Ερωτική Ποίηση

Που εκδόθηκε αυτο, ψάχνω στο γοογλε κ δεν βρισκω τίποτα...

 

Δεν εκδόθηκε ακόμη το συγκεκριμένο.
Εκδόθηκαν άλλα της ποιήτριας.

 

Ήμουνα μόνος κι έρημος, σαν το τούνελ καληώρα. Με βλέπαν τα πουλιά και φεύγανε, και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική. Για να μείνω εγώ ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο, σ’ έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα.

Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός, κι εγώ σ’ αγαπάω...
Πάμπλο Νερούδα

 

“Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά
και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά.

Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά
λόγια αγάπης και λατρείας. Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά
του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά!”
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Κοιμάσαι;-λέει η φωνή σου.
Κοιμάσαι μόνος; Δε με περιμένεις; Ανοίγω τα μάτια. Κι είναι εδώ το σπίτι. Κι είμαι εδώ.

Γιάννης Ρίτσος

 

Ὁ Ἔρωτας εἶναι ὁ θάνατος
καθὼς περιμένω μέρες καὶ μέρες
γιὰ νὰ γυρίσεις
ἔτσι ποὺ τριγυρίζεις τὰ νησιὰ
νησιὰ θανάτου καθὼς περιμένω
τόσες ἡμέρες κι ὦρες θανάτου
γιὰ νὰ γυρίσεις
γιατί ἔρωτας εἶναι ὁ θάνατος
ἀπ᾿ τοῦ θανάτου τὰ νησιὰ
νὰ ξαναρθεῖς.

Μίλτος Σαχτούρης

 

Θα ‘ρθει καιρός
που μ’ έξαρση
θα καλωσορίζεις τον εαυτό σου
σαν θα φτάνεις στη δική σου πόρτα, στον δικό σου καθρέφτη,
κι ο ένας χαμογελώντας θα καλωσορίζει τον άλλο
και κάτσ’ εδώ θα λέει. Τρώγε.
Θ’ αγαπήσεις ξανά τον ξένο που ήταν ο εαυτός σου.
Δώσε κρασί. Δώσε ψωμί. Δώσε πίσω την καρδιά σου
στον εαυτό της, στον άγνωστο που σ’ αγάπησε
όλη σου τη ζωή, που εσύ αγνόησες
για κάποιον άλλο, που σ’ έχει αποστηθίσει.
Κατέβασε τα ερωτικά γράμματα απ’ το ράφι,
τις φωτογραφίες, τα απελπισμένα σημειώματα,
ξεφλούδισε από τον καθρέφτη την εικόνα σου.
Κάθισε. Απόλαυσε τη ζωή σου.

Derek Walcott
μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ

 

Ο ΑΦΡΑΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

Όσο ο σφυγμός σου θα ρυθμίζει τους χτύπους της καρδιάς μου
Όσο η ίριδα των ματιών σου θα πολλαπλασιάζει την παρουσία σου
Όσο θα πλέω επάνω στο μετάξι του κορμιού σου
Όσο τα χείλη σου θα θωπεύουν τον ύπνο μου
Όσο ο ουρανός θα κατεβαίνει ως τις αιχμές του στήθους σου
Όσο το σμάλτο της σελήνης θα στεφανώνει την κόμη σου
Δε θα φοβούμαι μήπως κατρακυλήσω στην άβυσσο

Τάκης Βαρβιτσιώτης - "Μικρά ερωτικά εγκώμια"
εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, Δεκέμβριος 2002

 

Πρέπει να βρω μια γλώσσα
Που να ενώνει τα σύννεφα
Να χωρίζει τη θάλασσα
Να οξύνει τον πόνο
Για να μπορώ να σε κοιτάζω
Σκύβοντας και ρωτώντας
Ρουφώντας και παίζοντας
Περπατώντας στα τέσσερα.
Πρέπει να βρω μια γλώσσα
Που να ταιριάζει στις φωνές
Όταν θα δύουν οι αισθήσεις
Και θα ξυπνά το αίσθημα
Όταν θα βάζω το νύχι
Στις πληγές, το ακάνθινο στεφάνι
Στα μαλλιά μου.
Πρέπει να βρω μια γλώσσα πυρετού
Που να γεμίζει πύον
Θα γίνεται μπλε το πρωινό
Και τρυφερό το βράδυ.
Πρέπει να βρω μια γλώσσα
Που θα ’χει την πίκρα
Του πιο γλυκού φιλιού
Την αλαφράδα του πουλιού
Και το στυφό της γνώσης.
Πρέπει να βρω μια γλώσσα
Για να σου μιλήσω.

Αλέξανδρος Ίσαρης
Από την συλλογή ''Θα επιστρέψω φωτεινός''
Ποιήματα 1993-1999
Εκδόσεις ΑΓΡΑ

 

Anne Sexton - Το φιλί

Το στόμα μου ανθίζει σαν πληγή.
Πέρασα όλη τη χρονιά αδικημένη,
κουραστικά αργόσυρτες οι νύχτες,
άδειες,
σκληροί αγκώνες μόνο
και στοίβες χαρτομάντιλα που φώναζαν "κλαψιάρα, κλαψιάρα, τι χαζή που είσαι;"
Άχρηστο το κορμί μου μέχρι χθες.
Σήμερα σκίζονται οι ορθές του γωνίες.
Σήμερα σκίζει τα ρούχα τα σεμνότυφα κόμπο τον κόμπο
και κοίτα - με τρυπούν ολόκληρη καρφιά ηλεκτρισμένα.
Σβιιιν! Ανάσταση!
Κάποτε το κορμί μου ήτανε βάρκα,
σκέτο ξύλο σε αχρηστία,
με δίχως θάλασσα από κάτω,
με την μπογιά της ξεφτισμένη.
Ένας σωρός σανίδες, τίποτ' άλλο.
Όμως εσύ με σήκωσες, μ' αρμάτωσες.
Έγινα η εκλεκτή σου.
Τα νεύρα μου έχουν τεντωθεί.
Τ' ακούω σαν μουσικά όργανα.
Στη θέση της παλιάς σιωπής
ασταμάτητα χτυπούν τα τύμπανα, οι χορδές.
Δικό σου έργο είναι.
Ιδιοφυΐα στην πράξη.
Αγάπη μου, ο συνθέτης
έπεσε
στη φωτιά.

ANNE SEXTON
THE COMPLETE POEMS
PRINTA

Μετάφραση Σταυρίδου Δήμητρα
Επιμέλεια Παμπούδη Παυλίνα

 

Θέλω να Σε κοιτάζω.
Γνωρίζω τη φωνή Σου.
Σε αναγνωρίζω όταν έρχεσαι από τη γωνιά του δρόμου.
Νιώθω το άρωμά Σου όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο από το οποίο μόλις έχεις φύγει.
Γνωρίζω τον τρόπο που ανασηκώνεις τη φτέρνα Σου όταν περπατάς, τον τρόπο που γλιστρά το πόδι Σου.
Μου είναι οικείος ο τρόπος που κλείνεις τα χείλη Σου και ύστερα μόλις που τα ανοίγεις και τότε έρχομαι να Σε φιλήσω.
Θέλω να νιώσω τη χαρά όταν ψιθυρίζεις «κι άλλο».

Τζελαλαντίν Ρουμί

 

Οι εκπλήξεις του βλέμματος

Στην άμπωτη της Σελήνης φωτίζεται το αινιγματικό αλφάβητο της μοίρας.

Στο ανοιχτό πέταλο του αιδοίου της συντελείται η κοινωνία με το αρχέγονο κι εγώ, σπλαχνοσκοπώντας, ψάχνω το αντικλείδι για να ξεκλειδώσω τον εαυτό μου.

Του σώματος τ’ αφανέρωτα μυστικά, ράκη της σάρκας ξεσκισμένα, ταΐζουν τις λιπαρές φλόγες της φαντασίας.

Λαχανιασμένη η ομορφιά σαν ένοχη επιθυμιά, το άπειρο σφραγίζει.

Ένα πρόσωπο αμαρτωλά ωραίο ξεπροβάλει στο αργοπορημένο φεγγαρόφωτο.

Πελώρια η σιωπή ξεφλουδίζει το ένα μετά το άλλο στα στρώματα του σκοταδιού.

Η έξαψη της ασέλγειας.

Τα πάλλοντα σπλάχνα του κινούμενου χρόνου.

Πόσα πολλά και μακρόσυρτα για να βγει ένας αναστεναγμός …

Δημήτρης Τριανταφυλλίδης