Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Το θέμα του νήματος είναι η διαλεκτική με τον θάνατο, μέσα από το BDSM. Φρονώ ότι όσοι δεν ασχολούμαστε (μόνο) με κίνκυ παιχνίδια, αλλά με τις δυνατότητες που μας παρέχει η ανθρώπινη βούληση, έχουμε ψυχανεμιστεί ότι αυτή η ενασχόληση αποτελεί μίας πρώτης τάξεως διαλεκτική με τον θάνατο.

Ο Χάιντεγκερ έλεγε ότι ο θάνατος είναι η μη δυνατότητα περαιτέρω δυνατότητας. Μίλησε ακόμη για την αντίσταση των ανθρώπων στον περιορισμό των δυνατοτήτων τους. Όποτε κάνουμε μία επιλογή, αποκλείουμε ταυτόχρονα όλες τις άλλες. Αυτό μας προκαλεί άγχος. Ίσως αυτό να εξηγεί εν μέρει την απροθυμία κάποιων ανθρώπων να κάνουν επιλογές.

Η μη δυνατότητα περαιτέρω δυνατότητας, ο υπέρτατος αυτός περιορισμός των δυνατοτήτων μας, βρίσκει την αντιστοιχία του στην κατάσταση της σκλαβιάς, όταν αυτή εφαρμόζεται με συνέπεια από τους δύο μετέχοντες στη σχέση. Είναι ένας μικρός θάνατος, για την σκλάβα. Αλλά ακριβώς όπως η επιλογή αποτελεί περιορισμό των δυνατοτήτων μας και επιφέρει άγχος, έτσι και το τέλος όλων των επιλογών επιφέρει το τέλος του άγχους.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, εάν αυτός ο εθελούσιος και υπέρτατος περιορισμός των δυνατοτήτων, αποτελεί για τη σκλάβα ένα death-wish, στην προσπάθειά της να αποφύγει την οδύνη του άγχους που προκαλούν οι επιλογές (πονάει χέρι - κόψει χέρι...)

Από την άλλη πλευρά, ο Κυρίαρχος διευρύνει στο μέγιστο τις δικές του δυνατότητες, μέσα στη σχέση. Δεν υπόκειται σε κανενός είδους περιορισμό. Μπορεί να ζητήσει και να κάνει οτιδήποτε με την σκλάβα του. Είναι εντελώς ελεύθερος.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, εάν αυτή η υπέρτατη διεύρυνση των δυνατοτήτων του, δεν προδίδει ένα ασύνειδο άγχος του όταν ως σκεπτόμενο ον έρχεται αντιμέτωπος με την προοπτική του θανάτου. Και αποτελεί επομένως μία άρνηση του θανάτου, στην δική του προσπάθεια να αποφύγει την οδύνη του άγχους που του προκαλεί ο θάνατος.

Θεωρώ ότι και για τον Κυρίαρχο και για τη σκλάβα, το ζητούμενο μέσα από αυτή τη διαλεκτική με τον θάνατο, είναι η γαλήνη της ψυχής τους.

(Πανάλαφρο, καλοκαιρινό θεματάκι...)

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Δωράκι καταπληκτικό θέμα!!

Μ' έχει απασχολήσει πολλές φορές, καθώς και το αίσθημα του "σώζεσθαι" μετά από κάποια πολύ πετυχημένη βδσμοσυνεύρεση...

Θα επανέλθω όταν καταφέρω να ξεδιαλύνω κάπως τις σκέψεις μου...

 

Δυσκολευομαι να αντιλειφθω το συσχετισμο σου...
Η επιλογη καποιας να αποκλεισει ολες τις αλλες
οντας συνειδητα σκλαβα, ακούσια οδηγει τη σκεψη μου
στην απολυτη ελευθερια των αισθησεων της
και οχι σε ενα μικρο θανατο.
Δεν ξερω αν παω να ξεφυγω απο το θεμα,
αλλα θα επανελθω αν με περισσοτερη συζητηση
ξεκαθαρισει το τοπιο.

(παναλαφρο ..τι να σου πω!!!)

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

ειμαι περιεργος αν αυτα τα μεταφρασω και τα μεταφερω στο dark fetish net ....

 

Μιλώ για υπαρξιακό θάνατο ασφαλώς, εάν λάβουμε υπόψη μας ότι το κάθε συνειδητό ον αυτοπραγματώνεται μέσα από τις επιλογές του.

Οι αισθήσεις όμως - και έχεις δίκιο - απελευθερώνονται, αν μη τι άλλο. Πολλαπλασιάζονται, εντείνονται κλπ. Ας μην υποτιμούμε το πρόσκομμα του άγχους στη λειτουργία των αισθήσεων...

 

Κι εγω ετσι εξελαβα τον θανατο στον οποιο αναφερεσαι (φυσικα).
Συμφωνω πως το αγχος απο οπου κι αν προερχεται,
συμβαλλει στη λειτουργια των αισθησεων.
Στο αρχικο σου ποστ αναφερεις πως το αγχος προκαλειται
απο την αντισταση των ανθρωπων στο να περιορισουν
τις δυνατοτητες τους. Η μη αντισταση στον περιορισμο
των δυνατοτητων κατα Χάιντεγκερ ειναι ο θανατος
ο οποιος οδηγει στην αποβολη του αγχους.
Αν τωρα αντικαταστησω τη λεξη "θανατος" με τη λεξη "τελος"
τοτε με βρισκει συμφωνη γιατι το τελος του αγχους
μπορει να απελευθερωσει οχι μονο τις αισθησεις
αλλα και ολο το ειναι της σκλαβας.
(...sorry it's my optomistic way to see things )

 

Πιστεύω πως εννοείς "παρακωλύει" και όχι "συμβάλλει". Για παράδειγμα, κάποιος που χρωστάει στην εφορία ίσως να δυσκολευτεί να έρθει σε στύση...Στον δικό μας χώρο, ένας μαζοχιστής συχνά αποβάλλει το άγχος εγγύτητας ή το άγχος που του προκαλεί η ίδια η σεξουαλικότητα, αμέσως μόλις δεθεί (για μένα είναι ένα σύνηθες φαινόμενο, υγραίνομαι σχεδόν αυτομάτως μόλις με δέσουν, και δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι αυτό). Η αφαίρεση της δυνατότητας πρωτοβουλίας, φαίνεται να συντελεί θετικά στην χαλάρωση των αισθήσεών του, έτσι ώστε να μπορέσει και αυτός να απολαύσει...

Εάν τώρα αυτό το δέσιμο το επεκτείνουμε και σε ένα μεταφορικό δέσιμο, και το δούμε ως την μέγιστη δυνατή αφαίρεση δυνατοτήτων και επιλογών, έχουμε δηλαδή έναν άνθρωπο του οποίου η βούληση είναι δεμένη χειροπόδαρα, καταλαβαίνουμε το μέγεθος της άρσης του άγχους γι αυτόν.

Η στέρηση των αισθήσεων, το mummification, το objectification και άλλες τεχνικές, δεν προσομοιάζουν τον θάνατο; Πιστεύω πως βασίζονται πάνω στην ίδια αρχή της άρσης του άγχους, μέσω της αφαίρεσης της επιλογής.

Κάποιων ανθρώπων, όχι όλων. Αναφέρομαι στους υποτακτικούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζω πως χειρίζονται ικανοποιητικά το άγχος των επιλογών τους. Τουλάχιστον δείχνουν να το χειρίζονται, ίσως βρίσκουν άλλους τρόπους...

Θα επιχειρήσω να το ξεκαθαρίσω λίγο περισσότερο. Ο Χάιντεγκερ επισημαίνει ότι ο θάνατος μας στερεί όλες τις περαιτέρω δυνατότητες. Επομένως, δεν υπάρχει πλέον επιλογή. Όσοι λοιπόν αγχώνονται από την διαδικασία της επιλογής, έχουν να προσμένουν στο θάνατό τους την οριστική λύση του άγχους. Ή επιλέγουν ασύμμετρες σχέσεις όπου μπορούν να αποφύγουν τις προσωπικές επιλογές. Όποιος βρει τον τρόπο να προσομοιάσει τον θάνατο στον περιορισμό των δυνατοτήτων του για επιλογή, αποφεύγει το άγχος. Πιστεύω πως το slavery βασίζεται ακριβώς πάνω σ' αυτό.

Κάποιος όμως που χειρίζεται ικανοποιητικά τον περιορισμό των δυνατοτήτων του, δηλαδή επιλέγει, γιατί να προσμένει τον θάνατο; Ένας Κυρίαρχος για παράδειγμα, που δεν νιώθει το άγχος των επιλογών του, αλλά έχει μάθει να κουβαλάει το βάρος της ευθύνης, γιατί να αγχωθεί από την διαδικασία της ζωής; Η οποία είναι ασφαλώς μία αλληλουχία επιλογών και αυτοδεσμεύσεων.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι Κυρίαρχοι είναι anal retentive εντελώς, όσον αφορά την καθαριότητα, την καθημερινή τους ρουτίνα, την διατροφή τους κλπ. Πόσο αποκρουστική και ηλίθια θα πρέπει να του φαίνεται μία σχεδόν σπασμωδική διαβίωση ενός Υ, που τρώει ότι θέλει, όποτε θέλει, κάνει τις επιλογές του αυθόρμητα και παρορμητικά, συχνά αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες στον εαυτό του κλπ...Πιστεύω ότι αν βάλουμε έναν Κυρίαρχο σε ένα χαλαρό περιβάλλον, χύμα στο κύμα, θα αρχίσει να ψάχνει να βρει τον τρόπο να οριοθετήσει το χαλαρό πλαίσιο, με συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας. Θα είναι δυστυχισμένος αν δεν μπορέσει να συστηματοποιήσει μία χαώδη κατάσταση. Ο Κυρίαρχος ευημερεί όταν επιλέγει, όταν αυτοπεριορίζεται, όταν βούλεται και όταν πραγματοποιείται η βούλησή του.

Γι αυτό τον αγχώνει ο θάνατος. Είναι το τέλος όλων των επιλογών. Αντί να χαλαρώσει και να το καλωσορίσει, ως αναπόφευκτο τμήμα της ζωής, ως τέλος λογικό και αρμονικό, το αντιμάχεται. Συστηματοποιεί τα πάντα, μπας και καταφέρει να νιώσει την ασφάλεια που τόσο αποζητά...

Είναι δικές μου παρατηρήσεις αυτές, δεν είμαι βέβαιη κατά πόσο ισχύουν αλλά τις καταθέτω παρόλα αυτά για συζήτηση. Ίσως να ωφελήσουν σε κάτι...Δεν ξέρω...

 

Εννοουσα πως "συμβαλλει" παιζει το ρολο του δλδ, στο κατα ποσο
μπορουν να απελευθερωθουν οι αισθησεις.
Εχεις δικιο ομως, το "παρακωλυει"
διευκρινιζει καλυτερα αυτο που θελω να πω.

Για ολα τα υπολοιπα, αναλυεις εκτενεστερα
και εν συνεχεια τεκμυριωνεις την αποψη σου ,
οποτε δεν εχω να αντικρουσω κατι.
Και ειδικα στο κομματι με τον Κυριαρχο
θα με βρεις απολυτα συμφωνη.
Θα αναφερω ομως ως προς τροφη για συζητηση,
πως υπαρχουν καποιες υποτακτικες,
που μπορουν και πρεπει να διαχειριζονται
το αγχος καποιων επιλογων τους...

 

Απάντηση: Re: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Χμμ. Ενώ συμφωνώ απόλυτα με το πρώτο όπως το θέτεις. Διαφωνώ αρκετά αλλά όχι κάθετα στο δεύτερο. Για μένα Κύριος κάποιος είναι, όταν έχει ξεριζώσει/ξορκίσει τους φόβους του, τις ανασφάλειές του και έχει αφήσει το μονοπάτι πραγματικά ελεύθερο για τα θέλω του, όσο και αν είναι να κρατήσει αυτό.
Αν δεν είσαι ελεύθερος από φόβους, ακόμα και αυτόν του θανάτου του ίδιου ή του όποιου τέλους, ποιανού κύριος μπορείς να γίνεις; Σίγουρα όχι του ίδιου σου του εαυτού κατ' αρχήν. Ξαναψάξ'το. Κάτι δεν πάει καλά στο συνδυασμό Κύριος και χέστης. Έστω και υποσυνείδητος χέστης.

 

Re: Απάντηση: Re: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Πολύ καλή η τοποθέτησή σου. Φυσικά δεν το εννοούσα έτσι, δεν θα μπορούσα ποτέ μου να φανταστώ ότι ένας Κύριος θα μπορούσε να είναι "χέστης"...Δεν είναι θέμα φόβου και ανασφάλειας και συμφωνώ πολύ εμφατικά μαζί σου. Εδώ τα κουτσοκαταφέρνω εγώ, με το θέμα του θανάτου, δεν θα τα καταφέρει ένας Κυρίαρχος;

Έχεις απόλυτο δίκιο και για το "υποσυνείδητος" χέστης. Αδυνατώ να σκεφτώ Κυρίαρχο που δεν βάζει πρωτίστως τον εαυτό του κάτω από το μικροσκόπιο, πριν βάλει την υπό του ή τους γύρω του (κι αυτό επίσης το κάνω κι εγώ, σε μικρότερη κλίμακα, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μου, πόσο μάλλον ένας Κ...)

Όμως, θα ήθελα να τονίσω, ότι ο άνθρωπος εν πολλοίς δεν επιλέγει συνειδητά τις συμπεριφορές που θα του επιτρέψουν να επιβιώσει και να διαιωνίσει το είδος του. Μία τέτοια συμπεριφορά είναι ο τρόπος που χειρίζεται το θέμα του θανάτου (γι αυτό το ανέφερα ως "ασύνειδο" άγχος). Το άγχος που πηγάζει από την βεβαιότητα του τέλους μας, και κυρίως από την έλλειψη νοήματος που συνεπάγεται η θνητότητά μας, απαιτεί χειρισμό. "Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατο", μας λέει ένα από τα πιο όμορφα τροπάρια της νεκρώσιμης ακολουθίας...

Το άγχος αυτό δεν θα μας επέτρεπε φυσιολογικά ουτε τέννις να παίξουμε, πόσο μάλλον να ζήσουμε μία ζωή με κάποιο νόημα...Ο καθένας έχει τον τρόπο του να το χειρίζεται. Οι περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στη θρησκεία. Άλλοι στο "ζην ηδέως" του Επίκουρου. Άλλοι είναι ντιπ τσόφλια και τους προστατεύει η πλήρης άγνοια της ανθρώπινης κατάστασης και η ρηχότητα του πνεύματός τους.

Ο Κυρίαρχος το χειρίζεται - ίσως και χωρίς να μπορεί να κάνει διαφορετικά - ακριβώς όπως θα το χειριζόταν κάποιος ο οποίος θέλει και μπορεί να έχει τον πλήρη έλεγχο της ζωής του (δηλαδή των επιθυμιών του) και ίσως και των άλλων (της άλλης, εν προκειμένω). Ο θάνατος αναιρεί τον έλεγχο του Κυρίαρχου. Αλλά μέχρι να έρθει...

Τίποτα δεν μπορεί να τον ταράξει ή να τον συγκινήσει πια. Τα χιλιάδες νήματα της επιθυμίας που μας δένουν με τον κόσμο και γεμάτους άγχος, πόθο, θυμό και φόβο μας σέρνουν μπρος - πίσω σε μόνιμη οδύνη, τά ' κανε όλα κομμάτια. Χαμογελάει κι αναπολεί με ηρεμία τη φαντασμαγορία αυτού του κόσμου που τώρα στέκεται απέναντί του αδιάφορος, σαν τον σκακιστή μετά το τέλος της παρτίδας. (Άρθουρ Σοπενάουερ)

Αυτό εννοούσα με την γαλήνη της ψυχής του...

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Είμαστε όλοι οι άνθρωποι μικροί μπροστά στο θάνατο αλλά μπορούμε να είμαστε μεγάλοι στη ζωή. Όσο πιο γρήγορα δεχτούμε την πρώτη αλήθεια, τόσο πιο πολύ απελευθερώνεται ο δρόμος προς τη 2η.
If you wanna kiss the sky, better learn how to kneel.

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Αγαπημένο θέμα..
Στην εσωτερική παράδοση και στις αρχαίες μυήσεις ο Θάνατος δεν είναι κάτι το τελεσίδικο..Ζωή, Θάνατος, Επαναγέννηση..Αυτό που είμαστε πεθαίνει και κάτι καινούργιο γεννιέται..
Πιστεύω οτι δεν θα πρέπει να γίνεται διαλεκτική πανω στον Θάνατο ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν μια bdsmική σχέση για τους εξής λόγους..
Τι είναι αυτό που δίνει Ζωή στον Κυρίαρχο? Τί είναι αυτό που δίνει Ζωή στον Υποτακτικό? Είναι το να βιώνουν την ιδιαίτερη φύση τους να την ικανοποιούν και να την αναγάγουν σε κάτι ανώτερο μέσω των απαιτούμενων υπερβάσεων..Βλέπουν οτι μετά απο κάθε "παιχνίδι" που κάνουν αυτομάτως αποτοξινώνονται, νιώθουν καλύτερα, γιατρεύονται, λάμπουν, απο την επιδερμίδα τους, μέχρι την Ψυχή τους..Σε αυτή τη ζωή, είναι μαζί και χαίρονται που είναι μαζί.. Ο φόβος του Θανάτου, είναι ένας φόβος για το άγνωστο.. Είναι ένας φόβος για το οτι όλα αυτα που ζούνε θα τελειώσουν..

Πιστεύω οτι ο Θάνατος είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούν και δεν πρέπει να μοιραστούν..
Ο Κυρίαρχος θα τον βιώσει σαν το τέλος της κυριαρχίας του, καθώς θα βλέπει σιγά σιγά τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν. Για πρώτη φορά..δεν μπορεί να υπολογίσει δεν μπορεί να κατευθύνει..
ο Υποτακτικός θα το βιώσει σαν το τέλος της σχέσης με τον Αφέντη..Πολλές φορές στη φαντασία του σκέφτηκε το πώς θα ήταν να πεθαίνει στα χέρια του αφέντη του..Όμως αυτό δεν θα γίνει..Θα περάσει εντελώς παθητικά στα χέρια του Χάροντα, ενός άλλου Αφέντη που θα τον οδηγήσει σε ένα άγνωστο προορισμό..

Κατα την άποψή μου.. to bdsm έχει να κάνει με τη Ζωή και με αυτά που έχει να προσφέρει..
Ο Θάνατος είναι η Ύστατη Μύηση..Είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούμε να μοιραστούμε..

Τώρα όσο αναφορά τον μεταφορικό θάνατο, δηλαδή τον απόλυτο περιορισμό των δυνατοτήτων του Σκλάβου..
Είναι το ανώτερο στάδιο που μπορεί να φτάσει η εμπιστοσύνη που έχει απέναντι στον Αφέντη..
Είναι το τελικό στάδιο της υποτακτικότητας, στο οποίο δεν χρειάζετε να κάνει απολύτως τίποτα..
Είναι σαν να σβήνει, να χάνεται..

Και ένα τελευταίο σχόλιο..Έχω την αίσθηση οτι αυτη η κατάσταση σημαίνει πολλά για τον Υποτακτικό.. Για τον Κυρίαρχο όμως όχι..
ο Υποτακτικός θα φτάσει σε αυτό το σκεπτικό μετά απο μακρά διαδρομή μαζί με τον Αφέντη του.. Ο Αφέντης όμως με το που θα γνωρίσει τον Υποτακτικό, στις περισσότερες περιπτώσεις κατευθείαν θα σκεφτεί την ολοκληρωτική υποταγή του Υ.. Και βάζει σε εφαρμογή το μακροχρόνιο σχέδιο..
Θέλω να πώ δηλαδή οτι η κατάσταση της διαλεκτικής του θανάτου με την μεταφορική του έννοια, έχει περισσότερη Αξία για τον Δούλο παρά για τον Αφέντη..





Pain is what you need
Sorrow is affecting you
Rejection is turning you on
You inclination
Remains misunderstood
Subordination
You relish the torture
Indignity is your addiction
Fault you're reshrugging off
Senses of inferiorty
Are conducting your life

You're getting floated
They are chasing you
In your sick fantasy
You're bleeding to death
You're beaten
They're treating you
You're running in your blood
And you're puling for more

Agony
Let your heart beat fast
Dolor
Make me life a misery
Pang let you feel
That you are alive
Distracted with pain
You're pleading for more