Ζηλια...

δηλαδη παλι δε καταφερα να γινω γαιδουρα?   

 

εμ αυτος τοτε δεν θα ειναι απλος Κυριος αλλα ο Κυριος δεηθωμεν ή θα συνεβαινε μεσα σε καποιο καρτουν και θα τελειωνε το ονομα του σε Μαους ... Μαστερ Μαους , Αφεντης Μαους κτλ ...
παντως οπως και να εχει και οπως εχω ηδη γραψει ... η ελειψη ζηλειας δεν ειναι προτερημα , αλλα μεγαλος καημος ...

 

Βρίσκω ιδιαίτερα εύστοχη τη δεύτερη ερώτηση ακριβώς επειδή προσεγγίζει τη ζήλια ως ζήτημα αμιγώς αυτοαναφορικό, όπως και είναι κατά τη δική μου θεώρηση.

Το να πραγματευτεί κανείς το θέμα της ζήλιας συναρτήσει του αντικειμένου της και δη στα πλαίσια της τάδε ή της δείνα συσχέτισης του αντικειμένου της με το υποκείμενο είναι μάλλον δευτερεύουσας σημασίας.

 

Ζήλια: προπονητική μέθοδος για τους Αγώνες Αναξιοπρεπείας.
Παντελώς άγνωστη αυτοταπείνωση για τους συνειδητούς πολυγαμικούς/ες - σε ιδανικές συνθήκες εκδίπλωσης του λιμπερτινικού φρονήματος.

 

Ζηλευω κ γω, αλλα προσπαθω να μην το δειχνω κ να το καταπολεμω οσο γινεται...

 

η ζηλια προερχεται συνηθως απο την υπαρξη αλλης υ ...αυτο ειναι το πιο φυσικο και μονο οταν αισθανομαστε κατι για τον Κ μας.
αλλα κατα ποσο μπορει να ονομαζεται σχεση αυτο που εχει η υ με τον Κ της οταν αυτος εχει αλλες υ ταυτοχρονα?
κατα ποσο μπορει καποιος να επενδυσει τα συναισθηματα του σε τετοιον Κ?
οταν εχει αλλες υ αυτοματως το μυαλο σκεφτεται το ενδεχομενο αυτο να μη νιωθει και πολλα=ζηλια.

 

Το κομματι που εχω κανει bold θα επιθυμουσα να μου το εξηγησεις... γιατι να ειναι συνηθως αυτο; (ασε που δεν μοιραζομαστε ολες τους Κ με αλλες υ παρολ'αυτα ζηλευουμε)
Στο θεμα του αμα συμβαινει... μπορει να ειναι σχεση αρκει να εχουν βρει την "Χρυση Τομη" αλλιως, αστο..
Οσο για το καταποσο... εχει να κανει με την "Χρυση Τομη"... αλλα προσωπικα εγω δεν θα μπορουσα κατι τετοιο κ οχι επειδη δε το αποδεχομαι σαν κατασταση, αλλα επειδη δεν μπορω εγω.

 

H ζήλεια αν την αποκωδικοποιήσουμε τι είναι;
Ανάγκη για κτητικότητα; Ανάγκη για έλεγχο; (Από μεριάς των υ ατόμων δίναται να συμβεί κάτι τέτοιο 
'Ελλειψη αυτοπεποίθησης; Φόβοι για το τι (δε) μπορούμε, τι δυνάμεθα ώς άτομα; Φόβοι εγκατάλειψης;
Η αρχέγονη μνήμη της προδοσίας; Ας δούμε μέσα στους φόβους μας κι ας τους επιτρέψουμε να μας πάνε σε ότι συναίσθημα κρύβεται πίσω τους.
Σα συναίσθημα διεκδίκησης, η ζήλεια, χρειάζεται οριοθέτηση και ενσωμάτωση. Δεν είναι εύκολο να αποδιώχνουμε το συναίσθημα (κι όποιο συναίσθημα) σαν μη αποδεκτό, το αναγνωρίζουμε λοιπόν σαν δικό μας κι αυθεντικό, αφήνοντάς το να εμπεριέχεται σε εμάς χωρίς να το αξιολογούμε. (Νιώθω μεγάλη ζήλεια- Υποφέρω από ζήλεια ) Αυτό στην ψυχολογία είναι μια τεχνική που ονομάζεται «συναισθηματική πειθαρχία» και μας μαθαίνει πως να τα χρησιμοποιούμε εποικοδομητικά.

 

δε νομιζω οτι θα υπηρχε καποιος λογος να ζηλεψει η υ τον Κ της ,εαν Αυτος δεν εχει αλλες υ.
η τουλαχιστον ετσι το αντιλαμβανομαι....
η ζληια προερχεται απο το μοιρασμα του Κ με αλλες.,οπως το αποκαλεσες σωστα.
δεν ειπα οτι ολες οι υ μοιραζονται το Κ τους.
απλα γινεται και αυτο.

 

οκ... αν κ διαφωνω λιγακι  
(οχι οτι ναι γινεται, επειδη το ξερω πως οντςω γινεται, αλλα στο θεμα ζηλειας ετσι οπως το θετεις, καθως δεν το βιωνω ετσι)

 

χμ.σιγουρα ο καθεις μας βιωνει τη ζηλια διαφορετικα. 

 

Δεν ζηλεύω.
Ούτε η λογική αλλά ούτε το συναίσθημα μου δεν οδηγούν στη ζήλεια. Πιθανότατα και λόγω υπέρμετρου εγωισμού.


​