Ζωντανές Λέξεις

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

πολυ μου αρεσουν βρε Γιωργια αυτα που γραφεις..τι σημασια έχει που ανηκει το θεμα..και αν ανηκει καπου..

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

1. ακραία φεμινιστική/συντηριτική άποψη ...!
2. πλάκα μας κάνεις ..!
3. θες να εκφραστείς λογοτεχνικά ,όμρφα και ενδιαφέρων ,αλλά γιατί μέσα σε ένα κομμάτι που αφορά τεχνικές υποταγής/βασανισμών κλπ κλπ γροθιά στο στομάχι των τεχνοκρατών ; προσωπικά θεωρώ άστοχη την τοποθετήση των γραπτών σου ..!

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

Αφήστε τον μικρό μου να εκφραστεί ελεύθερα. Το νήμα έχει θέσει σε αυτή την κατηγορία, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο αυτό. Για να ασχοληθείς με ένα πλάσμα σε αυτό τον χώρο σημαντικό πολύ είναι να μάθεις για αυτό. Να το βοηθήσεις να απελευθερωθεί. Δώσε λοιπόν λευκό καμβά σε ένα μικρό αγόρι και ενθάρρυνε το να ζωγραφίσει. Παρακολούθησε τον τρόπο που προσεγγίζει, που αγγίζει, που σχεδιάζει, που παρουσιάζει. Και κάθε φορά ώθησε τον τρυφερά να κάνει ένα βήμα ακόμα πιο μακριά.

Η διαδικασία των Ζωντανών Λέξεων είναι η εξής:
Από κάθε γράμμα της αλφαβήτου, ο μικρός μου διαλέγει πέντε λέξεις. Τις συζητάμε μαζί και αποφασίζουμε ποια λέξη θα είναι το θέμα μας. Και η βόλτα ξεκινάει. Απολαύστε την ως την προσφορά ενός μικρού αγοριού για τα μάτια μου , αλλά και τα μάτια σας. Κάτι θα μάθετε από αυτό…

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

τις απολαμβανουμε Ηλια μου ποιος ειπε το αντιθετο?

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

Κανένας όμορφε  

 

Λέξη Πέμπτη

Έξη​

Το διάφανο φως των κεριών έκανε τα λευκά της πόδια να φαντάζουν νεραϊδένια μέσα στο πηκτό σκοτάδι. Ακολουθούσε τα πλατιά και φθαρμένα σκαλιά στο φιδογυριστό τους μονοπάτι με ελαφριά και αθόρυβα βήματα. Την πυκνή απουσία ήχων τάραζε ο ήχος των ζεστών της πελμάτων κάθε φορά που άγγιζαν την κρύα πέτρα, καθώς και το θρόισμα του λεπτού της νυχτικού το οποίο δεν αρκούσε για να την προστατέψει από την παγωνιά.
Για μια στιγμή το μυαλό της έφυγε από το δωμάτιο στο τέλος των σκαλιών και ταξίδεψε ψηλά, στην κάμαρά της, όπου την καλούσε το μαλακό της κρεβάτι και τα ζεστά της σκεπάσματα.
Ένας πνιγμένος ήχος έκανε την καρδιά της να αναπηδήσει και τράβηξε την σκέψη της από εκεί.
Τάχυνε το βήμα της μέχρι που έφτασε μπροστά στην χοντρή χάλκινη πόρτα. Εκεί σταμάτησε, έγειρε πάνω της το κεφάλι και ακούμπησε απαλά το αυτί της πάνω στο μέταλλο.
Οι γνώριμοι θόρυβοι την προκάλεσαν να βγάλει το νυχτικό της και να κολλήσει το γυμνό κορμί της πάνω στην δροσερή επιφάνεια.
Ενώ η γλώσσα της δοκίμαζε της γεύση του χαλκού, τα χέρια της αγκάλιαζαν το σώμα της, βρίσκοντας τις πιο ευαίσθητες πτυχές της, βυθίζοντας τα δάχτυλά της μέσα τους, εξερευνώντας τες, πονώντας τες, βασανίζοντάς τες..
Η ανάσα της βάρυνε.
Τα χέρια της έγιναν πιο βίαια, και δοκίμαζαν τώρα την στενή, παρθένα τρυπούλα της.
Η επόμενη φορά ήταν η σειρά της. Ήταν τόσο σίγουρη όσο το ήθελε.
Είχαν βασανίσει, βιάσει, βρωμίσει κάθε σημείο του κορμιού της και κάθε της τρύπα εκτός από αυτή.

Τους θορύβους κάλυψαν βαριά βήματα που κατευθύνονταν προς την πόρτα. Δεν πρόλαβε να τραβηχτεί και την χτύπησε με δύναμη πετάγοντάς την στο πάτωμα. Τυφλωμένη από τον πόνο ένιωσε ένα ζευγάρι τριχωτά χέρια να την πιάνουν από την μέση και να την σηκώνουν στον αέρα. Ένιωθε σαν αβοήθητο αρνάκι, ακουμπισμένη έτσι πάνω στον ώμο του.

Έκλεισε την πόρτα πίσω τους.

Την πέταξε στο πάτωμα και αυτή την φορά, σχεδόν άκουσε τα κόκαλά της να σπάνε.

Προσπάθησε να ανασηκωθεί και σήκωσε το κεφάλι της για να κοιτάξει γύρω της.

Μπροστά της ήταν εκείνος, καθισμένος στην καρέκλα του. Απέναντί του η σκηνή.

Τον κοίταξε στα μάτια, με τις σκέψεις τις να του μιλάνε.
Εκείνος σηκώθηκε και την πλησίασε. Έσκυψε, άγγιξε το πιγούνι της και σήκωσε το πρόσωπό της πιο ψηλά. Χαμήλωσε και έφτασε στο ύψος των ματιών της.

Δεν το περίμενα αυτό μικρή μου τσουλίτσα. Να μην μπορείς να κρατηθείς. Να μην μας περιμένεις τρομαγμένη, κουκουλωμένη στο γλυκό σου κρεβατάκι όπως έκανες όλες τις προηγούμενες φορές. Να μην κλαις να και να φωνάζεις ενώ σε σέρνουμε στο υπόγειο τούτο και να μην προσπαθείς να μας ξεφύγεις, παρά να έρχεσαι μόνη σου εδώ κάτω. Σου αρέσει πια να σε πονάμε μικρό μου, έτσι δεν είναι; ​

 

Λέξη Έκτη

Ζωγραφιά​

Ανοίγω την πόρτα όσο πιο αθόρυβα μπορώ για να μην την ξυπνήσω. Αφήνω τα πράγματα στο σαλόνι, βγάζω τα παπούτσια μου και πάω αθόρυβα προς το δωμάτιό της. Μπορεί να κοιμόταν μόνο με το βρακάκι της. Ή μπορεί να είχε σηκωθεί το νυχτικό της.

Στέκομαι έξω από το δωμάτιο. Η πόρτα είναι μισάνοικτη. Παραξενεύομαι όταν ακούω ψιθύρους από μέσα. Γέρνω λίγο προς την πόρτα και προλαβαίνω να την ακούσω να μιλά απαλά στο τηλέφωνο πριν η φωνή της σωπάσει και το δωμάτιο γεμίσει από χαμηλούς, ερεθιστικούς αναστεναγμούς.

Ξέροντας πως αν έχει ανοικτά τα μάτια της θα κάνει πως κοιμάται, ανοίγω λίγο ακόμη την πόρτα ώστε να μπορέσω να δω την φωτισμένη από τα φώτα του δρόμου μορφή της, ξαπλωμένη στον καναπέ.

Είναι ανάσκελα, γυμνούλα, με τα πόδια της ανοικτά και ελαφρώς λυγισμένα. Τα χεράκια της χαμένα ανάμεσά τους, μπορώ να τα δω να εργάζονται παθιασμένα.
Το μικρό της στήθος, διακριτικά καλυμμένο από τα κόκκινα μαλλιά της ανεβοκατεβαίνει ήρεμα με κάθε της ανάσα. Το τρυφερό της προσωπάκι βυθισμένο στην μαγεία του κόσμου που εξερευνά.

Απολαμβάνω την μικρή μου ενώ οι ανάσες της βαθαίνουν, γίνονται πιο βαθιές και γρήγορες και μικρά βογγητά ξεφεύγουν από το μισάνοικτο γλυκό της στοματάκι.

Όταν η κίνηση των χεριών της γίνεται πιο δυνατή και τα ποδαράκια της ανοίγουν διάπλατα, κρατάω την ανάσα μου για να μην χάσω τον παραμικρό ήχο από την έκρηξή της.
Ο αέρας στο δωμάτιο έχει πλημμυρίσει από την αθώα, ζαχαρένια μυρωδιά που πηγάζει από το λεπτό της ανθάκι.

Ο κορμός της τεντώνεται, ο λευκός λαιμός λυγίζει και το κεφαλάκι της τινάζεται προς τα πίσω · και ανάμεσα στις κραυγές που βγαίνουν από το ανοικτό της στόμα ξεχωρίζει μια μικρή, ερεθιστική λεξούλα ..

Μπα μπάκα ..

Σιγά-σιγά το κοριτσάκι μου ηρεμεί. Η ανάσα της γίνεται απαλή και αθόρυβη, το σώμα της χαλαρώνει. Κουλουριάζεται και μπορώ να την φανταστώ να κρατά τα ματάκια της κλειστά, να βάζει το δάχτυλό της στο στόμα και όμορφα να αφήνεται να κοιμηθεί.​

 ​

 

Λέξη Έβδομη

Ηχώ​

Τα πόδια του είχαν πληγιάσει και ματωμένα βήματα τον ακολουθούσαν.
Πηκτό αίμα έσταζε από τα χέρια του ζωγραφίζοντας μικρές πονεμένες τελίτσες πάνω στην καυτή πέτρα.
Κάθε φορά που σήκωνε τα μάτια του, τίποτα δεν εμπόδιζε το βλέμμα του, πέρα από κάποιες σπάνιες φορές όπου πράσινοι κάκτοι υψώνονταν, σπάζοντας την απέραντη καφέ μονοτονία.

Το βαθύ φαράγγι άρχισε σιγά-σιγά να του φαίνεται σαν ένα διαβολικό μονοπάτι, που ξεκινάς να το ακολουθείς με την ελπίδα ότι θα σε οδηγήσει στην σωτηρία, στο τέλος όμως καταλαβαίνεις πως έχεις αφεθεί να παρασυρθείς στον θάνατο. Ή κάπου πολύ χειρότερα.

Ένας διαπεραστικός πόνος έδιωξε τις σκέψεις αυτές από το μυαλό του και τον έκανε να επικεντρωθεί σε πιο άμεσα και πρακτικά ζητήματα. Ένα από αυτά ήταν το νύχι του μεγάλου δακτύλου του ποδιού του, που κρεμόταν αηδιαστικά ξεριζωμένο. Αυτά είναι τα άσχημα όταν περπατάς ξυπόλητος, δεν κοιτάς που πατάς και ονειροπολείς, σκέφτηκε με περιπαικτική διάθεση.

«Ονειροπολείς!»

«Ναι, ναι, κάτι κατάλαβα. Πονάει διαολεμένα ξέρεις εξυπνάκια.»

Ανατρίχιασε.

«Τι στο καλό;», μουρμούρισε.
Σε ποιόν μίλησα μόλις τώρα;

«Τώρα!!»

Λύγισε τα γόνατά του και βούτηξε στο έδαφος. Τα σκισμένα ρούχα του δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να τον προφυλάξουν από τις μυτερές πέτρες αλλά αυτό που προείχε ήταν να γλιτώσει από τις σφαίρες.

Ανασηκώθηκε απορημένος.

Τις σφαίρες;

«Σφαίρες!!!»

Η ξαφνική διαταγή τον έκανε να ξαναπέσει στο έδαφος. Τα χέρια και τα πόδια του είχαν κατακοπεί και έτσουζαν, το ίδιο και το πρόσωπό του.

«Τι στο διάολο συμβαίνει;», φώναξε, καλύπτοντας το κεφάλι του με τα χέρια.
Οι βράχοι που ορθώνονταν πλάι του σαν πελώριοι τοίχοι, ανέβασαν την ερώτησή του ψηλά, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Περίμενε λίγο ακόμη και μετά σηκώθηκε και κοίταξε γύρω του.

Κανείς.

Και άρχισε να τρέχει.

Έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, σκόνταφτε και ξανασηκωνόταν και συνέχιζε να τρέχει. Έπρεπε να ξεφύγει από εκείνη την φωνή. Ήξερε γιατί αλλά δεν τολμούσε να το σκεφτεί. Απλά έπρεπε να ξεφύγει.

Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή και πονούσε. Η ανάσα του κόπηκε.

Και έπεσε πάλι κάτω. Και δεν είχε δύναμη να σηκωθεί.

Γύρισε σαν από ανάγκη και κοίταξε πίσω του.
Μια κραυγή βγήκε βαθειά μέσα από το κορμί του και τα μάτια του έμειναν δακρυσμένα και ορθάνοικτα καθώς αντίκρισαν χιλιάδες πατημασιές να έχουν βάψει το χώμα κόκκινο. Και όλες κατέληγαν σε αυτόν.

Κοίταξε γύρω του.

Κανείς.

Και ξαφνικά τον είδε. Ω ναι. Αυτός πρέπει να ήταν. Αυτός ήταν. Αυτός που τον βασάνιζε ουρλιάζοντας. Αυτός που τον ακολουθούσε με ματωμένα βήματα. Στεκόταν με θάρρος απέναντί του, ολόμαυρος σαν τον θάνατο, και τον περιέπαιζε, αντιγράφοντας ειρωνικά τις κινήσεις του.
Έπρεπε να τον ξεφορτωθεί. Ήταν σίγουρος για αυτό. Αν δεν το έκανε, δεν θα έφτανε ποτέ στο τέλος του μονοπατιού και στην σωτηρία. Αν δεν το έκανε, θα τρελαινόταν.
Έτρεξε κατά πάνω του και άρχισε να τον χτυπά με μανία. Οι γροθιές του μάτωναν πάνω στην πέτρα, το δέρμα του σκιζόταν, αλλά δεν σταματούσε. Συνέχισε, ακόμη και όταν το φαράγγι γέμισε από τον ήχο της πέτρας που κτυπά πάνω σε κόκαλα.​

 

Απο την επιφανειακη ερμηνεια που εκανα πρωινιατικα να υποθεσω οτι ετρεχε να ξεφυγει/παλευε απο/με τον εαυτο του (; ) . As anybody else does.

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

τα όρια της γλώσσας μου οριοθετούν την αντίληψη μου για τον κόσμο.  


puppy...

PS ο κύριος Wittgenstein το χει πει αυτό ε, να προσέχουμε και τα copyrights  

 

Λέξη Όγδοη

Θάλασσα​

Ήταν Σεπτέμβρης και έτσι δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου κόσμος. Κατέβηκε από το αμάξι και περπάτησε αρκετά μέτρα μέσα στο δάσος μέχρι να βγει στην παραλία. Έχοντας περάσει εδώ όλα τα καλοκαίρια της, γνώριζε τα μονοπάτια, και έτσι δεν την δυσκόλεψε το σκοτάδι.


Βγήκε από το δάσος και πήρε μια βαθειά ανάσα. Ένιωσε τον κρύο αέρα να την γεμίζει και ένιωσε λίγο καλύτερα.
Θα ήθελε πολύ να φαινόταν το φεγγάρι, για να απολαύσει την αντανάκλασή του στο νερό, αλλά το σκοτάδι ήταν πιο επικίνδυνα ελκυστικό.

Προχώρησε στην άμμο μέχρι που την ένιωσε βρεγμένη.

Κάθισε στην μουσκεμένη άμμο και έβγαλε τα παπούτσια της. Το κύμα ήρθε διστακτικά και έβρεξε τις πατούσες της. Πάγωσε αλλά δεν τράβηξε τα πόδια της. Ξάπλωσε πίσω, ξεκούμπωσε το παντελόνι της και το έβγαλε.
Δεν σηκώθηκε. Έμεινε ξαπλωμένη, νιώθοντας το κρύο νερό στα πόδια της, αφήνοντας το βλέμμα της να χαθεί τον σκοτεινό ουρανό και επιτρέποντας με προσοχή στο μυαλό της να ταξιδέψει στις προηγούμενες στιγμές.

Σηκώθηκε με έναν αναστεναγμό και έβγαλε την μπλούζα της. Πάγωσε αλλά αντιστάθηκε στην ανάγκη να τρίψει τα μπράτσα της.
Προχώρησε μερικά βήματα μέχρι το νερό να καλύψει τους αστραγάλους της.
Ανατρίχιασε.
Προχώρησε μερικά βήματα ακόμη μέχρι το νερό να φτάσει στα γόνατά της.
Αγκάλιασε τους ώμους της και προσπάθησε να διώξει το κρύο από το μυαλό της.
Στο επόμενο βήμα βρισκόταν με το νερό να αγγίζει ψηλά τους μηρούς της.
Της ήταν όλο και πιο δύσκολο να συγκεντρωθεί στην εικόνα που της είχε χαρίσει. Αλλά έπρεπε να την σχηματίσει πριν κάνει το τελευταίο της βήμα.

Το νερό κάλυψε τον αφαλό της. Παγωμένο καθώς ήταν, την έκανε να θέλει να κατουρήσει. Δεν ήξερε αν της επιτρεπόταν, και θεωρώντας το ακόμη μια δυσκολία στο να συγκεντρωθεί, κρατήθηκε, γιατί ήξερε πως εκείνος θα το απολάμβανε αν βασανιζόταν λίγο περισσότερο.

Το νερό έφτασε κάτω από το στήθος της. Έτρεμε και η καρδιά της πότε χτυπούσε ρυθμικά γρήγορα, πότε έκανε βυθίσματα. Το παγωμένο νερό, σίγουρα δεν θα της έκανε καλό.


Πήρε μια βαθειά ανάσα και γονάτισε.
Ξετύλιξε τα χέρια της από το κορμί της και τα άφησε ελεύθερα στο νερό.
Με καμία πλέον εξωτερική βοήθεια, η θερμοκρασία της έπεσε μερικά σκαλιά πιο κάτω.

Το νερό χάιδευε τα χείλη της.
Έμεινε σε αυτό το βήμα για αρκετή ώρα. Της άρεσε η εικόνα και η αίσθηση.

Και έπρεπε να συγκεντρωθεί.

Σχημάτισε την εικόνα στο μυαλό της. Ένα άσπρο… ή μάλλον γκρι δωμάτιο. Περισσότερο ορθογώνιο παρά τετράγωνο. Άδειο.
Την πέρασε πολλές φορές, μέχρι να γίνει στερεή.
Κανένα παράθυρο. Μια πόρτα, σιδερένια, γκρι κι αυτή. Τέσσερις λάμπες, μια σε κάθε γωνιά του ταβανιού.

Ψηλά στον έναν τοίχο, ένα άνοιγμα εξαερισμού.


Ένα μικρό άδειο γκρι δωμάτιο. Σαν κουτάκι.



Βύθισε μέσα το κεφάλι της. Τράβηξε τα πόδια της από τον βυθό και έμεινε να αιωρείται για λίγο στο νερό.



Εκείνη την στιγμή, τα σύννεφα σταμάτησαν να παίζουν κρυφτό και το φεγγάρι που γεννήθηκε, φώτισε την μαύρη, παγωμένη θάλασσα.

Μια μικρή τουφίτσα τάραξε για λίγο την ήρεμη επιφάνειά της, μέχρι που χάθηκε και αυτή.

Και τότε η θάλασσα έμεινε ακίνητη, σαν πεισμωμένο παιδί με σφραγισμένα χείλη, που αρνείται να αποκαλύψει τα μυστικά που κρύβει.

Ατάραχη, λες και εκείνο το κορίτσι δεν είχε ποτέ υπάρξει.​

 ​

 

Απάντηση: Ζωντανές Λέξεις

Αυτό με τη θάλασσα πολύ δυνατό. όμορφοι συμβολισμοί, παραπομπές. Όμως τα κόκκινα γράμματα με κούρασαν (εκτός και αν το έκανες επίτηδες, σαν σέσσιον!!). Καλή συνέχεια.