Ερωτική Ποίηση

Ήθελα μόνο να πω
-Έλα να με δεις- κι ο χειμώνας θα τελειώσει...
Όλγα Σεντακόβα

 

|...Όταν μ’ αφήνεις,
Είμαι η άδεια θέση,
Τ’ άδειο κορμί, το κούφιο στήθος,
Γεμάτο αντίλαλο, κομμένη ανάσα.
Όπου κι αν πάω, σ’ όποια
Πτυχή της μοναξιάς κρυφτώ
Με τις αισθήσεις μου όλες κλειστές,
Σαν κατοικία αισθάνομαι εγκαταλειμμένη,
Ήχους γεμάτη, βήματα, σιωπή.
Η απουσία σου αδειάζει το σώμα, ερημώνει το πρόσωπο. |

Γιώργος Θέμελης - Αρχαγγελικό σπαθί (απόσπασμα)
Από την συλλογή "Το δίχτυ των ψυχών", 1965.

Πηγή: "Γιώργος Θέμελης - Δενδρόκηπος και άλλα ποιήματα"
(Επιλεγμένα ποιήματα 1923 - 1975)
Εκδόσεις Ρώμη, 2019

 

«Εγώ στη θέση σου
.
.
.
Θα έβαζα στον Φλεβάρη έναν ήλιο Αυγούστου..»

 

Το πάντα



“Για πάντα” ψιθυρίζουν τριγύρω μας αθώα ανάμεσα σαν κιμωλίας υποσχέσεις πάνω σε μαυροπίνακα.

“Είσαι τα πάντα μου”

“Για μένα είσαι το παν”

Μα ξεχνούν…

“Τα πάντα ρεί” όπως είπε κι ο Ηράκλειτος.

Μέχρι κι εμείς…

Μέσα σε εικόνες οικείων εαυτών που έπλασε η εκάστοτε ιστορία κυλάμε σε εξελίξεις κι αλλαγές σαν το νερό.

Άρα το πάντα (τους) δεν έχει ισχύ παρά μόνο εκείνης της στιγμής.

Όσο μεγάλο φαίνεται τόσο το μετριάζει η χωρητικότητα διάθεσης του.

“Σε θέλω πάντα” θα μου πεις.

Με ένα φεγγάρι μάρτυρα να το σφραγίζει.

Κι ύστερα σαν ήλιος το ξημέρωμα νοητικά θα με αγκαλιάσεις.

Και κάθε αγκαλιά με αυγής ξημέρωμα όμοια θα είναι.

Σαν κύκλος που περιστρέφονται ο Ήλιος κι η Σελήνη.

Κάθε αυγή τους μια νέα αρχή των κόσμων φέρνει.

Και τότε το “πάντα” για πάντα αλλάζει.

Κανένας χωροχρόνος δεν είναι ικανός να το φυλακίσει. Καμία στιγμή…

Κανένα βλέμμα ή άγγιγμα δεν το χωρούν.

“Σε θέλω πάντα” ψιθυρίζω.

Πριν ο Μορφέας μπερδεμένος πια, απλώσει το χέρι στην άλλη όχθη να με συνοδεύσει.

Μιας και το πάντα μας δε λογαριάζει διαστάσεις.

Με κοιτάζει στη διαδρομή δίχως το βλέμμα μου να κλέβει.

Ίσως θυμώνει απ’ τη λαχτάρα να σε συναντήσω.

Ίσως ανυπομονεί κι αυτός να νιώσει τέτοιας λαχταράς προσμονή.

“Τι πάντα είναι αυτό που από των άλλων διαφέρει;”

Διστακτικά η φωνή του θα ρωτήσει.

Χαμογελώντας σαν στο πρόσωπο σου εξομολόγηση να μοιάζει, απάντηση του δίνω.

Για ένα πάντα που μόνο ψυχή στα δυο μοιρασμένη μπορεί να αναγνωρίσει.

Βάρος ασήκωτο για εκείνους σαν με θεωρία κοινής λογικής το κουβαλούν.

Ανάλαφρο για όσους σε μέτρα δεν το ορίζουν.

Είμαστε ο κανένας που αναζητά το τίποτα σε ένα κόσμο μέσα από γυάλινους καθρέφτες.

“Δε σε θέλω για πάντα, σε θέλω πάντα.”

Σαν ιστορίες από βιβλία που φαντάζεσαι να μας αφηγείσαι.

Σαν στίχους γραμμένους σε κορμιά από το πιο ανεξίτηλο μελάνι.

Σαν μελωδίες ερωτικές που κάθε μας ένωση πιστά τη συντροφεύουν.

Ξαπλωμένοι σε εικόνες φλογερές.

Γεμάτες ζεστασιά, πάθος.

Φτιαγμένα από έρωτα κι αγάπη ατόφια σαν χρυσάφι.

Ζωές παράλληλες στο πέρασμα του χρόνου.

Υφασμένες με νήμα κόκκινο πλασμένο από μοίρες.

Σε θέλω όσο με θες.

Όποια όψη ο εαυτός μας κι αν διαλέξει.

Τόσο όσο κι αν αυτή η πραγματική μας εκδοχή χρειαστεί αμέτρητα εμπόδια να σπάσει ώσπου αντίκρισμα ειδώλων κυριεύσει.

Επέλεξες ένα “για πάντα” εικόνων αποπνικτικό συντροφιά να έχεις.

Σίγουρος πως θα με βρίσκεις όσες φορές και να χαθώ.

Τόσο που έπαψα να ψάχνω κλειδί για να ξυπνήσω μιας κι άρχισα πάνω σου πάλι να ξαπλώνω.

“Σε θέλω πάντα” σαν βιβλίο που γράφτηκε προτού το λογικό να συναντήσει.

Οι ψυχές γνωρίζουν… Αναγνωρίζουν.

Σε ένα τέτοιο πάντα μας ζω.

Εκεί μας ξεδιψάω.

Μια ψυχή στα δυο μοιρασμένη.

Σαν παλάμες με δάχτυλα ενωμένα στους πιο ερωτικούς ρυθμούς.

Κάθε συνεύρεση όμοια με ιεροτελεστία.

Φιλί που γεφυρώνει κάθε χάσμα.

“Σε θέλω πάντα” κι ας χαμογελάμε συνωμοτικά σαν ακούμε να καυχιούνται πως το “για πάντα” έχουν ζήσει.

Ίσως τώρα ο Μορφέας το πάντα μας διηγηθεί κι ένας κόσμος καινούργιος να ξυπνήσει.

Ίσως η ιστορία μας κάποτε του πάντα για πάντα την ιστορία να αλλάξει.

Ίσως λάβει και μορφή σαν δώρο θεών το κοινό μας πάντα να θυμίζει.

Ένα πάντα τυλιγμένο σε τέχνη, σεντόνια, γύμνια…

Μυρωδιές.

Εκεί που η ψυχή ενώνεται με το κορμί και το κορμί με το πνεύμα μοιάζει να συμβαδίζει.

Άναρχο, άυλο, κοσμικό…

Τούτη η αρμονία άρχοντας των πάντων.

Κορνηλία Μαυρομάτη

 

Πολύ όμορφο  

 

Δεν αρκεί ν’ ανοίξεις την πύλη του παραδείσου,
για να τον χαρείς.
Η ευτυχία στεριώνεται στη συνεχή νομή.

| Μ. Καραγάτσης | ΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΟΥ | εκδόσεις ΕΣΤΙΑ |

 

Κωστής Παλαμάς _ Έρθης δέν έρθης
Έρθης δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
τὸ κουρασμένο κορμὶ νὰ γείρω
στὴν ἔρμη πέτρα τὴ μυστική.
Καὶ θὰ προσμένω καὶ θὰ πεθαίνω
καὶ θἀνασταίνομαι -μιλῶ, μένω-
μὲ τὴ μιλιά σου·
ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ σ᾿ ἀγκαλιάζω
καὶ μὲ τὴ σκέψη μου θὰ ταιριάζω
τὴ ζωγραφιά σου.
Νύχτα. Στὸ χῶμα θὰ πάω νὰ ψάξω
τὸ πάτημά σου νὰ βρῶ, θὰ δράξω
γῆ μέσ᾿ στὴ φούχτα νὰ τὴ φιλήσω,
κι ἀπὸ κλωνάρια κι ἀπὸ χορτάρια
μέσα στὰ χέρια δροσιὰ θὰ κλείσω,
σὰν ἀπ᾿ τὴ σάρκα κι ἀπ᾿ τὴ δροσιά σου.
Πέρα τῆς χώρας ἀνάρια ἀνάρια,
παιζογελώντας με, τὰ λυχνάρια
θὰ μ᾿ ἀχνοστέλνουν τὸ φάντασμά σου.
Μ᾿ ὅλα της νύχτας τὰ λυχνιτάρια
θὰ ψάξω νἅβρω τὸ πέρασμά σου.
Καὶ μὲ τὸ σεῖσμα τἀχνοῦ τοῦ τρόμου
ἢ μὲ τὸ κάρφωμα ἐκστατικό,
στὴ γνωρισμένη πλαγιὰ τοῦ δρόμου,
ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ καρτερῶ.
Τρελὸ καρτέρι, καὶ ὁλόγυρά μου
ἡ κρυφὴ νύχτα καὶ ἡ σιγανή·
μόνο γιομάτη θὰ εἶν᾿ ἡ καρδιά μου
ἀπὸ τὴν ψάλτρα σου τὴ φωνή.
Καὶ οἱ στρατολάτες ποὺ θὰ περνᾶνε,
καὶ ὅσα τριγύρω μου ριζωμένα,
κάτι ἀπὸ σένα θὰ μοῦ μηνᾶνε,
καὶ θὰ μοῦ παίρνουν κάτι ἀπὸ σένα.
Γιὰ σὲ ξανἅβρα καὶ ξαναπῆρα
τῶν εἴκοσί μου χρονῶν τὴ λύρα,
κ᾿ ἔρριξ᾿ ἀπάνου
στοὺς λυγισμένους μου ὤμους τοῦ πλάνου
πάθους ἀπότομα τὴν πορφύρα.
Τῆς ὁρμῆς εἶμ᾿ ἐγὼ τὸ παιδί,
τανἄσασμα εἶσαι τῶν ἄγριων κρίνων,
τὸ λάτρεμα εἶσαι, τὸ φυλαχτὸ
τῶν ἐρωτόπαθων πελεγρίνων.
Στερνὴ κατάρα, μοῖρα κακὴ
τούτ᾿ ἡ λαχτάρα, κοντά, μακριά σου,
ἢ σπλαχνισμένου ἀγγέλου εὐκὴ
νὰ ξεψυχήσω μὲ τ᾿ ὄνομά σου;
Έρθης, δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
στὴν ἔρμη ἀπάνου πέτρα θὰ γείρω,
Ἴσκιε, στὰ πόδια σου τὸ κορμί…

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Αναστολή
Ό,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,
ό,τι πεθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,
ό,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,
μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,
στα μάτια και στα χείλη το αναστέλλω,
γιατί μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.

Από τη συλλογή Ξένα Γόνατα - 1957 | έβδομη έκδοση - Ιανός Θεσσαλονίκη - 2014

 

Έμιλυ Ντίκινσον
* 269

Άγριες Νύχτες - Άγριες νύχτες!

Αν ήμασταν μαζί
Για μας οι άγριες νύχτες
Θα ήταν μόνο χλιδή!
Ανώφελος - ο αγέρας –
Σαν βρει η Καρδιά λιμάνι –
Πέταξε την Πυξίδα –
Πέταξε τον χάρτη !
Λάμνοντας στην Εδέμ –
Α – η θάλασσα !
Ας έδενα – τη νύχτα αυτή –
Σ΄ εσένα !

«44 ποιήματα & 3 γράμματα», σελ. 17
μετάφραση ΕΡΡΙΚΟΣ ΣΟΦΡΑΣ
εκδόσεις ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ

 

Φεύγεις, χορεύοντας μ' έκσταση,
ψυχή της ψυχής μου-
Μη φεύγεις χωρίς εμένα.
Γελώντας με τους φίλους σου,
τρυπώνεις στον κήπο-
Μη φεύγεις χωρίς εμένα.

Μην αφήνεις τον ουρανό να γυρίζει
χωρίς εμένα.
Μην αφήνεις τη Σελήνη να λάμπει
χωρίς εμένα.
Μην αφήνεις την Γη να περιστρέφεται
χωρίς εμένα.
Μην αφήνεις τις μέρες να περνούν
χωρίς εμένα.

Με τη χάρη σου,
οι δυο κόσμοι είναι χαρούμενοι.
Μη μένεις σ' αυτόν τον κόσμο
χωρίς εμένα.
Μην φεύγεις για τον άλλο,
χωρίς εμένα.

Μην αφήνεις τα μάτια σου να βλέπουν
χωρίς εμένα.
Μην αφήνεις τη γλώσσα να μιλάει
χωρίς εμένα.
μην αφήνεις τα χέρια σου ν' αγγίζουν χωρίς εμένα.
Μην αφήνεις την ψυχή σου να πάλλεται
χωρίς εμένα.

Το φως της Σελήνης αποκαλύπτει
το λαμπερό πρόσωπο τ' ουρανού.
Εγώ είμαι το φως, εσύ η Σελήνη-
Μην ανατέλλεις χωρίς εμένα.

Το αγκάθι προστατεύεται από το ρόδο!
Εσύ είσαι το ρόδο, εγώ είμαι το αγκάθι-
Μη δείχνεις την ομορφιά σου χωρίς εμένα.

Είμαι η τροχιά που διαγράφει το σφυρί σου,
το κομμάτια της πέτρας
κάτω απ' τη σμίλη σου.

Μη χτυπάς την πέτρα χωρίς εμένα.
Μην κινείς τη σμίλη χωρίς εμένα.
Χαρούμενε σύντροφε του βασιλιά,
μην πίνεις χωρίς εμένα.

Αλίμονο σε κείνους που ταξιδεύουν μονάχοι...
Εσύ γνωρίζεις κάθε σημάδι,
έχεις περπατήσει κάθε μονοπάτι-
Μη φεύγεις χωρίς εμένα.

Κάποιοι σε λένε Αγάπη.
Εγώ σε λέω Βασιλιά της Αγάπης.
Είσαι πέρα από κάθε φαντασία,
με οδηγείς σε μέρη που δεν είχα καν ονειρευτεί.

Κυβερνήτη της Καρδιάς μου
όπου κι αν πας...
Μη φεύγεις χωρίς εμένα.

Τζελαλαντίν Ρουμι, Στον κήπο του Αγαπημένου

 

| Αλέξης Τραϊανός |
Πλησίασε τώρα που τα νερά ανεβαίνουν
Πλησίασε τώρα
Η ομίχλη μας κρύβει απ’ τα περιττά βλέμματα
Κι ο πάγος σκέβρωσε τα τελευταία ίχνη
Των ξένων που πέρασαν
Έτσι κανείς δε θα μας δει
Πρόσωπο με πρόσωπο
Όπως θα με ξεντύνεις
Γυμνόν αλλόφρονα κι ωραίον
Θα μαζέψω όλες τις μέρες
Θα περπατήσω πάλι στα ίδια σπίτια
Θ’ ανασάνω πάλι τη θάλασσα
Και με την τελευταία δύναμη
Θα ξεκρεμάσω απ’ τις μέρες τα σπίτια τη θάλασσα
Όλα μου τα δάκρυα
Όλα μου τα βήματα
Όλες μου τις ανάσες
Θα στα δώσω
Για να υπάρξω
| Πλησίασε τώρα (Οι μικρές μέρες, 1973) | Φύλακας ερειπίων - Τα ποιήματα | εκδόσεις Πλέθρον |