Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Re: Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Εξαιρετικά ενδιαφέρον σχόλιο. Ίσως να έχεις δίκιο, κυρίως ιδωμένο από την λειτουργική του πλευρά. Φαίνεται ότι το Υ το έχει μεγαλύτερη ανάγκη, διότι αφορά πιο άμεσα την επιβίωσή του (αν συνδέσουμε την λειτουργικότητα με την επιβίωση και θαρρώ ότι πρέπει να το κάνουμε...)

Θεωρώ όμως ότι το θέμα είναι πολύ πιο σημαντικό και για τους Κ, από ότι εάν επρόκειτο απλά για την απόλαυσή τους...

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Για μένα έχει λειτουργήσει ως εξής:

μετά από πετυχημένη βδσμοσυνεύρεση αισθάνομαι ευγνώμων που ενώ αρχικά με έκανε να αισθανθώ ότι "κινδυνεύω" (καμπανάκι) εντέλει με "έσωσε", ίσως είναι χαζό, αλλά για μένα προσωπικά λειτούργησε αφροδισιακά.  Δεν αναφέρω τις προυποθέσεις που χρειάζονται για όλο αυτό φυσικά...

Δωράκι εκτός θέματος είμαι, ε?​

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Καλησπερα σας,

πολυ ενδιαφερον το νημα σου δωρα. Αναγνωριζω πολλα απο αυτα που αναφερεις.

Την "στιγμη" και το ¨απανθρωπο". Τον κυριολεκτικο θανατο (οχι ακομη ευτυχως!) μεσω του edge play αλλα και τον μεταφορικο (ψυχικο) θανατο που αφορα στην ελλειψη επιλογων (και ληψης πρωτοβουλιων) που εχει η σκλαβα. Το αναγνωριζει και ο Αφεντης, ο οποιος καμμια φορα μου λεει: ειναι ωραιο να εισαι σκλαβα, δεν χρειαζεται να παιρνεις αποφασεις... απλα, κανεις ο,τι σου πουν...

Πολλοι λενε οτι η υποταγη ειναι ενα ταξιδι. Ενα ταξιδι οπου σημασια δεν εχει ο προορισμος, αλλα η αποσταση που καλυψε καποιος μεχρι να φτασει εκει. Ποιος ηταν οταν ξεκινησε; τί αφησε πισω του; ποιο ηταν το τιμημα του εισιτηριου που πληρωσε; πώς αξιολογεί τον προορισμο; αξιζαν τελικα ολες οι θυσιες;

Πολλες φορες ναι, τα βαζω με τον εαυτο μου. Το θεωρω "θανατο" οταν μια γυναικα εχει διαλεξει να αναγκαστει να περιορισει το λεξιλογιο της στο "μαλιστα Κυριε" ή "μαλιστα Κυρια", οταν εδω και χρονια γονατιζει για να κανει της πιο ταπεινωτικες εργασιες, οχι σαν session αλλα σαν τροπο ζωης, οταν δεν μπορει να αποφασιζει για το ντυσιμο της, τον χρονο της ή τα εσοδα που αποφερει η εργασια της.

Την "αξιοσυνη" της σκλαβας, την οριζει ο Αφεντης ή η Αφεντρα της. Αυτος ή Αυτη θετει το πλαισιο με το οποιο θα ορισει τον μεταφορικο θανατο. Και ναι, ειναι δυσκολο.

Ειναι ομως, κατα βαθος, ελευθερία.

cassie

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Ο χρόνος δείχνει αν αξίζουν αλλά και ο αφέντης το αποδεικνύει κάθε μέρα νομίζω. Με τον τρόπο του.

Θέλω να πιστεύω πως η "αξιοσύνη" της σκλάβας είναι ανάλογη της "αξιοσύνης" του αφέντη της. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν αξιόλογο, ικανό, αφέντη με μια σκλάβα μη αντάξια του.

Όχι και πολύ βάθος... 

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Για 'μένα ο κάθε άνθρωπος έχει τα προσωπικά του όρια. Το σώμα όμως, είναι ένας ολόκληρος κόσμος τον οποίο ο άνθρωπος παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια μετά την εμφάνισή του στην γη, δεν έχει ακόμη ανακαλύψει εντελώς, παρά μόνο εν μέρει. Αν κάποιος έχει την θέληση να ξεπεράσει αυτά τα όρια, να δοκιμάσει να φτάσει το σώμα ως τα άκρα του, να μελετήσει κάθε του δυνατότητα, τότε μπορεί να περάσει σε επίπεδα που ούτε καν γνώριζε πως υπήρχαν. Η αλήθεια είναι πως η ιδέα του θανάτου είναι πολύ θελκτική. Για 'μένα είναι τουλάχιστον. Δηλαδή, στα πιο κρυφά μου όνειρα ίσως και να υπάρχει ο θάνατος ενός σκλάβου. Επειδή όμως η πραγματικότητα συνήθως απέχει πολύ από τα όνειρα, κατέληξα στο εξής : αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει τόσο τον σκλάβο όσο και τον αφέντη, είναι η ηδονή, καθώς και η υποδούλωση του σώματος (τόσο από τον σκλάβο όσο και απο τον αφέντη). Όχι η υποδούλωση του ανθρώπου, αλλά του σώματος, του σώματος που πρέπει να το διέπουμε και όχι να μας διέπει. Γιατί κακά τα ψέματα, ο άνθρωπος φοβάται πολύ και τον πόνο και το θάνατο. Και δεν μιλώ μονάχα στα πλαίσια του έρωτα. Γενικώς οι άνθρωποι προτιμούν να υπεκφεύγουν παρά να αντιμετωπίζουν το άλγος, ότι είδους άλγος κι αν είναι αυτό.

Ο θάνατος ίσως θέλγει τόσο πολύ μερικούς ανθρώπους επειδή είναι μία κατάσταση ολοκληρωτική και αμετάκλητη. Εγώ φυσικά και το θεωρώ σχεδόν καθήκον του σκλάβου. Δεν έχει σημασία αν εγώ θα θελήσω να τον οδηγήσω ως εκεί, αν θέλω το κάνω, αν δεν θέλω, όχι. Σημασία έχει ο άλλος να είναι έτοιμος να το δεχθεί και να το υποστεί, να έχει συμφιλιωθεί απόλυτα με την ιδέα του, να έχει αγαπήσει τον ίδιο το θάνατο και την καταστροφή, ώστε να είναι έτοιμος να εκπληρώσει την επιθυμία μου. Το να είσαι ικανός να πεθάνεις για χάρη κάποιου, είναι η απόλυτη ψυχική και σωματική υποταγή.

Η πράξη του θανάτου όμως είναι δύσκολη. Γιατί μπαίνουν στην μέση άλλα πράγματα. Το θέμα λοιπόν είναι να έχουν αποδεχθεί και οι δύο την ιδέα του, να έχουν κατανοήσει πως ο θάνατος δεν είναι μία κατάπτωση, δεν είναι κάτι τρομακτικό, κάτι φοβερό, κάτι άσχημο, αλλά αντίθετα ένα μέσον να εκφράσεις στον άλλον την απόλυτη υποταγή σου, και φυσικά τα συναισθηματα που νιώθεις γι' αυτόν, όπως τον έρωτα, την αγάπη..

... εξάλλου, η χαρά του Αφέντη είναι να υποδουλώνει. Αν δεν έχει κάποιον να υποδουλώσει, τότε η κυριαρχία του χάνεται. Άρα το νόημα είναι να εξασφαλίσει την ετοιμότητα του σκλάβου του. Να τον κάνει να μην ξέρει αν αύριο θα ζει ή αν θα έχει πεθάνει και να μην τον πειράζει. Το τι θα γίνει στο τέλος, είναι καθαρά θέμα της στιγμής...


Υ.Γ.
Μιλώ πάντα για τον πραγματικό θάνατο. Γιατί για 'μένα ψυχικός θάνατος δεν υπάρχει. Υπάρχει μονάχα ψυχικός εξευτελισμός, ψυχικός βασανισμός, δυο καταστάσεις αρκετά ηδονικές. Το να σκοτωσεις ψυχικά τον άλλον δεν είναι κάτι τόσο όμορφο. Μην ξεχνάμε, οι καλύτερες σχέσεις αφέντη και δούλου στηρίζονται στο συναίσθημα, έτσι λέει η δική μου εμπειρία τουλάχιστον. Αν χαθούν τα συναισθήματα, το πάθος, ο κινητήρας της ερωτικής πράξης, τότε τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Δεν νομίζω να είσαι εκτός θέματος (είσαι η δεύτερη που μου το ρωτάει αυτό απόψε...)

Υπάρχουν εξαιρετικές αντιφάσεις στο θέμα του BDSM, πάντα. Αυτό που σε πολλούς φαίνεται αποκρουστικό, ειδεχθές (άκου να την δέρνει με καλώδιο...), στους μετέχοντες στη σχέση φαίνεται επιθυμητό, και έχει ένα ευγενές νόημα, πέρα από χυδαιότητες (ακόμη και ο πιο "χυδαίος" και "μπανάλ" τύπος που γνωρίζω από δω μέσα, έτσι το κάνει...). Με κάποιο τρόπο πρέπει να εκφραστεί η ασυμμετρία: η απεριόριστη δυνατότητα του ενός και η συρρίκνωση του Εγώ του άλλου - χωρίς να απωλεσθεί ποτέ η αξιοπρέπεια του υπό, πράγμα για το οποίο τσιρίζω εδώ και χρόνια...

Η λέξη "έσωσε" είναι σημαντική, την έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές και για πρότερες σχέσεις μου. Ο Κ φαντάζει ως ένα είδος "σωτήρα", ίσως λόγω του σύνδρομου της Στοκχόλμης, ίσως επειδή πράγματι η απελευθέρωση που βιώνει μία Υ είναι τόσο σημαντική (έστω και αφροδισιακά μόνο) για εκείνη, που βλέπει τον Κ ως σωτήρα της. Δεν γνωρίζω αν αυτό λειτουργεί ως ένα είδος άλλοθι για το μεγαλύτερο δόσιμο και αφοσίωση του Υ, υποψιάζομαι πως είναι μία σημαντική συνιστώσα της εξίσωσης της ασύμμετρης σχέσης. Ποιο Υ θα αρνιόταν ποτέ το τεράστιο χρέος του προς τον Κ του; Είναι δυνατόν; Πρέπει να είναι πολύ χαζή ή να μην το "πιάνει" καθόλου, να μην το βιώνει - δηλαδή να μην έχει υποτακτικότητα...

Όπου δεν υπάρχει υποτακτικότητα, δεν μπορεί να δημιουργηθεί αυτή η αίσθηση, έτσι πιστεύω. Αυτό εξηγεί και τις περιπτώσεις δυσπιστίας (ίσως και φθόνου) ως προς τα βιώματα που βλέπουμε να καταθέτουν αρκετές εδώ μέσα, κατά καιρούς. Μου έχει συμβεί και εμένα...

Αλλά τώρα ξεφεύγω εγώ από το θέμα μου και δεν κάνει...

 

Απάντηση: Re: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Συμφωνώ μαζί σου. Μάλλον η ντόρα ήθελε να παρομοιάσει την καθημερινότητα που είναι σαν αργός θάνατος με την βδσμ συνεύρεση που είναι λύτρωση και "ανάσταση" αλλιώς καταντάει μακάβριο χωρίς λόγο...

 

Re: Απάντηση: Re: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Αν διαβασεις παρακατω, αναλυει τι ακριβως εννοει, και δεν ειναι η καθημερινοτητα ο "θανατος" αλλα το "τελος" της δυνατοτητας να εχεις επιλογες.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Έχεις πάρει την επιλογή απο πρίν απλά δεν αλλάζει.  

 

Re: Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Ακριβώς έτσι το βλέπω κι εγώ. Κάνω συχνούς απολογισμούς, όντας control freak, επειδή θέλω να είμαι βέβαιη ότι αυτό που γίνεται είναι κάτι καλό. Έχω μία φίλη βανίλλα (την θυμάσαι, εκείνη την "δύστροπη"), η οποία λέει ότι έτσι κι αλλιώς θα άλλαζα, εκτός σχέσης ελέγχου. Τότε αυτή γιατί δεν έχει αλλάξει; Γιατί δεν άλλαξε καμία από τις βανίλλα φίλες μου και συνεχίζουν ακριβώς τον ίδιο τρόπο ζωής; Και γιατί είναι δυστυχισμένες και δεν τους φτάνει η απόλαυση ( ενώ εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει - η χειρότερη μέρα μου, είναι πιο γεμάτη από την καλύτερη δική τους...)

Συμφωνώ, αλλά με μία προϋπόθεση. Αυτή:

Το να εξαναγκάζεις ένα άτομο με υψηλά και σπάνια πνευματικά χαρίσματα να ασκήσει ένα επάγγελμα απλώς χρήσιμο, είναι σαν να χρησιμοποιείς ένα πολύτιμο βάζο, διακοσμημένο με την ωραιότερη ζωγραφική, σαν κανάτα για την κουζίνα. (Σοπενάουερ)

Δεν διατείνομαι ότι έχω υψηλά και σπάνια πνευματικά χαρίσματα, διότι αυτά που έχω μου φαίνονται απλά και καθημερινά, αφού τα είχα πάντα...Διατείνομαι όμως ότι ο Κυρίαρχος πρέπει να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη του αυτά τα απλά και καθημερινά χαρίσματα που έχει η δική του σκλάβα. Με λίγα λόγια, όποιος αναλαμβάνει να ορίσει ο ίδιος την αξιοσύνη μίας σκλάβας, φροντίζει ώστε ο "θάνατός" της να αποτελεί δυνατότητα διεύρυνσης για την ίδια και τα ταλέντα της. Να της δίνει την ελευθερία να εκφράσει τον εαυτό της, όχι να τον δει να πεθαίνει. Ακόμη κι αν είναι πρόθυμη να το κάνει για χάρη του...

Πολύ σωστά. Συμφωνώ. Ούτε κι εγώ μπορώ να το φανταστώ. Όχι για πολύ τουλάχιστον.

 

Re: Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Συμφωνώ. Όμως ο κάθε άνθρωπος έχει δικά του κριτήρια μέτρησης του άλγους. Συνήθως προτιμάει το μικρότερο άλγος, από ένα μεγαλύτερο...

Είναι πολύ όμορφο και ρομαντικό αυτό που λες, η πρακτική του waterboarding όμως μας έχει αποδείξει ότι το ένστικο της αυτοσυντήρησης πάντα υπερισχύει.

Το νήμα διαπραγματεύεται το τέλος της βούλησης ως περαιτέρω δυνατότητας, όχι τον πραγματικό θάνατο του σώματος, που είναι μη ευκταίος, ασφαλώς.

Προσωπικά δεν είχα ποτέ καμία αμφιβολία ότι ο σύντροφός μου ήταν λογικός και θα με φρόντιζε, καλύτερα από ότι φροντίζω μόνη μου τον εαυτό μου. Θεωρώ ότι είναι απαραίτητη προϋπόθεση του D/s (και του M/s θα έλεγα, ιδωμένου από λειτουργικής πλευράς, με βάση την αξία της ιδιοκτησίας) η καλή κρίση του Κ με στόχο την ευδαιμονία και αποδοτικότητα του Υ. Κανένας δεν αυξάνει το ήδη υπάρχον άγχος ενός Υ, διότι τότε παύει να είναι αποδοτικό, επιδεικνύει τάσεις παθητικής επιθετικότητας ή αποχωρεί...

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

εχμ ,κάποτε αναλογιζόμουν (και ακόμα το κάνω) αν γίνετε κάποιος να πεθάνει πνευματικά και να συνεχίσει να ζει σωματικά .

σίγουρα εκείνοι οι άβουλοι σκλάβοι ,που ακόμα και για το να ουρήσουν περιμένουν άδεια ,το έχουν καταφέρει αρκετά καλά ..! θα έλεγα τους ζηλεύω ,ζουν σε μία επιτηδευμένη άγνοια ...

επάνω στο ερωτικό παίγνιο ,αυτή τη τάση την έχω βιώσει ακριβώς εκείνη τη στιγμή που έχω υπερβεί το όριο μου και ανέκφραστα/αναίσθητα πλεόν δέχομαι το οτιδήποτε , ναι είναι μία "νεκρώσιμη στιγμή" ...

όσο αφορά για σκλαβάκια και αφεντάδες ,όπως το "υ" έχει την ανάγκη να τείνει στο να πεθάνει ,έτσι και το "κ" βιώνει αντίστοιχα την ανάγκη στο να τείνει στο να σκοτώσει
για εμένα αυτή η αναγκή του να "πεθάνω" μεταφράζεται σε μία ανάγκη ,όπως εκείνη του να χάσω ,όπως εκείνη της ανεμελιάς της μη-ύπαρξης ...

θυμάμε μετά δεν την ενδιέφερε ούτε εκείνη τι θα κάνει(απλά χτυπούσε) της άρεσε που δεν αντιδρούσα (πλέον είχα "παραδωθεί") που οι αντιστάσεις μου είχαν "πεθάνει" ...