Εύα & Ελένη

Ήταν ένα καλοκαίρι σε μια ερημική παραλία. Καλοκαίρι ελληνικό, ηλιοκαμένο, φεγγαρόλουστο, με το θαλασσινό αλάτι κρούστα στο δέρμα, με ξενύχτια σε αμμουδιές, με σακούλες γεμάτες κουτάκια μπύρας δεμένες στα βράχια για να τα κρατάει το νερό δροσερά. Ένα καλοκαίρι γεμάτο πούτσους, βυζιά και κώλους που πασχίζουν να χωρέσουν μέσα σε μαγιό, με καύλες που δεν κρύβονται. Με μυαλά άδεια από έγνοιες και γεμάτα από νεανική αφέλεια, με την άνεση, δηλαδή, να σε κάνουν να νιώθεις ότι θα ζήσεις για πάντα, και ότι όλες οι μέρες σου θα είναι γελαστές και ηλιόλουστες.

Ο ήλιος βγήκε και μου άνοιξε τα μάτια με το έτσι θέλω. Έξι το πρωί. Βγήκα απ’ τη σκηνή και αναζήτησα την Εύα. Καθόταν καμιά τριανταριά μέτρα πιο πέρα και ψάρευε με το καλάμι.

“Τι θα πιάσεις πρωί πρωί ρε,” της λέω. “Κάνα αρχίδι θα πιάσεις.”

Γύρισε και με κοίταξε με εκείνες τις τεράστιες ματάρες. “Δεν έχει πρωινό για ’σένα, γιατί είσαι μπινές και με κοροϊδεύεις που ψαρεύω”, κελάηδησε.

Έβαλα τα παπούτσια μου και πήγα προς την Θαλασσινή. “Πάω να φέρω νερά.”

“Κάτσε ρε,” μου λέει, “έχουμε δυο μπουκάλια, πας μετά. Έξι η ώρα θα ξαμοληθείς με τη βάρκα να πας για νερά; Από που; Απ’ το σέβεν-ιλέβεν;”. Παράτησε το καλάμι και έπιασε από δίπλα της το κουβαδάκι που έβαζε τις ψαριές της. Ολόγυμνη, με τον τροφαντό, ολοστρόγγυλο κώλο της να κυματίζει μπροστά στην άκρη του νερού, ήρθε και μου έδειξε.

“Κοίτα τι όμορφα ψαράκια,” μου λέει.

“Να μην πα’ να φέρω καμιά τυρόπιτα ρε συ;”

“Παιδί μου, τα μαγαζιά είναι κλειστά ακόμα!”

“Ε, μέχρι να φτάσω στην Ερμούπολη κάτι θα έχει ανοίξει. Θα βάλω και πετρέλαιο στη Θαλασσινή.”

“Σταμάτα να είσαι ξενέρωτος.”

“Ξενέρωτος εγώ; Θα σε κάνω άλογο μωρή καργιόλα.”

“Πιασ’ το γκαζάκι και το τηγάνι.”

Τηγάνισε τα ψάρια σε λάδι, χωρίς αλεύρι. Τους έβαλε αλάτι και πιπέρι. Έκανα μια βουτιά στο νερό. Την κοίταζα να μαγειρεύει. Ένιωσα να την αγαπώ τόσο πολύ που χώθηκα κάτω απ’ τη θάλασσα και έκανα ένα ατελείωτο μακροβούτι κολυμπώντας με όλη μου τη δύναμη. Μου ερχόταν να κλάψω. Βγήκα. Τα τηγανητά ψάρια μύριζαν ωραία. Ήταν ζεστά. Είχαμε και μισή φρατζόλα ψωμί από χθες. Φάγαμε.

“Θα έρθει η Ελένη σήμερα,” μου ανακοίνωσε χωρίς περιστροφές.

“Ποια Ελένη;”

“Η καυλωμένη. Η Ελένη, ρε, η παλιά μου συμμαθήτρια.”

“Η τραγουδιάρα;”

“Τραγουδιάρα τη λες, ρε; Η κοπέλα είναι σοπράνο. Έχει τεράστια μουσική παιδεία.”

“Και τεράστια μύτη.”

“Μην γίνεσαι μαλάκας.”

“Και τι μουσική παιδεία και μαλακίες, στα Εξάρχεια τραγουδάει με κάτι μαλλιάδες.”

“Θα κάτσει όλη την εβδομάδα, μου είπε. Άρα τώρα που θα πας στην πόλη, πάρε λίγα παραπάνω πραγματάκια να έχουμε. Και τίποτα ωραίο για να την καλωσορίσουμε.”

“Τι να πάρω, βολοβάν;”

“Όχι, πετί φουά. Κάνα κρασάκι ρε.”

“Και πως θα έρθει μέχρι εδώ;”

“Θα την φέρεις εσύ με την Θαλασσινή. Να πας και για ψώνια που ήθελες. Όταν είσαι έτοιμος πήγαινε να την βρεις στις καφετέριες στο λιμάνι. Θα πίνει καφέ.”

“Δεν έρχεσαι κι εσύ; Φίλη σου είναι.”

“Όχι.”

“Γιατί;”

“Έτσι. Τι έπαθες; Φοβάσαι να μείνεις μόνος σου μαζί της;”

“Ναι, φοβάμαι μη μου βγάλει κάνα μάτι με τη μύτη της.”

“Άστα αυτά ρε σε μένα. Αφού τη γουστάρεις.”

Η Εύα είχε μια αλλόκοτη ικανότητα να με κάνει να νιώθω διάφανος και προφανής. Έβλεπε μέσα μου λες και ήμουν φτιαγμένος από σελοφάν. Ήταν αλήθεια. Η Ελένη μπορεί να είχε μεγάλη μύτη, αλλά είχε ένα αγαλματένιο σώμα που δεν μπορούσε να αγνοήσει κανένας άνθρωπος με πέος.

“Εγώ γουστάρω την Ελένη; Μα τι λες; ” Το πρωινό αεράκι πήρε την ψεύτικη απορία μου και την πέταξε στο κύμα.

Η Εύα μάζεψε το τηγάνι, το έπλυνε στη θάλασσα και το άφησε στο βραχάκι να στεγνώσει. Μετά, χωρίς καμία προειδοποίηση, ήρθε πάνω μου και με φίλησε δυνατά, βαθιά. Μετά, χωρίς πολλά-πολλά, έβαλε τον πούτσο μου στο στόμα της. Ήξερε να τα κάνει όλα ακριβώς όπως μου αρέσει. Η πίπα ήταν απαλή στην αρχή, με πιο πολλά γλυψίματα, μετά πιο βαθιά, με ρουφήγματα που γινόντουσαν όλο και πιο δυνατά. Την ένιωσα να σταματάει και της πίεσα το κεφάλι για να συνεχίσει, αλλά με αγνόησε. Μου γύρισε την πλάτη και με καβάλησε. Με έχωσε βαθιά μέσα της και άρχισε να κουνιέται μπρος πίσω, πιέζοντάς μου που και που τ’ αρχίδια με το χέρι της.

Βρήκε την ανάσα της και μίλησε με σταθερή φωνή χωρίς να σταματήσει το κούνημα. “Θέλεις να της γλύψεις λίγο τις μασχαλίτσες; Μμ; Να της τσιμπήσεις λίγο τις ρωγίτσες;”

“Ναι, δεν θα ήταν άσχημα.”

“Θέλεις να δεις το μουνάκι της; Να δεις αν είναι ξυρισμένο ή αν έχει τριχούλες ή…” Την διέκοψε ένα βογγητό καθώς ένιωσα τον κόλπο της να σφίγγει ασφυκικά γύρω από τον πούτσο μου.

“Ναι, θέλω.”

“Θέλεις να την βάλουμε να μου γλείφει το μουνί κι εσύ να την γαμάς από πίσω;” Βόγγηξε πάλι, πιο δυνατά αυτή τη φορά. Έσφιξε τις γροθιές της τρέμοντας ολόκληρη, οι ώμοι της, η πλάτη της, τα κωλομέρια της. Ο πούτσος μου άρχισε να πάλλεται, να πάλλεται, να πάλλεται, να χύνει, να χύνει, να χύνει.

Για ώρα, μείναμε ξαπλωμένοι ανάσκελα στην άμμο, χωρίς να μιλάμε, μόνο αναπνέοντας. Ο ήλιος είχε ψηλώσει αρκετά για να μας ζεσταίνει απαλά, χωρίς να μας καίει.

Άνοιξα τα μάτια μου και την κοίταξα. Οι ανάσες της ήταν ακόμα ακανόνιστες, που και που βαθιές. Αλλά τα μάτια της ήταν κλειστά και τα τροφαντά ροζ χείλη της μισάνοιχτα. Στο λαιμό της χτύπαγε ο σφυγμός της. “Γι’ αυτό της είπες να έρθει;” Την ρώτησα.

“Αυτή μου το πρότεινε,” ψιθύρισε.



Συνεχίζεται

 

Συνέχισέ το!