Ερώτηση παράπλευρη στο θέμα "BDSM και συμβίωση"

(Σ.Σ.: Η παρακάτω τοποθέτησή μου ενδεχομένως να αποτελεί παρέκκλιση από τους αρχικούς προβληματισμούς του παρόντος νήματος,
ικανή να οδηγήσει σε αποπροσανατολισμό της σκέψης από αυτούς και να διαστρεβλώσει τον σκοπό για τον οποίο τέθηκαν.
Τυχόν τοποθετήσεις στο παρόν ποστ προσωπικά δεν θα τις απαντήσω, αν θελήσω να πω κάτι, σε αυτό το νήμα, αλλά πιθανόν σε κάποιο άλλο, αν το ενδιαφέρον από τα άλλα μέλη αποδειχθεί τέτοιο που να αξίζει να ανοίξει ένα τέτοιο)


Ένας άνθρωπος που δεν γεμίζει κάποιον, σε όσα αναζητεί κανείς, απλά δεν είναι ο κατάλληλος για κανενός είδους βαθιά σχέση, πόσο μάλλον συμβίωση, με αυτόν. Ούτε BDSMική ούτε τίποτα. Γενικό και αορίστο μεν, αυτονόητο μεν, κάθε άνθρωπος και μία εκδοχή μεν, αλλά για μένα ισχύει.

Αλλά και αναφορικά με την ψηφοφορία που ανάρτησε η νηματοθέτρια έχω κι εκεί απορίες:

"Θέλετε τη συμβίωση με το D/s ταίρι σας;" είναι η ερώτηση.

Απορίες:

1) Το D/s στοιχείο είναι απαραίτητο και αναντικατάστατο ή απλά σημαντικό, αλλά υπάρχουν κι άλλα στοιχεία σε μία υποψήφια σχέση εξίσου απαραίτητα και αναντικατάστατα με αυτό για να φτάσει κανείς να επιθυμεί συμβίωση;

2) Αν τύχει, η ζωή γεννά μερικές φορές εκπλήξεις, και του αρέσει κάποιος/α, και ακόμα περισσότερο: ερωτευθεί κανείς κάποιον/α, ή ακόμα πιο πολύ: κάνει οικογένεια και παιδιά μαζί του, ενώ στην πορεία ανακαλύπτει ότι δεν ταιριάζουν απόλυτα οι απόψεις τους πάνω στο D/s, και ας τον ικανοποιεί σε άλλα στοιχεία που αναζητά σε μία σχέση, που τα θεωρεί δηλαδή επίσης σημαντικά και τον γεμίζουν, τι κάνει;

- Καταπιέζει τον εαυτό του να καταπνίξει ή να ξεπεράσει τα αισθήματά του για αυτόν/η εξαίτίας αυτής της ασυμβατότητας, μερικής ή ολικής;
- Ανέχεται την ασυμβατότητα για χάρη των αισθημάτων του/ης για εκείνον/η και για τις προοπτικές που θεωρεί ότι έχει η σχέση, επειδή στη ζυγαριά αυτά τα ζυγίζει πιο σημαντικά;
- Διακόπτει τη σχέση γιατί αν δεν γίνεται να τα έχει κανείς όλα σε αυτή τη ζωή κάνει την επιλογή του/της, σε αντίθετη κατεύθυνση από τα δύο παραπάνω, επειδή έτσι κρίνει ότι θα είναι καλύτερο για εκείνον/η;
- Αν δεν ταιριάζουν σε αυτό μάλλον δύσκολο να συνεχίσει να είναι ερωυτευμένος/η μαζί του, οπότε δεν υπάρχει δίλημμα;
- Προχωράει και βλέποντας και κάνοντας;
- Συνάπτει κρυφά και άλλες παράλληλες σχέσεις έστω και ευκαιριακές, ή απευθύνεται σε επαγγελματίες του σεξ όποτε η ανάγκη του που δεν ικανοποιείται γίνεται αφόρητη, για να ικανοποιείται όσο καλύτερα και ολοκληρωμένα γίνεται;
- Δεν πάει έτσι, υπάρχουν κι άλλες επιλογές αντιμετώπισης του θέματος; Και ποιες;
- ΔΞ/ΔΑ;

 

Εκτός αν κάποιος δεν πολυσκοτίζεται κιόλας για μετάξι κι έτσι δεν έχει λόγο να μπει στον κόπο.

 

@estelwen , @rea.. @elfcat

Αυτό ! Τόσο απλό !

 

Αυτό που έκανα ήταν να εξειδικεύσω το ευρύτατο θέμα "συμβίωση". Έτσι ρώτησα "θέλετε τη συμβίωση;" αλλά όχι γενικά γιατί μετά διευκρίνισα "με το D/s ταίρι". Για να εκφραστούν αυτοί που είναι έτοιμοι να πουν ένα "ναι" ή ένα "όχι" ή έχουν καταλήξει σε ένα "εξαρτάται". Δεν ήταν μια ερώτηση που θα ήθελαν να δεχτούν όλοι.

Σε αυτό που ρωτάς, επιπλέον της ερώτησής μου, μπορώ να απαντήσω ότι για μένα εξίσου σημαντικά είναι να είναι έτοιμος ο ίδιος μέσα του για συμβίωση και να υπάρχει σημαντική συμβατότητα πέρα από τα BDSMικά με τον άλλο άνθρωπο.

Είναι οφτόπικ εδώ αυτό καλέ μου   Σε παρακαλώ, στον βαθμό που γίνεται, να παραμείνει εκτός αυτού του νήματος.

 

1) Τολμηρή ερώτηση για μένα έκανες όντως στο νήμα σου. Γι΄ αυτό τον βρήκα πολύ ωραίο προβληματισμό, που ακόμα και αν κάποιος δεν απαντήσει σε αυτόν δημόσια, και μόνο που τον βάζει στο μυαλό του και αποτελεί ερέθισμα να προβληματιστεί μέσα του, έχει αξία.

2) Προσωπικά συμφωνώ με την δική σου οπτική στο ότι εξίσου σημαντικά είναι να είναι έτοιμος ο ίδιος μέσα του (Σ.Σ.: ο υποψήφιος σύμβιος) για συμβίωση και να υπάρχει σημαντική συμβατότητα πέρα από τα BDSMικά με τον άλλο άνθρωπο.

3) Καταλαβαίνω τι εννοείς, νομίζω. Αυτό που ρωτώ απειλεί να αλλάξει την κατεύθυνση των προβληματισμών του νήματός σου. Δεν το έκανα επίτηδες. Θα βάλω υποσημείωση για να περιφρουρήσω την ακεραιότητα των αρχικών προβληματισμών του νήματος.

4) Μένουν ακόμα δύο απορίες μου που υπέβαλα αρχικά στο νήμα. Αν θέλεις μου τις απαντάς όποτε κρίνεις εσύ, αν θέλεις δεν τις απαντάς και αυτό επίσης σεβαστό:

Θυμίζω:

"- Τι το διαφορετικό φαντάζεσαι ότι θα διαμορφωθεί από αυτή (Σ.Σ: τη συμβίωση), σε σχέση με αυτό που ζεις τώρα;

- Τι άλλες προοπτικές και ωφέλειες τυχόν ανοίγει η συμβίωση, όπως την έχεις εσύ στο μυαλό σου, για εσένα όμως προσωπικά;"

Δεν θέλω να γίνομαι πιεστικός.
Επειδή όμως σε διαβάζω καιρό και είτε διαφωνώ είτε συμφωνώ οφείλω να παραδεχτώ ότι αρκετές φορές εμένα προσωπικά με ωφέλησαν συνολικά σαν ερεθίσματα και γνώσεις αρκετά από όσα γράφεις,
με ενδιαφέρει πολύ, εξ΄ αυτού, οι απαντήσεις σου και σε αυτές τις δύο απορίες επίσης.

 

Ρωτάς μόνο αυτούς που η σχέση τους μετράει χρόνια, ή πραγματικά όλους, ανεξαρτήτως χρονικής διάρκειας σχέσης?

Γιατί, θα μού επιτρέψεις να πω, πώς κάποιες σχέσεις έχουν αυτές τις προδιαγραφές from day one, ενώ κάποιες άλλες δεν τις έχουν, όσο ρημαδοχρόνια κι αν περάσουν.

Έτσι κι αλλιώς, θα απαντήσω κάπως γενικόλογα, με βάση τις εμπειρίες και τις αντιλήψεις μου, οπότε δεν βάζω την παράμετρο του χρόνου, που έτσι κι αλλιώς, είναι απατηλά γραμμικός.

Αν είναι έτοιμοι οι δύο (τουλάχιστον) άνθρωποι να βιώσουν την απολυτότητα, την πληρότητα και την σαρκαστικά μαγευτική απομάγευση της συμβίωσης, ας το αποτολμήσουν.

Αν θέλουν να διαφυλάξουν το φαντασιακό στοιχείο της σχέσης τους και την περιχαράκωση της ασυμμετρίας, δεν είμαι σίγουρη ότι είναι και τόσο καλή ιδέα η συμβίωση.

Στην συμβίωση υπάρχει μία αποδομητική διαφάνεια, ζεις τον άνθρωπο στο όλον του.

Κάποιοι το γουστάρουν και το αντέχουν αυτό, επιδιώκοντάς το κιόλας, άλλοι όχι.

Εγώ προσωπικά, έχοντας κάποιες εμπειρίες, θα το αποτολμούσα, γιατί είμαι ριψοκίνδυνος τύπος, με το άτομο αυτό που θα μού ενέπνεε την ανάγκη να εκτεθώ πλήρως και να βιώσω και την έκθεση του άλλου στην βάσανο της καθημερινότητας.

Και δεκάρα δεν θα έδινα αν χανόταν ένα κομμάτι από το D/s, προκειμένου να κερδηθούν, άλλα σημαντικότερα πράγματα. Θα το είχα προϋπολογίσει ωστόσο και το ρίσκο θα ήταν λελογισμένο.

Όλα είναι θέμα συνειδητότητας. Αυτή καθορίζει τις πραγματικές μας επιλογές.

Η ζωή βέβαια αναλαμβάνει να μάς επιβεβαιώσει ή να μάς απογοητεύσει, σε πολύ πιο γήινα συμφραζόμενα.

 

Θέλω να ρωτήσω κάτι:

Σε κάποιο σημείο αναφέρεις ότι θα θυσίαζες ένα κομμάτι του D/s προκειμένου να κερδηθούν άλλα σημαντικότερα πράγματα.

- Υπάρχουν τέτοια όντως ή όχι;

- Αν υπάρχουν, ποια άραγε να είναι αυτά κατά τη γνώμη σου;

 

Περικαλώ, περικαλώ...
Ας αναλογιστούμε όλοι μια κοινότατη ατάκα/ισχυρισμό, πχ "τα μαχαίρια είναι κακά" (διότι με αυτά μπορείς να σκοτώσεις)...
Μά'στα..!
Με το μαχαίρι όμως κόβεις ψωμί, κανά κοψίδι, ακόμα κι ένα χαρτί, τεσπά είναι ένα χρήσιμο εργαλείο.
Βεβαίως και μπορείς να σκοτώσεις από σκαθάρι μέχρι ελέφαντα και έναν άνθρωπο με ένα μαχαίρι, αλλά τον σκοπό στο εργαλείο τον δίνει το άτομο που το κρατάει, δεν πάει το μαχαίρι μόνο του στην καρωτίδα του Μήτσου ή της Κατινίτσας.
Αυτή η ...αποκοπή του κατασκευασμένου εργαλείου (ιδιαίτερα του κατασκευασμένου, κανείς δεν έχει πει πως οι πέτρες είναι "κακές", αν και κάλλιστα μια πέτρα μπορεί να σού σπάσει την κεφάλα) από τον χειριστή του και συνεπώς τον όποιο σκοπό έχει ο χειριστής του, είναι ίδιον των βλακών.

Παρακαλώ, την προσοχή σας στο σημείο αυτό.
Όταν λέμε βλάκας, εννοούμε το άτομο που για τους όποιους λόγους και αίτια υιοθετεί μια ελλειμματική οπτική των γεγονότων κατά το δοκούν και συμφέρον και ΟΧΙ τον βλάκα όπως ορίζεται στα ψυχολογικά εγχειρίδια με κριτήριο τον (καθαρό ή μικτό) βαθμό νοημοσύνης του.
Πα να πεί πως ακόμα κι ένας ακαδημαϊκά υπερεπαρκέστατος ή ένας "άνθρωπος του κόσμου" ή ένας υψηλόβαθμος λειτουργός ή ένας ικανότατος, κατά τα άλλα, επιχειρηματίας ή επαγγελματίας ή χουατέβα μπορεί να είναι βλάκας (από απλός βλάκας έως χρήσιμος, σπάνιος, συγκλονιστικός ή και συλλεκτικός -συγωρέστε μου την παράθεση των προσωπικών χαρακτηρισμών κλιμάκωσης της βλακείας).
(Βιβλιογραφίςα επί του θέματος έχω δώσει στο παρελθόν).

Οι βλάκες συνειδητά επιλέγουν την επικράτηση της χασμωδίας σε οποιοδήποτε θέμα ανακύπτει στον όποιο ορίζοντα ενδιαφέροντός τους ήθελε προκύψει, διότι εξ αιτίας των παραγομένων αποτελεσμάτων της χασμωδίας/θολούρας/ασάφειας/δισημίας, διευκολύνεται η επικράτηση της δικής τους εναλλακτικής οπτικής, που δεν έχει να κάνει με τους μηχανισμούς του γεγονότος ή του συμβάντος αυτού καθεαυτό, αλλά εστιάζονται στα επιγενόμενα/αποτελέσματα που θα προκύψουν στο συναισθηματικό πεδίο του κοινού που απευθύνονται, κάτω από ορισμένες, προσεκτικά επιλεγμένες γι' αυτόν τον σκοπό, συνθήκες ή παραμέτρους.
Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται η παρερμηνεία του γεγονότος (παρελκυστικότητα) και δευτερευόντως η αναπαραγωγή (με μπόλιασμα) του μηχανισμού πολλαπλασιασμού των βλακών, μέσω της αποδοχής της δικής τους οπτικής από το ατελέστερα/απλοϊκότερα "σκεπτόμενους".

Ο σκοπός, διότι πάντα υπάρχει ένας σκοπός, για την συνειδητή λειτουργία των βλακών κατ' αυτόν τον τρόπο, είναι η επικράτηση, το πάνω χέρι, η εξουσία στο φινάλε, και μάλιστα με το ελάχιστο δυνατό κόστος.
Και αυτό καταδείχνει το ότι δεν είναι διανοητικώς υστερούντες.

Επιπλέον καλό είναι να γίνει και μια πρόσθετη διάκριση: Στους αυθεντικούς/συνειδητούς βλάκες και στους δευτερογενείς/ενεργούμενους (έδιτ: ή εξ αντανακλάσεως βλάκες).
Τους πρώτους, εξαιρετικά ελάχιστοι μπορεί να τους εντοπίσουν, οι δεύτεροι εκτίθενται ασυστόλως (κάτι σαν τελάληδες ή χατζιαβάτες, ένα πράμα) -έδιτ: τοις κείνων -αυθεντικών- ρήμασι πειθόμενοι.

Χαζούς τους περάσατε τους αυθεντικούς/συνειδητούς βλάκες για να εκτίθενται απροκάλυπτα..?

Αυτά τα ολίγα και καλή συνέχεια στο νήμα και την πορεία του, αν και προσωπικώς διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις περί τούτου, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους και επί της ουσίας και της ανισοβαρούς ρητορικής του.

______
Έδιτ: Για να λέμε και του στραβού το δίκιο πάντως, οι δεύτερης κατηγορίας είναι εξαιρετικοί ανιματέρ...

 

Σαφώς και υπάρχουν.

Για τον καθένα είναι διαφορετικά.
Δεν μπορώ να σού δώσω τα μάτια μου να δεις, συνεπώς δεν επεκτείνομαι. Το αξιακό του καθενός είναι διαφορετικό και δεν επιθυμώ να μπω σε περιπτωσιολογία, ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες.
Είπα ήδη αρκετά θαρρώ. 

 

Άρα, το ντι/ες πάει περίπατο, αν φύγει ένα κομμάτι, φεύγει ολόκληρο και μένει η συμβίωση, μισή.

Από την άλλη κατανοώ τις ανάγκες του καθένα.

 

Ο καθένας έχει πράγματι τα δικά του μάτια, συμφωνώ.

Και αυτά που μου είπες μου αρκούν. Να' σαι καλά.

 

Κανείς δεν σας το παίρνει το D/s σας, αυτό το γνήσιο, το ολόκληρο, είναι δικό σας, μην σκιάζεστε και μην ταράζεστε. Εγώ μίλησα για ένα κομμάτι και μάλιστα δεν προσδιόρισα καν ποιο.

Κυρίως όμως, μην προβάλετε τα θέλω και τα πιστεύω σας στις απόψεις των άλλων.

Το τι φεύγει και το τι μένει, ας το επιλέξει και ας το αποφασίσει ο κάθε εμπλεκόμενος σε μία ασύμμετρη σχέση της επιλογής και της αισθητικής του, της συγκρότησης και της παιδείας του.

Ευτυχώς, είμαστε όλοι ενήλικες και καλώς εχόντων των πραγμάτων, έχουμε την ευθύνη των επιλογών μας.