Ζωντανές Λέξεις

Λέξη Πρώτη

Άντρας​

​

​

Δεν είχε τύχει ποτέ να σκεφτώ πως οι άντρες είναι βασανισμένα και καταπιεσμένα πλάσματα. Γενικά, δεν είχε τύχει ποτέ να τους αντιληφθώ και να τους αντιμετωπίσω ως πολύπλοκα όντα. Έχοντας κυρίως γνωρίσει μια συγκεκριμένη πλευρά τους, και απωθημένος από αυτή, είτε δεν ενδιαφέρθηκα, είτε απέφυγα να τους μάθω πληρέστερα.
Και αυτούς, των οποίων γνώρισα πτυχές άλλες από εκείνη, δεν τους αποθήκευσα και δεν τους αντιμετώπισα ως άντρες, παρά την όποια σεξουαλική ανταλλαγή [*]. Ίσως γιατί υποσυνείδητα ο όρος «άντρας» είναι κάπως ιδιαίτερα χρωματισμένος μέσα μου, και κάτι τέτοιο, δεν θα ήθελα να συμβεί και με τους περί ων ο λόγος.
Η άποψη λοιπόν, πως οι άντρες, ωθημένοι αρχικά από τον τρόπο που μεγαλώνουν και κατόπιν από τα πρότυπα και τα στερεότυπα, προσπαθούν ψυχαναγκαστικά και επιμόνως να φτάσουν στον ουρανό, με ξενίζει. Η ουδέτερη λογική μου ψιθυρίζει πως μάλλον περί αυτού πρόκειται, αλλά αυτό είναι κάτι που ακόμη δεν μπορώ να δεχτώ.
Ίσως χρειάζεται να αποκτήσω μια ουσιαστικότερη ανταλλαγή με κάποιον, ώστε να γεννηθεί μέσα μου η επιθυμία να καταλάβω τι συμβαίνει εντός τους, να αποβληθεί η αδιαφορία και να δω πως έχω να κάνω με μυαλό, καρδιά και ψυχή.​

[*]Ο άντρας ισούται κυρίως με το σεξ.​

ΥΓ : Το παραπάνω post,καθώς και αυτά που θα ακολουθήσουν,
παρουσιάζουν κάποιες λέξεις με τον τρόπο που τις αισθάνομαι εγώ.
Δεν θα ήθελα να αποτελέσουν έναυσμα για αντιγνωμίες.

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

Τις απορίες και τα ερωτήματα -τουλάχιστον- πάντως, αδύνατο να τα αποφύγουμε:


Ποιός τα γράφει τα πιό πάνω; Ποιός είναι ο "απωθημένος";

Από πού κι ως πού "Training Techniques";

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

Εεε οχι και καπως...κατακοκκινος ειναι!!  

 

Λέξη Δεύτερη​

Βατόμουρα​

Από τότε που ήμουν μωρό, τα καλοκαίρια να περνούσα στο χωριό με τους παππούδες μου. Πριν κάμποσα χρόνια, όταν ήμουν μικρό, ο αδερφός μου και εγώ ξεγλιστρήσαμε από το σπίτι και τον μεσημεριανό ύπνο και πήραμε τον δρόμο για το βουνό, καμαρωτοί και θαρραλέοι, σαν δυο μικροί εξερευνητές, κουβαλώντας τα παγουράκια μας. Θα πηγαίναμε να ερευνήσουμε το μυστήριο ενός μοναχικού δέντρου που μας παρατηρούσε εδώ και καιρό από την κορυφή του βουνού, όταν ήμασταν στο μπαλκόνι και παίζαμε με τα lego μας.
Το σπίτι μας είναι σχεδόν στο τέλος του χωριού, και έτσι σύντομα αφήσαμε πίσω μας τα σπίτια και μπήκαμε στο δάσος. Στην αρχή τα πράγματα ήταν όμορφα, αλλά λίγο μετά αρχίσαμε να γινόμαστε νευρικοί, κυρίως λόγω των διάφορων ήχων του δάσους, στους οποίους η φαντασία μας βρήκε γόνιμο έδαφος και γέννησε λύκους, τεράστια μαμούνια και κόκκινα μάτια κρυμμένα πίσω από κλαδιά.
Έχοντας ήδη αρχίσει να βαδίζουμε διστακτικά, βλέπουμε να φράζει το μονοπάτι μια συστάδα από μέλια, και γύρω τους ένα σμήνος από έντομα : μέλισσες, σφήκες, σκούρκους, μπάμπουρες..
Ο αδερφός μου τότε βρήκε μια υπέροχη ευκαιρία να παίξει με τον φόβο μου για αυτά. Με έπιασε από το μπράτσο και με τράβηξε προς τον θάμνο, με έσπρωξε και βρέθηκα με τα αγκάθια σχεδόν να αγγίζουν το στέρνο μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και - ορκίζομαι – είδα τα έντομα να μαζεύονται από πάνω μου έτοιμα να μου ορμήσουν. Τότε με ξαναβούτηξε ο αδερφός μου, με έπιασε από τα μάγουλα και γύρισε το κεφάλι μου δεξιά. Λίγο πιο μέσα στο δάσος, ήταν ένα μικρό περιφραγμένο χωραφάκι, και πάνω στον φράκτη βρίσκονταν κάτι φυτά, με όμορφα πράσινα φύλλα και μαύρες τελίτσες.
Έδωσα μια κλωτσιά στον αδερφό μου και πήγα να τα δω από κοντά. Με ακολούθησε.
Ήταν σαν τα μούρα, αλλά σε μαύρη έκδοση.
Ήθελα να τα δοκιμάσω, αλλά φοβόμουν μήπως δεν έκανε.
Άδειασα το παγουράκι μου, έκοψα κάμποσα μαύρα μούρα και το γέμισα. Το μυστηριώδες δέντρο είχε ήδη εξαφανιστεί από το μυαλό μας και έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι.
Μετά από μια γερή κατσάδα, έμαθα πως αν πλύνω τα μούρα μου μπορώ να τα φάω μια χαρά.

Και έτσι δοκίμασα για πρώτη φορά βατόμουρα.​

 

 

Re: Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

...​

@MM:

Φίλτατε Μαιτρ

όσον αφορά στη δεύτερη εκ των αποριών σας...
Εφόσον το νήμα τίθεται στην κατηγορία των εκπαιδευτικών μεθόδων θα έπρεπε
να περιγράφει ρητά εκπαιδευτική μέθοδο. Δεδομένου ότι αυτό δεν προκύπτει
άμεσα - με μια περαστική ματιά, μπορεί να εικάσει κανείς ότι δεν
περιγράφει μεν, αλλά παραπέμπει σε κάποιου είδους "μέθοδο".
Δεν διευκρινίζεται επίσης εάν η νηματοθέτρια είναι η εκπαιδεύουσα ή
η εκπαιδευόμενη ή ίσως κάτι άλλο. Η μη-περιγραφή της "μεθόδου" από την
ίδια όμως, μάλλον είναι ένδειξη οτι δεν είναι η εκπαιδεύουσα.
Εάν αυτό ευσταθεί, οδηγείται κανείς σε συγκεκριμένα, ενδιαφέροντα
συμπεράσματα για την ψυχική δομή του "εκπαιδεύοντα".

Όλες οι μέθοδοι, είτε πρόκειται για μεθόδους εκπαίδευσης, μεθόδους
ανάλυσης, μεθόδους παραγωγής κλπ, αξιολογούνται και κρίνονται με βάση
τρία πράγματα:

- το κίνητρο που τις γεννά
- τον αντικειμενικό τους στόχο
- την τελική (και σχετική...) ωφέλεια τους
​

Στην παρούσα φάση, θα αποφύγω σκοπίμως να σχολιάσω την "μέθοδο" με βάση
τα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά. Πέρα από τη μελέτη οποιασδήποτε "μεθόδου" όμως,
είναι σαφώς πολύ περισσότερο αποτελεσματική η μελέτη του μυαλού που την γεννά.
Ένας εξαιρετικός τρόπος γι'αυτό δε, είναι η προσεκτική ανάγνωση του
λογικού συνόλου των γραπτών του "εκπαιδευτή". Εκεί είναι το "ζουμί".

Αξίζει να επισημάνω πάντως - έτσι κι αλλιώς - οτι συζήτηση για αυτό που
τελικά οδηγεί τα 3 παραπάνω χαρακτηριστικά (εντός BDSM context),
έχει ήδη γίνει σε παλαιότερα νήματα.
Είναι ακριβώς θέμα εμπειρίας να διαγνώσει κανείς από τη "μέθοδο",
το "σκοπό", το "κίνητρο" και την ψυχική μορφολογία του "εκπαιδευτή".


Όσον αφορά στην πρώτη εκ των αποριών σας, μιας που υπεισέρχεται στο wording της νηματοθέτριας
(που - τελικά - ίσως δεν έχει βαρύνουσα σημασία, καθώς δεν κρίνεται η ίδια...), θα προτιμήσω σκοπίμως να μην απαντήσω.

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις


@ puppetmaster: Ενδιαφέροντα όλ' αυτά, αγαπητέ μου, κι ευχαριστώ, δεν είναι όμως αυτό που εγώ είχα ζητήσει... Εγώ δυό απλές ερωτησούλες έκανα, στην νηματοθέτιδα, ευθέως, και έλπιζα σε δικές της απαντήσεις. Άλλωστε, έστω κι αν τυχόν δεν είναι η μοναδική αρμόδια γιά ν' απαντήσει, σίγουρα ξέρει τί γράφει, γιατί το γράφει και γιά ποιό λόγο τοποθετεί ό,τι γράφει, εκεί που το τοποθετεί.

Δυστυχώς, προς ώρας τουλάχιστον, απάντηση δεν έχω λάβει. Ή ίσως έχω λάβει, αντιθέτως, σαφέστατη απάντηση. Όπως και νά 'χει, δεν υφίστανται πιά τα ερωτήματα. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο -παλιά μας τέχνη, κόσκινο- να διαβάζει κανείς πίσω απ' τις γραμμές, και πίσω απ' τις σιωπές...

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

Με την μάλλον φτωχή παρατηρητικότητα που με διακρίνει, κλείνω το μάτι στον εκπαιδευτή και θεωρώ πως σωστά τοποθετήθηκε το νήμα αυτό εδώ.

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

"Εκπαιδεύοντας / ενημερώνοντας τον εκπαιδευτή;" Rita educating Rita's educator?


Πολύ-πολύ-πολύ ενδιαφέρον, Georgia, και αναμένω τη συνέχεια, αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να συζητηθεί ή προστεθεί εδώ... Το αναγιγνώσκω ως προσωπικές εμπειρίες και αισθήσεις σου... No?


​

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

Και μένα η φτωχή παρατηρητικότητα μου μού λέει ότι της Avalonia...

 

Λέξη Τρίτη

Γεύση​

Το τηλέφωνο χτύπησε και εγώ σηκώθηκα σιγά από τον καναπέ και κοίταξα την οθόνη, νούμερο άγνωστο, και απόρησα και δεν το σήκωσα αμέσως αλλά χτυπούσε ένιωσα, πιο δυνατά από άλλες φορές και

και κούνησα το κεφάλι και πάτησα το πράσινο κουμπί και το έφερα στο αυτί μου και πήρα μια ανάσα και είπα ένα αδύναμο ‘ναι’ και η φωνή οικεία και

και η καρδιά μου έλιωσε σαν τότε που μου ψιθύριζε και οι τρίχες στον σβέρκο μου σηκώθηκαν σαν τότε που μου φώναζε και ένιωσα σαν μωρό παιδί με εκείνο το ‘καλησπέρα’, δυνατό και βαθύ και ερωτικό και επικίνδυνο και ήθελα να το νιώσω να εκπνέεται στον λαιμό μου και

και αμέσως μετά δάχτυλα τυλίχτηκαν σφικτά γύρω του και η ανάσα μου φυλακίστηκε και οι χτύποι της καρδιάς μου δυνάμωσαν και το μυαλό μου πανικοβλήθηκε και γεύση αίματος πλημμύρισε το στόμα μου και

και πάτησα με βία το κόκκινο κουμπί και πέταξα με μανία το τηλέφωνο και πίεσα με δύναμη τα αυτιά μου και διαλύθηκα στο πάτωμα και κοίταξα με φρίκη το πρόσωπό μου στα πλακάκια και

και πνιγόμουν και ένα πόδι κρατούσε το κεφάλι μου κολλημένο πάνω τους και αυτή η καλησπέρα με διέταξε να γλύψω το πάτωμα, να γλύψω τι, και το πάτωμα ήταν γλιτσιασμένο και κατακόκκινο και μύριζε μέταλλο και

και άνοιξα το στόμα και έβγαλα την γλώσσα έξω και άρχισα να μαζεύω την πηχτή ζωή μου, γεύση γλυκιά και αλμυρή και πικρή.​

​

 ​

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

Και μου κόπηκε η ανάσα και την είχα ανάγκη απόψε και ω! τί εξαιρετικό παιδί.

Μα πού βρίσκεται η μπάλα που χειροκροτά?​

 

Λέξη Τέταρτη

Δάσος​

…Περπατώ περπατώ εις το δάσος
Χοπ χοπ
Όταν ο λύκος δεν ειν’ εδώ
Χοπ χοπ
Λύκε λύκε εισ’ εδώ;
Χοπ χοπ…

Έλα να σε σκεπάσω μωρό μου. Έτσι μπράβο. Δεν θέλουμε να κρυώσεις ε; Μπράβο το κοριτσάκι μου. Ναι, αγάπη μου, θα στο πω το παραμυθάκι, αλλά πρώτα θα πρέπει να δώσεις ένα φιλάκι στο μπαμπάκα εντάξει; Ναι μωρό μου, έλα. Μπράβο αγάπη μου. Κουκουλώσου πάλι. Μπράαααααααβο. Κάτσε ήσυχη τώρα, κλείσε τα ματάκια σου και θα στο διαβάσω. Έτσι μωρό μου, μπράβο. Επ! μην κρυφοκοιτάς!!! Τρυφερό μου… Λοιπόν, ξεκινάω..

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα μικρό όμορφο κοριτσάκι. Ήταν σαν κουκλίτσα, με μαλλάκια μαύρα και ματάκια πράσινα και λευκό δερματάκι και κατακόκκινα χειλάκια. Ζούσε με τον μπαμπά του σε ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι, στην άκρη του χωριού, πολύ κοντά στο δάσος. Ένα πρωί που το κοριτσάκι ξύπνησε δεν βρήκε τον μπαμπά του ξαπλωμένο δίπλα του. Σηκώθηκε, έβαλε ρουχαλάκια γιατί κρύωνε όπως ήταν γυμνούλι και βγήκε στην αυλή. Ο μπαμπάς της ήταν εκεί και ετοίμαζε το τραπέζι για το πρωινό. Έτρεξε γελώντας και χοροπηδώντας και χώθηκε στην αγκαλιά του. Σήκωσε το κεφάλι της να δει το γλυκό πρόσωπό του και να τον φιλήσει…

Άουτς! Αυτό έτσουξε! Μου μπήκαν οι σταγόνες στα μάτια!
Σταγόνες ;

Βρέχει.

Τακ τακ τακ.

Η πρώτη της ανάσα ήταν βαθειά και δυνατή, σαν ουρλιαχτό.
Το στέρνο της τεντώθηκε και πόνεσε. Πόνεσε; Γιατί;
Άνοιξε διστακτικά τα μάτια της.
Δάσος;
Δάσος.
Ναι, δάσος.
Ναι.

Ήταν γυμνή.

Το σκοινί είχε χαλαρώσει. Γλίστρησε πάνω στο υγρό της δέρμα με μικρή δυσκολία. Σηκώθηκε όρθια και στηρίχτηκε στον κορμό μέχρι να ηρεμήσει το κορμί και το μυαλό της.

Σήκωσε το κεφάλι.

Κρίνοντας από αυτά που της είχε μάθει, τα μεσάνυχτα είχαν περάσει προ πολλού, και υπολόγισε ότι σε τέσσερις ώρες περίπου θα ξημέρωνε.

Είχε οπότε μπροστά της τρεις ώρες.

Στο ματωμένο της στόμα χαράχτηκε ένα πονηρό χαμόγελο.

Αυτή την φορά πρέπει να της είχε ρίξει και δεύτερο. Συνήθως ξυπνούσε νωρίτερα.

Θα τα κατάφερνε.

Έφυγε από την προστασία του δέντρου και στάθηκε κάτω από την πυκνή βροχή. Το ταξίδι προσπάθησε να την παρασύρει αλλά η ώρα που περνούσε κρατούσε το μυαλό της ξύπνιο. Έτριψε τα χέρια και τα πόδια της για να ξεπιαστούν και να σταματήσουν να πονάνε οι μύες. Καθάρισε από πάνω της το αίμα της - το αίμα του - ,τις λάσπες, τις βρωμιές, τράβηξε τα μαλλιά της πίσω και κοίταξε γύρω της.

Η βροχή έπνιξε το γέλιο της.

Δεν της είχε αφήσει τίποτα. Τίποτα.

Ερεθίστηκε.

Ίσως τελικά να της περίσσευε λίγος χρόνος.

Ξάπλωσε στο λασπωμένο έδαφος και άνοιξε τα πόδια της.
Άφησε την βροχή να χτυπήσει πάνω στα πιο ευαίσθητα σημεία της, σημεία αγνά και αθώα που κανείς ξένος δεν είχε απλώσει χέρι πάνω τους. Άνοιξε κι άλλο τα πόδια της και κατέβασε τα χέρια της ανάμεσά τους. Χαϊδεύτηκε έτσι όπως είχε μάθει, βίαια και απαλά, πρόστυχα και με σεβασμό. Κάθε τόσο σταματούσε, το άνοιγε τρυφερά και άφηνε την βροχή να παίξει μαζί του.

Γύρισε μπρούμυτα και άρχισε να τρίβεται στο υγρό έδαφος ενώ τούρλωνε αυθάδικα τον ποπό της και χάιδευε προκλητικά την στενή της τρυπούλα.

Γρήγορα ένιωσε ότι ήθελε να τελειώσει. Σταμάτησε.
Πολύτιμη ενέργεια.
Ηρέμησε λίγο, πήρε μια βαθειά ανάσα και σηκώθηκε.

Προσανατολίστηκε και ξεκίνησε.

Μια ώρα μετά άρχισε να αναγνωρίζει τα σημάδια τους στα δέντρα που προσπερνούσε.
Χαμογέλασε ικανοποιημένη.
Θα τα κατάφερνε.


Θα ήταν ήδη ξύπνιος όταν θα έφτανε.

Μπορούσε ήδη να νιώσει την τρυφερή φωνή του, την ζεστή αγκαλιά του, τα γλυκά του χάδια.

Και κυρίως την απαλή μυρωδιά του γλυκού στον φούρνο.

Άρχισε να βαδίζει πιο γρήγορα.

Το σκοτάδι είχε αρχίσει να διαλύεται όταν εκείνη ξέφυγε από την αγκαλιά του δάσους.

Τα φώτα στο μικρό ξύλινο σπιτάκι ήταν αναμμένα και η σκιά του πηγαινοερχόταν στην κουζίνα.
Έτρεξε τα τελευταία μέτρα ως την πόρτα, μπήκε μέσα χοροπηδώντας και χώθηκε στην αγκαλιά του.

Εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι, κοίταξε το γλυκό πρόσωπό της και την φίλησε.

Χρόνια πολλά μωρό μου.


…Περπατώ περπατώ εις το δάσος
Χοπ χοπ
Όταν ο λύκος δεν ειν’ εδώ
Χοπ χοπ
Λύκε λύκε εισ’ εδώ;
Χοπ χοπ…​

 ​