Ηλιοβασίλεμα στην Πόλη των Μιναρέδων

Μια σταγόνα έπεσε στο πρόσωπό μου. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα τον ωχροκίτρινο θόλο.

Μέσα στη θολούρα των ατμών και των σκέψεων, από κάπου ψηλά ακουγόταν μια μονότονη φλογέρα να παίζει. Δεν ήταν η ώρα για απαιτητικές μουσικές εξάλλου. To τρανς αδιαφορεί για τα εξωτερικά ερεθίσματα.

Ανασηκώθηκα και κάθισα στους αγκώνες μου. Απέναντι μου, πάνω στο κατάλευκο μάρμαρο, δίπλα στην μπρούτζινη βρύση καθόταν ένα εβένινο ανδρικό σώμα. Ήταν η θολή ατμόσφαιρα από τους ατμούς; Ήταν το τριπ μου; Ήταν πραγματικότητα;

Λίγη σημασία είχε… Το σώμα ήταν αδύνατο αλλά τέλεια γραμμωμένο. Θα μπορούσε να είχε «ταλαιπωρηθεί» στα γυμναστήρια ή κάνοντας τις καταναγκαστικές εργασίες ενός δουλικού και να έχει γίνει έτσι.

Και πάλι λίγη σημασία είχε. Εξάλλου εκείνη ήταν μια από τις λίγες στιγμές στη ζωή που η όποια αναφορά σε πραγματικές χωρικές και χρονικές συντεταγμένες δεν είχε καμία απολύτως σημασία! Στο τριπ μου οι χρόνοι ήταν δικοί μου. Οκ, σχεδόν δικοί μου. Τίποτα δεν είναι – τελικά- δικό μου πια.

… Ότι Σου εστίν η Βασιλεία …

Πάντα με συνέπαιρναν, πάντα με εξίταραν οι αφηγήσεις για την Εγγύς Ανατολή. Οι αφηγήσεις. Που ως γνωστόν απέχουν από την ιστορικότητα. Αδιάφορο αυτή τη στιγμή. Τώρα βρισκόμουν στο λίκνο κάθε ομολογημένης και μη φαντασίωσης μου. Σε αυτό το χαμάμ του 15ου αιώνα, λίγο κάτω από την πλατεία Ταξίμ μπορούσα να αφεθώ στις αφηγήσεις μου εκείνες για την… αυτοκρατορία των αισθήσεων και των ψευδαισθήσεων που τόσο με σαγηνεύει. Πώς να εξηγήσεις σε όλους εκείνους που – με καλές ή μη προθέσεις- μιλούν κατά καιρούς για δικαιώματα, δικαιωματισμούς, ελευθερίες, αυτοδιάθεση και λοιπά ότι ναι αυτά είναι επιτακτικά ως γράσα για την ζωή στις ομάδες και τις κοινωνίες. Στον Έρωτα δεν έχουν καμία θέση. Όχι στον Έρωτα που ξέρω εγώ τουλάχιστον.

… και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή …

Το πορφυρό πεστεμάλ είχε κολλήσει πάνω μου, υγρό από τους ατμούς του χαμάμ, τον ιδρώτα μου κι όχι μόνον. Το ανδρικό εβένινο σώμα γυάλιζε στο βρεγμένο μάρμαρο. Θα μπορούσε, ίσως, να προκαλέσει επιθυμία αλλά…

… θέλει έρχεσθαι πάσα σάρξ δια να προσκυνή ενώπιον Μου …

Η παράταιρη φωνή ενός χαμογελαστού νεαρού άνδρα διακόπτει προς στιγμήν το «μαγείρεμα» πραγματικότητας, φαντασίας κι επιθυμίας στο οποίο έχω επιδοθεί. «Now we should get you to the hararet for the scrub» είπε στα – περίπου – Αγγλικά που γνώριζε.

Τον ακολούθησα. Μια διπλανή ξύλινη πόρτα μισάνοιξε. Σχεδόν με φυγάδευσαν μέσα μαζί με μια άλλη κοπέλα, περίπου συνομήλική μου. Από την Γαλλία – αν δεν κάνω λάθος- μου είπε ότι ήταν.

Εκεί μας περίμεναν δυο γυναίκες. Παρ’ ότι δεν έμοιαζαν μεταξύ τους είχαν και οι δυο ακριβώς ίδια χαρακτηριστικά: ηλικίας γύρω στα 50, πολύ γεμάτα αλλά δυνατά σώματα, παρά το μικρό τους ύψος, απίστευτα δυνατά χέρια. Φορούσαν μόνον το κάτω τους εσώρουχο και κάτι σανδάλια. Δεν έδειχναν ωστόσο να έχουν το παραμικρό ίχνος συστολής απέναντι σε μας τις δυο ξένες.

Μας ξάπλωσαν σε κάτι μαρμάρινα κρεβάτια. «Face ουυυ» είπαν επιτακτικά δείχνοντας μας να ξαπλώσουμε μπρούμυτα. Έναν από τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά που ανέπτυξα με τα χρόνια είναι ότι ενώ αγαπώ τις εντολές, έχω αναπτύξει μια έντονη αντιδραστικότητα όταν προέρχονται από οπουδήποτε πλην της… Πηγής.

… Ότι Σου εστίν η Βασιλεία …

Με τον καιρό, βεβαίως, έμαθα να μην εκφράζω ανοικτά αυτή την αντιδραστικότητα απλά να αδιαφορώ και να προσπερνώ σαν να μην άκουσα καν. Με το πρόσωπο στο μάρμαρο και σε μια κατάσταση ύπαρξης κάπου ανάμεσα στο εδώ και το τώρα και τα λουτρά του Τοπ Καπί που θυμόμουν από την τελευταία μου επίσκεψη σε αυτό ένιωσα ότι η εντολή «face ουυυ» δεν θα έπρεπε και για έναν ακόμη λόγο να μου προκαλεί αντίδραση. Το τελετουργικό γινόταν… εις το όνομα…

Δεν ήταν μια προσωπική απόλαυση, δεν ήταν καν μια υπηρεσία προς εμέναν. Αντίθετα ήταν μια υποχρέωσή μου, μια υπηρεσία, ένα καθήκον προετοιμασίας δικό μου… εις το όνομα… για το σκοπό… γιατί Κάποιος είπε ότι ήθελε να είναι έτσι, ότι η προτίμησή του ήταν να είναι έτσι… αυτή η υφή, αυτό το άρωμα.

Η γυναίκα μου έκανε σήμα να γυρίσω. Την κοίταξα λίγα δευτερόλεπτα πριν ξανακλείσω τα μάτια μου. Ποια θα ήταν η θέση της την εποχή εκείνη; Ποιος ο ρόλος της, ποια η δουλειά της μέσα στο Τοπ Καπί; Η καταγωγή της, η ηλικία της, η κατάταξή της θα την τοποθετούσαν στο ρόλο της απρόσωπης υπηρέτριας που θα έπλενε τα γυναικεία σώματα; Τα χέρια της ήταν τόσο δυνατά… Ήξερε αυτή την τέχνη του μπάνιου και του τριψίματος τόσο καλά. Όχι, όχι… η γυναίκα αυτή δεν θα ήταν καθόλου απρόσωπη, καθόλου αναλώσιμη. Ήξερε μια τέχνη που ήταν πολύτιμη. Η αναλώσιμη θα ήμουν εγώ, η Γαλλίδα δίπλα, η κάθε εγώ και η κάθε Γαλλίδα δίπλα. Αλλά όχι οι δυο γυναίκες. Αυτές ήταν που κατείχαν την τέχνη. Χωρίς την τέχνη τους κανένα σώμα δεν θα ήταν τόσο προετοιμασμένο κι επιθυμητό. Αυτές ήταν πολύτιμες και εξαιρετικά δύσκολα αντικαταστάσιμες.

Η γυναίκα με σκούντηξε, ήθελε να με προετοιμάσει ότι το τελετουργικό ολοκληρώνεται κανονικά με κρύο νερό. Έκανε ένα σήμα, σταυρώνοντας τα χέρια της και τρίβοντας τα μπράτσα της ότι θα κρυώσω. Της χαμογέλασα και της έκλεισα τα μάτια κάνοντας ένα θετικό νεύμα.

Κρύο, όσο χρειαστεί. Ζεστό, όσο χρειαστεί. Ό,τι έχει οριστεί.

Τι κι αν προσποιήθηκα ότι πήγα εκεί για μένα; Τι κι αν προσποιούμαι ότι κάνω πράγματα για μένα; Τι κι αν προσπάθησα να διαφυλάξω δικές μου επιθυμίες;

…Ανάμεσα στον Πόθο και στον Σπασμό

Ανάμεσα στη Δύναμη και στην Ύπαρξη

Ανάμεσα στην Ουσία και στην Κάθοδο…

Έξω από το παράθυρο, καθώς το λεωφορείο κατευθύνεται προς το φαραωνικό νέο αεροδρόμιο περνάνε πανύψηλοι ουρανοξύστες. Ηλιοβασίλεμα στην Πόλη των μιναρέδων… και των γερανών… Με υπόκρουση το μακρόσυρτο αμανέ του μουεζίνη. Πίσω στην Πόλη, κάπου, κάποιοι Μεβλεβήδες θα ετοιμάζονται να στροβιλιστούν. Θα κοιτάνε ψηλά. Αλλά θα βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν. Χμ (χαμογελάω), νομίζω ότι μόλις διατύπωσα τον ορισμό της αφοσίωσης…

… Ούτε ξέρω αν υπάρχουν δύο κόσμοι.

Το μόνο που έχω είναι ο Ένας...

 

Αριστούργημα

 

Ευχαριστώ 

 

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι με οικτίρω που δεν σε διάβασα νωρίτερα...

 

Με κάποιο περίεργο τρόπο όλα τα πράγματα έρχονται τελικά στην κατάλληλη στιγμή έχω διαπιστώσει   Εξάλλου εδώ είναι όλα τα γραφτά, κανένας λόγος βιασύνης... ευχαριστώ πολύ για τα λόγια  

 

@margarita_nikolayevna θα σου ζητήσω να παραβλέψεις ότι σε συμπαθώ.
Και να μην πάρεις το σχόλιο μου ως τυπικό, προς χάριν φιλοφρόνησης.

Αλλά κορίτσι μου… υποκλίνομαι πάντα σε μια καλή πένα…. Και εσύ την έχεις.-