Ζήτημα προσωπικής θέασης ( Ανάκατες σκέψεις περί σαδισμού και Κυριαρχίας )

Σπαταλάμε χρόνο και ενεργεία αν μπαίνουμε σε διαλεκτική διαδικασία με κάποιον/α, έχοντας ήδη αποφασίσει να το κάνουμε με ανοικτό στόμα και κλειστά αυτιά.
Κερδίζουμε αν τον αποφύγουμε, αφού ήδη θα γνωρίζαμε, ότι τ' αυτιά μας δεν θ' άκουγαν φωνές, λόγια μα κραυγές.
Κερδίζουμε σίγουρα αν χαλιναγωγούμε τις φωνητικές χορδές μας και τεντώνουμε τ' αυτάκια μας στις σκέψεις εκείνου, που μας αφιερώνει κάποιον απ' τον χρόνο του.

Και για να το πάω λίγο στην σφαίρα της "απορίας" που εκφράζεται δυνατά και ίσως σαν μικρός λαβύρινθος δίχως έξοδο.
Ο σαδιστής απελευθερώνοντας έστω και με μέτρο την όποια ωμότητα του πάνω σε κάποιον ( κατόπιν συμφωνίας πάντα ), θέλοντας να τον εξουσιάσει ή όχι.
Σίγουρα αναζητώντας την ικανοποίηση του μέσω της πρόκλησης πόνου στον άλλο. Υποτάσσεται στον ίδιο του τον εαυτό ( αφού θα αφηνόταν στο πάθος του ) ?
Ή τον εαυτό του θα τον εξουσίαζε ( αφού θα υπερτερούσε του όποιου ηθικού φραγμού, πρέπει καθώς και της όποιας ενοχικότητας του ) ?

 

Είναι ωραία σκέψη αυτή και μάλιστα γενικά ξεκινάει επικούς καυγάδες.

We are all, slaves to our addictions.
Άρα ένας σαδιστής που δεν μπορεί να ασκήσει τον σαδισμό του σε κάποιον τι είναι? Μάλλον δυστυχής. Άρα ποιος έχει τελικά τον έλεγχο ...?  

 

Περιεκτικός και καίριος. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας φίλτατε. Και πάνω απ' όλα γιατί καταλάβατε, ότι το νήμα δεν είχε σαν σκοπό την "πολεμική" αλλά τον διάλογο.

 

Αυτό είναι το μόνο που μου κάνει εντύπωση από την απάντηση  

 

Ένας σαδιστής που δεν μπορεί ν' ασκήσει τον σαδισμό του σε κάποιον. Είναι σαν ένα κλουβί δίχως ωδικό πτηνό μέσα, ανύπαρκτος, "πνιγμένος". Και όπως είπες σωστά κι εσύ δυστυχής.
Τον έλεγχο ίσως και να τον έχει η ολότητα μας. Τα κομμάτια μας έχουν μόνο την ψευδαίσθηση του.
Οι επικοί καυγάδες θα μπορούσαν να ξεκινήσουν για οποιαδήποτε αιτία. Αν γινόντουσαν και επικές συζητήσεις, θα ήταν ακόμη καλύτερο.  

 

Ένας σαδιστής που δεν μπορεί να ασκήσει τον σαδισμό του σε κάποιον συγκεκριμένο , θα το ασκήσει με άλλο
τρόπο σε κάποιον άλλον. Ο σαδισμός δεν κρύβεται. Διαρρέει από μέσα σου.΄Θα το βγάλει σε σαρκασμό, τρόλλινγκ. Θα αυτοσαρκαστεί ακόμα και ο ίδιος.

 

Καμία αντίρρηση, αλλά η ερώτηση παραμένει.
Σε αυτήν την περίπτωση ποιος έχει τον έλεγχο? Ο σαδισμός.
Μια κατάσταση η οποία δεν είναι απόλυτα χαρακτηριστική ενός κυρίαρχου.

(Μιλάω αφάνταστα θεωρητικά αυτή τη στιγμή μπαι δε γουει)

 

Και πάλι @Eleni o κυρίαρχος επιλέγει που θα ξεσπάσει τον σαδισμό του και με ποιον τρόπο.
Έχει εκείνος τον έλεγχο και την πλήρη επίγνωση του τι κάνει και γιατί το κάνει. Είναι μια ανάγκη
που έχει. Αλλά ξέρει να την ελέγχει.

 

Αν είναι κυρίαρχος του σαδισμού (pun intended) τότε πάσο.
Εαν άγεται κ φέρεται λόγω της ανάγκης του σαδισμού για έκφραση τότε μιλάμε για κάτι άλλο  

Αυτό ήταν κ το ποιντ μου βασικά

 

Παραδείγματος χάριν, φέρνω σαν παράδειγμα τον εαυτό μου. Ελέγχω τον σαδισμό μου και τον ξεσπάω με
τρόπο που επιλέγω εδώ. Αρέσκομαι στο να αυτοσαρκάζομαι όπως και να κάνω άλλους να νιώθουν χαζοί με αυτά που
γράφουν. Στην πραγματικότητα δεν κάνω τίποτα άλλο από το να τους κάνω να καταλαβαίνουν πως εκτίθονται μόνοι
τους.  

 

Μα εν μέρει και ο σαδιστής ελέγχει, κάποιοι τον ονομάζουν έλεγχο εκ των πραγμάτων ( a.k.a de facto ). Ο Κυρίαρχος όταν χτυπάει το υ του ( κι εκτός τιμωρίας ), χτυπάει μόνο επειδή μπορεί να το κάνει?
Για να επιβεβαιώσει την Κυριαρχία του και μόνο? Δεν τον "φτιάχνει" καθόλου?
Κι εγώ στο πεδίο της υπόθεσης είμαι τώρα

Θα έδινες π.χ. 30 βουρδουλιές στην υ σου εκτός τιμωρίας, αν δεν σου έδινε την παραμικρή ικανοποίηση? Εγώ όχι, θα βαριόμουνα.
Το γεγονός ότι θα ήλεγχα τα χτυπήματα, την ένταση τους, τουτέστιν θα είχα τον έλεγχο του εαυτού μου πάνω απ' όλα ( πέρα απ' τον ψυχολογικό της υ ), δεν αφαιρεί το γεγονός ότι ο πόνος που θα της προκαλούσα, θα μ' "έφτιαχνε".
Η ικανοποίηση απ' την πρόκληση πόνου σε κάποιον/α είναι ο πυρήνας του σαδισμού, όχι της Κυριαρχίας.

Ξανά για να μην παρεξηγηθώ, αυτή την στιγμή "επεξεργάζομαι με υψηλή φωνή", σαν να παραμιλώ με παρέα, τίποτ' άλλο.