Ηδονή της Οδύνης...

Απάντηση: Ηδονή της Οδύνης...

Ή να σβήσει το τσιγάρο Του πάνω στο στήθος Του για τιμωρία της σκλάβας. Αυτο το έχω δει.

 

Ένωσα αυτά τα δύο μηνύματα για να τα σχολιάσω ενιαία καθώς στο δικό μου μυαλό το δεύτερο έπεται του πρώτου. Αναζητώντας νήματα σχετικά με αυτοτραυματισμό, διαπίστωσα ότι το θέμα δεν θεωρήθηκε άξιο ανάλυσης σε ξεχωριστό νήμα, οπότε γράφω εδώ, ελάχιστα πράγματα αναφορικά με αυτό το θέμα, ώστε να μην ξεφύγω πολύ από το θέμα του παρόντος νήματος.

Προκαλώ πόνο γιατί αυτή η διαδικασία με ικανοποιεί. Ως έκφραση του σαδισμού μου υπάρχει αποκλειστικά ο σωματικός πόνος. (Όταν προκαλώ ψυχικό πόνο το κάνω από επιλογή και δεν θεωρώ αυτή την πράξη έκφραση σαδισμού αλλά μέθοδο κυριαρχίας.)

Αν αισθανθώ ότι δεν έχω δέκτη για τον πόνο που θέλω να προκαλέσω ή αν θεωρήσω ότι θα προκαλέσω ανεξέλεγκτο κακό στο δέκτη (πράγμα που θα με επιβαρύνει νομικά), υπάρχει η πολύ μεγάλη πιθανότητα να αυτοτραυματιστώ.
Αφενός διότι η πρόκληση του πόνου θα μου δώσει μεγαλύτερη απόλαυση από τη δυσαρέσκεια που θα εισπράξω καθώς υφίσταμαι τον πόνο αυτό (βλ. σχόλιο lara[E-p]). Αφετέρου διότι ο τεράστιος πόνος που θα προκαλέσω και θα εισπράξω στιγμιαία, θα εκτονώσει την ένταση της στιγμής (βλ. σχόλιο KyriosG).

Μιλώ όμως για ένταση πόνου πολύ μεγαλύτερη από αυτή που περιγράφουν οι συνομιλητές. Γιατί στον αυτοτραυματισμό δεν υπάρχουν τα όρια του σκλάβου, οπότε το μυαλό μου είναι αρκετά δυνατό ώστε να διατάξει το σώμα μου να ανεχτεί οποιαδήποτε οδύνη προκειμένου (το μυαλό μου) να εισπράξει ηδονή (προκαλώντας πόνο).

 

ΑΥΤΟΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ

λοιπόν πάνω σε αυτή τη λέξη έχω εντρυφήσει τολμώ να πω ...
λόγω μίας δυσμορφίας μου αρέσκομε στο να αυτοτραματίζομε και να ανοίγω πληγές στο κορμί μου που αφήνουν και έντονα σημάδια στο μορμί μου ,αν και υπάρχει θεραπία την αρνούμε γιατί εκτός του ότι ειναι ριψοκίνδυνη , είναι μια διέξοδος από οδυνηρές σκέψεις ,άδειες καταστάσεις και λόγω της φύσης των τραυμάτων που δημιουργώ μου προκαλεί και μία αίσθηση κάθαρσης ...
έχει τύχει ακομά και Η πρώην Κυρία μου να μη Μπορεί να προσφέρει ανάλογο πόνο και ηρεμία και ακόμη πιο σημαντικό να μην Μπορεί να Επεμβεί πάνω μου όπως εγώ στον εαυτό μου ...
είναι κάτι που έχει να κάνει καθαρά με εσωτερική λειτουργία δεν είναι κάτι εγωϊστικό

Υ.Γ. λυπάμε Κυρίες μου αλλά Αργήσατε και Η σαδίστρια φύση Σας πρόλαβε και άφησε πρώτη τα σημάδια Της πάνω μου  

 

Γιατί προσπαθείτε να το αναλύσετε? Λαχτάρα ή ενοχές?

 

Ίσως απλή ανάγκη για λίγη καλή BDSM συζήτηση, είναι off topic μήπως?  

 

Υπάρχει κανείς που χαίρεται πολύ την ώρα που δίνει το δίευρο στα διόδια;

Υπάρχει κανείς που γύρισε σπίτι και είπε στη γυναίκα του, «Είχα μια τεράστια διέγερση την ώρα που έδινα στον ταμία της αεροπορικής εταιρίας τα 1000 ευρώ μας για το ταξίδι μας στη Ρώμη, αγάπη μου. Αν με είχε πληροφορήσει πως από χτες τα αεροπορικά ναύλα είχαν πάρει και αύξηση, και μου ζήταγε 1500, θα είχα χύσει επί τόπου!»;

Κάποτε παρακολούθησα την προπόνηση ενός φίλου δρομέα. Καθόλου μα καθόλου μαζοχιστή. Ήταν εμφανές ότι μετά πόναγε παντού, και πιο πολύ στις γάμπες. Δεν το καταλάβαινα, γιατί το έκανε αφού βασανιζόταν τόσο; Μου εξήγησε για τη νίκη που νοιώθει όταν ξεπερνάει αυτόν τον καθόλου ηδονικό πόνο που προκαλείται από το γαλακτικό οξύ. Τη νίκη όχι απέναντι στους αντιπάλους στον επόμενο αγώνα. Τη χαρά να αυξήσει τους χρόνους του. Τον άκουγα πιστεύοντας πως δεν είναι στα καλά του το παιδί.

Ακόμα πιο δύσκολο μου είναι να καταλάβω τους τρελούς που πάνε να ανέβουν το Έβερεστ. Όταν όμως βρήκα κάτι που αγαπώ πολύ να κάνω τους κατάλαβα. Έπρεπε να ζορίσω το μυϊκό μου σύστημα για να δυναμώσει αρκετά έτσι ώστε να μπορώ να κάνω αυτό που ήθελα -- θυμάμαι την πρώτη μου προσπάθεια, να γυρίζω σπίτι με το λεωφορείο έτοιμη να πέσω κάτω έτσι και δεν έβρισκα θέση να κάτσω. Κι όμως δεν σκεφτόμουν τον πόνο όσο τον προορισμό προς αυτό που αγαπούσα να κάνω, για τα όνειρα που είχα για τη δική μου δημιουργία, για το δικό μου ταξίδι. Μπορούσα να βάλω στην άκρη τον κόπο και τον πόνο της μέρας γι’ αυτό και μόνο, αλλά δεν θα το έκανα ποτέ για να τρέχω σε αγώνες ή για να ανεβαίνω βουνά – ακόμα μου είναι ντιπ κατά ντιπ ακατανόητο το να τρέχω, μόνη μου, πονώντας και ιδρώνοντας σαν ατμομηχανή σε ένα στοίβο.

Θα ‘θελα να πάω Βαρκελώνη, Παρίσι και Άμστερνταμ, και θα πλήρωνα άνετα τα αεροπορικά ναύλα για εκεί. Κάποιος φίλος προτιμάει τη Νέα Υόρκη και με έχει πρήξει να ξαναπάει που μόλις γύρισε, εγώ αδιαφορώ για την Νέα Υόρκη, πάλι. Αν του πω να πληρώσει τα αεροπορικά του εισιτήρια για Βαρκελώνη θα με πει τρελή.

Εγώ πάλι θα τα πληρώσω αναγκαστικά και δεν θα με πειράξει, όπως θα δώσω χωρίς δεύτερη σκέψη και τα διόδια για Θεσσαλονίκη, θα απολαύσω τη διαδρομή όσο και την πόλη, τον Όλυμπο να διαγράφεται, μυστηριώδης, στα αριστερά, όσο και το καζάν ντιπί του Χατζή παρέα με την κολλητή, άμα φτάσω.

Τον πόνο σε συνδυασμό με τον ερωτισμό ακόμα δεν τον καταλαβαίνω – ιδίως ως αυτοσκοπό. Για μένα είναι σαν να χαίρομαι να πληρώνω το δίευρο των διοδίων αυτό καθεαυτό.


​

 

Πολλοί ανθρωποι δεν τον καταλαβαίνουν και δεν ασχολούνται καν. Αλλά τι σημαίνει το ακόμα;  .

Ολο και κατι ενδιαφέρον θα βρίσκει κανείς για να περνάει τα διόδια (login) ενος BDSM forum.

 

Τον φίλο που ξεφύσαγε στον στοίβο τον κατάλαβα, αν και δεν συμμερίζομαι το πάθος του. Τον μαζοχιστή, αν και δεν θα συμμεριστώ το πάθος του, δεν τον καταλαβαίνω ακόμα.

Τι ενδιαφέρον έχει να πηγαίνει κανείς στο στοίβο να παρακολουθεί προπονήσεις ενώ δεν τον αφορά να τρέχει;
Να συζητά τεχνικές, για σκοινιά και γάντζους, για φόβους και αισθήσεις με ανθρώπους που αναρριχώνται ορέων ενώ δεν πρόκειται να τους ακολουθήσει παρ' εκτός κι αν κάνει θεραπεία με ληγμένα;
Να παρίσταται των συζητήσεων περί οδύνης και πόνου ενώ δεν πρόκειται να κάνει τη σύνδεση με την ηδονή;
Άνθρωποι..., ζωές... και πέρα από τη μικρή και πεπερασμένη ζωούλα που μπορεί ή θέλει να ζήσει κανείς μια φορά. Διαφορετικοί, αλλά στο ίδιο ...κρουαζιερόπλοιο μέσα. :-Ρ

​

 

Αχ τι μου κάνεις sis....

Δηλώνω ότι δεν είμαι το πιο μαζοχιστικό πλάσμα.

Είναι μεσημέρι δύο ώρες πριν σχολάσω, είναι απόγευμα και μαγειρεύω, είναι στο μετρό την ώρα που γυρνάω σπίτι, είναι βράδυ και διαβάζω...
Αισθάνομαι ανήσυχη, ερεθισμένη, ανατριχιάζω... ξαφνικά θέλω να νιώσω πάνω μου την ζώνη του... χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Απλά θέλω να νιώσω πόνο, ερεθίζομαι ακόμα πιο πολύ. Θέλω να νιώσω το cane. Θέλω να μου λιώσει τις ρώγες, να μου μαστιγώσει την πλάτη...ερεθίζομαι ακόμα πιο πολύ.
Καμία ενοχή, καμία ανάγκη τιμωρίας ή εξιλέωσης. Είμαι απλά ερεθισμένη για πόνο. Απολαμβάνω την ηδονή του. Δεν με απασχολεί πια να τελειώσω, μπορεί να μπω σε space… και τα δύο είναι εξίσου απολαυστικά μόνο που το δεύτερο είναι πιο απαιτητικό. Είναι διασκεδαστικό να αναρωτιέσαι αν θα έχεις οργασμό ή αν θα μπεις σε space.

‘Ελεγε κάποιος γνωστός χαριτολογώντας (καλή του ώρα) «δεν κάνουμε μόνοι μας BDSM». Δεν συμφωνώ, είναι μέσα στα επιτρεπτά όρια της αυτοϊκανοποίησης να προκαλέσεις πόνο στον εαυτό σου για να έρθεις σε οργασμό (αν έχεις την ελευθερία). Μιλάμε για λογικά πράγματα όμως ε? Πχ δεν θα κρεμαστούμε από το ταβάνι για asphyxiation.

Η κάθαρση/ εξιλέωση μέσα από τον πόνο είναι συναίσθημα ρουτίνας στο BDSM και νομίζω πως είναι αρκετά φυσιολογικό και συνήθως συνδυάζεται με υποτακτικής φύσης ανθρώπους. Αυτούς τους ξαλαφρώνει και τους ανεβάζει. Αρκεί να έχει άλλος τον έλεγχο και την κρίση.

Διαφωνώ με την αυτόβουλη αυτοτιμωρία και τον αυτοτραυματισμό και ας το έχω κάνει. Είναι πρόσκαιρη εκτόνωση σε πιο χρόνια προβλήματα συνήθως και σπάνια το υποτακτικό άτομο βρίσκεται σε κατάσταση ελέγχου όταν το προκαλεί. Εδώ χρειάζεται ο έλεγχος του Κυρίαρχου. Μας φροντίζουν περισσότερο απ’ ότι εμείς τους εαυτούς μας.

 

Καταρχην μεσα σε ενα BDSM Forum θεωρω αυτονοητο το να γινονται συζητησεις περι οδυνης και πονου, οπως και επι τεχνικων, σχοινιων, γαντζων, φοβου και αισθησεων. Οπως και αυτονοητο θεωρω το να πηγαινει κανεις στο στιβο και να παρακολουθει προπονησεις εαν τον ενδιαφερει το αθλημα -ακομη και αν για οποιους λογους δεν ενδιαφερεται ή δεν μπορει να αθληθει ο ιδιος. Μπορει να εχει προβλημα με τη μεση του ο ανθρωπος.  

Αλλα περα απο αυτο, δεν καταλαβαινω τι ειναι αυτο που δεν καταλαβαινεις. Απο τα παραδειγματα που εδωσες στο προηγουμενο ποστ φαινεται (σ'εμενα -και ειμαι ανθρωπος αρα μπορει να κανω λαθος) πως διανοητικα τουλαχιστον καταλαβαινεις τοσο τους βιολογικους οσο και τους ψυχολογικους λογους για τους οποιους καποιος μπορει να επιλεξει τον πονο. Οι βιολογικοι/νευρολογικοι παραγοντες για τους οποιους ο πονος μπορει να προκαλεσει ηδονη ειναι φανταζομαι σαφεις και μη αμφισβητισιμοι, εχουν γραφει διατριβες επι διατριβων πανω στο θεμα, ειναι κατι επιστημονικα αποδεκτο, οπως αλλωστε και το "runner's high" που ανεφερες. Τους ψυχολογικους (ή ενα μερος τους) φαινεται επισης να τους κατανοεις, αφου λες:

Αυτο που λοιπον εγω συμπεραινω ειναι πως απο επιλογη σου δεν θελεις να συνδεεις (για τον εαυτο σου) τον πονο με το σεξ. Σεβαστο, πληρως. Αυτο που δεν καταλαβαινω ειναι γιατι καταλαβαινεις τον αθλητη και οχι το μαζοχιστη. Οι διαδικασιες, βιολογικες οσο και ψυχολογικες, ειναι νομιζω παρομοιες. Και το σεξ αλλωστε, αθλημα μπορει να θεωρηθει.  

Τωρα κατα ποσο μπορει κανεις να θελει να "παρίσταται των συζητήσεων περί οδύνης και πόνου ενώ δεν πρόκειται να κάνει τη σύνδεση με την ηδονή", αυτο ειναι προσωπικη επιλογη του καθενος. Αλλα κατα την προσωπικη μου (παντα) γνωμη, η συνδεση πονου και ηδονης (οπως και εντονου τζοκινγκ με το runner's high) ειναι τοσο αμεση και απλη -για μια μεγαλη πλειοψηφια ανθρωπων τουλαχιστον- που τελικα η επιλογη δεν εγκειται στο αν θα παρισταται ή οχι στη συζητηση κανεις, αλλα στο αν θα τολμησει να αμφισβητησει το αν υπαρχει ή οχι η συνδεση και για τον ιδιο. Απο εκει και περα, ο καθενας κανει τις επιλογες του. Δεν ειναι ολα για ολους.

 

Τότε η ευλογη απορία μου και μη με παρεξηγησεις σε παρακαλώ   Τι ενδιαφέρον τότε έχει να μπαινει κανεις σε ένα BDSM φορουμ?

ΥΓ. Κι εδώ μερικοί θα μου πουν. Ποιό BDSM?

 

Απάντηση: Ηδονή της Οδύνης...

η ευχαριστηση τις αφεντρας μου