Ηδονή της Οδύνης...

Απάντηση: Ηδονή της Οδύνης...

Ο πονος και οι λογοι που τον απολαμβανω ενα θεμα που με απασχολει τον τελευταιο καιρο μιας και η γνωριμια μου με τον καθαρα σωματικο πονο βρισκεται (εχω την εντυπωση) ακομα στις αρχες της. Μου Επετρεψε να το γραψω.
Ο πονος για τον πονο; Ναι! Ο πονος καθαρα σαν αισθηση ειτε φτασει σε ηδονη ειτε οχι ειναι απο μονος του υπεροχος. Κατι περισσοτερο σαν λυτρωση, απελευθερωση, ενα αισθημα πως ειμαι ακομα ζωντανη.
Αυτοτραυματισμος; Δε νομιζω πως αυτο εχει καμια σχεση με τον ερωτικο πονο. Τον αυτοτραυματισμο δεν τον κατανοω σαν πραξη καθαρου μαζοχιστη.
Θυμαμαι πως πριν γνωρισω τον σωματικο πονο, τον φοβομουν, πιστευα πως θα μπορουσα να τον αντεξω μονο σε συναρτηση με Τον Κυριο μου και μονο μεσα απο την απολαυση Του. Ομως οσο περναει ο καιρος νιωθω πως ο σωματικος πονος απο μονος του μου δινει ενα αισθημα απελευθερωσης, εξιλεωσης αν και δεν ξερω γιατι. Απλα και μονο για τον πονο.
Ο πονος σε συναρτηση με την Κυριαρχεια που εχει Εκεινος πανω στο κορμι μου περνει στο μυαλο μου αλλες διαστασεις, αλλη σημασια. Νιωθω πως ειναι δυο διαφορετικες μορφες που μπορει καποιος να απολαυσει τον πονο. Ο πονος γινεται αλληλεπιδραση και ολα ειναι αμφιδρομα. Ο πονος για την Κυριαρχεια, την ολοκληρωτικη παραδοση. Και τοτε ολα γινονται ενα, οι ανασες βαραινουν τα σωματα επιδρουν το ενα στο αλλο και δρουν μαζι, το καθενα στην θεση που του αρμοζει. Ο χρονος σταματαει, οι λεξεις, τα ορια δεν υπαρχουν πια. Ολα εξαφανιζονται στο ονομα της παραδοσης, της Κυριαρχειας, του πονου. Οι στιγμες που τα ορια επεκτεινονται σχεδον στο απειρο μαγικες. Η αληθινη εξιλεωση που περιμενει να ερθει.Η ευγνωμοσυνη για Εκεινον που μπορει να Καταλαβει και να Χαρισει αυτα που αποζητω.
Δεν ξερω αν μπορω να εξηγησω η να καταλαβω τους λογους που νιωθω ετσι, σκεφτηκα πολυ πριν απαντησω. Νομιζω ομως πως δεν εχει και πολυ σημασια. Εξαλλου πιστευω πως οταν προσπαθουμε να δωσουμε ορισμους χανεται η μαγεια. Το να προσπαθει να καταλαβει ομως καποιος που δεν μπορει να το νιωσει τι σημενει πονος για εναν μαζοχιστη ειναι σα να προσπαθει να μαθει κινεζικα μεσα σε 2 μερες. Αδυνατον πιστευω.
Εχω καταληξει να πιστευω τον τελευταιο καιρο πως κατι τετοιο δεν μπορει να εκπαιδευτει. Δεν μπορει να μαθει καποιος σε καποιον αλλον να του αρεσει ο πονος. Να τον αναγκασει να καταλαβει. Ισως να μπορει να τον εκπαιδευσει να αντεχει περισσοτερο, αλλα την ευχαριστηση, την ηδονη, την μαγεια μεσα απο τον πονο ειναι κατι που βρισκει ο καθενας μονος του στα μονοπατια της δικης του ψυχης,του σωματος του και ειτε υπαρχει ειτε δεν θα το καταλαβει ποτε.

 

Re: Απάντηση: Ηδονή της Οδύνης...

Θα ήθελες μήπως να μοιραστείς μαζί μας ποιοί θεωρείς πως είναι οι λόγοι για κάποιο να απολαμβάνει τον πόνο?  

 

Απάντηση: Ηδονή της Οδύνης...

καπου εχω διαβασει οτι εχει να κανει αναλογα με τα βιωματα ολων μας εως την ηλικια των 5 ετων εκει που διαμορφωνεται ο χαρακτηρας

προσωπικα οσες ρωτησα μου απαντησαν οτι σε συνδυασμο (παντα) με το sex ειναι πιο εντονη και μακρα... η ηδονη

οσο για τον αυτοτραυματισμο ,αυτοι απλα εχουν ξεφυγει ...λιγο

 

Με αφορμή το σχόλιο της female θα ήθελα να κάνω κάποια σχόλια σχετικά με τον πόνο , περισσότερο για να τους φίλους/ες μας που για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν έχουν εντρυφίσει σε αυτόν.
Όταν κάνουμε λόγο για τον σωματικό πόνο στο bdsm έχουμε την τάση να γενικεύουμε το θέμα ενώ στην ουσία αν το καλοσκεφτεί κανείς , αναφερόμαστε σε ένα πολύ εξειδικευμένο είδος πόνου.Τι εννοώ.

Η φυσική υπόσταση του σωματικού πόνου αναφέρεται στο σήμα που δίνει ο εγκέφαλος στους νευρώνες όταν αυτός θεωρεί ότι το κέλυφος που τον στεγάζει απειλείται με τον οποιονδήποτε τρόπο.Κι όταν λέω κέλυφος εννοώ όλο το σύστημα οργάνων που απαρτίζουν το ανθρώπινο σώμα.

Έτσι ο πόνος μπορεί να είναι μια ημικρανία ή ένας πονόδοντος.
Ακόμη μπορεί να είναι η φυσική συνέπεια ενός ατυχήματος.
Ή ακόμη και μιά άτσαλη κίνηση με την οποία ερχόμαστε καταλάθος σε επαφή με το αναμένο μάτι της κουζίνας.
Και πολλά άλλα παρεμφερή παραδείγματα.

Η ουσιαστική διαφορά του σωματικού πόνου στον οποίο υποβάλλεται ο/η υποτακτικός/η ή ακόμη που υποβάλλει στον εαυτό του ένας μαζοχιστής με τα ανωτέρω παραδείγματα , είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις ο πόνος προοικονομείται και κατά ένα τρόπο καθίσταται προβλέψιμος.

Εκ πρώτης όψεως βεβαίως αυτό δε λέει τίποτα και τα ερωτήματα παραμένουν.Και λοιπόν ? Τι το τόσο ελκυστικό σε αυτόν ?

Αν το σκεφτούμε όμως λίγο καλύτερα θα δούμε ότι ο πόνος αποτελεί ουσιαστικά μια φυσική αντίδραση του οργανισμού στην οποία δεν μετέχουμε καθόλου συνειρμικά.Είμαστε δέσμιοι του κελύφους το οποίο στεγάζει τη δοιάνοιά μας και των μηχανισμών που διέπουν αυτό.Και είναι αυτή ακριβώς η προσπάθεια υπέρβασης και διείσδυσης σε αυτόν τον μηχανισμό που καθιστά τα συγκεκριμένα είδη σωματικού πόνου τόσο ελκυστικά.

Δεν είναι σημερινό φαινόμενο δε.Από τις κοινωνίες των παπούα και των ζουλού , μέχρι τους βουδιστές , αυτούς που περπατούν σε αναμένα κάρβουνα και το bdsm η προσπάθεια απελευθέρωσης από τα δεσμά του υλικού κόσμου που μας περιβάλει είναι έκδηλη σε κάθε μορφή κοινωνίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.Και σε αυτή τη διαδικασία ο πόνος δεν είναι ποτέ ο σκοπός αλλά το μέσο για την υπέρβαση του υλικού και την όσο γίνεται μεγαλύτερη προσέγκιση του "είναι" μας και εδώ ακριβώς έγκυται και το ελκυστικο του ζητήματος.

Ο καθένας φαντάζομαι έχει γίνει μάρτυρας επεισοδίου όπου κάποιο παιδάκι "παίζει" με κάποιο γατάκι και σε κάποια στιγμή αρχίζει και προσπαθεί να του λυγίσει το πόδι βίαια.Κάτι το οποίο δεν γίνεται βέβαια και προκαλεί πόνο στο κατοικίδιο.Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις , παρεμβαίνουμε συνήθως ως σωτήρες με φράσεις του τύπου:
-Κωστάκη άσε τη γάτα ήσυχη γιατί θα σου σπάσω τα πόδια κι άλλες φοβερές ατάκες.Και καλά κάνουμε.Και μετά γυρίζουμε στους φίλους μας και συζητούμε για το κατά πόσο τα παιδιά είναι σαδιστές κλπ.
Αυτό όμως που έχει σημασία να καταλάβουμε είναι ότι το παιδί την ώρα που προσπαθεί να σπάσει εν ολίγοις το πόδι της γάτας , δεν το κάνει από κακία , ούτε επειδή είναι σαδιστής.Αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι η γάτα , σαν ενέργεια και σαν δοιάνοια είναι συνδεδεμένη με ένα εξωτερικό περίβλημα και μια υλική υπόσταση και αυτό του προξενεί μεγάλη εντύπωση.

Τώρα τί εννοώ όταν λέω ότι ο πόνος προοικονομείται.Θα φέρω κάποια παραδείγματα.

Αν την ώρα που καθόμαστε κάνω μια απότομη κίνηση και ρίξω πάνω σου το αναμένο κερί που βρίσκεται δίπλα μας , θα τιναχτείς σαν να σε σφάζουν.Κι αυτό όχι γιατί πόνεσες τόσο , όσο γιατί δεν το περίμενες με αποτέλεσμα να μπει σε λειτουγία ο μηχανισμός προειδοποίησης που διαθέτεις απέναντι σε ότιδήποτε ο εγκέφαλός σου θεωρεί απειλή.
Αν όμως έχουμε κάνει μια κουβέντα και δώσω στον εγκέφαλό σου τον απαραίτητο χρόνο να επεξεργαστεί την εικόνα ενορατικά και κατόπιν ξεκινήσω να ρίχνω το λιωμένο κερί έπάνω σου σιγά σιγά και προοδευτικά , το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις καλυμένη με κερί ,χωρίς να έχεις νιώσει ότι έχεις απειληθεί.
Αντίστοιχα αν προσπαθήσεις να βάλεις δάχτυλο στον κώλο του αγαπητικού σου την ώρα που είστε στο κρεβάτι και δεν έχει υπάρξει τίποτα που να το προοικονομεί , τότε αν ο ίδιος δεν τρέφει από μόνος του τέτοιες σκέψεις ή δεν το έχει κάνει ήδη το πιο πιθανό είναι να σε πάρει ο διάολος.Αν το έχετε όμως κουβεντιάσει και το πάτε σιγά σιγά είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα καταλήξει στο τέλος με κανένα αγγούρι στον κώλο φωνάζοντας ότι δεν είναι αρκετά μεγάλο.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια προσπάθεια υπέρβασης του αυτοματοποιημένου μηχανισμού αντιδράσεων που διαθέτουμε απέναντι σε οτιδήποτε δεν έχουμε βοιώσει και που άρα είναι ξένο και ώς εκ τούτου εν δυνάμει εχθρικό.
Κατ' αυτόν τον τρόπο παύουμε να λειτουργούμε σαν ευσυγκίνητα όντα και αρχίζουμε να έχουμε μια πιο ουσιαστική σχέση με το "είναι" μας.

Κάποιοι θα το πουν βουδισμό,άλλοι bdsm αλλά το ουσιαστικό είναι ότι αυτός που υφίσταται τον πόνο σε κατάσταση πνευματικής συγκέντωσης περνά σιγά σγά σε μια άλλη διάσταση , γιατί την ώρα που πονά εν γνώση του ουσιαστικά παρακάμπτει το σύστημα ασφαλείας που διαθέτει και παρατηρεί τον εαυτό του με αυτό που θα ονόμαζα τρίτο μάτι.Αποκτά δύναμη έναντι των φυσικών μηχανισμών του και αυτοσυναίσθηση του "είναι" του.

Προσωπικά είμαι υπέρμαχος της βοίωσης σωματικού πόνου από τους Κυρίαρχους κάθε φύλου καθώς όπως έχω εκφράσει και στο πρελθόν , θεωρώ ότι για να μπορέσει κανείς να δώσει "ουσιαστικό" πόνο πρέπει να έχει περάσει από το στάδιο της προσωπικής βοίωσης αυτού.Αλλοιώς μπορεί εύκολα να μετουσιωθεί ο πόνος σε αυτοσκοπό χάνοντας επί της ουσίας το νόημά του.Εντελώς προσωπική και υποκειμενική άποψη βεβαίως.

Να τελειώσω με μια πρόταση για ένα βιβλίο το οποίο αρκετοί μάλλον θα το γνωρίζετε ήδη.Έχει γίνει και ταινία άλλωστε που είναι εξίσου ενδιαφέρουσα.Πρόκειται για το "What in the bleep we know" ή "Τι στο μπιπ ξέρουμε" σε Ελληνική μετάφραση το οποίο πραγματεύεται ακριβώς τον άνθρωπο από τη σκοπιά του ευσυγκίνητου όντος κι όχι μόνο.Μπορεί να μην έχει χαρακτηριστικά που να συνδέονται άμεσα με το bdsm αλλά έχω την εντύπωση ότι με απλές αναγωγές μπορεί να κάνει κανείς τους απαραίτητους συσχετισμούς.

Να 'στε καλά.

 

δεν γνωριζω την προελευση του πιο πανω ποστ, αλλα με προβληματιζει μια φραση.

"Οι σαδιστές, μεταξύ ημών, θα έχουν ήδη διακρίνει ότι ο μόνος τρόπος να σταματήσει ο πόνος και να βγει το "τιμωρούμενο" μέλος από την αφόρητη και διαρκώς επιδεινούμενη αυτή κατάσταση είναι να επέλθει η οργασμική κάθαρση, ως απόδειξη της "πλήρους" μεταφοράς της εστίασης. Η κάθαρση είναι και αυτή στο "χέρι" (ή το dildo?!?!) του Κυρίαρχου ατόμου που ρυθμίζει τους όρους εφαρμογής της τιμωρίας ανάλογα με τον σαδισμό του. Θέλει βέβαια λίγο προσοχή, να μην ξεφύγει ο πόνος πολύ και να μην υπάρχουν μη αναστρέψιμες βλάβες στην εστία του πόνου. "

μου ακουγεται λες και ειναι αδυνατο να επελθει οργασμος χωρις ερωτικη διεγερση μονο δια μεσου του καθαρου πονου. λες και ο μοναδικος τροπος να μετουσιωθει ο πονος σε διεγερση περνα διαμεσου του "χεριου". ορθα το αντιλαμβανομαι?

 

Αδύνατο δεν γνωρίζω αν είναι , δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα βιώματα μου ως απόδειξη του απόλυτου , αλλά στατιστικά σπάνιο σίγουρα. Οπότε προτείνεται η μέθοδος που εξυπηρετεί την στατιστική πλειοψηφία , δίχως αυτό να σημαίνει ότι δε θα ήταν χάρμα οφθαλμών , η στατιστική αυτή σπανιότητα…

 

υπαρχουν pain sluts. που απολαμβανουν τον πονο για τον πονο και η ερωτικη διεγερση "χαλαει" την καθαροτητα του πονου?

 

Θα με ενδιέφερε και μένα η απάντηση τους...

 

Ο πόνος σωματικός ή/και ψυχολογικός σάν φυσιολογικη κατάληξη μίας session, οδηγεί στον οργασμό και συνεισφέρει στήν αυτογνωσία.Στο αποκορύφωμα του πόνου και άρα στον οργασμό αποδεικνύεται ότι ο σκλάβος ουσιαστικά κάνει top from the bottom, γι αυτό καί το bdsm είναι κυρίως παιχνίδι τού μυαλού.

 

Σε κάθε session ο πόνος οδηγεί στον οργασμό? O ερεθισμός του υπό είναι δηλαδή κάτι που επιθυμεί ΠΑΝΤΑ Ο Κυρίαρχος με το session? Ακόμα και αν υπάρχει ηδονή στο session o οργασμός δεν εξαρτάται από Τον Κυρίαρχο?

 

Δεν έχω προσωπική εμπειρία επ αυτού.Από το γεγονός και μόνο όμως ότι υπάρχει η εικόνα αυτή συνειρμικά και μόνο στο μυαλό μας , νομίζω ότι μπορώ να το διακινδυνεύσω και να πω ότι ναι πρέπει να υπάρχουν.Κι αυτό γιατί το μυαλό μας δεν μπορεί ποτέ να σκεφτεί κάτι που να μην μπορεί είτε να υπάρχει ήδη ή είτε να υπάρξει σε κάποια δεδομένη στιγμή.