους έβαλα το ποίημα  

 

Χέρσο το σώμα
καίγεται για άγγιγμα πυρό.
Μα ο χρησμός ξεκάθαρος:
«Σαν έκπτωτη Μαγδαληνή στην ύστατη θυσία,
πέτρινο δάκρυ αλμυρό,
στα πόδια Του ν αφήσεις..»

Μ. Μ.