Ηλεκτρόδια ( Μέρος 2 από 2 ) / D. Thomas

And death shall have no dominion. ( D. Thomas )

Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan’t crack;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.

------------------------------------------------------------------

Ηλεκτρόδια ( Μέρος 2 από 2 )

http://uileann.blogspot.gr/2014/07/2-2.html

Ενώ όποιος θα ήθελε να διαβάσει και το πρώτο μέρος και δεν θα ήθελε να ψάξει...( Και επαναλαμβάνω ότι το περιεχόμενο δεν έχει να κάνει τίποτα με BDSM )

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Ηλεκτρόδια-Μέρος-1-από-2-p-neruda.41626/

 

* Στο τέλος είπα να το βάλω απ' ευθείας εδώ αυτό το κείμενο...Και ας ξέρω ότι μετά δεν θα μπορέσω να το αφαιρέσω...Το "έσπασα" σε τέσσερα πλέον μέρη, στα δύο τελευταία έδωσα τους αριθμούς 2 και 0 ενώ τα δύο πρώτα είναι κατά σειρά το 3 και το 1 ( πάντα από 2 )...Προειδοποιώ ξανά ότι δεν έχει BDSMικά στοιχεία...Αλλά περιέχει εικόνες που ίσως κάποιους και να τους αηδιάσουν η να θίξουν την ευαισθησία τους...Γι' αυτό αν δεν έχετε αρκετά γερό στομάχι, ίσως και να ήταν καλύτερο να μην προχωρήσετε στην ανάγνωση του...Το παρόν κείμενο παραμένει ότι πιο προσωπικό κι ιερό, έχω γράψει ποτέ μου…Γι’ αυτό θα σας παρακαλούσα να το αντιμετωπίσετε με λίγο σεβασμό…Και ας μην σας αρέσει…



** Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα η καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική...


------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Ηλεκτρόδια ( Μέρος 2 από 2 )


M : Μουσικός


Π : Περσεφόνη


Ν : Νάντια


Φ : Φανή


Δ : Δήμητρα


Ι : Ιερέας


Κ : Κόμης

-----------------------------------------------





M : Έλα Κόμη, καμιά γαμημένη φράουλα, ούτε μισή χούφτα. Μην κάνεις καπρίτσια


Κ : Μην ταράζεσαι νεαρέ μου, δεν υπάρχει βιασύνη, από στιγμή σε στιγμή η Περσεφόνη θα εξέλθει της κουζίνας και θα σου δώσει όλες τις φράουλες που χρειάζεσαι, σίγουρα η υπομονή δεν είναι μια από τις αρετές σου. Τώρα είναι η ώρα του προγράμματος μου, δεν μπορώ να εγκαταλείψω τον θρόνο μου, οι εχθροί εποφθαλμιούν την αυτοκρατορία μου.


…Πάντως είναι πασιφανές ότι χειροτερεύεις…Και εγώ που πίστευα ότι μόνο η Φανή ήταν τρελή…μ' εκείνο τον αφρό στις άκρες απ’ το στόμα και τα δάχτυλα που ξαφνικά παρέλυαν…Σου είπα ποτέ ότι εκείνη η κοπέλα μου προκαλεί ανησυχία?


M : Μάλιστα υψηλότατε, μου το είπατε πριν κάποιο λεπτό…Δεν είναι τρελή Γιάννη…εκείνες οι εικόνες της που δεν ξέρεις πώς να ερμηνεύσεις…είναι επιληπτικές κρίσεις…ένα από τα ελάχιστα πράγματα που διάλεξα να μην ξεχάσω από το παρελθόν μου μαζί της…Όχι, δεν τη μισώ…Δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο και για την «συμπαθέστατη»της μητέρα…Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω οίκτο και για τους τρεις τους…Αλλά η Φανή…παρόλα που μεταμορφώθηκε στο δήμιο μου…την τρυφερότητα που ένιωθα γι’ αυτήν δεν την απώλεσε…στο τέλος…η τιμωρία μου άξιζε…


Κ : Πριν κάποιο λεπτό? Και γιατί δεν το θυμάμαι?


Το λοιπόν, διέσχιζα τον διάδρομο, ήταν αρκετά ολισθηρός γιατί τον είχαν μόλις πλύνει. Η μυρωδιά της αμμωνίας ήταν τόσο δυνατή που στ’ ορκίζομαι ότι τα ρουθούνια μου ηχούσαν σαν δυο κρουστά σε πεδίο μάχης. Η πόρτα του γραφείου του Ιερέα ήταν ορθάνοιχτη, φύσαγε ένας αέρας στα όρια του τυφώνα, τα δέντρα έξω από το κτίριο να στριγκλίζουν . Η Φανή ήταν σαν πριγκίπισσα, αυστηρή, με τα μπούτια ανοιχτά στο ντιβάνι. Εκείνο το βελούδινο όπου συνήθως αναπαύεται ο Ιερέας όταν σου ακρωτηριάζει τον εγκέφαλο με το κήρυγμα και τις ακαταλαβίστικες θρησκευτικές του παρομοιώσεις, καθώς εξέρχονται από τον φάρυγγα του σαν τα βατράχια στο βάλτο.

Δεν είχε καμία ντροπή, επιδειξιομανής και προκλητική. Κατά τύχη είχα κρυφακούσει ένα διάλογο ανάμεσα σ’ εκείνον και την Δήμητρα όπου διηγιόντουσαν υπερήφανοι τ' ανδραγαθήματα της κόρης τους. Εγώ ήμουν κοντά στον κήπο και εκείνοι μόλις είχαν βγει από το πάρκινγκ.


Με τον αριστερό της καρπό λυγισμένο σαν τσεκούρι, η Φανή τρυγούσε τον λαιμό της Περσεφόνης, τοποθετώντας την αποκαλυπτική σφραγίδα στην σφηκοφωλιά της. Έπειτα μ’ ένα μειδίαμα την έσπρωχνε να της μασήσει την κλειτορίδα. Με το αριστερό της χέρι κουνούσε την χτένα της σαν πένα και με ισχυρά χτυπήματα άρπιζε τα πλευρά εκείνης της δύστυχης κοπέλας, λες και ήταν μια κιθάρα από λιωμένα κόκαλα. Η Περσεφόνη δεν τολμούσε ν’ αρνηθεί τις αποτρόπαιες τις ορέξεις, έως ότου η συνείδηση δεν την εγκατέλειπε και τα γόνατα της δεν γινόντουσαν ένα με το καλυμμένο παρκέ από θρυμματισμένα γυαλιά, συνέχιζε να γλείφει εκείνο το πεινασμένο για φρίκη μουνί.


Γνώριζε ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος για να κρατήσει τα κλειδιά της κουζίνας ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα. Για να πάρει λίγο πάγο και καμιά φράουλα, για ν’ αλείψει τα τσαλαπατημένα σου χείλη. Ο μοναδικός τρόπος για να σε γλυτώσει από την«παραδειγματική κραιπάλη», εκείνη που θα σου έκοβε το εισιτήριο χωρίς επιστροφή.


Αυτή η αγωνία επαναλαμβάνεται τρεις φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα εκείνες που εγώ και εσύ προσποιούμαστε ότι παίζουμε σκάκι…οι ίδιες μέρες που σε υποβάλλουν στη «δίαιτα» των ηλεκτροδίων. Κατά τις 20.30 οι νοσοκόμοι εισέρχονται στο δωμάτιο σου, σφυρίζοντας παιδικά τραγουδάκια και σε γρονθοκοπούν ζαχαρένια. Τα σκουλήκια σου εξαφανίζονται ακαριαία.

Εκείνη την ώρα εγώ είμαι στο σαλόνι, αλλά οι κραυγές σου διαπερνούν μέχρι και τα παχιά τούβλα, σφίγγω το τηλεκοντρόλ και υψώνω την φωνή, έως ότου ο θόρυβος των διαφημίσεων να με ξεκουφάνει.


M : …η ξεθωριασμένη τίγρη στο καπέλο, ενώ βρυχάται καταχρήσεις…στο κατόπι τώρα που με παίρνει, σε μια πήλινη ζούγκλα…οι εξομολογήσεις στη κνήμη μου νυχιές…Στις στάχτες τις επαναπροσδιορίζομαι σαν κέρινη αντιλόπη…


Δ : Φανή σήμερα πρέπει να επισκεφθείς το νοσοκομείο, δεν μπορείς να χάσεις άλλον ένα νευρολογικό έλεγχο. Οι λεκέδες στον εγκέφαλο σου εξαπλώνονται και τα νεφρά σου καταρρέουν από τα πολλά φάρμακα…


Φ : Και ποιος θα με πάει? Εκείνος ο ηλίθιος ο σύντροφος σου πάντα δυσφορούσε. Τις ελάχιστες φορές που με συνόδευσε, με έκανε να το φτύσω μαζί με το μητρικό γάλα…Για πόσο καιρό ακόμη θα πρέπει να υποστώ τον ελεεινό του πούτσο που να μου πιτσιλάει το στήθος…Για τους άλλους είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος…αλλά μ’ εμένα…λες και είναι φταίξιμο δικό μου που γεννήθηκα «ελαττωματική».


Δ : Δεν σου επιτρέπω να μιλάς έτσι για τον πατέρα σου…Σίγουρα, σφάλαμε αναγκάζοντας σε να κόψεις τον ομφάλιο λώρο από το «κατοικίδιο» σου…εκείνο τον βλάκα τον Μουσικό…Το αστείο είναι ότι μας είχε συμπαθήσει κιόλας…Μόνο που σας σκέφτομαι ενώ ήσασταν μαζί, μου έρχεται ναυτία…


Φ : Πατέρας είναι τ’ όνομα του Θεού για κάθε παιδί…και εγώ πλέον είμαι άθεα…


M : Ζω μονάχα ενθυμούμενος, το ίδιο που συμβαίνει και σε σένα. Τα σκοτεινά σημεία με βασανίζουν, αυτό γίνεται συνήθως κατά το λυκόφως. Όταν κοιτώ τον αντικατοπτρισμό μου στην λιμνούλα και παρατηρώ το σκόρο που μου διαβρώνει το κεφάλι. Γιατί τελείωσε τόσο άδοξα ανάμεσα μας? Ποιος σαδιστής κουκλοπαίκτης θέλησε να μας επαναφέρει σ’ αυτό το μέρος?


N : … Ότι είχες πιο μονάκριβο…δυο φορές στο έχω κλέψει… την πρώτη αφαιρώντας σου τον γιο…τη δεύτερη εμένα…Αλλά σύντομα από Ερινύα θα γίνω πάλι Νύμφη…ακουαρέλες μες τις παλάμες διαλύοντας… ζωγραφίζοντας σε ξανά μαύρο μου πρόβατο και λατρεμένο…για την θυσία σου αυτή δεν μετανιώνω ακόμη …


M : Δεν μας αλλάζουν τα σεντόνια για εβδομάδες, τριγυρίζουμε ανάμεσα σε περιττώματα και σπασμένα συρτάρια. Αυτά συχνά εισχωρούν στους πόρους και φωλιάζουν στο κόκκυγα. Δεν έχουν δαντέλες η επιστολές στον ξύλινο τους μάρσιπο. Ούτε η μούχλα καταφέρνει να κοιμηθεί μέσα τους. Υπόσχονται μονάχα ιλίγγους που εξαπατά η λήθη.

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν ξεχνιέται, τουλάχιστον αυτό μου εύχομαι. Είσαι ακόμα σ’ επαφή μαζί μου? Νάντια μ’ ακούς? Που είσαι ? Μην φεύγεις, όχι ακόμα.


Κ : Είσαι το σπουργίτι της, η Περσεφόνη εξουθενωμένη πλέον από τις ουλές που η Φανή της χάραξε, σέρνεται σχεδόν παραπαίοντας μέχρι εκείνη την ψάθινη καρέκλα που ξεφυσάει στο κέντρο του κελιού σου. Και προσπαθώντας να μην σε ξυπνήσει, χαϊδεύει τον γεμάτο από μώλωπες και εγκαύματα κορμό σου. Οι γάμπες τις αδύνατες σα στάχυα, τυλιγμένες σ’ ένα ζευγάρι λεπτές κάλτσες . Τα στιλέτα που οπλίζουν τις φτέρνες της, άψυχα οργώνουν το χαλί. Και αφού θάψει τις πληγές της σ’ ένα βαμβακερό πουγκί , με χάρη άλαλης Banshee δίνει στο μονόκερο σιωπηλά οδηγίες…


… Για να φτάσει στο ξωκλήσι της αγκαλιάς της και να σε σώσει απ’ τα βασανιστήρια…για να σε γυρίσει σπίτι σου επιτέλους…


Έπειτα κουρνιάζει λίγο πέρα απ’ το σιδερένιο σου κρεβάτι, σαν έμβρυο που την γέννηση αναμένει και με άκαμπτες τις φάλαγγες, το μίσχο προστατεύει ενός μαδημένου ηλιοτροπίου, χωρίς πέταλα, ούτε σπόρους…για σένα…για σένα μόνο…

( Συνεχίζει και τελειώνει με το Μέρος 0 από 2 )