Ζήτημα προσωπικής θέασης ( Ανάκατες σκέψεις περί σαδισμού και Κυριαρχίας )

Σίγουρα όλα καταλήγουν στη (βιο)χημεία, αφού στο τελικό στάδιο εμπλέκεται το νευρικό μας σύστημα με παραγωγή ουσιών.
Το θέμα είναι αν η ακολουθία είναι ερέθισμα->σκέψη(=ερμηνεία)->συναίσθημα όπως ισχυρίζεται η Γνωσιακή σχολή ή ερέθισμα->συναίσθημα->σκέψη. Αν το συναίσθημα ακολουθεί τη σκέψη, τότε η ψυχολογική ερμηνεία (προϊόν της οποίας είναι η αυτόματη σκέψη) παίζει πρωτεύοντα ρόλο.

Τέσπα, σε τελική ανάλυση ο καθένας το βιώνει διαφορετικά...

 

Μπορεί. Πές μου...

 

βαριέμαι, άσε που έχεις παγιώσει μία αντίληψη στο μυαλό σου και θα είναι αέναη η κουβέντα.

 

Φοβάμαι ότι δεν υπάρχει κάποια ντετερμινιστική προσέγγιση ή λύση σε αυτό το ερώτημα...Και γενικά απόσο έχω δει στην ψυχολογία, όσα παραδείγματα τόσα αντιπαραδείγματα αλλά και εναλλαγές από τη μία σχολή στην άλλη.

Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα ως μαζοχίστρια είναι ότι κάποιες φορές ο πόνος είναι ένα κλικ καλύτερος και απο το σεξ το ίδιο   Είναι ένα εξαιρετικό headspace και τα πράγματα που βιώνεις εντός αυτού μοναδικά.

 

Αν είχα παγιώσει μια αντίληψη, δε θα ρωτούσα.

 

και όμως αγαπητέ και στις δύο σου προτάσεις έχεις το ερέθισμα πρώτο, αυτή είναι η παγιωμένη αντίληψη.

καλή συνέχεια.

 

Θα με σκάσεις εσύ.
Εννοείς πως προϋπάρχει ως εγγραφή η αντίδραση στο ερέθισμα του πόνου?

 

ε, μα, χωρίς ερέθισμα πως γίνεται γιά;

 

Προσωπικά ως υποτακτική μη μαζοχίστρια με κάλυψες απόλυτα.
Ουδέποτε απόλαυσα τον ίδιο τον τον πόνο, αντιθέτως απόλαυσα απόλυτα την ελευθερία του έτερου συμβαλλόμενου μέρους να μου τον προκαλέσει.

 

Δεν ειναι απαραιτητη η υπαρξη ερεθισματος για την προκληση πονου. Ουτε απαραιτητα η προκληση πονου επιφερει καυλα. Για αυτο γραφω οτι υπαρχει μπερδεμα.

Και σιγουρα το ερεθισμα δεν ερχεται πρωτο, αλλιως δεν θα υπηρχε κ θεμα sex, οχι;

 

Οτι η προκληση πονου δεν επιφερει απαραίτητα καυλα είναι προφανές.
Αλλά το πρώτο δεν το πιάνω. Ενας σαδιστής δεν σαδίζει στα καλά καθούμενα ούτε όλη την ώρα , κάτι του ξυπνάει την διάθεση...

 

Εννοείς φυσικού ερεθίσματος, υποθέτω. Με την έννοια ότι και μόνο η ανάμνηση ενός ερεθίσματος μπορεί να προκαλέσει πόνο. Ακόμα και έτσι όμως, την πρώτη φορά υπήρξε ερέθισμα, το οποίο προκάλεσε πόνο.

Αν βάλεις έναν άνθρωπο από τη γέννησή του σε ένα περιβάλλον εργαστηρίου όπου θα απουσιάζουν όλα τα ερεθίσματα, αμφιβάλλεις ότι αυτός ο άνθρωπος δε θα αναπτύξει ούτε καν τις βασικές 5 αισθήσεις του? Η ζωή είναι μία ακολουθία ερεθισμάτων, στα οποία ανταποκρινόμαστε και τα οποία δημιουργούμε με τη σειρά μας. Ναι, ή όχι:?