Ηλεκτρόδια ( Μέρος 0 από 2 ) / Τέλος

* Στο τέλος είπα να το βάλω απ' ευθείας εδώ αυτό το κείμενο...Και ας ξέρω ότι μετά δεν θα μπορέσω να το αφαιρέσω...Το "έσπασα" σε τέσσερα πλέον μέρη, στα δύο τελευταία έδωσα τους αριθμούς 2 και 0 ενώ τα δύο πρώτα είναι κατά σειρά το 3 και το 1 ( πάντα από 2 )...Προειδοποιώ ξανά ότι δεν έχει BDSMικά στοιχεία...Αλλά περιέχει εικόνες που ίσως κάποιους και να τους αηδιάσουν η να θίξουν την ευαισθησία τους...Γι' αυτό αν δεν έχετε αρκετά γερό στομάχι, ίσως και να ήταν καλύτερο να μην προχωρήσετε στην ανάγνωση του...Το παρόν κείμενο παραμένει ότι πιο προσωπικό κι ιερό, έχω γράψει ποτέ μου…Γι’ αυτό θα σας παρακαλούσα να το αντιμετωπίσετε με λίγο σεβασμό…Και ας μην σας αρέσει…



** Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα η καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική...


-----------------------------------------------------------------------


Ηλεκτρόδια ( Μέρος 0 από 2 )


M : Μουσικός


Π : Περσεφόνη


Ν : Νάντια


Φ : Φανή


Δ : Δήμητρα


Ι : Ιερέας


Κ : Κόμης


--------------------------------------------------




M : Στο τελευταίο στυλό που γλίστρησε από την τσέπη της Περσεφόνης, το μελάνι κοντεύει να εξαντληθεί. Ενώ τσαλακώνω μια από τις σελίδες του Κόμη, προσπαθώντας να τραβήξω ευθείες γραμμές, ένα γκρίζο περιστέρι σπάει το ράμφος του στο περβάζι του δωματίου μου.


N : ... Μια ελαφίνα στο ποτάμι με τα θεόρατα βιτρό…με επιθυμίες ξεδιψά… χωρίς βούλες έχει τρίχωμα, λιλά…και ένα πούμα βελούδινο στην καρωτίδα την δαγκώνει …λαίμαργα καταβροχθίζοντας τις φωνητικές χορδές της…κυριεύοντας την πλέον με ανισόρροπη αγάπη …


Ι : Νομίζω ότι πρέπει να προσφέρουμε στο Μουσικό την πρώτη του κοινωνία…έχουν ήδη παρέλθει 6 χρόνια από την άφιξη του στο «ναό» μας…6 χρόνια από την μύηση του στα μυστήρια της Φανής.

Δήμητρα, κάλεσε και την Περσεφόνη, μου χρειάζεται ένας βοηθός μάγειρα, φώναξε την γιατί πρέπει ν’ ανακατέψει με την κουτάλα.


Φ : Δεν του ζητούσα το φεγγάρι, ίσως μόνο κάποιο αστέρι. Έπρεπε και εγώ να επιβιώσω κάπως. Δε φταίω εγώ αν τον στράγγιξα μέχρι τελευταίας σταγόνας. Ενάντια τη φύση μου δεν μπορούσα να πάω


Δ : Στις διαταγές σας Κύριε μου. Ότι μου ζητάτε, για μένα είναι εντολή. Η μοναδική από τις δέκα που ποτέ δεν θα παραβώ.


M : Το μελάνι πια τελείωσε. Σχεδίαζα ένα κύκλο με μένα μικρό άνοιγμα, μια έξοδο κινδύνου. Και μετά έναν άλλο να τον στηρίζει, μοιάζει μ' ένα οχτάρι, για μένα είναι χειροπέδες, για κάποιον άλλο θα μπορούσε να φανεί σαν το σύμβολο του απείρου. Θόρυβος από βήματα, βαριά, και όμως σ’ αυτό το μέρος δεν συνάντησα ποτέ κάποιον ελέφαντα. Είναι οι μπράβοι της Δήμητρας, έρχονται για να με μεταφέρουν στη «λέσχη» της. Αυτή τη φορά δεν σκοπεύω ν’ αντισταθώ, είμαι τόσο κουρασμένος που ούτε η ανάσα μου μπορεί να αναρριχηθεί το βουνό του λάρυγγα μου.


Ένας τους κραδαίνει ένα λοστό. Υποθέτω ότι σκέφτηκαν να δοκιμάσουν «ηρεμιστικά» πιο γερά και αποτελεσματικά από τα συνηθισμένα. Ο αέρας πλέον αιωρείται μεταξύ των ντουλαπιών και του πατώματος. Το σίδερο προσγειώνεται στο κεφάλι και σχεδόν με μεθά σαν ένα μπουκάλι Lambrusco. Η ίδια γεύση που είχαν τα χείλη της Περσεφόνης μια αυγουστιάτικη νύχτα στα Navigli. Ξαπλωμένοι σε μια κουβερτούλα, ανάμεσα σε χίλια άγνωστα πρόσωπα να καταρρίπτουμε βεγγαλικά, χρησιμοποιώντας σαν τροχιοδεικτικά τα ατελείωτα φιλιά μας.


Στην καταπακτή κείτονταν η «Αγία τράπεζα» όπου θα λάμβανα την πρώτη και τελευταία κοινωνία. Η Φανή μου απλώνει λάδι σε όλο το κορμί. Έπειτα καταφθάνει ο Ιερέας για να κάνει εκείνο που γνωρίζει καλύτερα, να μου τρυπήσει κάθε μόριο. Οι τρεις συζητούν μεταξύ τους, αλλά τα αυτιά είναι πιο συσκοτισμένα ακόμη και από το μυαλό μου. Ακούω μονάχα ήχους που ξεφτίζουν, σαν κύματα που αφού έκαναν κόρτε στην όχθη, της γύρισαν την πλάτη.


Το τοπίο στάζει γρήγορα στον καμβά των διαστάσεων, τόπος και χρόνος συστέλλονται, έως ότου όλα να γίνουν μια μικροσκοπική σαπουνόφουσκα. Παιδεύομαι ν’ ανοίξω τα μάτια, αλλά εκείνα δεν μου χαρίζουν μια τελευταία αχτίδα. Το σπουργίτι ακόμη στο περβάζι μου με τα έντερα να κρέμονται. Όπως τώρα κρέμομαι κι εγώ από ένα ιστό αράχνης αποτελούμενο από σωλήνες, αγκίστρια και τσιγκέλια που καλύπτουν τον τοίχο του γραφείου της Δήμητρας, συνδεδεμένος στην πρίζα.


Πλέον το μοναδικό πράγμα που νιώθω, είναι οι ηλεκτρικές εκκενώσεις που με καταναλώνουν και με πλάθουν. Οι σκέψεις μου είναι σαν λάμπες που ανάβουν για να σβήσουν ακαριαία. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε πριν να σταματήσει η καρδιά μου και ο εγκέφαλος να καταντήσει άμορφη μάζα. Έχω μονάχα διάσπαρτες εικόνες που τρέχουν σαν άγρια άλογα κόντρα σ’ ένα ορίζοντα περιφραγμένο από συρματόπλεγμα. Ο Ιερέας να απαγγέλλει τους σιχαμερούς του ψαλμούς ντυμένος μ’ ένα κόκκινο σάβανο.


Η Δήμητρα παίρνει ένα κουβά και αρμέγει το ματωμένο μουνί της Φανής και χρησιμοποιώντας σαν πινέλα τις παλάμες της, βάφει με το νεκρό αίμα της εκλεκτής τους κόρης το πρόσωπο του Ιερέα. Η Περσεφόνη δεμένη σ΄ ένα τραπέζι με τέσσερις ζώνες από ροζ δέρμα και μια μπλε κορδέλα στο στόμα, έτοιμη να λάβει συγχώρεση.

Η Δήμητρα γυρίζει τον διακόπτη και το ρεύμα βιάζει την Νέμεση της με την οργή ενός οξειδωμένου σφυριού.


M : …Πια η ψυχή μου αναχώρησε, συγχώρεσε με που δεν μπόρεσα να σε περιμένω…


N: … είσαι ελεύθερος αγάπη μου…ελεύθερος να είσαι ξανά δικός μου…για πάντα…δικός μου για πάντα και ακόμη παρά πέρα …


Π : Τώρα που η σάρκα μου αποκολλάται σαν πέταλο απ’ το μίσχο…ηλιοτρόπιο στα χέρια κράτησε με…παίξε για μένα άλλη μια φορά…φυσαρμόνικα τα στήθη μου…ο κόρφος μου λιβάδι. Και ενώ ο Ιερέας ασελγεί πάνω στο κουφάρι μου…με τον πούτσο σου θεοποίησε με …βάπτισε μου τα εντόσθια με το σπέρμα σου…ενώ βράζει από θυμό γι΄ αυτό μας το μαρτύριο…


Θα είμαι στους καρπούς σου στίγματα…λέπρα που από τα νύχια πέφτει…Και δεν με νοιάζει αν στην Τεργέστη μαζί μου ποτέ δεν θα επιστρέψεις…Τώρα πεθαίνω για τον ιστό σου…Θέλω εσύ να με σταυρώσεις…εσύ η λύτρωση μου…


M : Εδώ ξυράφι σέλωσε με, βελόνα μολυσμένη….τις επιθυμίες ακρωτηρίασε…με τα δόντια ευνούχισε με…


Θ : Ένα κομμάτι σου όσο κι αν είναι αποτεφρωμένο, τώρα θα θρέψει τον πατέρα μου…


M : Στα βλέφαρα μου κατεβαίνουν οι κουρτίνες…Η Φανή με τους κυνόδοντες μου στερεί την στύση και γραπώνοντας τον Ιερέα από τον αυχένα, του την εναποθέτει με την γλώσσα στον ουρανίσκο…


Π : Στην περίφραξη και σήμερα το βράδυ…στο άνω μέρος της…μόλις χτύπησα την κάρτα μου…χωρίς καπνό να παρακαλεί τους πνεύμονες…Περιμένω να τηρήσεις εκείνη την υπόσχεση σου…της φωτιάς στην χειμερινή παραλία…να μου υποδεικνύεις τις πορείες των καϊκιών ενώ στο σκότος χάνονται…με τις καρίνες τους κομψά θλιμμένες…


M : Είμαι στην Manarola, κοντά σ’ εκείνη την εσοχή μέσα στα βράχια οπού είχαμε αποφασίσει να μοιραστούμε σώμα και καρδιές. Μόλις έφτιαξα δύο κύκλους με πετραδάκια που μάζεψα απ΄ τη θάλασσα καθώς και λίγα ξύλα…να κροταλίζουν…φοράω χιαστί ένα δισάκι μ’ ένα πλήθος ρυτίδες και κάποιο σκισμένο σημείωμα…Είναι όλα τα αντίο συμπεριλαμβανόμενου εκείνο στη Νάντια, στοιβαγμένα στ’ αμπάρι μιας χάρτινης βαρκούλας. Μόλις γύρισες από τη βόλτα σου, έχεις τρία αστέρια να σου κοσμούν το πρόσωπο και μούσκεμα τα πόδια…Στα στεγνώνω με μια πετσέτα, τακτοποιώ το λιλά το σάλι σου…γλυκά…επάνω την αριστερή μεριά του στέρνου σου…μ’ ένα κρυμμένο χάδι ακόμα και από τις νυχτοπεταλούδες, πολύτιμο, που ανήκει σ’ εμάς μονάχα…


...Γιατί τίποτε απ΄ όλα αυτά ποτέ δεν συνέβη Περσεφόνη…Ακριβώς όπως θα το ήθελες εσύ…

------------------------------


* Banshee : Φιγούρα της κέλτικης μυθολογίας. Απόκοσμη γυναικεία μορφή π οποία κλαίει σπαραξικάρδια, όταν κάποιος πρόκειται να πεθάνει

** Lambrusco : Τυπικός κόκκινος αφρώδης οίνος της περιοχής Emila-Romagna στην Κεντροανατολική Ιταλία

*** Navigli : Περιοχή του νομού του Milano

**** Manarola : Παραθαλάσσια κωμόπολη του συμπλέγματος των Cinque Terre στον νομό της La Spezia στην βορειοδυτική Ιταλία


ΤΕΛΟΣ