Ηδονή της Οδύνης...

Αυτό το έναυσμα για την ερώτηση μου και απευθύνεται σε όσους απολαμβάνουν τον πόνο.
Τι πιστεύετε είναι αυτό που σας κάνει να τον απολαμβάνετε?

Αυτό το έναυσμα για την ερώτηση μου και απευθύνεται σε όσους απολαμβάνουν τον πόνο.
Τι πιστεύετε είναι αυτό που σας κάνει να τον απολαμβάνετε?
Όσοι τον Προσφέρετε τι θεωρείτε πως είναι αυτό που τους κάνει να απολαμβάνουν τον πόνο?

 

ο μόνος λόγος αν ποτέ θα απολάυσω έναν πόνο θα είναι αν η Κυρία μου ευχαριστιέται απ αυτόν

 

Απάντηση: Ηδονή της Οδύνης...

Άντε παίδες και κορασίδες πείτε, γιατί τη βρίσκετε με τον πόνο, μ'ενδιαφέρει πολύ αυτό...

 

Υπάρχει και η περίπτωση απλά να μην γνωρίζουμε όλους τους λόγους αναμφισβήτητα.
Υπάρχει περίπτωση κάποιος να απολαμβάνει τον πόνο καθαρά σωματικά, ίσως γι΄ αυτό κάποιοι προκαλούν οι ίδιοι πόνο στον εαυτό τους και μπορούν να τον απολαύσουν εξίσου με όταν τους τον προκαλεί κάποιος άλλος?
Υπάρχει ο εγκεφαλικός τύπος ίσως που απολαμβάνει τον πόνο πέρα από το σωματικό επίπεδο, και μόνο σε συνάρτηση με εκείνον που τον προσφέρει?
Μπορεί να είναι μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη για τιμωρία, εξιλέωση λύτρωση?

 

Εγω το βλεπω σαν ενα απο τα πολλα ορια μας που θελουμε να επεκτεινουμε και να εξερευνησουμε στην αναζητηση μας ποιοι ειμαστε, και μια ευκαιρια να απομονωσουμε το σωμα απο το πνευμα. Προσωπικα φοβαμαι τον ανεξελεγκτο πονο, ο ελεγχομενος ομως, που μπορει να μου τον προκαλεσει καποια που εμπιστευομαι, μου δινει την ευκαιρια να παρω τη θεση του παρατηρητη απεναντι στον ιδιο μου τον εαυτο. Ετσι βελτιωνω και την δικη μου ικανοτητα να προκαλεσω αντιστοιχα ελεγχομενο πονο. Ολα αυτα μεσα σε μια συναισθηματικα φορτισμενη σχεση παιρνουν τη διασταση που προσφερει πραγματικη ηδονη με αφετηρια τον πονο και προορισμο την ευχαριστηση.

 

Απάντηση: Re: Ηδονή της Οδύνης...

Κάπως έτσι έχει σημασία ποιος μου τον δίνει και κατά πόσο είμαι υποταγμένη, είναι καθαρά εγκεφαλικό.
Απλά μου αρέσει να με πονάει όπως μαρεσει να βιώνω έντονα τα πάντα όταν προκαλούνται από Εκείνον.

 

Καποιες συγκεκριμενες μορφες πονου, οχι ιδιαιτερα εντονου ομως, εγω προσωπικα τις αντιλαμβανομαι ως ερωτικες αφ'εαυτου, και μονη μου να ειμαι. Αλλα στην καθημερινοτητα μου δεν αντεχω τον πονο καθολου. Γι'αυτο ο,τι ξεπερναει τα μαλλον χαμηλα μου ορια πρεπει να ερχεται σε συναρτηση με την υποταγη μου σε καποιον, οπως το εθεσες lara[E-p], πρεπει να μου τον προσφερουν. Το αν θα ειναι ως τιμωρια που οδηγει στην εξιλεωση, ως παιχνιδι αισθησεων, ως δωσιμο και υποταγη στα δικα του θελω, αυτο δεν εχει σημασια, ή μαλλον, εξαρταται απο την περιπτωση. Και εκει τα χαμηλα μου ορια αυξανονται δραματικα. Δεν νομιζω οτι τα ξερω.

 

εγώ πάλι αντιλαμβάνομαι τον πόνο κυριως εγκεφαλικά, ως παιχνίδι του μυαλού κυρίως αλλά από εκεί και πέρα νομίζω τα πράγματα μπλέκονται. Το ΄δωσιμο είναι ενα πολύ δυνατό παιχνίδι, η εξιλέωση επίσης...

στο ντοκυμαντερ που είδα πριν κανενα μήνα κάποιοι περιέγραφαν τον πόνο πιο μηχανιστικά. Ως έκκριση ορμονών που μας ευχαριστούν. Και καθως όπως ισχυρίζονταν δεν υπάρχει μνήμη του πόνου, στο μυαλο μας μένουν μόνο οι στιγμες τις ικανοποιησης που οι ορμονες μας προσφεραν...

 

Ο πόνος μετατρέπεται σε ηδονή μόνο όταν αισθάνομαι ότι εκείνη την ώρα που τον Προκαλεί ο/η Αφέντης/ντρα μου Νιώθουν ευχαρίστηση. Γι αυτό και είναι πολύ διαφορετικός από τον καθημερινό τυχόν πόνο που μπορεί να νιώσω από μία άλλη αιτία (πχ. πέσιμο) και διαφορετικός από τον πόνο που βιώνω λόγω τιμωρίας και ξέρω ότι εκείνη την ώρα δεν Είναι καθόλου Ευχαριστημένοι με μένα.
Εγκεφαλική δηλαδή η όλη διαδικασία.

 

Υπάρχουν όμως οι καθαροί μαζοχιστές δεν είναι?
Αυτοί που απολαμβάνουν τον πόνο για τον πόνο, που μπορούν να διεγερθούν και να τελιώσουν με πόνο που προκαλούν οι ίδιοι στον εαυτό τους?

 

Αυτοί είναι οι καθαρόαιμοι λάτρεις του πόνου και άξια τέκνα του SM

 

Μ' άρεσε πολύ αυτό που έγραψες.

Οταν ο Μαστερ ποναει

Ο πόνος σαν πρόκληση και απελευθέρωση. Το να δώσεις τη ζώνη σου στα χέρια της καλής σου προσκαλώντας τη να ξεπεράσει τις αναστολές της, τη σοκάρει, την απελευθερώνει, την απογειώνει, ξέρει πως δεν ζητάς κάτι που δεν αντέχεις, την εξοικειώνει, την ετοιμάζει. Δεν απολαμβάνω τον πόνο αλλά την πρόκληση που δημιουργεί η πράξη. Δεν είναι δηλαδή στις καθημερινές μου συνήθειες αλλά σπάνια σε ειδικές συνθήκες.

Η πρόκληση πόνου-τιμωρία είναι κάτι το πολύ σκληρό. Να βάλεις τη σκλάβα να σε χτυπήσει σαν τιμωρία της, κυρίως όταν αντιδρά υπερβολικά σε ελαφρύ πόνο – και μετά να την αγνοήσεις υπεροπτικά.

Τέλος ο πόνος μείωσης της έντασης. Είναι αυτό που χτυπάς τη γροθιά σου στο τραπέζι, το κεφάλι σου στον τοίχο. Τα παλιά χρόνια που υπήρχαν ακόμη άντρες, στην καψούρα τους, σπάγανε ένα ποτήρι στα χέρια τους πάνω στο ζεϊμπέκικο και κάναν στροφές γεμίζοντας τον τόπο αίματα. Η σβήνανε τσιγάρα πάνω τους. Για να καταλαγιάσει η ένταση και το πάθος. Και σήμερα υπάρχουν Μάστερς που το θεωρούν εως και υποτιμητικό να πονέσουν.