Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

@# 34

Καλησπερα σας,

η συγγραφεας του βιβλιου μοιαζει να ακολουθει καποιες στανταρ σαδομαζοχιστικες (τοτε) διαδικασιες. Μερικες σκεψεις για το πρωτο μαστιγωμα της Ο.:

Η σκηνη του πρωτου μαστιγωματος (στο βιβλιο παντα) ειναι πολυ σημαντικη, μιας και μας θυμιζει την διαδικασια του 'breaking in", δηλ. της καταριψης της αντιστασεων της σκλαβας, που αυτη με την σειρα της οδηγει στην ολοκληρωτικη "παραδοση" οπως λεει και η νηματοθετρια.

Το breaking in ειναι ορος που αναφερεται στο (βιαιο) εξημερωμα αγριων αλογων και στη προσπαθεια που γινεται αν αποδεχτουν αυτα τα ομορφα και περιφανα ζωα το χαλινο. Παραλληλα χρησιμοποιειται και το bdsm οταν αναφερομαστε στη σκηνη (συνηθως η πρωτη αμεσως πριν ή μετα το collaring) οπου ο Αφεντης/Αφεντρα, με αρκετα οδυνηρο τροπο, "ξεκαθαριζει" το καθεστως. Χωρις σαδισμο, μαζοχισμο ή ηδονη, το breaking in εχει καθαρα λειτουργικο χαρακτηρα και σκοπο το χτισιμο εμπιστοσυνης μεταξυ των δυο μερων.

(Παραδοξο; μην ξεχνατε οτι βρισκομαστε σε ενα bdsm forum!)

Περασα και εγω τη διαδικασια και θα μου μεινει αξεχαστη. Και, παρ'ολο που πολλοι την θεωρουν "βαρβαρη" (ακομη και ανθρωποι του χωρου) ειναι κατι που και ο Αφεντης και η σκλαβα Του εχουμε προτεινει να γινεται οταν ζητηθηκε η γνωμη μας.

Και δυστυχως, δεν μπορει να γινει o/l.

Συνεχιζω με ενα αλλο θεμα, παλι απο την πρωτη σκηνη, που ειναι εξ'ισου σημαντικο: η παρουσια του καθρεπτη. Οταν διαβασα το βιβλιο για πρωτη φορα (ημουν αρκετα μεγαλη) ξαφνιαστηκα ευχαριστα που η συγγραφεας ανεφερε τον καθρεπτη και το γεγονος οτι το πρωτο μαστιγωμα της Ο. θα γινοταν μπροστα του και η Ο. θα εβλεπε τον εαυτο της να ποναει. Δυστυχως η Γαλλιδα συγγραφεας δεν κανει εκτεταμενη αναφορα στα συναισθηματα που προκαλεσε στη Ο. η θεα του εαυτου της να μαστιγωνεται, ισως γιατι η ιδια η συγγραφεας δεν ειχε καποια παρομοια εμπειρια.

Με τον καθρεπτη αποφευγεται η "αποδυνδεση" (disaccossiation). To η σκλαβα ειναι "εκει" και βλεπει τον εαυτο της να υφισταται πραγματα που θα ηταν αδιανοητα και να κανει μορφασμους πονου (ή και ηδονης, αναλογα την περιπτωση), να φωναζει, να ικετευει, να παρακαλα...

Η νεα τεχνολογια κανει τον καθρεπτη περιττο. Τωρα, ακομη και τα τηλεφωνα μας τραβανε βιντεο και φωτογραφιες και μπορει ο καθενας να "απολαυσει" το θεαμα, χωρις την παρεμβαση καποιου φωτοφραφικου εργαστηριου. Σκεφτειτε ομως πως ηταν πραγματα στη δεκαετεια του πενηντα...

Οσοι και οσες απο εσας Κ. εκπαιδευετε μια σκλαβα, μια συναντηση με τον καθρεπτη θα την ξεγυμνωσει τελειως. Οχι μονο μπροστα σας, αλλα και μπροστα στον εαυτο της. Και αυτο ειναι, νομιζω, το ζητουμενο.

Ντορα, ευχαριστω για τον χωρο.

cassie

 

Εγώ σ' ευχαριστώ cassie για την τοποθέτηση.

Μία μικρή ακόμη παρέμβαση, εκ μέρους του Σερ Στεφέν: το στάδιο των δακρύων παραμένει ακόμη σταθερά πριν τη "στιγμή" που πραγματεύτηκε το νήμα "Η στιγμή και το απάνθρωπο".

 

ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ

«Επειδή σου είναι εύκολο να συναινέσεις, γι αυτό θέλω από σένα αυτό στο οποίο θα είναι αδύνατον για σένα να συναινέσεις, ακόμη και αν δεχτείς εκ των προτέρων, ακόμη και αν πεις τώρα ναι και φαντασθείς ότι είσαι ικανή να το υπομείνεις. Δεν θα μπορέσεις να αντισταθείς. Η υποταγή σου θα σου αποσπασθεί παρά τη θέλησή σου, όχι μόνο για την τεράστια απόλαυση που εγώ και άλλοι θα πάρουμε από αυτό, αλλά και για το ότι θα συνειδητοποιήσεις αυτό που σου έχει συμβεί...»

Ακόμη και αν συναινεί εκ των προτέρων, επομένως, θα έρθει η στιγμή που αυτό που θα της συμβαίνει θα έχει προχωρήσει πέρα από το όριο της συναίνεσής της. Γι αυτό το BDSM, όταν γίνεται σωστά, είναι απάνθρωπο. Ωθεί το θύμα πέρα από τα ανθρώπινα όριά του, εκεί που δεν αντέχει, εκεί που λέει «σταμάτα», εκεί που εκλιπαρεί «σε παρακαλώ φτάνει»...Εκεί έγκειται η απόλαυση, όπως αναφέρεται ξεκάθαρα σ’ αυτό το σημείο, η «τεράστια απόλαυση» στην υπέρβαση του ανθρώπινων ορίων, και όχι μόνο επειδή επιτυγχάνεται με αυτό τον τρόπο η υποταγή της σκλάβας, αλλά επειδή η σκλάβα ΓΝΩΡΙΖΕΙ αυτό που της έχει συμβεί. Γι αυτό το BDSM δεν μπορεί να γίνεται με άτομα μειωμένης πνευματικής ικανότητας ή με παιδιά – διότι η μισή απόλαυση προέρχεται ακριβώς από αυτό το γεγονός, της ΓΝΩΣΗΣ της σκλάβας, ότι η υποταγή έχει αποσπασθεί από αυτήν παρά τη θέλησή της και παρά το γεγονός ότι συναίνεσε στην αρχή.

Σε τί συναινεί όμως; Πόσο βαθιά πηγαίνει αυτή η συναίνεση;

«Είμαι δική σου», είπε τελικά στον Ρενέ. «Θα είμαι αυτό που θέλεις εσύ να είμαι».

«Όχι», την διέκοψε αυτός, «δική σας. Επανάλαβε μετά από μένα: ανήκω και στους δυο σας. Θα είμαι αυτό που θέλετε και οι δυο σας να είμαι».

Συναινεί επομένως στην μετατροπή του εαυτού της. Η έννοια της ιδιοκτησίας φαίνεται να ενέχει την μετατροπή της ταυτότητας της Ο σε κάτι που εκ των προτέρων δεν γνωρίζει. Συναινεί σε κάτι που δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων.

«Στον Σερ Στεφέν και σε μένα παρέχεις το δικαίωμα να...» Το δικαίωμα να διαθέτουν το σώμα της όπως επιθυμούσαν, σε οποιοδήποτε μέρος ή με οποιονδήποτε τρόπο επέλεγαν, το δικαίωμα να την κρατούν δεμένη με αλυσίδες, το δικαίωμα να την μαστιγώνουν σαν να ήταν σκλάβα ή φυλακισμένη για την παραμικρή παράβαση ή αποτυχία, ή απλά και μόνο για την ευχαρίστησή τους, το δικαίωμα να μην δίνουν σημασία στις ικεσίες της και στα δάκρυά της, αν τυχόν την έκαναν να κλάψει.

Αυτή η συναίνεση είναι πολύ πιο συγκεκριμένη από το «θα είμαι αυτό που θέλετε». Αυτή η περιγραφή όμως, δεν αποτελεί την περιγραφή μιας νέας ταυτότητας; Δεν είναι η περιγραφή μίας γυναίκας που έχει χάσει την ανθρώπινη υπόστασή της και έχει μετατραπεί σε κάτι άλλο, σε κάτι που είναι τόσο απομακρυσμένο από την ανθρώπινη εμπειρία, που δεν έχει καν όνομα; Ακόμη και το πιο κοντινό βίωμα, αυτό της σκλαβιάς, δεν μπορεί να αποδώσει με ακρίβεια την συγκεκριμένη υπόσταση, εφόσον υπάρχει η συναίνεση στη μέση...Και πράγματι, ακριβώς λόγω της συναίνεσης, κάτι πραγματικά απάνθρωπο προσεγγίζεται εδώ...

«Ακόμη και αν συναινέσω τώρα», είπε, «ακόμη και αν υποσχεθώ τώρα, δεν θα το αντέξω».

«Το μόνο που σου ζητούμε είναι να το δεχτείς και αν φωνάζεις ή βογκάς, να συμφωνήσεις εκ των προτέρων ότι θα είναι μάταιο», συνέχισε ο Σερ Στεφέν...

Αυτό σημαίνει ότι η Ο δέχεται εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να υπάρξει safeword. Η όλη διαδικασία βασίζεται ακριβώς σ’ αυτό το γεγονός: ότι την στιγμή που το σώμα της (και επομένως και το πνεύμα της) δεν θα μπορούν να συναινέσουν, λόγω των ανθρωπίνων ορίων, δεν θα μπορεί να σταματήσει την διαδικασία. Ο μόνος που θα μπορεί να σταματήσει την διαδικασία θα είναι ο βασανιστής της.

Μετά το Ρουασί, ο Ρενέ εξηγεί στην Ο τα δικαιώματά της, το εύρος της ελευθερίας της:

...με μία εξαίρεση, και αυτή ήταν ότι ήταν ελεύθερη να μην τον αγαπάει* πια και να τον αφήσει αμέσως...

Αυτή είναι η μοναδική ελευθερία που έχει η Ο. Μπορεί να παραμείνει στη σχέση ή όχι. Μπορεί να επιλέξει να είναι δική του ή να μην είναι...

[*Λίγο αργότερα θα αποδειχθεί ότι η λέξη «αγάπη» είναι καταχρηστική σε ένα τέτοιο πλαίσιο παράδοσης, παρά τις συναισθηματικές προσδοκίες της Ο...Πρόκειται για ένα σφάλμα της που είναι ορμώμενο από τις τάσεις του ανθρώπινου μέσα της...]

 

(Συνεχίζεται)

 

ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ

Η Ο προσπάθησε να καταλάβει γιατί υπήρχε τόση γλύκα, μπερδεμένη με τον τρόμο μέσα της ή γιατί ο τρόμος της φαινόταν τόσο γλυκός. Κατάλαβε ότι ένα από τα πράγματα που την αναστάτωναν περισσότερο ήταν το γεγονός ότι της είχαν στερήσει τη χρήση των χεριών της. Όχι ότι τα χέρια της θα μπορούσαν να την προστατεύσουν (και ήθελε στ’ αλήθεια να προστατεύσει τον εαυτό της; ) αλλά αν ήταν ελεύθερα θα είχαν τουλάχιστον κάνει την χειρονομία, θα είχαν επιχειρήσει να απωθήσουν τα χέρια που την άρπαζαν, την σάρκα που την διαπερνούσε, να προστατεύσουν τις λαγόνες της από το μαστίγιο. Τα χέρια της Ο δεν ήταν στη διάθεσή της πια, δεν είχε πλέον πρόσβαση στο σώμα της κάτω από το γούνινο σκέπασμα. Πόσο παράξενο ήταν να μην μπορεί να αγγίξει τα ίδια της τα γόνατα ή την εσοχή στη βάση της κοιλιάς της. Τα χείλη ανάμεσα στα πόδια της, τα καυτά της χείλη της ήταν πλέον απαγορευμένα, και ίσως να έκαιγαν επειδή ήξερε ότι ήταν ανοιχτά για όποιον θα ερχόταν...

Δύο θέματα αναδύονται σ’ αυτό το απόσπασμα: το πρώτο είναι η αίσθηση της παράδοσης, μέσα από την αδυναμία της Ο να προστατέψει το σώμα της από τον πόνο αλλά και από την αδυναμία της να προκαλέσει η ίδια απόλαυση στον εαυτό της. Η στέρηση των χεριών της είναι συμβολική. Έχει πάψει να είναι η ίδια αυτή που ΕΛΕΓΧΕΙ, όχι μόνο την αποφυγή του πόνου αλλά και την πρόσληψη της απόλαυσης - ο έλεγχος της ηδονής και της οδύνης είναι πλέον έξω από το σώμα της, έξω από την δική της βούληση.

Το δεύτερο θέμα που αναδύεται, είναι η αντιφατικότητα των συναισθημάτων της...

 

 

ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

Η μόνη λέξη που ζήτησε ο Paulhan να σβήσει η Aury από το βιβλίο, ήταν η λέξη «θυσία». Ίσως επειδή έβλεπε και αυτός τις αντιφάσεις. Μία θυσία που γίνεται απολαυστική για το θύμα, παύει να είναι θυσία...

«Είναι η συνήθης δουλειά της θυσίας να φέρνει τη ζωή και τον θάνατο σε αρμονία, να δίνει στον θάνατο την ορμή της ζωής και στη ζωή την βαρύτητα και τον ίλιγγο του θανάτου που οδηγεί στο άγνωστο. Εδώ η ζωή αναμιγνύεται με τον θάνατο, αλλά ταυτόχρονα ο θάνατος είναι σημείο της ζωής, ο δρόμος προς το αιώνιο. Στις μέρες μας η θυσία είναι εκτός του πεδίου των βιωμάτων μας και η φαντασία πρέπει να αναπληρώσει την πραγματικότητα». (Bataille, Erotism: Death & Sensuality).

Είναι αλήθεια ότι μέσα από μία θυσία αυτού του μεγέθους, είναι δυνατόν να βρει κάποιος την αίσθηση μίας πλήρωσης πολύ διαφορετικής από αυτήν που προσφέρουν τα συνήθη επιτεύγματα της καθημερινότητας. Γι αυτό δεν προκαλεί ουδεμία έκπληξη το γεγονός ότι όσοι δεν μετέχουν του βιώματος, και είναι εξωτερικοί παρατηρητές, αδυνατούν να κατανοήσουν πώς γίνεται κάποιος να έχει απαρνηθεί πράγματα που για άλλους αποτελούν απόλυτη, ζωτική ανάγκη και ταυτόχρονα να ζει εκστατικά, σχεδόν αποκομμένος από τη ροή των καθημερινών γεγονότων...

Όταν η Ο μαστιγώνεται με εντολή της Anne-Marie, στο Σαμουά, τα πιο αντιφατικά συναισθήματα πλημμυρίζουν την Ο:

Η Ο δεν είχε καταλάβει ποτέ, αλλά είχε τελικά αποδεχθεί το αδιαμφισβήτητο και σημαντικό γεγονός ότι τα συναισθήματά της ήταν ένα συνεχές και αντιφατικό κουβάρι: της άρεσε η ιδέα των βασανιστηρίων, αλλά όταν την βασάνιζαν θα είχε προδώσει όλο τον κόσμο για να γλιτώσει, και όμως όταν όλα είχαν τελειώσει, ήταν ευτυχισμένη που το είχε υπομείνει, και ακόμη πιο ευτυχισμένη αν ήταν ιδιαίτερα σκληρό και αν είχε κρατήσει πολύ. Η Anne-Marie είχε υποθέσει σωστά και για την συγκατάθεση της Ο και για την αντίδρασή της, και ήξερε ότι οι ικεσίες της για έλεος ήταν αυθεντικές...

Η παράδοση του εαυτού, είναι η κατεξοχήν πράξη που προκαλεί μία τεράστια αντιφατικότητα συναισθημάτων. Πώς θα μπορούσε το ανθρώπινο να μην αντισταθεί στο απάνθρωπο, παρά το γεγονός ότι ταυτόχρονα το επιθυμεί; Η αίσθηση της γλυκύτητας συνυπάρχει με την αίσθηση του τρόμου, και ίσως να ενισχύουν η μία την άλλη...

Οι αλυσίδες και η σιγή, που θα έπρεπε να την είχαν περιορίσει βαθιά μέσα της, που θα έπρεπε να την πνίγουν, να την στραγγαλίζουν, αντίθετα την απελευθέρωναν από τον εαυτό της...Χάθηκε μέσα σε μία εκστατική απουσία του εαυτού της που την επανέφερε στην αίσθηση του έρωτα και ίσως, την έφερνε στο χείλος του θανάτου...

Οι αντιφάσεις αυτές γίνονται εύκολα κατανοητές, αν αναλογιστούμε ότι το Εγώ παλεύει για τον εαυτό του, μέχρι το τέλος. Για να μπορέσει η Ο να νιώσει την γλυκύτητα και την έκσταση αυτή, την απελευθέρωση από τα δεσμά του εαυτού της, που τόσο επιθυμεί, πρέπει να αφήσει το Εγώ της να πεθάνει.

Ευλογημένο σκοτάδι όπως αυτό που έπεφτε στη δική της νύχτα, ποτέ η Ο δεν το είχε καλωσορίσει με τόση χαρά, ευλογημένες αλυσίδες που την κουβαλούσαν μακριά από τον εαυτό της...

Καθώς η Ο απαρνιέται τον εαυτό της, εναγκαλίζεται κάτι έξω από αυτήν, έξω από τις εγωιστικές επιταγές του κορμιού της και της ψυχής της. Κι έτσι το Εγώ της εκμηδενίζεται μέσα στο ίδιο το πάθος της για τον εραστή της. Και όπως όλοι ξέρουμε, το βάθος του πάθους είναι θρησκευτικό*...

Η θρησκευτικότητα του συναισθήματος που βιώνει η Ο γίνεται εμφανές ξανά και ξανά, με συνεχείς αναφορές, όχι μόνο στην μετατροπή του εραστή της σε ένα είδος παντοδύναμου Θεού γι αυτήν, αλλά και στις τελετουργίες και βεβηλώσεις στις οποίες υπόκειται η ίδια, με σκοπό πλήρως διασαφηνισμένο στις σελίδες του βιβλίου...


*Γνωστή ρήση του Bataille. Σε μία ανάλυση του θέματος από τον Habermas (Philosophical Discourse of Modernity, 1987), εκφράζεται ακριβώς αυτή η διαδικασία ενοποίησης με το Όλον μέσω της απώλειας του Εγώ: «Οι πράξεις της θρησκευτικής θυσίας και της ερωτικής ένωσης, όπου το υποκείμενο επιζητεί την “απελευθέρωση από τον συσχετισμό του με το Εγώ”, κάνοντας χώρο για μία ανα-δημιουργημένη συνοχή της Ύπαρξης, είναι παραδειγματικές για το ίδιο...Φαντάζεται αυτή την κατακλυσμιαία επιστροφή σε μία χαμένη συνοχή, σαν την έκρηξη των στοιχείων που αντιτίθενται στην λογική, σαν μία εκπληκτική πράξη άρσης των ορίων του εαυτού. Στη διαδικασία αυτής της διάλυσης, χάνεται η κλειστή, μοναδιαία υποκειμενικότητα ατόμων δοσμένων στον εγωισμό και στην αμοιβαία αντικειμενοποίηση του ενός από τον άλλον και εξοβελίζεται στην άβυσσο».

Πηγή: Georges Bataille

 

 

ΒΕΒΗΛΩΣΕΙΣ

Η Ο ένιωσε ότι το στόμα της ήταν όμορφο, αφού ο εραστής της καταδεχόταν να μπαίνει μέσα σ’ αυτό, αφού καταδεχόταν δημοσίως να του προσφέρει χάδια, αφού τελικά καταδεχόταν να τελειώνει μέσα της. Το δέχτηκε όπως γίνεται δεκτός ένας Θεός...

Οι συνεχείς ΒΕΒΗΛΩΣΕΙΣ, στις οποίες ο εραστής της υποβάλλει την Ο (σωματικές και πνευματικές) έχουν σαν αποτέλεσμα μία εκστατική αίσθηση ιερότητας του κορμιού της (και για τους δύο).

Όσο πιο πολύ την έδινε σε άλλους, τόσο πιο πολύτιμη την ένιωθε. Το γεγονός ότι την έδινε ήταν γι αυτόν μία απόδειξη, και έπρεπε να είναι και γι αυτήν, ότι του ανήκε: μπορούμε να παραχωρήσουμε μόνο ότι μας ανήκει. Την έδινε μόνο για να την πάρει αμέσως πίσω και πάλι, να την πάρει πίσω αφού είχε γίνει πιο πολύτιμη στα μάτια του, σαν κάποιο συνηθισμένο αντικείμενο που είχε χρησιμοποιηθεί για κάποιο θεϊκό σκοπό και είχε ιεροποιηθεί κατ’ αυτό τον τρόπο...

Φαίνεται να υπάρχει μία ολοένα αυξανόμενη αναγκαιότητα για όλο και μεγαλύτερες βεβηλώσεις, από την αρχή του βιβλίου μέχρι την τελική κλιμάκωση...

Για πολύ καιρό ήθελε να την εκπορνεύσει, και ήταν ενθουσιασμένος που το απολάμβανε περισσότερο από ότι είχε φαντασθεί, και που αυτό έδενε τον ίδιο μαζί της όλο και περισσότερο, ακριβώς όπως την έδενε και αυτήν μαζί του, ακόμη περισσότερο επειδή, μέσα απ’ αυτό, εκείνη έφτανε σε μεγαλύτερη ταπείνωση και συντριβή...

Η δική της εκμηδένιση αντιστοιχούσε στην δική του μετουσίωση σε κάτι πέρα από τα ανθρώπινα όρια της ύπαρξης ενός απλού άντρα...

Ήταν αυτός ο ίδιος που την έκανε δική του και την απολάμβανε μέσα απ’ αυτούς στων οποίων τα χέρια εκείνη είχε παραδοθεί, λόγω του απλού γεγονότος ότι τους την είχε δώσει ο ίδιος. Έπρεπε να τους υποδέχεται και να υποτάσσεται σ’ αυτούς με τον ίδιο σεβασμό που υποδεχόταν τον ίδιο, σαν να επρόκειτο για πολλές δικές του αντανακλάσεις. Έτσι την έκανε δική του, όπως ένας Θεός νέμεται τα πλάσματά του, τα οποία εναγκαλίζεται μεταμφιεσμένος σε τέρας ή σε πουλί, σε αόρατο πνεύμα ή σε εκστατική αίσθηση...

Ιδού λοιπόν ο πραγματικός στόχος όλων αυτών, της παράδοσης, της διαθεσιμότητας, της εκμηδένισης του εγωισμού, της υπέρβασης των ανθρώπινων ορίων με την παράκαμψη της συναίνεσης, την παράκαμψη όποιου ανθρώπινου στοιχείου, ακόμη και αυτής της ανθρώπινης ανάγκης για το ερωτικό συναίσθημα...

Η λέξη «ανοιχτή» και η έκφραση «να ανοίγει τα πόδια της» ήταν, στα χείλη του εραστή της, φορτισμένες με τόση διέγερση και ένταση που ποτέ δεν θα μπορούσε να τις ακούσει χωρίς να νιώσει ένα είδος εσωτερικού γονατίσματος, μια ιερή υποταγή, σαν να ήταν ένας Θεός, και όχι αυτός, που της μιλούσε...

Διαφαίνεται επομένως ξεκάθαρα ο ρόλος των τελετουργιών, στις οποίες αναφέρθηκε ο Σερ Στεφέν. Η προσέγγισή τους σε αυτή την επιχειρούμενη ασυμμετρία, είναι μία προσέγγιση εκστατικής, θρησκευτικής μορφής, που οδηγεί όλο και πιο μακριά από το ανθρώπινο και το τετριμμένο...

«Το μαζοχιστικό συμβόλαιο εδραιώνει ένα είδος νόμου το οποίο οδηγεί κατευθείαν στην τελετουργία. Ο μαζοχιστής διακατέχεται από έμμονες ιδέες. Η τελετουργική δραστηριότητα του είναι απαραίτητη, εφόσον αποτελεί την επιτομή του φανταστικού του κόσμου». (Deleuze, Masochism: An Interpretation of Coldness and Cruelty)

Καθημερινά και, κατά κάποιο τρόπο, τελετουργικά λερωμένη με σάλια και σπέρμα, ένιωθε κυριολεκτικά να αποτελεί το δοχείο της ακαθαρσίας, που αναφέρεται και στις Γραφές. Και όμως, αυτά τα μέρη του σώματός της που τα παραβίαζαν πιο συχνά, που είχαν γίνει λιγότερο ευαίσθητα, την ίδια στιγμή της φαίνονταν να έχουν γίνει πιο όμορφα, και τελικά να έχουν εξευγενιστεί: το στόμα της που έκλεινε γύρω από πέη αγνώστων, οι άκρες του στήθους της που αγγίζονταν συνεχώς από χέρια, και ανάμεσα στους διαχωρισμένους μηρούς της, τα δίδυμα, διπλανά μονοπάτια που τα όργωναν με πάθος. Το ότι είχε αποκτήσει ευγένεια και αξιοπρέπεια μέσα από την εκπόρνευσή της ήταν μία πηγή έκπληξης και όμως η αξιοπρέπεια έβγαινε πράγματι από μέσα της, και η στάση της μαρτυρούσε ηρεμία, ενώ στο πρόσωπό της διαφαινόταν η γαλήνη και το αδιόρατο χαμόγελο που κάποιος περισσότερο μαντεύει παρά βλέπει πραγματικά στα μάτια ενός ερημίτη...

 

(Συνεχίζεται)

 

ΒΕΒΗΛΩΣΕΙΣ

Για να μην υπάρχει καμία παρανόηση όσον αφορά τον ειλικρινή τρόμο που νιώθει η Ο, αντιμέτωπη με το απάνθρωπο, στη μέση του βιβλίου υπάρχει μία σημαντική φράση, με κεφαλαία γράμματα:

Όταν ήταν παιδί, η Ο είχε διαβάσει ένα Βιβλικό κείμενο με κόκκινα γράμματα στον λευκό τοίχο ενός δωματίου στην Ουαλία όπου είχε ζήσει για δύο μήνες, ένα κείμενο όπως αυτά που χαράζουν οι Προτεστάντες στα σπίτια τους:

ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΘΕΟΥ...

Όχι, είπε η Ο στον εαυτό της, αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτό που είναι τρομακτικό είναι να σε εγκαταλείπουν τα χέρια του ζωντανού Θεού...

Δεν είναι απλό πράγμα η παράδοση και ο θάνατος του Εγώ. Είναι ένας σπαραγμός...Η Ο όμως νιώθει έντονα αυτή την παράλογη και αντιφατική σύνδεση ανάμεσα στον ξεπεσμό της και στην μετουσίωσή της σε ιερό αντικείμενο βεβηλώσεων. Είναι σαν να εξαρτάται από την πλήρη απώλεια του Εγώ της η ίδια της η απόλαυση. Και ίσως να εξαρτάται, στον υπέρτατο βαθμό που την επιθυμεί η ίδια – κάτι που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από οποιονδήποτε, όπως επίσης δεν γίνεται αποδεκτή ως θεμιτή επιλογή, ίσως λόγω των επιταγών της κουλτούρας μας: «Μέσα σ’ αυτή την αναζήτηση δεν ανακαλύπτουμε παρά μόνο το κενό...Για να υπάρχει πλήρως ως σώμα πρέπει να πάψει να υπάρχει ως ψυχή». (Susan Griffin, “Sadomasochism and the Erosion of Self: A Critical Reading of Story of O”)

Η υπόσχεσή της την δέσμευε όσο και τα δερμάτινα περικάρπια και οι αλυσίδες. Ήταν μόνο η υπόσχεση; Και όσο ταπεινωμένη και να ήταν, ή μάλλον επειδή είχε ταπεινωθεί, δεν ήταν κατά κάποιον τρόπο απολαυστικό να την εκτιμούν μόνο και μόνο για την ταπείνωσή της, για την ηπιότητα με την οποία παραδινόταν, για τον μειλίχιο τρόπο με τον οποίο ανοιγόταν;

Η Ο γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι τυχερή να είναι επιλεγμένη. Γνωρίζει την αξία αυτής της ταπείνωσης που πρέπει να υποστεί στα χέρια του εραστή της, πέρα από τα ανθρώπινα όρια...

Θεωρούσε ότι ήταν τυχερή να μετράει τόσο στα μάτια του ώστε εκείνος να αποκομίζει απόλαυση ταπεινώνοντάς την, όπως οι πιστοί ευγνωμονούν τον Θεό όταν τους ταπεινώνει.

Να λοιπόν γιατί ορθά απαλείφθηκε η λέξη «θυσία» από το βιβλίο, με υπόδειξη του Paulhan. Δεν μπορεί να σταθεί καμία νύξη περί «δώρου» υποταγής...Φυσικά...Μόνο άπειρη ευγνωμοσύνη.

 

 

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

«Πάντα υπακούω τον Ρενέ» μουρμούρισε..

«Συγχέεις την αγάπη και την υπακοή. Θα με υπακούς χωρίς να με αγαπάς και χωρίς να σε αγαπώ».

Αμέσως μετά, ο Σερ Στεφέν την σοδομίζει. Η Ο δεν αντιδρά καθόλου στον βιασμό της, από τον μέχρι πρότινος άγνωστο σε αυτήν άντρα. Η υποταγή της σε αυτόν δεν φιλτράρεται μέσα από την γλυκύτητα της αγάπης. Εκτός βέβαια αν υποθέσουμε ότι το κάνει για να μην χάσει τον Ρενέ – όμως αυτό δεν είναι πολύ πιθανό, καθώς έχουμε ήδη άπειρα δείγματα στη διάθεσή μας περί των αντιφατικών συναισθημάτων φρίκης και έκστασης που την κατακλύζουν...

Η Ο είναι μία γυναίκα της οποίας η ταυτότητα δεν ορίζεται ούτε από το περιεχόμενο της τσάντας της, ούτε από τον έρωτά της προς έναν άντρα. Η ταυτότητά της ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από την δική της σεξουαλικότητα, από τον τρόπο με τον οποίο η ίδια «χάνεται» μέσα σε μία απύθμενη έκσταση, σεξουαλική, ερωτική, πνευματική, θρησκευτική...

Σε μία ασύμμετρη σχέση του είδους που προσεγγίζει την ιεροποίηση του σώματος μέσα από την βεβήλωση, θα χωρούσε άραγε ένα είδος αγάπης, πέρα από την θρησκευτική λατρεία του «αντικειμένου» προς τον «Θεό» του, ένα είδος αγάπης του «Θεού» προς το «αντικείμενο»; Δεν θα αναιρούσε η αγάπη την ίδια την πολυτιμότητα της Ο, την ιεροποίηση του κορμιού της, το βάθος της βεβήλωσής της; Δεν θα κατέστρεφε την τόσο δύσκολη ισορροπία της ασυμμετρίας;

Κάπνιζε και, με μία κίνηση των χεριών του – η Ο δεν έμαθε ποτέ αν το έκανε επίτηδες – έριξε λίγη ζεστή στάχτη ανάμεσα στα στήθη της. Είχε την αίσθηση ότι ήθελε να την προσβάλλει, με την απαξίωσή του, τη σιωπή του, με κάποια αίσθηση αποστασιοποίησης. Και όμως την είχε επιθυμήσει πριν λίγο, και τώρα την επιθυμούσε, το έβλεπε στο φούσκωμα του λεπτού υλικού της ρόμπας του. Ας την έπαιρνε επιτέλους, ακόμη κι αν ήταν μόνο για να την πονέσει! Η Ο σιχαινόταν τον εαυτό της για την δική της επιθυμία, και μισούσε τον Σερ Στεφέν για την αυτοκυριαρχία που επιδείκνυε. Ήθελε να την αγαπάει, ορίστε, η αλήθεια στην επιφάνεια: ήθελε να τον δει να καίγεται από την επιθυμία να αγγίξει τα χείλη της και να μπει στο κορμί της, να την πληγώσει αν χρειαστεί, αλλά όχι να παραμένει τόσο ήρεμος και συγκρατημένος...

Η Ο αποδεικνύεται λίγη εδώ. Ας της συγχωρήσουμε τα ανθρώπινα απομεινάρια του εγωισμού της, που ουρλιάζουν για λίγα ψίχουλα αγάπης – της οποίας ο μετουσιωτικός ρόλος θα ήταν ασφαλώς παντελώς άχρηστος σε μία σχέση θρησκευτικού τύπου όπως αυτή που πραγματεύεται το βιβλίο (η λατρεία υπερκαλύπτει την κοινώς εννοούμενη «αγάπη»). Αλλά η Ο ακόμη δεν έχει φτάσει στο σημείο να κατανοεί πλήρως αυτό που της συμβαίνει. Διότι αν το κατανοούσε, δεν θα έλεγε ποτέ «θέλω να με θέλεις», αλλά αντιθέτως θα καταλάβαινε ότι αποτελεί αναγκαία συνθήκη της σχέσης η αυτοκυριαρχία του Σερ Στεφέν απέναντι στην ίδια. Πρέπει να ΜΗΝ τη θέλει με τον συνήθη ερωτικό τρόπο που ένας άντρας θέλει μια γυναίκα. Μόνο έτσι η Ο θα συνεχίσει να είναι αντικείμενο ιερό, αντικείμενο βεβηλώσεων. Μόνο έτσι θα συνεχίσει να βιώνει την έκσταση, και όχι την ηδονή.

Καθώς τον άκουγε, η Ο σκέφτηκε ότι ίσως να ήταν πολύ αργά και για εκείνον να αποφύγει να την ερωτευθεί, γιατί δεν είχε καμία διάθεση να εξημερωθεί γρήγορα, και μέχρι να γίνει αυτό, μπορεί και αυτός να μάθαινε να την αγαπάει λιγάκι...Ήθελε να αισθάνεται κάτι περισσότερο από επιθυμία γι αυτήν...Δεν περίμενε κανέναν οίκτο από την πλευρά του. Αλλά δεν μπορούσε άραγε να ελπίζει να κερδίσει κάποιο αμυδρό συναίσθημα αγάπης απ’ αυτόν;

Στην αρχή επομένως η Ο εύχεται να υπάρξει μία πιο ανθρώπινη συναισθηματική προσέγγιση προς την ίδια (μην καταλαβαίνοντας ότι και η δική της συναισθηματική προσέγγιση – η ανάγκη της, για να ακριβολογούμε – δεν εντάσσεται στις κοινές ανθρώπινες προσεγγίσεις). Σχεδόν αμέσως όμως, η Ο αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ο Σερ Στεφέν δεν μπορεί να μετέχει των ανθρώπινων συναισθημάτων και του συνήθους ανθρώπινου σχετίζεσθαι: είναι ένα «τέρας» - και άρα είναι «αφόρητα» κατάλληλος γι αυτήν: είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον...

Αλλά στον Σερ Στεφέν, πίστευε ότι διέκρινε μία θέληση από ατσάλι και πάγο, που δεν μπορούσε να μετακινήσει η επιθυμία, μία θέληση στης οποίας την κρίση, άσχετα από το πόσο συγκινητική ή υποτακτική μπορούσε να είναι, η ίδια δεν μετρούσε απολύτως για τίποτα, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Αλλιώς γιατί να φοβάται τόσο; Το μαστίγιο στη ζώνη του υπηρέτη στο Ρουασί, οι αλυσίδες που φορούσε σχεδόν συνεχώς της είχαν φανεί λιγότερο τρομακτικές από την αταραξία στα μάτια του Σερ Στεφέν καθώς καρφώθηκαν στα στήθη της που απέφευγε να αγγίξει. Καταλάβαινε πόσο ευάλωτα ήταν έτσι μεγάλα και απαλά, σε σχέση με τους μικρούς ώμους της και τον λεπτό κορμό της. Δεν μπορούσε να τα κάνει να μην τρέμουν, θα έπρεπε να σταματήσει να ανασαίνει. Ήταν μάταιο να ελπίζει ότι θα αφόπλιζε τον Σερ Στεφέν με την ευαισθησία της και ήξερε πολύ καλά ότι συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο: η έκδηλη ηπιότητά της φώναζε για πληγές όσο και για χάδια, για νύχια όσο και για χείλια...

Έτσι η Ο καταλαβαίνει ότι βρίσκεται ΑΟΠΛΗ απέναντι στον Σερ Στεφέν. Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει απολύτως τίποτε από τα συνήθη όπλα που χρησιμοποιεί μία γυναίκα, ούτε την ομορφιά της, ούτε την ευαισθησία της, ούτε την ηπιότητά της, μπροστά στην ατσαλένια αυτή θέληση που δεν υποκύπτει στην επιθυμία...

 

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

πολύ ενδιαφέρον νήμα Ντόρα. Σ'έυχαριστούμε.
Παρακολουθώ την ανάλυση σου.

 

Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Άκουσε να λένε πως έπρεπε να τη βάλουνε να γονατίσει. Έτσι κι έγινε. Αισθανόταν πολύ άσχημα έτσι γονατιστή και πιότερο γιατί δεν έπρεπε να πλησιάσει τα γόνατά της και γιατί τα δεμένα στη πλάτη χέρια της τη κάνανε να γέρνει κάπως εμπρός. Της επέτρεψαν τότε να σκύψει λίγο προς τα πίσω, μισοκαθισμένη στις φτέρνες, όπως κάμουν οι καλόγριες.
«Δεν την έχετε ποτέ δέσει»;
«Όχι ποτέ».
«Ούτε μαστιγώσει»;
«Ποτέ, αλλ' ακριβώς..», απαντούσε ο εραστής της.
«Ακριβώς», είπε η άλλη φωνή, «αν τη δένατε που και που, αν τη μαστιγώνατε λιγάκι κι αν αυτό της άρεσε!... Αυτό που χρειάζεται είναι να ξεπεραστεί η στιγμή όπου θα αισθανόταν ευχαρίστηση για να προκληθούνε δάκρυα».

 

Re: Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Έχεις μάλλον την ελληνική έκδοση στα χέρια σου. Τα αποσπάσματα που παραθέτω στο νήμα προέρχονται από μία αγγλική έκδοση που κατέβασα από το Ίντερνετ και μετέφρασα μόνη μου. Δυστυχώς δεν βρήκα τη γαλλική έκδοση (πιθανόν η μετάφρασή μου να ήταν καλύτερη απευθείας από τα γαλλικά).

Η ανωτέρω μετάφραση είναι πολύ κακή βεβαίως. Οι χρόνοι είναι λάθος. Επίσης, πριν από τα κ - π - τ πάντα βάζουμε το "ν" στα άρθρα (την κάνανε, όχι τη κάνανε). Εντελώς κιτς το "πιότερο", βλάχικο το "κάμουν" (ποιος λέει "κάμουν" Θεέ μου, μόνο κάτι θείτσες στα χωριά). Μία Όμικρον και η παρέα της δεν θα χρησιμοποιούσαν ποτέ τέτοιες λέξεις... 

Για να μεταφραστεί σωστά το βιβλίο, χρειάζεται μία ελληνίδα μεταφράστρια που να είναι μεγαλοαστή και ελαφρώς σνομπ...

 

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Καθώς όμως η σχέση τους προχωράει, ο Σερ Στεφέν φαίνεται να δένεται μαζί της. Κάτι φαίνεται να αρχίζει να αισθάνεται αυτό το τέρας αταραξίας. Είναι δυνατόν; Ίσως τελικά τα πράγματα να είναι πιο πολύπλοκα από ότι φαίνονται.

Ας πάρουμε τη σκηνή όπου ο Ρενέ προδίδει μία μικρή αταξία της Ο στον Σερ Στεφέν: η Ο θέλει να πάει σε ένα πάρτι με τον Ρενέ, αντί να επισκεφθεί τον Σερ Στεφέν για να την χρησιμοποιήσει.

Είχε πει στον Σερ Στεφέν αυτό που είχε ζητήσει η Ο και, μπροστά της, του είχε ζητήσει να την τιμωρήσει αρκετά σκληρά έτσι ώστε να μην διανοηθεί ποτέ ξανά να αποφύγει τα καθήκοντά της.

«Βεβαίως», είχε πει ο Σερ Στεφέν.

Η σκηνή είχε εξελιχθεί στο μικρό οβάλ δωμάτιο με τα πλακάκια στο πάτωμα, όπου το μόνο έπιπλο ήταν ένα τραπέζι επενδυμένο με φίλντισι, το δωμάτιο που ήταν δίπλα στο γκριζοκίτρινο σαλόνι. Ο Ρενέ παρέμεινε μόνο όσο χρειάστηκε για να προδώσει την Ο και να ακούσει την απάντηση του Σερ Στεφέν. Μετά του έσφιξε το χέρι, χαμογέλασε στην Ο και έφυγε. Η Ο τον είδε από το παράθυρο να διασχίζει την αυλή. Δεν κοίταξε πίσω του. Αυτή άκουσε την πόρτα του αυτοκινήτου να κλείνει με δύναμη, τον βρυχηθμό της μηχανής και σε έναν μικρό καθρέφτη στον τοίχο έπιασε μία ματιά της εικόνας της: ήταν χλωμή από φόβο και απελπισία. Τότε, μηχανικά, καθώς πέρασε δίπλα από τον Σερ Στεφέν, που της άνοιξε την πόρτα του σαλονιού και στάθηκε στο πλάι για να περάσει, τον κοίταξε: ήταν το ίδιο χλωμός όπως κι αυτή. Σε μία αναλαμπή, ήταν απολύτως βέβαιη ότι την αγαπούσε, αλλά ήταν μία φευγαλέα βεβαιότητα που εξαφανίστηκε το ίδιο γρήγορα όσο είχε έρθει. Αν και δεν το πίστευε και κορόιδεψε τον εαυτό της που το σκέφτηκε, της πρόσφερε μία παρηγοριά και ξεντύθηκε υπάκουα, με ένα του νεύμα. Τότε, και για πρώτη φορά από τότε που την είχε αναγκάσει να πηγαίνει στο σπίτι του δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα, και να την χρησιμοποιεί αργά, κάποιες φορές αφήνοντάς την να περιμένει γυμνή για μία ολόκληρη ώρα χωρίς να πηγαίνει κοντά της, ακούγοντας τις ικεσίες της χωρίς να απαντάει ποτέ, γιατί υπήρχαν φορές που εκείνη παρακαλούσε και ικέτευε, προτρέποντάς την να κάνει πάντα τα ίδια πράγματα με την ίδια σειρά, σαν μία ιεροτελεστία, έτσι ώστε ήξερε πότε έπρεπε να τον πάρει στο στόμα της, και πότε έπρεπε, γονατιστή, με το κεφάλι της στον μεταξωτό καναπέ, να του προσφέρει τα οπίσθιά της, που τώρα έπαιρνε χωρίς να την πληγώνει, για πρώτη φορά, παρά την πίκρα που ένιωθε για την προδοσία του Ρενέ, αλλά ίσως και εξαιτίας της, του παραδόθηκε απόλυτα. Και για πρώτη φορά, ήταν τόσο γλυκά τα υποταγμένα μάτια της όταν καρφώθηκαν στη χλωμή, φλογισμένη ματιά του Σερ Στεφέν, που εκείνος ξαφνικά της μίλησε στα γαλλικά, στον ενικό:

«Θα σου κλείσω το στόμα με ένα φίμωτρο, Ο, γιατί θα ήθελα να σε μαστιγώσω μέχρι να ματώσεις. Έχω την άδειά σου;»

«Είμαι δική σας», είπε η Ο.

Υπάρχει ακόμη μία σκηνή όπου βλέπουμε το συναίσθημα του Σερ Στεφέν να εκδηλώνεται, παρά την αρχική του αταραξία απέναντι στην Ο: είναι η σκηνή όπου τη μαρκάρουν με πυρωμένο σίδερο.

Όταν την έλυσαν, κατέρρευσε μέσα στην αγκαλιά της Anne-Marie αλλά πρόλαβε, πριν σκοτεινιάσουν όλα γύρω της και χάσει τις αισθήσεις της, να δει με μία φευγαλέα ματιά, ανάμεσα σε δύο σκοτεινά κύματα, το τρομακτικά χλωμό πρόσωπο του Σερ Στεφέν...

Και στις δύο περιπτώσεις, το συναίσθημα του Σερ Στεφέν εκδηλώνεται μόνο μέσω ασυναίσθητων αντιδράσεων του σώματός του (χλόμιασμα) και όχι μέσα από πράξεις. Το συναίσθημα επομένως υφίσταται, αλλά δεν επηρεάζει ποτέ την αυτοκυριαρχία του και τον έλεγχό του. Πρόκειται για ένα καθαρά εσωτερικό βίωμα, το οποίο η Ο αντιλαμβάνεται μόνο επειδή το φίλτρο της αταραξίας δεν λειτουργεί πάνω στο παρασυμπαθητικό σύστημα, κατά τον ίδιο τρόπο που μία γυναίκα σε substate δεν μπορεί να ελέγξει την διαστολή στις κόρες των ματιών της, προδίδοντας έτσι το ότι έχει περάσει «απέναντι».

Αυτό είναι το εύρος του τρόπου με τον οποίο η «αγάπη» του Σερ Στεφέν γίνεται αισθητή. Αυτό, και το γεγονός ότι του ξεφεύγει σε μία φράση. Σύντομα, ο ίδιος ο Σερ Στεφέν θα παραδεχθεί ότι την αγαπάει παράφορα. Μιλήσαμε για αντιφάσεις, έτσι δεν είναι;

Ο Σερ Στεφέν πηγαίνει την Ο σε ένα εστιατόριο όπου της εξηγεί τί επιθυμεί από την ίδια: να πείσει τη φίλη της την Ζακλίν να πάει στο Ρουασί. Ακόμη της εξηγεί ότι θα αρχίσει να την δίνει προς χρήση σε φίλους του. Και ότι θα είναι πλέον μόνο δική του, όχι και του Ρενέ.

Της επεσήμανε ακόμη ότι ποτέ δεν την είχε πάρει ο Ρενέ μπροστά του (ούτε και κανένας άλλος), ενώ ο ίδιος την είχε πάρει καθώς ο Ρενέ ήταν παρών (όπως είχε συμβεί και στο Ρουασί με ένα σωρό άλλους). Από αυτό το γεγονός δεν έπρεπε να συμπεράνει ότι ο Ρενέ θα ήταν ο μόνος που θα την ταπείνωνε παραχωρώντας την σε κάποιον άντρα που δεν την αγαπούσε – αποκομίζοντας ίσως απόλαυση από αυτό – με την ταυτόχρονη παρουσία κάποιου άντρα που την αγαπούσε. (Συνέχισε αρκετή ώρα και με τόση σκληρότητα – ότι σύντομα θα άνοιγε τα πόδια της και τα οπίσθιά της και το στόμα της σε όσους από τους φίλους του τυχόν την επιθυμούσαν, όταν την συναντούσαν – που η Ο υποπτεύθηκε ότι αυτή η χυδαιότητα είχε στόχο εκείνον όσο και την ίδια, και το μόνο που θυμόταν μετά ήταν το τέλος της φράσης του: με την παρουσία κάποιου άντρα που την αγαπούσε. Τί παραπάνω ήθελε με τη μορφή ομολογίας; )

Δεν ήθελε παραπάνω...Η ομολογία του αρκούσε...