Ετερογονία

Περπατάω και πάλι αγκαζέ με αυτό το… φάντασμα, αυτό το fuzzy being που με παίρνει αλά μπρατσέτα πολλές φορές χωρίς να το καταλάβω. Ή το παίρνω εγώ;

• Τι είσαι;
• Εσύ, τι είσαι;
• Εγώ είμαι εγώ;
• Κι εγώ είμαι εσύ…

Θυμώνω. Τι να του πω;

• Τι θέλεις από μένα; του λέω θυμωμένα.
• Εσύ τι θέλεις από μένα; Ή για την ακρίβεια: τι θέλεις από σένα;

Η απάντησή του με θυμώνει ακόμη πιο πολύ. Αρπάζω το αραχνοΰφαντο σώμα του και το φέρνω μπροστά μου. Αν θέλει να μου πει κάτι, θα πρέπει να τολμήσει να μου το πει κατά πρόσωπον.

Έχει κατεβασμένο το κεφάλι – γιατί;; Γιατί γαμώτο;

• Λοιπόν, τι θέλεις;

Σηκώνει το κεφάλι και με κοιτάζει κατάματα. Χαμογελάει πολύ ήρεμα. Εγώ είμαι αυτή που έχει χάσει την ψυχραιμία της. Εγώ;

• Εσύ; Τι θέλεις; μου λέει.
• Ετερογονία…

Πιάνει τις παλάμες μου και τις γυρνά προς τα επάνω. Διατρέχει τις γραμμές του χεριού μου. Future telling και μαλακίες. Ποτέ δεν τα πίστευα. Μα τι θέλει πια; Φτάνει στα ακροδάχτυλα.

• Αριθμητική, πληθυσμιακή και υπαρξιακή μοναδικότητα… μου χαμογελάει δείχνοντας τα αποτυπώματά μου.
• …
• Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου… απαγγέλλει.

Σχεδόν δακρύζω. Ανοίγω τα χέρια μου και πηδάει στην αγκαλιά μου. Περνάει μέσα από τους πόρους μου και γίνεται ένα με μένα.

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. Έχω ανάγκη να ξαπλώσω στη γη. Την χαϊδεύω για να με νιώσει. Ψάχνω με το χέρι μου τη δίνη. Με το δάχτυλό μου διατρέχω το περίγραμμά της. Την εξωτερική σπείρα. Και μετά πιο μέσα. Και πιο μέσα. Με τραβάει, από το χέρι. Και μετά ολόκληρη.

Λένε ότι οι μαύρες τρύπες, από την άλλη τους άκρη βγάζουν λευκό φως. Και σε ποιο σημείο το μαύρο έρεβος γίνεται λευκή αχλύ; Είναι σημείο; Πού να ξέρω; Ο κόσμος μου υπακούει στις αρχές της ευκλείδειας γεωμετρίας ενώ εγώ είμαι γεμάτη καμπύλες.

Αναδύομαι από τα κρύα νερά του ποταμού ψάχνοντας να βρω ανάσα. Ακριβώς στο σημείο του Αχέροντα που βούτηξα και αναδύθηκα πριν από 20 χρόνια και βάλε. Τότε κυβερνούσαν μανιχαϊστικά μόνον ο φόβος και η επιθυμία. Και τώρα;

Αρχίζω να ανεβαίνω κόντρα στο ρεύμα του ποταμού. Τα νερά μου παίρνουν το πανωφόρι, τα παπούτσια, τις κάλτσες. Και ανεβαίνω.

Κάθεται στην άκρη λίγο πριν τις πηγές. Απλώνει το χέρι του. Το πιάνω και με βοηθάει να βγω από το ποτάμι.

• Ήρθες… λέει.
• Το ήξερες.
• Φυσικά και το ήξερα. Λοιπόν;

Βγάζω τον ασημένιο δίσκο και πάω να σκύψω το κεφάλι μου.

• Όχι… λέει. Όχι μόνον αυτό.

Τον ακουμπάω στα πόδια του μπροστά και ανεβαίνω πάνω. Ολόκληρη.

 

Αυτό...  

 

That familiar feeling..

p.s. Υπέροχη ΕΣΥ και η γραφή σου, πάντα