Εχω μια απορία....

Re: Απάντηση: Εχω μια απορία....

... η εξισορροπηση θα προκυψει αν το ατομο αυτο βρει τροπο να προκαλεσει ευχαριστα συναισθηματα (σε ισχυρες δοσεις μαλιστα) ωστε να φερουν τα αποτελεσματα που θα ηθελε ενας ισορροπημενος ανθρωπος.

...αν θελησει να νοιωσει και σωματικο πονο, μας δηλωνει πως θελει να ολοκληρωσει την διαδρομη του προς την ιδια κατευθυνση με αυτην της ψυχης του. Κατι που επιλεγει καποιος αυτοκαταστροφικος.

Μιλω για την περιπτωση που δεν αφορα ερωτικο ή σεξουαλικο ζητημα.


Γι:nod:ργος

 

Απάντηση: Εχω μια απορία....

Γνωρίζω κάποιον του οποίου η δουλειά είναι αρκετά επικίνδυνη, σε σημείο που συνάδελφοί του χάνουν χέρια και ποδιά. Όταν κάποτε σε μια συζήτηση άρχισα να του λέω για ψυχικούς πόνους και άφαντες πληγές (βρήκα άνθρωπο) μου απάντησε το αφοπλιστικότατο "πληγή που δεν φαίνεται, δεν υπάρχει..." εννοώντας πως τον οποιοδήποτε ψυχικό πόνο μπορούμε να τον ελέγξουμε. Από την άλλη όταν έχεις μείνει για κάποιο λόγο παράλυτος-η απ' τη μέση και κάτω και κάθε μέρα που ξυπνάς είσαι αναγκασμένος να υποστείς τις συνέπειες τότε ο πόνος δεν συγκρίνεται. Δεν χρειάζεται να είσαι μαζόχα και δεν πιστεύω πως ένας μαζοχιστής θα ήθελε να ζει μια τέτοια κατάσταση.

 

Re: Απάντηση: Εχω μια απορία....

Αν μπορούσαμε να ελέγξουμε τον ψυχικό πόνο, φαντάζομαι πως θα 'χε αφανιστεί από προσώπου γης. Και μόνο το ότι υπάρχει, είναι αντικείμενο συζήτησης, υπάρχουν επιστημονικοί κλάδοι αφιερωμένοι σ' αυτόν πάει να πει πως δεν είναι τόσο εύκολο να ελεγχθεί. Σίγουρα, μια απλή κατάθλιψη ή κάποια άλλη συνηθισμένη ψυχική νόσος δε συγκρίνεται με τίποτα με τις καταστάσεις που περιγράφεις. Τι γίνεται, όμως, όταν το ψυχικό πρόβλημα σ' εμποδίζει από το να ζεις μία, έστω και υποτυπωδώς, φυσιολογική ζωή; Τι γίνεται όταν το άτομο, λόγω κάποιου ψυχικού προβλήματος, φτάνει στο σημείο να μη μπορεί να καλύψει βασικές βιοποριστικές ανάγκες, να μη μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί; Ισχύει και τότε το "πληγή που δε φαίνεται, δεν υπάρχει";

 

Απάντηση: Εχω μια απορία....

Ναι, είναι. Ανεπιφύλακτα. Ο ένας από τους δύο κύριους τρόπους που βρίσκεται κανείς στο BDSM. Παιδική ηλικία που οδηγεί εκεί ή κάποιος ισχυρός κλονισμός ως ενήλικος, αυτοί είναι οι δύο κύριοι τρόποι.

Μόνο που αυτό που συμβαίνει δεν είναι "να εκδηλώσει κάποιος BDSM συμπεριφορά" είναι ότι λόγω του κλονισμού κάποια άμυνα καταρρέει και βγαίνει στην επιφάνεια το σαδιστικό / κυριαρχικό ή το μαζοχιστικό / υποτακτικό στοιχείο της προσωπικότητας.

Αυτό μοιάζει να είναι άσχετο και μην το δικαιολογείς BDSMικώς  

Ο τρόπος που σχετιζόμαστε ερωτικά έχει να κάνει με αυτό που είμαστε, όμως. Αυτό που είμαστε δεν βρίσκεται πάντα στην επιφάνεια και όταν είναι αποκλίνον έχουμε λόγο να το αποφεύγουμε μέχρι να απαιτήσει το μερίδιό του.

Αν και γνωρίζω καλά τον πόνο της απώλειας αυτής, που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο και μόνον ο χρόνος το ανακουφίζει, δε νομίζω ότι ο αυτοτραυματισμός ή η πρόκληση σωματικού πόνου στον εαυτό εξυπακούονται. Ενδεχομένως να χρειαστεί η βοήθεια κάποιου ειδικού στη διαχείριση της απώλειας. Αυτό είναι άσχετο με το αν θα βγει στην επιφάνεια ένα BDSM χαρακτηριστικό.

 

Re: Απάντηση: Εχω μια απορία....

Και πάλι θα με βρείς σύμφωνο. Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν κάνουν και οι μοναζοί όταν αυτοτιμωρούντε;

 

Απάντηση: Εχω μια απορία....

Ουσιαστικά, δηλαδή, το πρώτο είναι αιτία δημιουργίας BDSMικών χαρακτηριστικών (τα οποία κι εγώ θεωρώ πως μόνο μέχρι κάποιο σημείο της παιδικής ηλικίας διαμορφώνονται) και το δεύτερο (κάποιος κλονισμός στην ενήλικη ζωή) είναι πιθανός τρόπος να βγουν στην επιφάνεια στοιχεία που ήδη υπάρχουν και μέχρι εκείνο το σημείο έχουν καταπιεστεί. Αυτό δηλαδή που αναλύεις παρακάτω.  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Εχω μια απορία....

Δεν αναφέρομαι σε καταστάσεις σαν αυτή που περιγράφεις. Άλλωστε στις εφηβικές ηλικίες ο ψυχικός πόνος έχει να κάνει με ορμονικές αλλάγες. Κάποιες φορές ο ψυχικός πόνος συνδέεται με τη βαρεμάρα και την "αργία". Τα άτομα που φτάσανε στο αμήν και το αμάν, χρειάζονται βοήθεια κι έχουν την συμπαράστασή μου, τα υπόλοιπα θα τ' ακούσουν το μπινελίκι τους. Γιατί απλά είμαστε άπληστοι και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται ούτε τι θέλουμε.

 

Εγω πιστεύω πως σίγουρα είναι δυνατό.. και ανθρώπινο. Το χω βιώσει..
Εαν και απο τις 2 μεριές υπάρχει εμπιστοσύνη και κατανόηση μπορεί να οδηγήσει σε μία πολυ δυνατή εμπειρία υποταγής.
Αρκεί να χεκαθαριστεί με κάποιο τρόπο πότε τελειώνει η παρεξήγηση που έχει προκαλέσει την ένταση..
Εγώ πάντως αν ήμουν ο φίλος σου και σε είχα στεναχωρέσει η τσατίσει, θα μου άρεσε πολύ να με εκδικηθείς με ένα χέρι ξύλο  

 

Απάντηση: Εχω μια απορία....

Και εγω πιστεύω ότι είναι. Άλλωστε κάπως έτσι ξεκινήσαμε όλοι  

 

Απάντηση: Εχω μια απορία....

Πολύ ωραία τοποθέτηση.

Συμφωνώ!