Ηλικία εμφάνισης σαδισμού/μαζοχισμού.

από παιδία (κοντά στα 5-6), αλλιώς δεν θα γινόταν.  

 

Απάντηση: Ηλικία εμφάνισης σαδισμού/μαζοχισμού.

Πρεπει να ειχα τελειωσει το δημοτικο,καλοκαιρι διακοπες,παραλια.Παιζαμε "μηλα" Ειχαμε μεινει δυο μεσα,εκεινη,ενα χρονο μεγαλυτερη αν θυμαμαι καλα,χωρις αλλη "ζωη" και γω,που ειχα δυο.Η φιλη της απ'εξω πεταξε την μπαλα προς το μερος της,ψηλα,για να την βοηθησει.Εγω τοτε πεταχτηκα μπροστα της και μ'ενα πλονζον την αρπαξα.Προσγειωθηκα με την μπαλα στην αγκαλια μου μπροστα στα ποδια της.Την κυτταξα κοροιδευτικα.Αυτη τοτε ,φουρκισμενη,σηκωσε το (γυμνο)ποδι της και με πατησε με δυναμη στη κοιλια."Αντε να χαθεις βλακα",μου ειπε.
Εκεινη τη στιγμη δεν συνειδητοποιησα που οφειλετο το γαργαλητο που ενοιωσα εκει κατω ,αναμεσα στα ποδια μου.Πολυ αργοτερα το καταλαβα.
Πολυ θελει ο ανθρωπος να κυλιστει στο βουρκο της ανωμαλιας; 

 

Πρέπει να ήμουν 6 ή 7. Έπαιζα με τον αδελφό μου και τα ξαδέρφια μου. Είμασταν στο κτήμα της γιαγιάς στο Βόλο. Μου έβγαλαν τα ρούχα, μου έβαλαν ένα σπίρτο στον κώλο και με έβαλαν να περπατώ στα τέσσερα. Γελούσαν μαζί μου και κοίταζαν πώς κινούνταν τα κωλομέρια χωρίς να πέφτει το σπίρτο.

Αργότερα, ο αδελφός μου και οι φίλοι του ήταν Ναζί και με βασάνιζαν για να ομολογήσω (τί να ομολογήσω, ότι ήμουν γκαυλωμένη; )

 

Στο άουσβιτς μεγάλωσες καλέ?   

 

Στα ψέματα βλαμμένο 

 

Ειλικρινά από σένα όλα τα περιμένω  :lol2:

 

από τα 8,κάθε φορά που πλακωνόμουν στο ξύλο με τον (μικρότερο) αδερφό μου, καθόμουν επίτηδες να τις φάω και μετά πήγαινα και χάζευα τα σημάδια στον καθρέφτη και θυμάμαι οτι ένιωθα μια παράξενη ικανοποίηση και ευτυχία και ένιωθα μια φούντωση(lol) και κοκκίνιζαν τα μάγουλά μου.
επίσης θυμάμαι κάποιες φορές και με τον ξάδερφό μου που παίζαμε και κάναμε οτι εγω ήμουν η πριγκίπισσα και αυτός ο κακός μάγος που ήθελε να την σκοτώσει,και με έδενε, μου έριχνε μπατσάκια και μου τράβαγε τα μαλλιά και έβαζε τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου και τα έσφιγγε(μην φανταστείτε τπτ ιδιαίτερο!χεχε)...από εκείνη την περίοδο και μετά αποζητούσα συνέχεια αυτό το παιχνίδι και μάλιστα το έβλεπα και στον ύπνο μου.μέχρι που έφτασα τα 9 οπότε και άρχισα να έχω τις πρώτες βίαιες σεξουαλικές φαντασιώσεις(με αποδέκτη της βίας εμένα)...πωπω,άντε να κάνεις παιδιά μετά...

 

εγω παλι οταν ημουν μικρη δεν θυμαμαι τετοια.. Το μονο που εκανα ηταν να σκοτωνω μυρμηγκια...να μαζευω αδεσποτα ψειριασμενα γατακια, να παιζω πόλεμο με τ αγορια και να νευριαζω που με έκαναν νοσοκομα. Μαλλον είμαι αργοστροφη..

 

Και εγώ το έκανα αυτό! Τα καλοκαίρια στο χωριό ο Πατέρας με στοχοθετούσε -με παγωτό vanilla(!)- στο μαζικό αφανισμό μυρμηγκιων. Μου είχαν αγοράσει ένα ζευγάρι μπαλαρίνες -φαίνεται πως τότε δεν τις μισούσα τόσο όσο τώρα-, με λαστιχένιες σόλες οι οποίες ήταν ανάγλυφες, σχεδόν τρακτερωτές θα έλεγα. Λόγω του ανάγλυφου είχα ένα χαμηλό ποσοστό επιτυχίας στο να βρω το στόχο μου, και λόγω του μαλακού υλικού, ένα ακόμη χαμηλότερο στο να τον εξοντώσω. Μαρτυρίες οικογενειακών φίλων με θέλουν να χτυπώ τα πόδια στο έδαφος σα δαιμονισμένη για να σκοτώσω όσο το δυνατό περισσότερα, όσο το δυνατό ταχύτερα.

Εσένα όμως δεν σου άφησε κανένα σαδιστικό κουσούρι η συγκεκριμένη δραστηριότητα από ό,τι βλέπω...

 

   

Εγώ πάλι μικρός όσους έβλεπα να σκοτώνουν μυρμήγκια τους χτυπούσα  

 

Αυτό με τα μυρμήγκια είναι πολύ ενδιαφέρον. Παρά την γενικότερη εντομοφοβία μου, πέρασα ολόκληρα καλοκαίρια μελετώντας τις συνήθειες των μυρμηγκιών. Έψαχνα για μυρμηγκοφωλιές και καθόμουν κοντά και παρατηρούσα. Έκανα και πειράματα, όπως το να αποκλείω ορισμένους δρόμους που οδηγούσαν στην φωλιά, να βάζω εμπόδια ή να ρίχνω τροφή. Μετά κατέγραφα τα αποτελέσματα στα περίφημα συρταράκια του μυαλού μου.

Το συμπέρασμά μου ήταν ότι τα μυρμήγκια συμπεριφέρονται πάντα ως μυρμήγκια. Δεν παρέκκλιναν ποτέ των συνηθειών τους. Ακολουθούσαν πάντα αυτό που τους είχε ορίσει η φύση τους. Μπορούσα επομένως - σχεδόν χωρίς καμία επίπτωση πέραν των επιπόλαιων και, φευ, πολύ προσωρινών τύψεων - να ρίξω βραστό νερό μέσα στη φωλιά και να τα αφανίσω ή - προς εξοικονόμηση ενέργειας και χρόνου - να αδιαφορήσω και να τα αφήσω στη μοίρα τους, όπου δεν ενοχλούσαν κανέναν, και μάλλον καλό έκαναν με την παρουσία τους εκεί, ως μέρος του food chain. Γρήγορα βρήκα πιο ενδιαφέρουσες φωλιές πρόσφορες προς παρατήρηση.

Σφήκες.

 

ρε συ και νομιζα οτι εγω μονο το ειχα αυτο