Η Αβάσταχτη Αλαφρότητα του Ιδεατού

Πολυτελές δωμάτιο στο ημίφως, πολυέλαιοι με σκούρα κρύσταλλα, βαρειά μυρωδιά ρόδου, χαλιά με πυκνό πέλος, βυσσινί κατά προτίμηση, ένκαυλοι και απτόητοι παρεβρισκόμενοι, ανοικτοί σε κάθε νέο γούστο, αστείρευτη σεξουαλική διάθεση, αέναος ερωτισμός, ένας Κ ισχυρός, ανεξάντλητος, συμπαγής, αλάθητος και ανίκητος (κάτι σαν Σούπερμαν με ολίγον από μπαρόκ) και μια υ (εγώ ας πούμε   ) με άπειρη δοτικότητα, τυφλή εμπιστοσύνη, πάντοτε δεκτική σε ο,τιδήποτε...

Περίπου έτσι (με μια σεβαστή δόση θεατρικότητας χάριν γλαφυρότητας της περιγραφής   ) ήταν η εικόνα μου για αυτό που σιγά – σιγά θα μάθαινα ότι λέγεται bdsm. Κάτι λιγότερο από μια δεκαετία πριν...


Αυτό το bdsm θα «ζούσε» σε glorious νύχτες, in black satin (παραφράζοντας το τραγούδι) και exceptional συνευρέσεις ερωτικού (αν και όχι απαραίτητα σεξουαλικού πάντα) περιεχομένου.


Παρά την πίκρα που με «κέρασε» αυτό, η πραγματικότητα ευτυχώς με διέψευσε στην πορεία.

Έμαθα ότι το Κ/υ (που ήταν αυτό που αναζητούσα εγώ) είναι κάτι που βιώνεται κάθε μέρα, από καθημερινούς ανθρώπους, μέσα στην καθημερινή τους ζωή (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), μέσα από τον καθημερινό εαυτό του καθενός (με όλα τα προτερήματα και ελαττώματα που κουβαλάμε), μέσα από αυτό που, υποτιμητικά τις περισσότερες φορές, αποκαλούμε «τριβή».

Ότι ο Κυρίαρχος δεν κάθεται σε ένα θρόνο απέναντι στον οποίο η υποτακτική, ως άλλη οδαλίσκη, κάθεται ξαπλωμένη σε ένα ανάκλιντρο και όλη την ημέρα επιδίδονται σε ερωτικές και σεξουαλικές ανταλλαγές, S/M και μη αλλά και πλατωνικούς διαλόγους περί έρωτος, ηδονής και άλλων δαιμονίων...

Ζεις και είσαι εκεί, δίπλα στον Ά/άλλον, με τον Ά/άλλον, τις περισσότερες φορές σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ιδανικές, Τ/τον βλέπεις υπό την πίεση προβλημάτων, του φόρτου των υποχρεώσεων, των προβληματισμών, των δυσκολιών της εποχής και μη, πονεμένο από τη μέση Τ/του ή την περίοδο, κουρασμένο, τσαντισμένο από τη συναλλαγή με δημόσιες υπηρεσίες, στενοχωρημένο από τις οικονομικές δυσκολίες...

Τ/τον συναντάς 5 λεπτά αφότου έχει φύγει από το γραφείο σηχτηριάζοντας...

Πας μαζί Τ/του σε δουλειές, δημόσιες υπηρεσίες, Τ/τον συνοδεύεις στο γιατρό ή στις φυσικοθεραπείες, στο συνεργείο για το αυτοκίνητο, συζητάς προβλήματα και αγωνίες, φόβους, εντάσεις, ό,τι δηλαδή βιώνουμε (σχεδόν) κάθε μέρα όλοι μας.

Κόβεις θέλω Σ/σου και κομμάτια από τον εαυτό Σ/σου και τη ζωή Σ/σου για να του δώσεις...

Και κάπου εκεί, μέσα σε όλα αυτά που ακούγονται βουνό (και είναι)... με όλο αυτό το απολύτως ντεκαυλέ κι αντιερωτικό φορτίο που πέφτει βαρύ κι ασήκωτο... μέσα σε όλα αυτά τα τόσο πεζά, ταπεινά και ευκαταφρόνητα...

Βρίσκεις άπειρες στιγμές που τις λατρεύεις γιατί μέσα στη μαυρίλα τους τις μοιράζεσαι μαζί Τ/του...

Βρίσκεις τρόπο να Τ/τον κάνεις να γελάσει με όλα αυτά...

Τ/του σφίγγεις το χέρι λέγοντας «εδώ είμαι, πάμε!»...

Κλείνεις μια πόρτα (χωρίς να καταφέρεις να τα κλείσεις και όλα έξω) και ζεις μια ερωτική και σεξουαλική μαγεία... έστω και αν ξέρεις ότι σε λίγες ώρες θα είσαι πάλι εκεί έξω παλεύοντας...

Δεν προλαβαίνεις να φτιασιδωθείς και να ντυθείς (όπως θα έκανες αν η συνάντηση Σ/σας ήταν μια έκτακτη περίπτωση) αλλά τρέχεις asyouare για λίγο να Τ/τον δεις...

Η Κυριαρχία Του δεν είναι πίεση αλλά ανακούφιση...

Η υποταγή του δεν είναι ευθύνη που βαρυγκομάς αλλά σε κάνει να νιώθεις γεμάτος...


Ε κάπου εκεί νομίζω αρχίζεις να μπορείς να λες με χαμόγελο ικανοποίησης ότι έχεις μια πραγματική σχέση, με έναν πραγματικό άνθρωπο και να μετράς πραγματικές στιγμές ευτυχίας...

Για αυτό, ό,τι και να μου πει κανείς για ιδανικές διαδικτυακές «σχέσεις»... Για τις συνευρέσεις της μιας (έστω και glamorous) βραδιάς... Τις «σχέσεις» του μια φορά το μήνα, κατόπιν... ραντεβού...
Λυπάμαι αλλά τα βρίσκω αβάσταχτα αλαφρά (τουλάχιστον)...

The rest is cinema…  

 

Ακούς εκεί πολυέλαιοι με σκούρα κρύσταλλα...
Αρ γουι γουιθ άουαρ γκουντς?

 

Εξαιρετική προσγείωση.

 

Είναι και αυτό το τράμα που'χω από τον πολυέλαιο της γιαγιάς που ήθελε σώνει και ντε να μου τον δώκει προίκα...