Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

ΣΗΜΑΔΙΑ

Ας μιλήσουμε για σημάδια...

Στην αρχή της ιστορίας, στο Ρουασί, ο Ρενέ ζητάει από τους εκπαιδευτές της Ο να μην χρησιμοποιούν τη βίτσα ή το μαστίγιο με τις βρεγμένες λαστιχένιες ουρές, παρά μόνο το δερμάτινο μαστίγιο που δεν αφήνει σημάδια. Όμως αυτό γίνεται έτσι ώστε τα σημάδια να μην αποτρέπουν τους εκπαιδευτές της από την πιο σκληρή δυνατή μεταχείρισή της, καθώς είναι η αρχή ακόμη της εκπαίδευσής της. Είπαμε ότι χρησιμοποιούσαν τα σημάδια ως ενδεικτικά για μία ακριβή εκτίμηση του πόνου της, έτσι ώστε να αποδειχθεί η παράδοσή της. Εκτός από την πρώτη βραδιά...

Μία μέρα μετά την άφιξή της στο Ρουασί, η Ο βρίσκεται ήδη σημαδεμένη, μετά το νυχτερινό της μαστίγωμα από τον Pierre.

«Σε σημάδεψε ο Pierre χθες το βράδυ;» ρώτησε την Ο ο υπηρέτης.

Αυτή έγνεψε καταφατικά.

«Τότε πρέπει να το δείχνεις», είπε αυτός. «Σήκωσε σε παρακαλώ ψηλά το φουστάνι σου».

Την περίμενε μέχρι που σήκωσε το φόρεμα ψηλά από πίσω, με τον τρόπο που η Jeanne το είχε κάνει την προηγούμενη νύχτα, μέχρι που η Jeanne την βοήθησε να το στερεώσει εκεί. Μετά της είπε να ανάψει το τζάκι. Πλούσιες πτυχές από πράσινο μετάξι και λευκό βαμβακερό πλαισίωναν τα οπίσθια της Ο, ψηλά μέχρι τη μέση της, τους μηρούς της, τις λεπτές της γάμπες. Οι πέντε ανάγλυφες βουρδουλιές είχαν μαυρίσει.

Η σκηνή αυτή προϊδεάζει για την σημασία του σημαδέματος του σώματος. Όταν εμφανίζεται ο Σερ Στεφέν στο προσκήνιο, η παράδοση της Ο έχει πλέον αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας. Ήδη φοράει το σιδερένιο δαχτυλίδι, το σύμβολο της υποταγής της. Κυκλοφορεί χωρίς εσώρουχα, σύμβολο της διαθεσιμότητάς της. Η στάση των χεριών της, με τις παλάμες γυρισμένες προς τα πάνω, είναι σύμβολο της παράδοσής της. Τώρα, ένα ακόμη σύμβολο θα πάρει τη θέση του ανάμεσα στα άλλα. Μέσα στη σχέση της μαζί του, το σημάδεμα του κορμιού της αποκτά μία διαφορετική σημασία. Γίνεται αγαπημένο μέρος της σχέσης...

Όταν ο Ρενέ προδίδει την Ο στον Σερ Στεφέν για την ανυπακοή της, περιμένει με αγωνία να δει τα σημάδια μετά πάνω στο κορμί της...

Όλα τα στόματα που είχαν φιλήσει βαθιά το δικό της, όλα τα χέρια που είχαν μαλάξει τα στήθη της και την κοιλιά της, όλα τα πέη που είχαν χωθεί μέσα της και που τόσο τέλεια πρόσφεραν τη ζωντανή απόδειξη της εκπόρνευσής της, παρείχαν ταυτόχρονα την απόδειξη ότι ήταν άξια της εκπόρνευσής της και την είχαν, κατά κάποιο τρόπο, ιεροποιήσει. Αλλά αυτό, στα μάτια του Ρενέ, δεν ήταν τίποτα σε σχέση με την απόδειξη που παρείχε ο Σερ Στεφέν. Κάθε φορά που έβγαινε από την αγκαλιά του, ο Ρενέ έψαχνε για το σημάδι ενός Θεού πάνω της. Η Ο ήξερε πολύ καλά ότι αν την είχε προδώσει πριν λίγες ώρες, ήταν για να προκαλέσει νέα, πιο σκληρά, σημάδια...Ο Ρενέ, εντυπωσιασμένος και σαν υπνωτισμένος, έμεινε να κοιτάζει για πολλή ώρα το λεπτό της σώμα με τις χοντρές, μπλαβί βουρδουλιές σαν ένα σωρό σκοινιά που τύλιγαν τους ώμους της, την πλάτη της, τα οπίσθιά της, την κοιλιά της και τα στήθη της, βουρδουλιές που σε κάποια σημεία διασταυρώνονταν και συνέπιπταν. Εδώ κι εκεί έβγαινε μια στάλα αίμα...

Οι βουρδουλιές στο σώμα της Ο έκαναν σχεδόν έναν μήνα να εξαφανιστούν. Στα σημεία όπου το δέρμα είχε ανοίξει, ακόμη έφερε τα ίχνη κάπως λευκότερων γραμμών, σαν να ήταν παλιές ουλές. Αν ποτέ είχε την διάθεση να ξεχάσει την προέλευσή τους, η στάση του Ρενέ και του Σερ Στεφέν ήταν εκεί για να της το θυμίσει ξανά.

Τα σημάδια λοιπόν είναι τα χνάρια του Θεού. Είναι αυτό που απομένει μετά την βεβήλωση, είναι η απόδειξη ότι αυτό που βεβηλώθηκε, είναι πλέον ιερό. Κι ακόμη, είναι εκεί για να μην ξεχνιέται, για να μην την παρασύρει η ανούσια ροή της καθημερινότητας, για να θυμάται κάθε στιγμή αυτό που συντελείται επάνω της και να παρατείνει το παρόν της έτσι ώστε να επισκιάζει το παρελθόν και το μέλλον της.

Υπάρχει και μία πρακτική παράμετρος στο θέμα των σημαδιών...

Ο Σερ Στεφέν πρόθυμα παραδέχτηκε ότι η Ο ήταν άπειρα πιο γοητευτική όταν το σώμα της ήταν σκεπασμένο από σημάδια, οποιουδήποτε είδους, ακόμη και αν το μόνο που έκαναν αυτά τα σημάδια ήταν να καθιστούν αδύνατη γι αυτήν την προδοσία και αμέσως φανέρωναν, τη στιγμή που κάποιος τα έβλεπε, ότι ήταν μία γυναίκα που θα δεχόταν τα πάντα...Γιατί το να το ξέρει κανείς ήταν ένα πράγμα, αλλά το να βλέπει την απόδειξή του, και να βλέπει αυτή την απόδειξη να ανανεώνεται συνέχεια, ήταν κάτι άλλο. Ο Ρενέ είχε απόλυτο δίκιο, είπε ο Σερ Στεφέν, να επιθυμεί να μαστιγώνεται η Ο. Αποφάσισαν ότι έτσι θα γινόταν, άσχετα από την απόλαυση που θα αντλούσαν από τις κραυγές της και τα δάκρυά της, όσο συχνά χρειαζόταν, έτσι ώστε κάποιο ίχνος του μαστιγίου να είναι πάντα ορατό πάνω της...

(Συνεχίζεται)

 

για μενα ο ρενε ηταν στην ιστορια τις Ο..η τσατσα η στην καλητερη ο gay τις υποθεσης...Απλα οταν στην ζωη σου σου ΚΑΤΣΗ μια Ο δεν την δινεις σε κανενα απλα την κρατας για παρτι σου...δεν γλυφεις τα σημαδεια του στεφαν ...αν το κανεις εισαι απλα μια τσατσα....Επειδη ομως η ιστορια ειναι φαντασιωση γυναικας η αποδοχη ενος στεφαν εχει βαση....αλλα δεν εχει νοημα .....Αμαξι και γυναικα δεν δινετε σε ΚΑΝΕΝΑ.... 

 

ΣΗΜΑΔΙΑ

Εκτός από την αδυναμία της να συνάψει άλλη σχέση, κρυφά, λόγω των σημαδιών, υπήρχε ακόμη ένας λόγος που τα σημάδια στο κορμί της ήταν επιθυμητά και από την ίδια:

Η Ο, ξαπλωμένη ακίνητη ανάσκελα, οι λαγόνες της ακόμη καυτές, άκουγε και είχε την αίσθηση ότι με κάποια μυστήρια αναπλήρωση, ο Σερ Στεφέν μιλούσε για λογαριασμό της, στη θέση της. Σαν να ήταν με κάποιο τρόπο μέσα της και μπορούσε να νιώσει το άγχος, τον πόνο και την ντροπή, αλλά και την μυστική περηφάνια και την σαρωτική απόλαυση που ένιωθε, ιδίως όταν ήταν μόνη μέσα σε ένα πλήθος αγνώστων, περαστικών στο δρόμο, ή όταν ανέβαινε σε ένα λεωφορείο, ή όταν ήταν στο στούντιο με τα μοντέλα και τους τεχνικούς και έλεγε στον εαυτό της ότι οποιοσδήποτε από αυτούς τους ανθρώπους ή και όλοι αυτοί που ήταν μαζί της, αν τυχόν πάθαιναν κάποιο ατύχημα και έπρεπε να τους ξαπλώσουν στο έδαφος ή αν έπρεπε να καλέσουν κάποιον γιατρό, εκείνοι θα κρατούσαν τα μυστικά τους, ακόμη και αν ήταν λιπόθυμοι και γυμνοί. Αλλά εκείνη όχι: το μυστικό της δεν βασιζόταν μόνο στη σιωπή της, δεν βασιζόταν μόνο σ’ αυτήν. Ακόμη και αν το ήθελε, δεν μπορούσε να αφεθεί στο παραμικρό καπρίτσιο...χωρίς να αποκαλυφθεί αμέσως, δεν μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό της να συμμετέχει στις πιο αθώες πράξεις, όπως να παίξει τένις ή να πάει για κολύμπι...

Έτσι το σημάδεμα του κορμιού της κάνει πάντα αισθητό το μυστικό της στην ίδια, δεν την αφήνει να ξεχαστεί και να συμμετέχει στην κοινή καθημερινότητα, αφού είναι τόσο διαφορετική από όλους τους άλλους – σημαδεμένη – πράγμα όμως που την κάνει να αντλεί μία μετουσιωτική απόλαυση, γιατί έχει αίσθηση της διαφορετικότητάς της. Και φυσικά νιώθει περήφανη γι αυτό.

Ο Σερ Στεφέν όμως επιθυμεί ένα πιο μόνιμο σημάδεμα του κορμιού της Ο. Έτσι την πηγαίνει στο Σαμουά, στην Anne-Marie. Εκεί η Ο θα σημαδευτεί με πυρωμένο σίδερο, στα οπίσθια και θα φορέσει ένα σιδερένιο κρίκο στα γεννητικά της όργανα.

Μία εβδομάδα αργότερα, η Anne-Marie έβγαλε τον σφιγκτήρα και της πέρασε τον δοκιμαστικό κρίκο. Ήταν πιο ελαφρύς από ότι φαινόταν, καθώς ήταν κούφιος, αλλά η Ο αισθανόταν το βάρος του. Το σκληρό μέταλλο, που διαπερνούσε εμφανώς τη σάρκα της, έμοιαζε σαν ένα όργανο βασανιστηρίων. Πώς θα ήταν άραγε όταν θα πρόσθεταν και το βάρος του δεύτερου κρίκου; Αυτό το βάρβαρο εργαλείο θα γινόταν εμφανές άμεσα και προκλητικά ακόμη και στην πιο τυχαία ματιά.

«Φυσικά», είπε η Anne-Marie, όταν η Ο της το επεσήμανε. «Δεν έχεις καταλάβει ακόμα τί θέλει ο Σερ Στεφέν από σένα; Οποιοσδήποτε στο Ρουασί ή οπουδήποτε αλλού, ο Σερ Στεφέν ή οποιοσδήποτε άλλος, ακόμη κι εσύ μπροστά στον καθρέφτη, όποιος σηκώσει την φούστα σου θα δει αμέσως τους κρίκους του στα όργανά σου και, αν γυρίσεις από την άλλη, το μονόγραμμά του στα οπίσθιά σου. Μπορεί ενδεχομένως να λιμάρεις τους κρίκους κάποτε, αλλά το σημάδι στο πίσω μέρος του κορμιού σου δεν θα φύγει ποτέ».

Όταν τελειώνει το σημάδεμα και της περνούν τους κρίκους, η Ο αναγκάζεται να ξαπλώνει ανοιχτή σε κοινή θέα, μπροστά στα άλλα κορίτσια, κάθε απόγευμα για δύο ώρες, μέχρι το βραδινό...

Ήταν αλήθεια ότι σ΄ αυτές τις δύο ώρες το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν το γεγονός ότι ήταν ανοιχτή, και τον κρίκο, που κρεμόταν βαρύς από το σώμα της...ο οποίος, αφού είχαν περάσει και τον δεύτερο κρίκο, βάραινε ακόμη περισσότερο. Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο πέρα από την κατάσταση της σκλαβιάς της και τα σημάδια που την συνόδευαν.

Έτσι ενισχύεται λοιπόν η συνεχής αίσθηση της σκλαβοσύνης της, αλλά και της περηφάνιας που νιώθει εξαιτίας αυτής:

Από αυτούς τους σιδερένιους κρίκους και από αυτά τα σημάδια, η Ο αντλούσε μία αίσθηση απύθμενης περηφάνιας...

Και λίγο αργότερα, όταν φανερώνει το μυστικό της στην Ζακλίν...

Την είχε προσβάλλει η περιφρόνηση της Ζακλίν για την κατάστασή της ως μαστιγωμένης και σημαδεμένης σκλάβας, μία κατάσταση για την οποία η ίδια η Ο ήταν περήφανη...

Πράγματι, η κατάσταση της Ο αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους με φρίκη. Στην τελευταία σκηνή του βιβλίου, όταν η Ο παρουσιάζεται στον κύκλο του Commander, του φίλου του Σερ Στεφέν, όπου την πηγαίνει γυμνή η Ναταλί, η μικρή αδελφή της Ζακλίν, σέρνοντάς την από μία αλυσίδα στερεωμένη στον κρίκο των γεννητικών οργάνων της, και όπου η Ο φοράει μόνο μία μάσκα πουλιού (κουκουβάγιας για την ακρίβεια), η Ο αντιμετωπίζεται ως αξιοθέατο. Έχει χάσει πλήρως την ανθρώπινη υπόστασή της.

Υπήρχε ακόμη και ένας μεθυσμένος Αμερικανός ο οποίος γελώντας την άρπαξε αλλά όταν κατάλαβε ότι είχε πιάσει μία χούφτα σάρκα τρυπημένη από μία αλυσίδα, ξαφνικά ξεμέθυσε και η Ο είδε στο πρόσωπό του την ίδια έκφραση φρίκης και περιφρόνησης που είχε δει στο πρόσωπο του κοριτσιού που την είχε αποτριχώσει. Αυτός στράφηκε και το έβαλε στα πόδια.

Ένας τελευταίος σκοπός που εκπληρώνουν τα σημάδια, το μόνιμο κάψιμο στο κορμί της και οι κρίκοι στα γεννητικά της όργανα, σχετίζεται με την διαθεσιμότητα της Ο στη μυστική κοινότητα των Dominants…

 
 
 
 

 

Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Γιατι θεωρειται βιασμος αυτο;

 

Re: Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Τεχνικά, δεν είναι. Ουσιαστικά, είναι.

 

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Τα σημάδια στο κορμί της Ο καθιστούν την διαθεσιμότητά της εμφανή. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που η Ο εκπαιδεύτηκε και φόρεσε το σιδερένιο δαχτυλίδι, μετά το Ρουασί, ο σκοπός του της εξηγήθηκε με σαφήνεια:

Όταν θα φύγεις από εδώ, θα φοράς στο τρίτο σου δάχτυλο ένα σιδερένιο δαχτυλίδι, το οποίο θα φανερώνει την ταυτότητά σου. Μέχρι τότε θα έχεις μάθει να υπακούς σε όσους φορούν το ίδιο διακριτικό, και όταν το βλέπουν σε σένα θα ξέρουν ότι κάτω από τη φούστα σου είσαι μονίμως γυμνή, όσο όμορφα και καθημερινά κι αν είναι τα ρούχα σου, και ότι είσαι γυμνή κατ’ αυτό τον τρόπο για χάρη τους...

 

Αργότερα, όταν συναντάει για πρώτη φορά τον Σερ Στεφέν, εκείνος της λέει:

Στην ουσία, το δαχτυλίδι που φοράς μου δίνει το δικαίωμα να κάνω μαζί σου ότι θέλω, όπως δίνει το δικαίωμα αυτό και σε όλους όσους ξέρουν τη σημασία του. Αλλά αυτό δεν είναι παρά μία παροδική ανάθεση καθηκόντων...

Ο Σερ Στεφέν δεν της λέει κάτι εξωφρενικό. Εάν το σώμα της ανήκει σε κάποιον πέρα από την ίδια, αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το ότι ανήκει προς διάθεση κατά οποιονδήποτε τρόπο – σίγουρα όχι για να μην κάνει πλήρη χρήση των ταλέντων της. Είναι μία όμορφη γυναίκα, πρόσφορη για την ερωτική πράξη, διαθέσιμη για οποιονδήποτε τρόπο επιβολής πόνου και απόλαυσης, κι εκτός αυτού καλλιεργημένη και ευαίσθητη, κοινωνικά επιδέξια, δυναμική, με πολλά και πολύπλοκα προσόντα, ένα εκ των οποίων είναι και οι δεξιότητες σαγήνευσης άλλων γυναικών – η δυναμικότητα της Ο και η switch φύση της είναι εμφανής στις σχέσεις της με όλους τους άλλους, έξω από την σκλαβιά της. Επομένως, η Ο μπορεί να αναλάβει ποικίλα καθήκοντα.

Ο Σερ Στεφέν εκτιμά αυτό που βλέπει μπροστά του από την πρώτη στιγμή:

Ο Άγγλος, ο οποίος είχε υποκλιθεί χωρίς να αρθρώσει λέξη, δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω της, αυτή είδε ότι κοιτούσε τα γόνατά της, τα χέρια της, και τέλος τα χείλη της – αλλά με τόση ηρεμία και τόσο λεπτομερή προσοχή, με τόση αυτοπεποίθηση, που η Ο ένιωσε ότι την ζύγιζε και την μετρούσε σαν το εργαλείο που ή ίδια ήξερε πολύ καλά ότι είναι...

Όταν πλέον η Ο έχει αποδεχθεί ότι ο Σερ Στεφέν θα είναι ο μοναδικός Αφέντης της, εκείνος της ξεκαθαρίζει ακόμη περισσότερο την κατάσταση:

Ήταν αλήθεια ότι η Ο δεν ήξερε κανέναν από τους φίλους του Σερ Στεφέν, και κανέναν από τους γνωστούς του. Με λίγα λόγια, ζούσε στο Παρίσι, φυλακισμένη μέσα στο μυστικό της σαν να ήταν φυλακισμένη σε ένα πορνείο. Τα μόνα άτομα που είχαν το κλειδί για το μυστικό της, ο Ρενέ και ο Σερ Στεφέν, είχαν ταυτόχρονα και το κλειδί για το κορμί της. Δεν μπορούσε να μην σκεφτεί ότι η έκφραση «να ανοίγεις τον εαυτό σου σε κάποιον», που σήμαινε να δίνεσαι, για την ίδια είχε μόνο αυτό το νόημα, γιατί στ’ αλήθεια άνοιγε κάθε σημείο του κορμιού της που είχε την δυνατότητα να ανοιχτεί. Ακόμη της φαινόταν ότι αυτός ήταν ο δικός της λόγος ύπαρξης, το δικό της raison d’ etre, και ότι ο Σερ Στεφέν, όπως ο Ρενέ, είχε σκοπό να το κρατήσει έτσι, αφού κάθε φορά που μιλούσε για τους φίλους του, όπως είχε κάνει στο Saint-Cloud, ήταν για να της πει ότι αυτοί στους οποίους θα την γνώριζε θα ήταν, αναμφίβολα, ελεύθεροι να χρησιμοποιήσουν το σώμα της με όποιον τρόπο ήθελαν, αν τελικά ήθελαν να το κάνουν...

Η χρήση της Ο ως αντικείμενο ιδιοκτησίας, της παρέχει τον λόγο ύπαρξης που χρειάζεται η ίδια και δεν υπάρχουν μισόλογα περί αυτού.

Την πρώτη φορά που ο Σερ Στεφέν την παραχωρεί, σε ένα σεπαρέ ενός εστιατορίου της Αριστερής Όχθης, την δίνει σε έναν Άγγλο φίλο του που ήταν και στο Ρουασί, και σε έναν ψηλό νεαρό, κοκκινοτρίχη, με γκρίζα μάτια. Ας απολαύσουμε τη σκηνή:

Με λίγα λόγια, ο Σερ Στεφέν τους εξήγησε γιατί είχε καλέσει και την Ο, και αυτό που ήταν. Καθώς τον άκουγε, η Ο έμεινε και πάλι έκπληκτη με την χυδαιότητα των λόγων του. Από την άλλη όμως, πώς περίμενε να αναφέρονται σ’ αυτήν, αν όχι όπως σε μία πόρνη, μία γυναίκα που, μπροστά σε άντρες (για να μην αναφέρουμε τους σερβιτόρους που έμπαιναν κι έβγαιναν, αφού σερβίριζαν το γεύμα), άνοιγε τη μπλούζα της για να γυμνώσει τα στήθη της, των οποίων οι θηλές ήταν βαμμένες με κραγιόν, όπως μπορούσαν να δουν, όπως μπορούσαν επίσης να δουν από τις μωβ βουρδουλιές πάνω στο λευκό σαν γάλα δέρμα της ότι είχε μαστιγωθεί;

Το γεύμα κράτησε για πολλή ώρα, και οι δύο Άγγλοι ήπιαν αρκετά. Κατά την διάρκεια του καφέ, όταν σερβιρίστηκε το λικέρ, ο Σερ Στεφέν έσπρωξε το τραπέζι πίσω στον τοίχο και, αφού σήκωσε την φούστα της Ο για να δείξει στους φίλους του πώς ήταν μαρκαρισμένη και τρυπημένη με σίδερα, τους την άφησε.

Ο άντρας που είχε δει και στο Ρουασί δεν έχασε καθόλου χρόνο: χωρίς να σηκωθεί από την πολυθρόνα του, χωρίς να την αγγίξει καν με τα δάχτυλά του, την διέταξε να γονατίσει μπροστά του, να τον πάρει και να τον γλύψει μέχρι να τελειώσει στο στόμα της. Μετά απ’ αυτό, την έβαλε να τον κουμπώσει και πάλι, και αμέσως έφυγε.

 
 

Αλλά ο κοκκινοτρίχης νεαρός, που είχε εντυπωσιαστεί φοβερά από την υποτακτικότητα της Ο και την ηπιότητα της εγκατάλειψής της, από τα σίδερα που την τρυπούσαν και τα ανάγλυφα σημάδια που είχε δει στο κορμί της, την πήρε από το χέρι αντί να πέσει πάνω της όπως περίμενε εκείνη, και κατέβηκε τα σκαλιά, χωρίς να δώσει καμία σημασία στα κρυφά χαμόγελα των σερβιτόρων και, αφού φώναξε ένα ταξί, την πήγε στο ξενοδοχείο του. Δεν την άφησε να φύγει παρά μόνο αφού νύχτωσε, και μόνο αφού την βίασε μπρος και πίσω, αφού πλήγωσε και πόνεσε και τα δύο σημεία χωρίς κανέναν οίκτο, καθώς το πέος του ήταν ασυνήθιστου μεγέθους και σκληρότητας και κυρίως, καθώς είχε μεθύσει από την ξαφνική ελευθερία που του είχε δοθεί να μπορεί να διεισδύσει σε μία γυναίκα και από τις δύο πλευρές και να του δίνεται αυτή με τον τρόπο που είχε δει να την διατάζουν πριν λίγο (κάτι που ο ίδιος ποτέ δεν είχε τολμήσει να ζητήσει από καμία).

Ο νεαρός Έρικ την «ερωτεύεται» και ζητάει από τον Σερ Στεφέν να του την δώσει για δική του. Ο Σερ Στεφέν δίνει την επιλογή στην Ο: η Ο πρέπει να μπορεί ανά πάσα στιγμή να διαλέξει αν θέλει να είναι δική του ή όχι. Η Ο του ζητά να την μαστιγώσει και να την δείξει έτσι μαστιγωμένη στον Έρικ, όταν θα έρθει λίγο αργότερα, για να ξέρει αυτός σε ποιον ανήκει πραγματικά.

Μία ώρα αργότερα, όταν του έδειξαν την Ο, δεμένη σε μία αφύσικη στάση, με ανοιχτά τα πόδια και τα χέρια, ανάμεσα στις δύο κολώνες, το αγόρι χλόμιασε, μουρμούρισε κάτι και εξαφανίστηκε.

 

Η Ο πίστεψε ότι δεν θα τον έβλεπε ποτέ ξανά. Έπεσε πάνω του ξανά στο Ρουασί, στο τέλος του Σεπτεμβρίου. Του παραχώρησαν την Ο για τρεις συνεχόμενες μέρες, κατά την διάρκεια των οποίων την κακοποίησε και την κακομεταχειρίστηκε ανελέητα...

(Συνεχίζεται)

 

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Αργότερα, ο Σερ Στεφέν γνωρίζει την Ο στον Commander. Είναι ένας ψηλός, ογκώδης άντρας με ξυρισμένο κεφάλι. Την ξεντύνει η Νόρα, η υπηρέτρια του Σερ Στεφέν, και ο Commander την κοιτάζει εξονυχιστικά, χωρίς να την αγγίζει.

 

Ο Commander δίνει τα συγχαρητήριά του στον Σερ Στεφέν και τον ευχαριστεί που θα του δανείσει την Ο για ένα πάρτι που δίνει την επόμενη εβδομάδα. Το πάρτι αυτό αποτελεί την κλιμάκωση των γεγονότων, κυρίως αποτελεί την κλιμάκωση του εξευτελισμού της Ο, την πλήρη μετατροπή της ταυτότητάς της σε αντικείμενο, σε κάτι χωρίς ανθρώπινη υπόσταση.

Αυτή είναι η τελευταία σκηνή του βιβλίου:

Το φεγγάρι έριχνε τόσο φως όσο και τα κεριά όμως, και μόλις έπεσε πάνω στην Ο, που την τραβούσε η μικρή μαύρη σκιά της, η Ναταλί, όσοι την πρόσεξαν σταμάτησαν να χορεύουν και οι άντρες σηκώθηκαν όρθιοι. Το αγόρι κοντά στο πικάπ, που διαισθάνθηκε ότι κάτι γινόταν, στράφηκε πίσω και, κατάπληκτο, σταμάτησε το παίξιμο του δίσκου. Η Ο κοντοστάθηκε. Ο Σερ Στεφέν, ακίνητος, δυο βήματα πίσω της, περίμενε επίσης.

 

 

Ο Commander διέλυσε το πλήθος που είχε μαζευτεί γύρω από την Ο και έστειλε να φέρουν δάδες για να την εξετάσουν από πιο κοντά.

«Ποια είναι», ρωτούσαν, «σε ποιον ανήκει;» «Σε σας, αν το θέλετε», απάντησε και οδήγησε την Ο και την Ναταλί σε μια γωνιά της βεράντας, όπου υπήρχε ένα πέτρινο παγκάκι σκεπασμένο με μαξιλάρια μπροστά σε ένα χαμηλό τοιχάκι.

Όταν η Ο κάθισε, με την πλάτη στον τοίχο, με τα χέρια ν’ ακουμπούν πάνω στα γόνατά της, με τη Ναταλί στο έδαφος στα αριστερά των ποδιών της, κρατώντας ακόμα την αλυσίδα, στράφηκε προς τους άλλους. Τα μάτια της Ο αναζήτησαν τον Σερ Στεφέν και στην αρχή δεν μπορούσε να τον βρει. Μετά ένιωσε την παρουσία του, ήταν ξαπλωμένος σε μια σαιζ-λονγκ στην άλλη γωνιά της βεράντας. Μπορούσε να την βλέπει, ησύχασε. Η μουσική είχε ξαναρχίσει, οι χορευτές χόρευαν πάλι. Καθώς χόρευαν, ένα ή δυο ζευγάρια κινήθηκαν προς το μέρος της, δήθεν τυχαία στην αρχή, μετά ένα από τα ζευγάρια σταμάτησε την προσποίηση και πήγε θαρραλέα κοντά της, με τη γυναίκα να προπορεύεται. Η Ο τους κοίταξε με μάτια που, κάτω από το φτέρωμα της μάσκας της, σκούραιναν με μια λάμψη, ορθάνοιχτα μάτια σαν τα μάτια του νυκτόβιου πουλιού που παρίστανε ότι είναι και η ψευδαίσθηση ήταν τόσο αληθινή που κανένας δεν σκέφτηκε να την αμφισβητήσει, πράγμα που θα ήταν το πιο φυσικό πράγμα να κάνει, σαν να ήταν αληθινή κουκουβάγια, ανίκανη να καταλάβει ανθρώπινη ομιλία, και ανίκανη να μιλήσει.

Από τα μεσάνυχτα ως την αυγή, που άρχισε να φωτίζει τον δυτικό ουρανό γύρω στις πέντε, καθώς το φεγγάρι έσβηνε και χανόταν προς τη δύση, αρκετοί άνθρωποι την πλησίασαν και μερικοί την άγγιξαν κιόλας, σχηματίζοντας έναν κύκλο γύρω της αρκετές φορές και αρκετές ακόμα άνοιξαν τα γόνατά της και σήκωσαν την αλυσίδα, φέρνοντας μαζί τους κάποιο από αυτά τα διπλά, φτιαγμένα από πηλό, καντηλέρια Προβηγκίας – και μπορούσε να νιώσει τις φλόγες απ’ τα κεριά να ζεσταίνουν το εσωτερικό των μηρών της – για να δουν πώς ήταν τρυπημένη...

Υπήρχε ένα άλλο κορίτσι, πολύ νέο, ένα κορίτσι με γυμνούς ώμους και ένα κολιέ από μαργαριτάρια στο λαιμό της, που φορούσε ένα από εκείνα τα λευκά φορέματα που φορούνε τα νεαρά κορίτσια στον πρώτο τους χορό, με δυο τριαντάφυλλα που μύριζαν τσάι στη μέση της και ένα ζευγάρι χρυσά πέδιλα στα πόδια της, κι ένα αγόρι την έβαλε να καθίσει δίπλα στην Ο, στα δεξιά της. Μετά πήρε το χέρι της και την έβαλε να χαϊδέψει τα στήθη της Ο, που ρίγησαν στο άγγιγμα των δροσερών, ελαφρών δαχτύλων, και να αγγίξει την κοιλιά της και την αλυσίδα και την τρύπα μέσα απ’ την οποία περνούσε. Το νέο κορίτσι έκανε σιωπηλά αυτό που την έβαλε να κάνει και όταν το αγόρι είπε ότι σκόπευε να κάνει το ίδιο και σ’ αυτήν, αυτή δεν φάνηκε να σοκάρεται. Αλλά αν και έκαναν χρήση της Ο κατ’ αυτόν τον τρόπο, και αν και την χρησιμοποίησαν έτσι ως μοντέλο ή ως μία ατραξιόν, ούτε μια φορά κανένας δεν της απηύθυνε τον λόγο. Ήταν φτιαγμένη από πέτρα ή από κερί, ή ήταν κάποιο πλάσμα από άλλον πλανήτη και πίστευαν ότι είναι ανώφελο να της μιλάνε; Ή μήπως δεν τολμούσαν;

Μόνο αφού ξημέρωσε, αφού όλοι οι χορευτές είχαν φύγει, τότε ο Σερ Στεφέν και ο Commander, αφού ξύπνησαν τη Ναταλί που κοιμόταν στα πόδια της Ο, βοήθησαν την Ο να σηκωθεί, την οδήγησαν στη μέση της αυλής, έλυσαν την αλυσίδα της και έβγαλαν τη μάσκα της και, αφού την τοποθέτησαν ανάσκελα πάνω σε ένα τραπέζι, την έκαναν δική τους ο ένας μετά τον άλλον.

 

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ο έχει μετατραπεί σε κάτι πέρα από τα ανθρώπινα δεδομένα. Ακόμη δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στους κοινούς ανθρώπους η μετατροπή αυτή προκαλεί αποστροφή. Όπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μύστες των μετατροπών αυτών, όσοι μετέχουν του κλειστού αυτού ελιτ κύκλου, δεν αποστρέφονται την Ο, κάνουν χρήση της χωρίς πολλές κουβέντες και ερωτήσεις, αφού ζητήσουν την άδεια από τον ιδιοκτήτη της, και δεν αναρωτιούνται αν αυτό είναι κάτι καλό ή κακό. Και η ζωή κυλάει έτσι ήρεμα κι ωραία, forever and ever…

 

 

Δεν θεωρώ παράξενο ή δύσκολο το να συνομιλώ με τους νεκρούς. Θα του απαντήσω...

«Η μαζοχιστική ψυχρότητα εκπροσωπεί το σημείο ψύξης, το σημείο της διαλεκτικής μεταμόρφωσης, μία θεϊκή λανθάνουσα κατάσταση, που αντιστοιχεί στην καταστροφή της Εποχής των Παγετώνων. Αλλά κάτω από την ψυχρότητα παραμένει ένας υπερευαίσθητος συναισθηματισμός, θαμμένος κάτω από τον πάγο και προστατευμένος με γούνες. Αυτός ο συναισθηματισμός ακτινοβολεί με τη σειρά του μέσα από τον πάγο σαν ένα στοιχείο από το οποίο αναδύεται μια νέα τάξη πραγμάτων, μία συγκεκριμένη οργή και μία συγκεκριμένη σκληρότητα. Η ψυχρότητα είναι ταυτόχρονα ο προστατευτικός χώρος και το μέσον, το κουκούλι και το όχημα: προστατεύει τον υπερευαίσθητο συναισθηματισμό ως εσωτερική ζωή και τον εκφράζει ως εξωτερική τάξη πραγμάτων, ως οργή και ένταση». (Deleuze, Masochism: An Interpretation of Coldness and Cruelty)

Για μένα ο ερωτισμός είναι ένα είδος άμυνας σε όσα με πληγώνουν. Καταδικασμένη από πολύ νωρίς σε μία απέραντη ευαισθησία, χωρίς δυνατότητα έκφρασης ή αντίδρασης, ένιωθα κάθε άγγιγμα σαν χτύπημα, σαν πληγή. Ακόμη και το μικρότερο, το πιο απαλό χάδι, άφηνε την ουλή του, μία ουλή εμφανή πολλά χρόνια αργότερα, στο εκ των προτέρων μπλοκάρισμα και αποτυχία κάθε προσέγγισης, ερωτικής, συναισθηματικής, σωματικής ή πνευματικής.

Στην ταινία Hunger για τον Bobby Sands, τον Ιρλανδό επαναστάτη που πέθανε μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας, σε κάποια σκηνή, όταν ο Bobby είναι στα τελευταία στάδια της απίσχνανσης, ο νοσοκόμος επιχειρεί να σκεπάσει το γυμνό του σώμα με ένα σεντόνι, στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Όμως, επειδή το δέρμα του Bobby ανοίγει συνεχώς σε πληγές, δεν μπορεί να αντέξει ούτε το βάρος ενός σεντονιού. Ο νοσοκόμος τότε τοποθετεί γύρω από το σώμα του έναν πλαστικό σκελετό, πάνω στον οποίο ακουμπάει το σεντόνι, το οποίο έτσι δεν έρχεται σε επαφή με το σώμα του.

Αυτός ο σκελετός, είναι ο ερωτισμός για μένα. Είναι μία προστασία από την αβάσταχτη πληγή του έρωτα...

ΤΕΛΟΣ

 

Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Δωράκι εκπληκτική κι αυτή η συλλογή!

Αν μου επιτρέπεις μια ερώτηση...

Ήταν πάντοτε?

 

Re: Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

From day one...