Η Αφεντρα

Δεν μπορώ να ακολουθήσω τη λογική σου κατά πόσο ο σεβασμός αίρεται σε μια κοινή συναινέσει ασύμμετρη σχέση (και κατά πόσο διαφυλάσσεται σε μια ισότιμη). Care to explain?

Ως προς τα υπόλοιπα: φυσικά και υπάρχει μια μεγάλη μερίδα από καυλιάρηδες "υποτακτικούς" (και τους αντίστοιχους "Κυριάρχους"), που η υποταγή τους κρατάει όσο αιματώνονται τα γεννητικά τους όργανα. Δεν είναι κακό αυτό, αλλά δεν είναι σχέση Κ/υ, αλλά αλατοπιπερέ καυλοπαίχνιδα. Βεβαίως, ο καθένας εδώ θα σου απαντήσει μέχρι εκεί που φτάνει η "εμπειρία" ή η εμπειρία του (ή η ατζέντα του). Υπάρχει (ευτυχώς), όμως, και μια μερίδα υποτακτικών που η υποτακτικότητά τους αποτελεί αυτοπροσδιορισμό και ανάγκη. Το οτι οι υποτακτικοί αυτοί σπανίζουν, δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχουν.

 

Απάντηση: Re: Η Αφεντρα

Δεν κατανοώ το «ευτυχώς» στη σκέψη αυτή.
Δηλαδή αν δεν υπήρχαν θα λέγαμε «δυστυχώς που δεν υπάρχει μερίδα ανθρώπων που η υποτακτικότητα να αποτελεί αυτοπροσδιορισμό και ανάγκη»;

 

Re: Απάντηση: Re: Η Αφεντρα

Το πρόσημο αφορά σε όσους "κουμπώνουν" με τέτοια άτομα.   Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν άφοβα.

 

Απάντηση: Re: Η Αφεντρα

Εννοεί προφανώς ότι μπορεί να είναι ασύμμετρη αυτού του είδους η σχέση παρ' όλα αυτά (πρέπει να) σέβεσαι τα όρια του άλλου. Δεν κατάλαβα να εννοούσε αίρεται. (δεν το κόβω όμως κιόλας  )