Ερωτική Ποίηση

Eσπαγα το κορμί σου σα ζαχαροκάλαμο
σε κάθε κόμπο κάθε άρθρωση
ρουφώντας από τις ρωγμές χυμό.
Κι εσύ διαρκώς αναδυόσουν πιο ακέρια
με σκέπαζες με την πολύβουη φυλλωσιά σου
την αρμυρή δροσιά της θαλασσινής σου νύχτας
και με ταξίδευες όλο τον δρόμο από το αγρίμι ως τον άνθρωπο.
(«Ταξίδι», 65)
Τίτος Πατρίκιος

 

ΕΚΕΙΝΟΣ:
σε παρομοιάζω, αγαπημένη Μου,
μ’ ωραία φοραδοπούλα
ζεμένη στ’ άρματα του Φαραώ.
Τι όμορφα που ’ναι τα μάγουλά σου
στα σκουλαρίκια ανάμεσα,
κι ο τράχηλός σου μέσα στα γιορντάνια!
Στολίδια θα σου φτιάξουμε χρυσά
μ’ ασημοκόλλητα πετράδια.

ΕΚΕΙΝΗ:
Καθώς ο Βασιλιάς κάθεται στο τραπέζι του
η νάρδος μου σκορπά την ευωδιά της.
Θήκη με σμύρνα είναι για με ο Αγαπημένος μου,
που ανάμεσα στα δυο μου στήθη ξαποσταίνει.
Αγριοστάφυλο για με ο Αγαπημένος μου,
στ’ αμπέλια που φυτρώνει του Εν-Γεδί.

ΕΚΕΙΝΟΣ:
Τι όμορφη που είσαι, αγαπημένη Μου,
τι όμορφη που είσαι!
Περιστέρια τα μάτια σου.

ΕΚΕΙΝΗ:
Τι όμορφος που είσαι, Αγαπημένε μου,
και ζηλευτός!
Γρασίδι θαλερό είναι το κλινάρι μας
Κέδροι του σπιτικού μας τα δοκάρια,
και τα φατνώματά του κυπαρίσσια...
Γίνε Βασιλιάς μου, Άσμα Ασμάτων

 

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Άνοιξη νέα, άνοιξη ωδών, άνοιξη ο κόσμος πάλι,
Άνοιξη οι αγάπες σμίγουνε, άνοιξη τα πουλάκια
και λυεί το δάσος τα μαλλιά με τις βροχές του γάμου.
Αύριο η Μητέρα του Έρωτα μες στις σκιές των δέντρων
πλέκει καλύβες θαλερές με της μυρτιάς βεργούλες,
Αύριο τα δίκια η Διώνη λέει απ’ τον ψηλό της θρόνο.

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Τότε απ’ το αίμα του ουρανού κι απ’ τους αφρούς ο πόντος
μέσα απ’ τους γαλανούς χορούς, μέσα απ’ τα
δίποδα άτια κύμα τη Διώνη έπλασε, θαλασσινό νεράκι.

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Αυτή την πορφυρή χρονιά πετράδια ζωγραφίζει,
αυτή τις κομπωτές θηλές μες στους καλούς ζέφυρους
βιάζει μπουμπούκια να δεθούν· αυτή τις δροσοστάλες
που αφήνει η αύρα στη νυχτιά σκορπάει φωτός νεράκια·
και τρέμουν δάκρυα λαμπερά στο βάρος τους να πέσουν,
αργή η σταγόνα κρεμαστή κρατιέται απ’ την ακρούλα.
Να, τη ντροπή τους δείξανε τα πορφυρά λουλούδια·
μέσ’ απ’ τις νύχτες καθαρά με τ’ άστρα τα νεράκια
πρωί απ’ τα πέπλα τ’ ανοιχτά βγάζουν θηλές παρθένες.
Αυτή ειπε υγρά μες στο πρωί τριαντάφυλλα να δέσουν·
πλασμένα απ’ του Έρωτα φιλιά κι από της Κύπρης το αίμα
κι απά πετράδια και φωτιές και τις πορφύρες του ήλιου,
αύριο το κόκκινο, που κλειούν στο πύρινο ένδυμά του,
στο υγρό μπουμπούκι του έρωτα δε θα ντραπούν ν’ ανοίξουν.

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Αυτή είπε οι Νύμφες, η θεά, να ’ρθούν στο μυρτοδάσος:
Πάει με τις νέες το Παιδί· μα πώς να το πιστέψεις
πως είναι ο έρωτας αργός, όταν βαστάει σαΐτες;
Ελάτε, Νύμφες, δίχως όπλα, αργός ο Έρωτας είναι!
Του είπε, άοπλος να ’ρθει, γυμνός να ’ρθει του είπε,
με τόξο ή βέλος τίποτα, με φλόγα, να μη βλάψει.
Μα, Νύμφες, φυλαχτείτε εσείς, ο Πόθος είναι
ωραίος: όλος είναι όπλα ο έρωτας όσο γυμνός που είναι.

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Παρθένες σου ίδιες στη ντροπή μας στέλνει η
Αφροδίτη: παρακαλούμε μόνο αυτό: φύγε, Δηλία Παρθένα,
το δάσος να μη ματωθεί απ’ της θυσίας τα ζώα.
Θα σε παρακαλούσε αυτή, αν λύγαγε η ντροπή σου·
θα σε καλούσε αυτή να ’ρθείς, αν ταίριαζε, παρθένα.
Τρεις νύχτες μέσα στη γιορτή θα ’βλεπες τους χορούς μας
κοπαδιαστά στις συντροφιές τ’ άλση σου να περνάμε
μες στα στεφάνια λουλουδιών, μες στης μυρτιάς καλύβες.
Δήμητρα, Βάκχος, θα ’ρχονται, των ποιητών ο Απόλλων.
Όλη τη νύχτα στη γιορτή κι αγρύπνια μες στους ύμνους:
Στα δάση η Διώνη ας κυβερνά! Εσύ Δηλία, φύγε!

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Κριτήριο πρόσταξε η θεά στητό στα Υβλαία λουλούδια:
Πρωτόθρονη νόμους θα πει, δίπλα της θα ’ναι οι Χάρες.
Ύβλα, λουλούδια σκόρπισε, ό,τι έφερε η χρονιά σου!
Ύβλα, λουλούδια φόρεσε τον κάμπο όλο της Αίτνας!
Θα ’ρθουν οι κόρες των αγρών και των βουνών οι κόρες
κι αυτές που δάση ή σύδεντρα ή βρύσες κατοικούνε:
Είπε όλοι νά ’ρθουν, του Παιδιού του φτερωτού η Μητέρα,
είπε, του Έρωτα και γυμνού οι νέες να μην πιστεύουν.

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

κι ήσκιους ν’ απλώνει θαλερούς πάνω στα νέα λουλούδια!

Σαν αύριο ο Ουρανός αρχή ζευγάρωσε στο γάμο.
Να πλάσει όλη τη χρονιά νέφη εαρινά ο Πατέρας,
στον κόλπο γάμου ήρθε βροχή του γόνιμου ταιριού του,
απ’ όπου όλα θα τα ’δινε δετός στο μέγα σώμα.
Αυτή και φλέβες και ψυχή, λεπτή πνοή χυμένη,
βαθιά γεννήτρα κυβερνά με μυστικές δυνάμεις.
Στον Ουρανό, σ’ όλη τη γη, στον απλωμένο
πόντο, η άπαυτη ορμή της ανοιχτήν οδό καρποφορίας
ποτίζει και του κόσμου λέει να βρει της γέννας δρόμους.

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Αυτή τους Τρώες της γενιάς τους έκανε Λατίνους·
αυτή κόρη Λαυρεντινή ταίρι έδωσε στο γιο της.
Μετά στον Άρη απ’ το ιερό δίνει σεμνή παρθένα·
αυτή τους γάμους έκανε Ρωμαίων και Σαβίνων,
Ράμνες, Κυρίτες από κει και κληρονόμα γέννα
για το Ρωμύλο Καίσαρα πατέρα, γιο, να πλάσει.

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Τους κάμπους τρέφει η ηδονή, οι κάμποι την Κύπρη νιώθουν·
κι ο γιος της Διώνης, ο Έρωτας, λένε, έγινε στον κάμπο.
Αυτή όταν κάρπιζε ο αγρός στους κόλπους της
τον πήρε· αυτή τον τάιζε τρυφερά των λουλουδιών φιλάκια.

Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Να που στα σπάρτα το πλευρό αργά οι ταύροι απλώνουν,
Καθένας ήσυχος κοντά στο ταίρι της αγάπης.
Μέσα στις σκιές βελάζοντας νά ταίρια – ταίρια αγέλες.
Κι είπε η θεά όλα τα πουλιά όλο να κελαηδούνε.
Τώρα όλοι οι κύκνοι την τραχειά φωνή στα βάλτα απλώνουν.
Το ταίρι του Τηρέα απαντάει μέσα στη σκιά της λεύκας
και λες τα πάθη του Έρωτα ταιριάζει η μουσική του,
πως δε θρηνεί την αδερφή που είχε βάρβαρο άντρα
Αυτό, τραγούδι· εγώ, σιωπή. Πότε θα ’ρθεί η άνοιξή μου;
Πότε, χελιδόνι κι εγώ, θα πάψω να σωπαίνω;
Τη Μούσα έχασα στη σιωπή, δε με κοιτάζει ο Φοίβος.
Έτσι οι Αμύκλες άφωνες απ’ τη σιωπή χαθήκαν.
Αγάπη αύριο ο ανέμαθος κι αγάπη ο μαθημένος!

Pervigilium Veneris, Αγνώστου

 

[...]
έλα με την αγάπη,
έλα με το νερό.
Μη λείψεις άλλο μη μ' αφήσεις
παλάμη διάφανη κι ορθή καρδιά,
που σ' αγαπώ που με τρομάζεις,
που μου 'δωσες ψωμί κι αστροφεγγιά
[...]

| Μιχάλης Γκανάς | Της αγάπης (Ακάθιστος Δείπνος, 1978) | Ποιήματα | εκδόσεις Μελάνι |

 

Θα μπορούσα

Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ
την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε
να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι
για θέματα αδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει
ο ένας τον άλλον, αλλά, ξέρεις, φθάνει
να βλέπω τό χέρι σου να γυρνά
μια σελίδα βιβλίου μισοφωτισμένο απ’ τη λάμπα
ή την πλάτη σου να σκεπάζει την κάμαρα
και να σωπαίνω. Ο χρόνος έφερε
αυτό το απροσδόκητο μέσα μου:
σ’ έλαμψε τίμια και τώρα σε νιώθω
σαν πράσινη φωτιά να μεγαλώνεις.
Αθόρυβα που πατά η νύχτα, προνοητική
για ό,τι αφέθηκε ανεκπλήρωτο ή ανείπωτο.

Ανδρέας Αγγελάκης

 

Που είσαι αγαπημένη;
Μήπως σ' εκείνο το μικρό παράδεισο,
να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε
όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;
Ή μήπως στο δωμάτιό σου,
όπου ο βωμός της αρετής στήθηκε προς τιμή σου
και που σ' αυτόν προσφέρεις θυσία
την ψυχή και την καρδιά μου;
Ή ανάμεσα στα βιβλία,
γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση
ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;
Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,
λιμάνι των ονείρων σου;
Είσαι στις καλύβες των φτωχών,
παρηγορώντας τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;
Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού. Είσαι δυνατότερη απ' τους αιώνες.
Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε,
όταν μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;
Και πλανούνταν γύρω μας οι άγγελοι του Έρωτα
δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;
Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε μ' ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;
Θυμάσαι την ώρα που σ' αποχαιρέτησα και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;
Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων
φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ' τη γλώσσα.
Ήταν η εισαγωγή σ' ένα μακρόσυρτο στεναγμό
σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο το χώμα.
Εκείνος ο στεναγμός μ' οδήγησε στον πνευματικό κόσμο
δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.
Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.
Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες
και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου
κι έλεγες:
"Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα
για γήινους σκοπούς και χώρια να ζουν ο κόσμος τ' αναγκάζει.
Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα ενωμένο
μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.
Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε εκπρόσωπό της.
Υπάκουσέ την,
γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει
στον πιστό της την κούπα της γλύκας της ζωής.
Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά,
η αγάπη σου θα 'ναι η παρηγοριά μου.
Κι η θύμησή σου Αιώνιος Γάμος."
Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ;
Είσαι ξύπνια μέσα στη σιωπή της νύχτας;
Ας σου φέρνει ο καθάριος άνεμος
τους χτύπους της καρδιάς μου κι όλη μου την αγάπη.
Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;
Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,
γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της
στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.
Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου
που καθρέφτιζαν την ομορφιά σου
και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.
Που είσαι αγαπημένη;
Ακούς το κλάμα μου πέρα απ' τον ωκεανό;
Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;
Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;
Υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα
για να σου φέρει την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου;
Υπάρχει μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;
Που είσαι, όμορφο αστέρι μου;
Το σκοτάδι της ζωής μ' έριξε στην αγκαλιά του.
Η θλίψη με νίκησε.
Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.
Θα 'ρθει και θα με ζωντανέψει!
Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο!
Θα με στηρίξει!
Που είσαι, αγαπημένη;
Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!
Και πόσο μικρός εγώ!

Χαλίλ Γκιμπράν, Το Κάλεσμα του Εραστή

 

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ

Καθώς αμίλητη αντιστέκεσαι
με το Θεό στα χείλη,
με τις αισθήσεις τεντωμένες,
καθώς αμείλικτη αντιστέκεσαι
κι άσβηστη και ανέλπιδη
μπρος στη μελλοντική πολιορκία,
χρέος σου
πριν σε κυλήσει αδιάφορα η νύχτα
στην τύχη, στη σιωπή,
χρέος σου
να τραγουδήσεις δυνατά
έναν ωραίο ύμνο.

Κοραλία Ανδρειάδη - Θεοτοκά

 

Βύρων Λεοντάρης, ΕΩΣ
Εκδόσεις Νεφέλη, 2003

ΕΜΠΛΕΟΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ

Έμπλεος από σένα
πώς κι από πού να σε φωνάξω;
Χύνεται μέσα μου η φωνή μου
και δε μ' ακούς και δε μ' ακούω
και σε ζητώ και δε σε βρίσκω
γιατί είσαι όπου είμαι
κι είμαι όπου είσαι
και κανείς δεν είναι όπου είναι.
Απροσδιόριστοι στον κόσμο.
Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
- έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν...
Ας ήταν να βρεθούμε
έξω από μένα
έξω από σένα
γιατί περνάει η ώρα και βραδιάζω.
Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να 'σουν
να μου γνέφεις
απ' τα βαθιά των ημερών.

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος
(20 Μαρτίου 1931 - 11 Αυγούστου 2020)

Αναστολή
Ό,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,
ό,τι πεθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,
ό,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,
μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,
στα μάτια και στα χείλη το αναστέλλω,
γιατί μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.

| ΠΟΙΗΜΑΤΑ | από τη συλλογή Ξένα Γόνατα - 1957 | έβδομη έκδοση - Ιανός Θεσσαλονίκη - 2014 |

 

Γη,
Που είσαι όλη και όλη ότι ξέρω από την φύση,
και ο ουρανός δικό σου πράγμα είναι,
και θα στρωθεις απάνω μου σα μαλακή κουβέρτα,
με λίγες φωτογραφίες μου χωμένες στα συρτάρια,
μίλα μου,
συμβούλεψε και πες μου,

πως όσο ζούνε οι άνθρωποι δεν πρέπει να τους κλαίμε,
και ας λείπουν από πλάι μας, σαν το νερό από την γλώσσα,

πως όσο ζουν, υπάρχουν μέσα σ’άλλες φυσικές καλλονές,
κοιμούνται,
ονειρεύονται,
γεύονται φρουτα, ψάρια
πάνε στη δουλειά,
φροντίζουν τα παιδιά τους,


Γη,

που από μικρή με γλύκαινες σαν μ’είχανε μαλώσει,
αντίκριζα την θάλασσα και ανέβαινε η καρδιά μου,
ρίξε το βάλσαμο ξανά να στυλωθώ, να σκέφτομαι τον έρωτα, σαν να μου τον διηγούνταν,

σαν να μου είχε ξηγηθεί ο πόνος, η απουσία,
και μες στην κολυμπήθρα σου,
πάλι να φανταστώ τα σώματα μας να κολλούν χωρίς οδύνη,
εγώ και εκείνος σαν φτερωτά ζωάκια,

χυμένοι μες στη φύση,
να χάνουμε σε σημασία,
κερδίζοντας σε αγάπη.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ