Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Αγαπητή Ντόρα,

Την Ιστορία της Ο την έχω διαβάσει σε τμήματα με το φόβο μη με δουν.. να διαβάζω βρώμικο βιβλίο. Πηδούσα κομμάτια από λαχτάρα να βρω τα πιο άγρια ερωτικά και να αυνανιστώ. Εφηβικό διάβασμα ασχέτως ηλικίας. Δεν ήταν ιδανικές συνθήκες πλήρους κατανόησης, πόσο μάλλον λογοτεχνικής αξιολόγησης, είχαν παρ'όλα αυτά τη γοητεία και τη διεγερτική δύναμη που έχει το βρώμικο και το παράνομο. Εχει αυτό να κάνει με την ψυχοσύνθεση των βδσμ και φετιχιστών, νομίζω ναι.

Το βρήκα όπως και συ, πολύ ερωτικό και συμφωνώ πως ορίζει το βδσμ ως είδος του ερωτισμού περιέχοντας σχεδόν κάθετί σχετικό - όποιος ξέρει άλλα, είμαι πρόθυμος μαθητής   . Πάθος; νομίζω ναι όσο κι αν μοιάζει απόμακρος ο Κύριος ή μικρή Ο είναι σε ένα κυκλώνα πάθους που την απομυζά.

Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα τον τρόπο που γράφτηκε, την ιστορία αυτής της σχέσης. Με την ίδια της τη ζωή η συγγραφέας βιώνει την υπέρβαση.

Εκει που μπερδεύομαι - και υποψιάζομαι πως γυναίκες και άντρες έχουν εξ αρχής διαφορετική προσέγγιση είναι στο επόμενο ερώτημα. Μπορεί άραγε να βιώσει κανείς τη διέγερση και το πάθος χωρίς όλο το περιτύλιγμα της αγάπης και της σχέσης, περιστασιακά. Η φίλη μας Νινευί, σε άλλο νήμα βεβαιώνει ότι αυτό είναι τρόπος ζωής για αυτήν και λέει πως αυτή είναι η διαφορά τοπ/ντόμ.

Εχω βιώσει παθιασμένο έρωτα και αγάπη -και- με ακραία σεξουαλική συμπεριφορά ήταν σχεδόν αδύνατο να συνυπάρχει με την καθημερινότητά μου. Τώρα θα συμφωνήσω με τη φίλη μου Νινευί.. .Ίσως ισχύει εδώ το "όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι"  

Ααα και ένα τελευταίο σχόλιο για τη Ντόρα

Αγαπητή έχω την αίσθηση από δικές σας εξιστορήσεις, πως ειδικά η διείσδυση-ξεκώλιασμα (   ) σας καυλώνει αν και ομολογώ πως οι συνθήκες είναι καθοριστικές..

Σκόρπιες οι σκέψεις μου..

 

Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

For the record. Πώς θα ταν δυνατόν αγαπητέ μου να μην αγαπάω ό,τι μου προσφέρει το σώμα του απλόχερα, έστω για λίγες ώρες, έστω για ένα και μόνο session; Δεν γίνεται να λατρεύω αυτό που κάνω και να μην λατρεύω όλα τα μέρη του.
Το να μην επιθυμώ να ορίσω τη ζωή του, να έχω λόγο σε αυτήν και να ασκώ συνειδητά έλεγχο στο μυαλό του είναι που με (μας) ξεχωρίζει από τους Doms. Χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι αύριο αυτό δεν θα αλλάξει.
Συγνώμη και ευχαριστώ για το χώρο.

 

Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Αγαπητή, αν και το μήνυμά σας, είναι γραμμένο ως αντίλογος σε δικό μου, δεν έχω διαφορετική άποψη! Εκτός ίσως ότι υπερθεματίζετε ότι υπάρχει αγάπη ακόμη και στη μια περίσταση, στις λίγες ώρες - εκτός σχέσης.

 

Μερικά αποσπάσματα από το άρθρο της Regine Deforges, από την γαλλική εφημερίδα L’ Humanite, 5 Μαΐου 1998

Η Ο είναι νεκρή

«Δόξα τω Θεώ, η δυστυχία μου υπερβαίνει την ελπίδα μου» [Racine, Ανδρομάχη]

Είναι νεκρή, η φωνή του σκανδάλου, της μυστικότητας, της κόρης της ερωτευμένης με τον πατέρα της και με τη θάλασσα, της μοναχής του κόσμου, της γλυκιάς και τρυφερής, της ερωμένης, της πιστής, αυτής που διάβαζε, που περνούσε, που ριγούσε...Η φωνή της συγγραφέως της Ιστορίας της Ο: της Dominique Aury, με το ψευδώνυμο Pauline Reage, της οποίας το πραγματικό όνομα ήταν Άννα...

Τη γνώρισα πριν τριάντα χρόνια. Ήμουν μία νέα, ενθουσιώδης βιβλιοπώλης. Αυτή, η συγγραφέας του ενός βιβλίου. Αλλά τί βιβλίο: η Ιστορία της Ο! Το είχα διαβάσει σχεδόν στα κρυφά. Ήμουν είκοσι χρονών και έψαχνα κείμενα, δυνατά, ανατρεπτικά. Εκείνη τη φορά το είχα πετύχει! Αυτό το βιβλίο θα με συνόδευε για πολλά χρόνια. Με κάθε νέα ανάγνωση, ανακάλυπτα άγνωστους κόσμους μέσα μου στους οποίους εισχωρούσα με δυσκολία, με έκσταση και κάποιες φορές με δισταγμό. Στη διάρκεια των ετών, ο τρόπος που έβλεπα το βιβλίο άλλαξε. Στην αρχή, ταυτιζόμουν πολύ με τον Σερ Στεφέν. Αργότερα, όταν ερωτεύτηκα με τη σειρά μου, κατάλαβα γρήγορα ότι θα μπορούσα να είμαι η Ο, η υποταγμένη, εκείνη που τολμά, εκείνη που έχει το κουράγιο να πάει στα άκρα της επιθυμίας της, στα άκρα των πιο σκοτεινών, των πιο κρυφών φαντασιώσεών της.

Εκείνη την εποχή, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μία μέρα θα συναντούσα την συγγραφέα αυτού του βιβλίου που αγοράζαμε στα κρυφά και για το οποίο μιλούσαμε κοκκινίζοντας. Οφείλω στον Jean-Jacques Pauvert, τον εκδότη της – τον οποίο θαύμαζα επίσης – την γνωριμία μου μαζί της. Θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το πρώτο ραντεβού. Ήταν στην αρχή του καλοκαιριού, σε ένα εστιατόριο του Saint-Germain-des-Pres. Είχα μείνει άφωνη από την έκπληξη. Μα τί στο καλό;

Αυτή η κυρία, σοβαρά ντυμένη με σκούρο μπλε, που μιλούσε με μία γλυκιά φωνή σαν να χάιδευε την ίδια της την ύπαρξη, με τα στιλπνά μαλλιά της να πλαισιώνουν το ντελικάτο πρόσωπό της, με τα όμορφα χέρια της, αυτή η κυρία που απέπνεε ηρεμία και αυτοσυγκράτηση, αυτή ήταν η συγγραφέας του βιβλίου που είχα λατρέψει και για το οποίο έπρεπε να μιλάμε με μισόλογα; Γίναμε φίλες, αφού σύντομα μας ένωσε η αγάπη μας για τα βιβλία και η περιέργειά μας για τις πτυχές του έρωτα. Μου εξομολογήθηκε ότι ήμουν όλα όσα δεν ήταν η ίδια: τολμηρή, λαμπερή, δυνατή και ταυτόχρονα εύθραυστη. Έτρεφε για μένα μία αδυναμία σαν να ήταν η μεγάλη μου αδελφή, με φώναζε «μικρό μου παιδί» και το χέρι της με καθοδήγησε στα πρώτα μου γραπτά. Τα αντιμετώπιζε με καλοσύνη και ποτέ με απόρριψη. Και η φιλία της την οδήγησε μία μέρα να δεχτεί να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, με τον σκοπό αυτό να γίνει ένα βιβλίο. Συναντιόμασταν δύο φορές την εβδομάδα, πότε στο σπίτι της, πότε στο δικό μου, κάποιες φορές στα μπαρ των ξενοδοχείων που μας άρεσαν. Κουβαλούσα το μαγνητοφωνάκι μου και μιλούσαμε. Για τον ερωτισμό πρωτίστως, αλλά και για τον Θεό, την ποίηση, το θάνατο, τον πόλεμο, την ταπείνωση, το μαρτύριο, την παιδική ηλικία, τη λογοτεχνία, τον Bossuet, τους άντρες που είχαν περάσει από τη ζωή της και για τον φθόνο που προσποιούνταν ότι δεν έβλεπε. Από αυτές τις συναντήσεις βγήκε το βιβλίο Η Ο μου είπε. Και οφείλω σ’ αυτή την απόδειξη της φιλίας της το ότι ξεπέρασα τον φόβο μου να γράψω. Γι αυτό, θα είμαι για πάντα υπόχρεη στην Dominique Aury. Το βιβλίο Η Ο μου είπε είναι ένα ειλικρινές βιβλίο το οποίο δεν απογοήτευσε ούτε την Pauline Reage ούτε εμένα. Αυτήν την βοήθησε να ξεπεράσει το πένθος της. Εμένα μου επέτρεψε να γίνω συγγραφέας. Αν και η Dominique Aury δεν έγραψε παρά μόνο ένα μυθιστόρημα, μετέφρασε από την άλλη πολλούς συγγραφείς από τα αγγλικά και έγραψε αξιόλογους προλόγους. Το βιβλίο Lecture pour tous, όπου συγκέντρωσε όλα αυτά τα κείμενα, έδωσε τον τίτλο του σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό που έγινε φημισμένο στη δεκαετία του 60 και του 70. Ήταν επίσης ποιήτρια, μία ποιήτρια ευαίσθητη και δύσκολη. Οι στίχοι της δεν δημοσιεύτηκαν παρά μόνο σε περιοδικά και ονειρευόμουν να τους παρέχω έναν χώρο που να είναι αντάξιός τους και να δείχνει την εκτίμησή μου. Αυτό έκανε την Dominique Aury να χαμογελάει γιατί, έλεγε, «ποιος νομίζεις ότι θα ενδιαφερθεί;» Δεν μπόρεσα να πετύχω αυτή την έκδοση. Το μόνο που κατάφερα ήταν να γλιστρήσω μερικούς στίχους της σε μία ανθολογία ποιημάτων που είχαν γράψει γυναίκες.

Dans la prison enchantée
L'envers du tonde brodant
Fallait-il tant désirer
Quitter l'ombre pour le vent

Fallait-il poursuivre un songe
Au passant fallait-il croire
Il n'a dit qu'un seul mensonge
Le mensonge est dans l'espoir...​

Η γλυκιά μου φίλη, το παιδί μου, η αδελφή μου έχει φύγει. Τη νιώθω μέσα στον αέρα της νύχτας, μέσα στις σελίδες του αγαπημένου βιβλίου, επιτέλους ελεύθερη από τον εαυτό της.

«Δεν ανήκετε πλέον σε σας, έχετε απαλλαγεί από τον εαυτό σας, έχετε περάσει στη θύελλα και στη φλόγα στην οποία έχετε παραδοθεί». Εύχομαι να έχει αφεθεί σ’ Εκείνον που γνωρίζει και μέσα στα χέρια του το μαραμένο γρασίδι να ξαναβρεί την άνοιξη.

Πηγή: HISTOIRE D'O
Μετάφραση: dora_salonica

 

Μερικά αποσπάσματα από το άρθρο της Molly Weatherfield, περιοδικό Salon, 6 Αυγούστου 1998

Η Μητέρα του Μαζοχισμού

Η Dominique Aury, η οποία (ως "Pauline Reage") έγραψε το κλασικό μυθιστόρημα Ιστορία της Ο το 1954, πέθανε στις 2 Μαΐου στην ηλικία των 91 ετών. Ήταν ίσως αφελές εκ μέρους μου, αλλά εξεπλάγην που σχεδόν κανένας δεν φάνηκε να πρόσεξε το γεγονός. Ψάχνοντας στο δίκτυο για σχόλια ή για κάποιο φόρο τιμής, το μόνο που βρήκα ήταν νεκρολογίες όπως «Dominique Aury: Γαλλίδα που έγραψε ένα ερωτικό bestseller για να κρατήσει τον εραστή της».

Η λέξη "Bestseller" δεν το καλύπτει διόλου. Η Ιστορία της Ο πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και εκδίδεται συνεχώς για περισσότερο από 40 χρόνια. Έχει επηρεάσει άπειρα ερωτικά μυθιστορήματα, έχει γίνει δύο (άθλιες) ταινίες και έδωσε μορφή σε αμέτρητες φαντασιώσεις...

Είναι ο προ-φεμινισμός του βιβλίου που το κάνει τόσο ξένο προς εμάς. Το κάστρο διοικείται από άντρες και είναι προορισμένο για την απόλαυση των αντρών. Δεν γίνονται δεκτές αιτήσεις από άντρες υποτακτικούς ούτε από κυριαρχικές γυναίκες (αν και στον χαρακτήρα της Anne-Marie υπάρχει μία νύξη ότι κάποιες από τις μεσαίες διοικητικές θέσεις ανήκουν σε γυναίκες). Η σεξουαλική ισχύς και τα προνόμια στην Ιστορία της Ο είναι άκαμπτα, συστηματοποιημένα και σχεδόν μεταφυσικά κωδικοποιημένα – η Ο είναι σαν μοναχή που εισέρχεται σε θρησκευτική αίρεση. Αλλά αυτό που φαίνεται περισσότερο ασυντόνιστο με την εποχή μας είναι η παντελής έλλειψη από την Ιστορία της Ο εκείνης της θεραπευτικής ποιότητας που διαπνέει ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης πορνογραφίας: αυτή η αξιοσημείωτη επιμονή ότι αυτά τα πράγματα μας κάνουν καλό, ότι φέρνουν μαζί τους μία αυτογνωσία, την αυτονομία και την ικανότητα να αγαπούμε.

Η O δεν χρειάζεται να μάθει να αγαπάει – αν μαθαίνει κάτι αυτό είναι η απόλυτη ανάγκη της να κυριαρχείται από τον έρωτα. Και σίγουρα δεν χρειάζεται να μάθει να ζει, αφού το βιβλίο τελειώνει με τον θάνατό της ή με την εγκατάλειψή της από τον εραστή της, πείθοντάς μας ότι τα δύο γεγονότα είναι ισότιμα. Ο χρόνος μακριά από έναν εραστή – έναν Μάστερ – είναι νεκρός χρόνος για την Ο. Στην μοντέρνα πορνογραφία όμως, ο χρόνος μακριά από τον εραστή είναι σχεδόν μία σύμβαση, μία ευκαιρία για λίγη υγιή ενδοσκόπηση πριν από το ευτυχισμένο – ίσως και υγιές – τέλος του βιβλίου...

Είναι εύκολο να χαμογελάσουμε με αυτά τα απλοποιημένα happy ends – ρομαντισμός του σουπερμάρκετ διανθισμένος με τις κοινοτοπίες της αυξημένης συνειδητότητας. Όμως εκπροσωπούν ένα επίτευγμα: την πίστη ότι είναι δυνατόν να συνδυάσουμε την καθημερινή ζωή και σχέσεις που μας στηρίζουν με τις ακραίες απαιτήσεις ενός σεξουαλικού φαντασιακού. Ακόμη και αν οι ιστορίες γίνονται κάπως ηθικοπλαστικές κάποιες φορές, υπάρχει πάντα ένα χαρούμενο κοινωνικό πνεύμα σ’ αυτές, καθώς και μία δόση ασέβειας και η προθυμία να γελούμε με τον εαυτό μας. Η δημόσια συζήτηση του μοντέρνου σεξουαλικού ριζοσπαστισμού μας θυμίζει κατά κάποιο τρόπο μία πρότερη, παρόμοια πορνογραφική εποχή, τον ανάλαφρα κοινωνικό και φλύαρο Διαφωτισμό. Σκεφτείτε τις έντονες συζητήσεις του Μαρκήσιου ντε Σαντ για το σεξ, την ισχύ και την «φύση», σκεφτείτε τον δραματικό του διάλογο «Η Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ» σαν μία συνεδρία ομάδας αυτοβοήθειας, ίσως με ένα τζακούζι λίγο πιο πέρα.

Όμως είναι δυνατόν να αφομοιωθεί η Ιστορία της Ο και η μοναχική, εκλεπτυσμένη αναζήτησή της προς την άρνηση του εαυτού μέσα σε αυτή την θορυβώδη, «θετικά σεξουαλική» κουλτούρα αυτοπραγμάτωσης;

...Ο Paulhan θαύμαζε το έργο του ντε Σαντ. Είχε γράψει τον πρόλογο για μία σημαντική έκδοση του έργου του. Όταν εξέφρασε τις επιφυλάξεις του αν μία γυναίκα θα μπορούσε να γράψει επιτυχημένο S/M, η Aury είπε ότι ήξερε πως μπορούσε. Η φαντασίωσή της παρέμενε θαμμένη στα μισοξεχασμένα βάθη των ονείρων της, όπου είχε γεννηθεί πριν ακόμη συναντήσει τον Paulhan, πριν καν γνωρίσει το σεξ ή τον έρωτα. Η Ιστορία της Ο δεν είναι διόλου η ταπεινή ικεσία μίας γυναίκας που είναι τρομοκρατημένη μην τυχόν την εγκαταλείψουν. Στόχευε ξεκάθαρα στο να συγκλονίσει. Φανέρωνε μία φλογερή, ολοκληρωμένη και αμείλικτη σεξουαλική φαντασία και ήταν μία πρόκληση όσο και ένα δώρο αγάπης...

Στη βάση της κομψής και εκλεπτυσμένης πορνογραφίας της Aury βρίσκεται η φαντασιακή ζωή ενός παιδιού που εντυπωσιάζεται εύκολα – το είδος που ακούει προσεκτικά τις παθιασμένες αγορεύσεις ενός ενθουσιώδους δασκάλου θρησκευτικών, που στοχάζεται ώρες ολόκληρες τις αποτρόπαιες εικόνες ενός περιοδικού με κόμικς ή τους εικονογραφημένους βίους αγίων. Γιατί η δύναμη της πορνογραφίας δεν βρίσκεται στην ακρότητα των εικόνων και των μοτίβων της, αλλά στην αφελή και πλεονάζουσα φύση τους – στην ανάγκη του πορνογράφου να χρησιμοποιήσει τα σύμβολα του καταναγκασμού και να εκφράσει με σαφήνεια τις αφηρημένες έννοιες της κατίσχυσης και του πάθους με όσο λιγότερο εξεζητημένους όρους γίνεται.

Η πορνογραφία δεν σοκάρει απλά – μας κάνει να ντρεπόμαστε, είναι μία επιστροφή στην εποχή που δεν είχαμε μάθει ακόμη να προστατεύουμε τον εαυτό μας από τις ακρότητες της φαντασίας μας. Αλλά η Aury δεν ντρεπόταν. Νομίζω πως σχεδόν αντιλήφθηκε το αστείο της υπόθεσης (η Επιστροφή στο Ρουασί, η μπερδεμένη και αποτυχημένη συνέχεια της Ιστορίας της Ο, περιέχει αρκετές σκηνές που αποτελούν παρωδία). Αλλά δεν φαινόταν να νιώθει την ανάγκη (όπως κάνω εγώ, για παράδειγμα, στην πορνογραφία μου) να χρησιμοποιήσει την ειρωνεία για να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στην εσωτερική και την εξωτερική ζωή. Άπειρα καλλιεργημένη, επιφυλακτική, με μία ζωή συγκρατημένου πάθους, ήταν αμετακίνητη μπροστά στην θυελλώδη επιθυμία μέσα της, που έμοιαζε με αυτήν της Emily Brontë.

Κι έτσι, αυτό είναι το δοκίμιο που δεν μπορούσα να βρω – ο φόρος τιμής, η αναγνώριση, η ευχαριστία, προς την Aury, επειδή μου έδειξε, όπως και σε άλλους, τον δρόμο για το κάστρο. Ή τους δρόμους – στις πρώτες σελίδες του βιβλίο η Ο μπαίνει στο κάστρο δύο φορές, την μία με δεμένα τα μάτια, την άλλη όχι – διαλέξτε εσείς, δεν πειράζει. Όπως δεν πειράζει πώς μπαίνουμε μέσα, σκοντάφτοντας, σαν ηλίθιοι, τυχαία, ηθελημένα, με σεξουαλική θετικότητα – η πόρτα θα ανοίξει για να φανερώσει τα δικά μας μισοξεχασμένα όνειρα, αυτά που με αθωότητα ονειρευτήκαμε, να μας περιμένουν. Ακριβώς όπως η φαντασία της περίμενε από την Aury να γράψει αυτό το πιο serendipitous* αριστούργημα, το πιο αναπόφευκτο όνειρο που θα μπορούσε να της συμβεί.

*serendipity: η τάση να κάνουμε τυχαίες ανακαλύψεις ενώ ψάχνουμε για κάτι άλλο...(αυτή η λέξη έχει ψηφιστεί ως μία από τις 10 αγγλικές λέξεις που είναι οι πιο δύσκολες στη μετάφραση).

Πηγή: Salon Books | The mother of masochism
Μετάφραση: dora_salonica

 

Από την αρχή μέχρι το τέλος, η Ιστορία της Ο γράφεται σαν να πρόκειται για κάποιο εξαιρετικό επίτευγμα. Μας θυμίζει περισσότερο ομιλία, παρά ένα απλό ξέσπασμα συναισθημάτων, μία επιστολή παρά ένα κρυφό ημερολόγιο. Αλλά σε ποιον απευθύνεται; Ποιον προσπαθεί να πείσει η ομιλία αυτή; Ποιον μπορούμε να ρωτήσουμε; Δεν ξέρω ούτε ποια είστε. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είστε γυναίκα...

Κι εγώ έμεινα έκπληκτος με το τέλος. Και ότι κι αν πείτε, δεν θα με πείσετε ότι αυτό είναι το πραγματικό τέλος. Ότι στην πραγματικότητα η ηρωίδα σας πείθει τον Σερ Στεφέν να της δώσει την άδεια να πεθάνει...

Jean Paulhan, “Happiness in slavery”, Πρόλογος στην Ιστορία της Ο

Πηγή: Story of O

 

Και ποια είμαι τελικά, αν όχι η μεγάλη σιωπή μιας γυναίκας, το μυστικό, σκοτεινό της κομμάτι που δεν φανερώθηκε ποτέ στον κόσμο, με καμία σκέψη, λέξη ή πράξη, αυτό που αναδύει το φαντασιακό μέσα από τα υπόγεια βάθη του, με όνειρα παλιά όσο ο κόσμος;

Dominique Aury

 

Πηγή: John De St. Jorre, “The unmasking of O,” The New Yorker, 1 Αυγούστου, 1994
Life and Letters: THE UNMASKING OF O : The New Yorker

 

Αν και υπάρχει κάτι που μας αναστατώνει στην πρόθυμη υποταγή της Dominique Aury μπροστά στην διανοητική καθώς και στην σεξουαλική υπεροχή του Paulhan, η πράξη του εκμαυλισμού ήταν ξεκάθαρα χειρονομία της Dominique Aury και μόνο. Αυτό που είναι ίσως πιο ενδιαφέρον είναι να σκεφτούμε την αντίδραση του Paulhan στην «ερωτική επιστολή» που η Ιστορία της Ο ήταν, σύμφωνα με την Aury. Αν το έγραψε σαν μία προσωπική επιστολή προς έναν άντρα και ήθελε να μείνει μυστική (ή τουλάχιστον να διατηρηθεί η ανωνυμία της), ο Paulhan σεβάστηκε αυτή την επιθυμία αλλά ανέλαβε ο ίδιος να μοιραστεί με άλλους το βιβλίο για τη λογοτεχνική του αξία. Τα πάντα σχετικά με αυτό το εγχείρημα πρέπει να ενθουσίασαν τον Paulhan. Πέρα από το ίδιο το θέμα του βιβλίου, εδώ ήταν ένα μυστικό, το οποίο μπορούσε να κρατήσει, αλλά που μπορούσε ταυτόχρονα να δημοσιεύσει, επιτρέποντάς του να κυκλοφορήσει και η φήμη του να αυξηθεί, γνωρίζοντας πάντα πολύ καλά την προέλευσή του. Στην χειρονομία της Aury να τον εκμαυλίσει, στην προσπάθειά της να «σκλαβώσει» τον Paulhan μέσα από την αφήγηση των φαντασιώσεών της περί σεξουαλικής σκλαβιάς, ο Paulhan απάντησε ελευθερώνοντας το κείμενο, δίνοντάς το στο κοινό σε μία πράξη απελευθέρωσης σχεδιασμένη να διατηρήσει το μυστήριο του βιβλίου, γνωρίζοντας πώς η πορνογραφία μπορεί να ελαφρύνει την σεξουαλικότητα από τα μυστικά της, και επομένως, από το πάθος της. Σε μία συνέντευξη με την Madeleine Chaptal το 1967 για το περιοδικό L’ Express σχετικά με το θέμα του έρωτα, η δημοσιογράφος ρώτησε τον Paulhan ποια ήταν κατά την άποψή του η διαφορά ανάμεσα στον έρωτα και στον ερωτισμό. Απάντησε ως εξής: «Ναι, υπάρχει μεγάλη διαφορά: ο ερωτισμός είναι ο αναστοχασμός του έρωτα. Είναι ο έρωτας χωρίς να εμπεριέχει καμία έκπληξη. Προτιμώ την έκπληξη, τις εκπλήξεις. Πρόκειται για μία άποψη περί του έρωτα. Προτιμώ το είδος του έρωτα για το οποίο δεν μπορούμε να μιλήσουμε».

Πηγή: Defying gravity: Jean Paulhan’s interventions in twentieth century French Intellectual History, 1998, του Michael Syrotinski

 

 

ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Από την πρώτη κιόλας σκηνή της Ιστορίας της Ο, όταν η Ο και ο Ρενέ περπατούν μαζί στο πάρκο Montsouris, και βλέπουν ένα μυστηριώδες αυτοκίνητο να τους περιμένει, αποκαλύπτεται η γυμνή ραχοκοκαλιά του BDSM.

«Μπες μέσα», της λέει.

Μπαίνει.

Η Ο δεν ζητά εξηγήσεις για την εντολή. Και καμία εξήγηση δεν δίνεται. Δεν ρωτάει πού την πηγαίνει. Δεν ρωτάει γιατί. Παραδίδει τον εαυτό της στα χέρια του και πηγαίνει.

Δεύτερη κίνηση: Ο Ρενέ της παίρνει την τσάντα. Αυτό είναι συγκλονιστικό. Καμία γυναίκα δεν δίνει έτσι εύκολα την τσάντα της. Πόσο απαραίτητη αυτή η παράδοση…Η Ο του δίνει την τσάντα. Τι να έχει μέσα; Τα κλειδιά του σπιτιού της, το πορτοφόλι της με λίγα χρήματα, ίσως με κάποιες φωτογραφίες των αγαπημένων της σε κάποια θήκη, το κραγιόν της, την πούδρα της…Η ταυτότητα μιας γυναίκας φαίνεται να αποτελείται από αυτά τα ελάχιστα πράγματα.

Του την δίνει. Αυτός την τοποθετεί εκεί όπου η Ο να μην μπορεί να την φτάσει…

Τρίτη κίνηση: η Ο αναγκάζεται να βγάλει τα εσώρουχά της. Πρέπει να είναι εύκολα προσβάσιμη. Διαθέσιμη. Αυτή η διαθεσιμότητα είναι σημαντική όπως θα φανεί και παρακάτω.

Στην πρώτη εκδοχή, η Ο κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και πηγαίνει μόνη της στην πόρτα του κάστρου του Ρουασί. Εκεί πρέπει να κάνει ότι της λένε, άνθρωποι οι οποίοι της είναι άγνωστοι. Αυτή είναι η μόνη εντολή που της δίνει ο εραστής της.

Ακολούθησε όποιον σου ανοίξει την πόρτα και κάνε ότι σου πει…

Στην δεύτερη εκδοχή η Ο δεν πηγαίνει μόνη της ως την πόρτα, αλλά την πηγαίνουν ως εκεί ο εραστής της και ένας άγνωστος φίλος του που οδηγεί το αυτοκίνητο. Σημαντική λεπτομέρεια: της δένουν τα μάτια. Η άγνοια του προορισμού είναι ένα σημαντικό στοιχείο της παράδοσης…Διότι αυτός που γνωρίζει το μέλλον, δεν παραδίδεται, αλλά ακολουθεί ένα νοητό πλάνο, στο οποίο βαδίζει με σίγουρα βήματα.



(Συνεχίζεται)

 

ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Όταν η Ο παρουσιάζεται στους τέσσερις άντρες που θα την εκπαιδεύσουν, γίνεται μία ουσιώδης αναφορά στον ΣΚΟΠΟ του όλου εγχειρήματος, ο οποίος δεν είναι ούτε ο πόνος, ούτε η ηδονή:

Αν την δένετε πότε πότε, ή την μαστιγώνετε λίγο, και αρχίσει να της αρέσει, αυτό δεν είναι καλό. Πρέπει να προσπεράσετε το στάδιο της ευχαρίστησης, μέχρι να φτάσετε το στάδιο των δακρύων…

Αυτό ακριβώς το στάδιο, το στάδιο των δακρύων, η υπέρβαση του σταδίου της απλής απόλαυσης, η υπέρβαση του σταδίου της ηδονής, είναι ο πραγματικός στόχος του BDSM. Το δέσιμο και το μαστίγωμα, η επιβολή ελαφρών και ευχάριστων πόνων και περιορισμών αποτελούν κοινή πρακτική στην αναζήτηση της ηδονής. Όμως το πέρασμα στο στάδιο των δακρύων…Α, αυτό είναι μία διαφορετική υπόθεση...Ο αποδέκτης του πόνου σταματά να απολαμβάνει αυτό που του συμβαίνει και αρχίζει να το υπομένει πραγματικά. Τότε αρχίζει η παράδοσή του. Η δική του απόλαυση έγκειται στο ότι μπορεί και υπομένει και ότι καθιστά τον εαυτό του, το Εγώ του, ικανό να βιώσει την ΠΑΡΑΔΟΣΗ...

Την άφηναν να κάνει κάποιο διάλειμμα, αλλά μόλις έβρισκε και πάλι την ανάσα της ξανάρχιζαν από την αρχή, κρίνοντας τα αποτελέσματα όχι από τις κραυγές της ή τα δάκρυά της αλλά από το μέγεθος και το χρώμα της βουρδουλιάς που είχαν καταφέρει. Της επεσήμαναν ότι αυτή η μέθοδος να κρίνουν την αποτελεσματικότητα του μαστιγώματος – πέρα από το να είναι καλά ζυγιασμένο – το έκανε ανώφελο για το θύμα να υπερβάλλει το μαρτύριό του σε μία προσπάθεια να προκαλέσει οίκτο και αυτό τους επέτρεπε να καταφεύγουν στα ίδια μέτρα και εκτός τειχών του κάστρου, στο ύπαιθρο στο πάρκο – όπως έκαναν συχνά – ή σε οποιοδήποτε συνηθισμένο διαμέρισμα ή δωμάτιο ξενοδοχείου, εφόσον χρησιμοποιούσαν φίμωτρο…γιατί το φίμωτρο έπνιγε όλες τις κραυγές και όλα τα βογκητά εκτός από τα πιο έντονα, ενώ επέτρεπε στα δάκρυα να κυλούν ανεμπόδιστα…

Η επιβολή του πόνου έχει συγκεκριμένο σκοπό επομένως και γίνεται με μεγάλη προσοχή στην λεπτομέρεια. Αποφεύγονται οι κακοτοπιές της θεατρικότητας και επιχειρείται μία αντικειμενική εκτίμηση του μεγέθους του μαρτυρίου από αυτόν που το επιβάλλει. Αλλά γιατί γίνεται αυτό; Γιατί απαιτείται μία τόσο ακριβής εκτίμηση του μεγέθους του πόνου;

Γιατί πρέπει να αποδειχθεί περίτρανα και πέραν πάσης αμφιβολίας η παράδοση του ελέγχου.

Δεδομένου του τρόπου που ο εραστής της την είχε παραδώσει σε άλλους, την είχε φέρει σ’ αυτή την κατάσταση, η Ο πρέπει να υπέθεσε ότι το να ικετεύσει για έλεος θα ήταν η πιο σίγουρη μέθοδος για να τον κάνει να διπλασιάσει την σκληρότητά του, τόσο μεγάλη ήταν η απόλαυσή του να αποσπά, ή να βάζει τους άλλους να της αποσπούν, αυτή την αδιαμφισβήτητη απόδειξη της δύναμής του…

Γι αυτό, μετά την αναφορά στην αναγκαιότητα της παράκαμψης του μαζοχισμού της Ο, όταν οι τέσσερις άντρες της εξηγούν πώς θα προσεγγίσουν την εκπαίδευσή της, αναφέρεται ξεκάθαρα και η παράκαμψη του σαδισμού των ανδρών. Ή μάλλον, ο σαδισμός τους αποτελεί ένα μηδαμινό θέμα γι αυτούς...

Αν και είναι καθ’ όλα αποδεκτό να συνηθίσεις στο μαστίγωμα – αφού θα μαστιγώνεσαι κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της παραμονής σου εδώ – αυτό γίνεται λιγότερο για την δική μας ευχαρίστηση και περισσότερο για τον δικό σου διαφωτισμό. Πόσο αληθεύει αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι τις νύχτες που δεν σε επιθυμεί κανένας, θα περιμένεις μέχρι να έρθει ο υπηρέτης που έχει αναλάβει αυτή τη δουλειά για να σου επιβάλλει αυτό που πρέπει να υπομείνεις αλλά που εμείς δεν έχουμε τη διάθεση να κάνουμε. Στην πραγματικότητα, και το μαστίγωμα και η αλυσίδα – η οποία όταν δένεται στον κρίκο στο κολάρο σου σε κρατάει λίγο πολύ περιορισμένη στο κρεβάτι σου αρκετές ώρες την ημέρα – είναι λιγότερο προορισμένα να σε κάνουν να υποφέρεις, να φωνάζεις ή να κλαις και περισσότερο να σε κάνουν να αισθανθείς, μέσα από αυτό το μαρτύριο, ότι δεν είσαι ελεύθερη αλλά σκλαβωμένη, και να σε διδάξουν ότι είσαι απόλυτα αφοσιωμένη σε κάτι έξω από σένα...

 

 

ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ

Αυτό που ζητούσε ο εραστής της από αυτήν ήταν πολύ απλό: να είναι συνεχώς και άμεσα διαθέσιμη. Δεν ήταν αρκετό γι αυτόν να ξέρει ότι ήταν διαθέσιμη: έπρεπε να είναι διαθέσιμη χωρίς να παρεμβαίνει το παραμικρό εμπόδιο, και η στάση της και τα ρούχα της έπρεπε να εκφράζουν, στην πραγματικότητα, το σύμβολο αυτής της διαθεσιμότητάς της στα έμπειρα μάτια...

Το πρώτο δείγμα αυτής της διαθεσιμότητας δίνεται στην πρώτη κιόλας σκηνή, όταν της αφαιρούνται τα εσώρουχα. Η στάση που πρέπει να τηρεί της εξηγείται σχεδόν αμέσως μετά: πρέπει να κρατά τα χείλη της μισάνοιχτα και να μην σταυρώνει ποτέ τα πόδια της. Λίγο αργότερα, πριν συναντήσει τον Σερ Στεφέν, αρχίζει να τοποθετεί τις παλάμες της με τέτοιο τρόπο ώστε να βλέπουν προς τα πάνω. Η στάση αυτή των χεριών δείχνει την απροθυμία παρέμβασης στην προστασία του σώματος από την επιβολή του πόνου (ή της απόλαυσης). Εάν δεν μπορεί να αποφύγει την παρέμβαση από μόνη της, τα χέρια θα δεθούν...

Το δεύτερο δείγμα δίνεται με την διεύρυνση της πρωκτικής διόδου της Ο. Κατά την πρώτη βραδιά στα χέρια των τεσσάρων ανδρών, γίνεται αντιληπτό – από τον James - ότι η Ο είναι στενή από πίσω:

Εν τω μεταξύ, ο άντρας που του άρεσαν οι γυναίκες μόνο γι αυτό που είχαν κοινό με τους άντρες, γοητευμένος από τον διαθέσιμο πισινό που αγωνιζόταν να ξεφύγει από τα δεσμά και τους κόμπους λίγο κάτω από τη μέση, έναν πισινό που γινόταν ακόμη πιο δελεαστικός στις προσπάθειές του να αποφύγει τα χτυπήματα, ζήτησε μια διακοπή για να επωφεληθεί απ’ αυτόν. Άνοιξε τα οπίσθια, που έκαιγαν κάτω από τα χέρια του, και εισχώρησε – όχι χωρίς κάποια δυσκολία – σχολιάζοντας καθώς το έκανε ότι η δίοδος θα έπρεπε να γίνει πιο εύκολα προσβάσιμη. Όλοι συμφώνησαν ότι αυτό μπορούσε να γίνει και θα γινόταν.

Πράγματι, για μία εβδομάδα η Ο αναγκάζεται να φοράει μία πρωκτική σφήνα για αρκετές ώρες κάθε απόγευμα.

Έτσι την άνοιγαν, κάθε μέρα και λίγο περισσότερο, γιατί ο James, που την ανάγκαζε να γονατίζει, ή μάλλον να ξαπλώνει μπρούμυτα, για να βλέπει καλύτερα καθώς η Jeanne ή η Monique, ή όποιο κορίτσι τύχαινε να βρίσκεται εκεί, της στερέωνε την σφήνα που είχε διαλέξει ο ίδιος, διάλεγε κάθε μέρα και μία πιο χοντρή σφήνα. Κατά τη διάρκεια του δείπνου, το οποίο έτρωγαν μαζί όλα τα κορίτσια στην ίδια τραπεζαρία, μετά το μπάνιο τους, η γυμνή και πουδραρισμένη Ο ακόμη το φορούσε και όλοι μπορούσαν να δουν ότι το φορούσε, από τις μικρές αλυσίδες και τη ζώνη. Της το έβγαζε μόνο ο υπηρέτης, όταν ερχόταν να τη δέσει με την αλυσίδα στον τοίχο για τη νύχτα αν κανένας δεν την είχε ζητήσει ή, αν κάποιος την είχε ζητήσει, όταν της έδενε τα χέρια πίσω της αν έπρεπε να την πάει στην βιβλιοθήκη. Ήταν σπάνιες οι νύχτες που κανένας δεν εμφανιζόταν για να κάνει χρήση αυτής της διόδου που τόσο γρήγορα είχε γίνει το ίδιο εύκολη όσο η άλλη, αν και παρέμενε ακόμη στενότερη...Μετά από οκτώ μέρες δεν υπήρχε πλέον ανάγκη για το εργαλείο και ο εραστής της Ο της είπε ότι ήταν χαρούμενος που είχε διπλασιάσει το άνοιγμά της και ότι θα σιγουρευόταν πως θα παρέμενε έτσι.

 

 

 

...