Ηδονή και ασφάλεια: μετείκασμα ή αντ χοκιά;

Με απασχολούν πολύ ζητήματα ασφαλείας σε τέτοιες σκηνές, θεωρώ ότι θα πρέπει να υπάρχουν πάντα άλλα άτομα τα οποία να γνωρίζουν και να έχουν τη δυνατότητα επίβλεψης, ενώ ταυτόχρονα η επίγνωση αυτής της δικλείδας ασφαλείας δε θα πρέπει να είναι τόσο
"ορατή" ώστε να αφαιρέσει από το σενάριο την αληθοφάνεια και την πειστικότητα του role playing. Σε περίπτωση δηλαδή που δύο άτομα το κάνουν, είναι σίγουρο πως θα χρειαστούν τέσσερις που να γνωρίζουν και που να είναι και άτομα της απολύτου εμπιστοσύνης. Μην ξεχνάμε ότι
όταν παίζουμε σε τέτοιες αμφιλεγόμενες περιοχές η ασφάλεια και τα exit plans είναι εκ των ουκ άνευ.

 

@Alpha Noir
Ασφάλεια και ηδονή είναι αταίριαστο ζευγάρι.

 

@peleas. Όχι, καθόλου αταίριαστο δεν είναι. Σκέψου μόνο το ενδεχόμενο η σκηνή να καταλήξει σε κάποια παταγώδη αποτυχία, από την άποψη της έλλειψης μέριμνας για την ασφάλεια. Πέταξε η ηδονή και πάει. Για να μείνει μία ηδονή ανεξίτηλη στο χρόνο
πρέπει να έχει συνδεθεί και με ευχάριστα μετασυναισθήματα. Η εκδοχή ενός ατυχήματος χωρίς εξωτερική πηγή βοήθειας, θα έκανε την ηδονή να πάει περίπατο. Διασφαλίζοντας τη σκηνή και τα πρόσωπα, απασφαλίζεις το λουκέτο της ηδονής ώστε να μπορεί να πετάξει στο μέλλον σου, στο νου σου, στις αναμνήσεις σου, ξεκούραστη, δίχως περιττά τιμωρητικά βάρη.

 

Η ηδονή συντελείται την ώρα που συμβαίνει. Κάθε μετα-... είναι απλά η ανάμνηση της ηδονής. Το ρίσκο είναι που μεγιστοποιεί την ηδονή. Γι αυτό ποτέ το role play δε μπορεί να εξομοιωθεί με την πραγματικότητα. Θα παραμείνει υποκατάστατο.

 

Είμαι οπαδός του RACK. Αυτό όμως δε σημαίνει πως βγάζω την ασφάλεια από την εξίσωση. Φροντίζοντας να έχω τη σωστή δοσολογία ρίσκου σε μία περιοχή που να μου παρέχει τη μέγιστη δυνατότητα ασφάλειας, μου φαίνεται το ιδανικό.

 

και τι το κακό έχουν οι αναμνήσεις, ιδίως όταν είναι ευχάριστες; Γιατί να μην τις έχω και αυτές αντί για "τραβήγματα" και περιπέτειες πολυχρόνιες ίσως, που γεννιούνται από απερισκεψίες της στιγμής;

 

Είναι μιά απόλυτα λογική απόφαση trade-off. Η ηδονή κορυφώνεται εκεί που δεν κυβερνά η λογική, αλλά το συναίσθημα, το πάθος. Γι αυτό το απαγορευμένο θα είναι πάντα πιό γλυκό.

 

Είναι η διαφορά του να ζεις και του να φαντασιώνεσαι οτι ζεις.

Υ.Γ. Τα συγχαρητήρια στο νονό του νήματος για τον ευφάνταστο τίτλο... 

 

μα αγαπητέ μου @peleas μπορείς να κάνεις και τα δύο, που βλέπεις το δίλημμα; Άλλωστε όλοι μας αυτό δεν κάνομε;

 

Η ασφάλεια λειτουργεί ευεργετικά έως κάποιο σημείο...Ο μανιώδης προγραμματισμός της παραμικρής λεπτομέρειας αφαιρεί τον αυθορμητισμό ( παράγοντας άκρως απαραίτητος ο τελευταίος για να γευτεί κάποιος την ηδονή )...Αλλά υπάρχει ο αυτοέλεγχος και κυρίως η επιλογή να αποφεύγουμε πρακτικές τις οποίες θεωρούμε λίαν επικίνδυνες ως προς "εκτροχιασμό"...Είναι καλός και όμορφος ο πειραματισμός...Αλλά κάποια πράγματα τα οποία "φοβόμαστε", ότι θα βγουν εκτός ελέγχου...Ίσως και να ήταν καλύτερο να μην τα δοκιμάζαμε...Το ρίσκο (τουλάχιστον για το πως αντιλαμβάνομαι εγώ κάποια πράγματα ) είναι κάποιες φορές σημαντικότατο ( αν όχι κύριο ) μέρος της ηδονής...Το ζήτημα είναι ο βαθμός του...Και κατά πόσο βρίσκεται στα δικά μας τα "χέρια" η όχι ( εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε ποτέ η εμπλοκή τρίτων στα "παιχνίδια" μου, ούτε σαν δικλείδα ασφαλείας...Και όχι για λόγους ντροπής...Απλά τα "παιχνίδια" που θεωρούσα και θεωρώ παντελώς ακραία για τα δεδομένα μου, τ'απέφυγα και συνεχίζω να τ' αποφεύγω...Και σε κάποιες περιπτώσεις η εμπειρία δεν είναι ποτέ αρκετή...)...

Προσωπική άποψη η δική μου γι'αυτό ελευθέρως αποδεχόμενη η κατακριτέα...

 

Ας το κάνουμε πιό συγκεκριμένο: Είσαι παντρεμένος και γουστάρεις την τσαχπίνα συνάδελφο. Αν κάνεις κατάσταση μαζί της, παίρνεις ρίσκα να το μάθει η συμβία σου, γιατί η τσαχπίνα είναι και φλύαρη. Εδώ είτε το παίζεις εκ του ασφαλούς και μένεις στο οφθαλμόλουτρο, ή ρισκάρεις και ορμάς. Δε γίνονται και τα δύο... 

 

Ετσι είναι. Πάρε παράδειγμα τους θανάτους από το φετίχ της ασφυξίας. Μεγιστοποίηση της ηδονής = μεγιστοποίηση του ρίσκου