Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Γιατί δεν αποζητά την προσομοίωση της αυτοκτονίας του, αλλά του φόνου του, από τον Άλλον. Η διέγερση προέρχεται από την μέγιστη δυνατή προσέγγιση στη jouissance. Αυτήν που σχεδόν την γεύεται, την μυρίζει, την αγγίζει...Πεθαίνει μέσα στα χέρια του Άλλου. Ακόμη και ο θάνατος του Εγώ, μέσα στον εξευτελισμό, εκεί αποσκοπεί. Κατά την άποψή μου.

@whipmarks, μιλάς για την υπόθεση Βαγιωνή. Ναι, πιστεύω κι εγώ πως ήταν ξεκάθαρη βδσμ φάση που τους ξέφυγε.

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Οι έννοιες του έρωτα,γενικά-όχι μόνο του bdsmικού-με το θάνατο είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.Η απαρχή αυτής της σχέσης ίσως να πηγάζει απ΄το αρχέγονο ένστικτο της αναπαραγωγής που σε όλα τα είδη εκδηλώνεται κατά τη διάρκεια της ζωής τους.`Οταν,δηλαδή,έρχεται η "ωρίμανση" και η "συνειδητοποίηση" της θνητότητας τότε μπαίνουμε και βιολογικά σε διαδικασία αναπαραγωγής καθώς "νιώθουμε" ότι σε λίγο αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της ζωής μας και έτσι αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη συνέχισή της.Με λίγα λόγια,μετά απ'τον έρωτα γεννιόμαστε και πεθαίνουμε,είναι η αρχή του τέλους.
Στα πλαίσια του bdsm,η σχέση αυτή(έρωτα-θανάτου)συχνά απομονώνεται και φετιχοποιείται αποκτώντας διάφορες εκφάνσεις και πτυχές καθώς θεωρώ το bdsm σαν έναν πλανήτη-ετερόφωτο όπως όλοι οι πλανήτες-που περιστρέφεται γύρω απ΄το άστρο του έρωτα..`Ηθελα επίσης να επισημάνω κάτι που μου κάνει εντύπωση.Τις εκφράσεις στα πρόσωπα των ανθρώπων τη στιγμή του οργασμού.Δεν μοιάζουν συχνά με αυτές τη στιγμή του θανάτου?Και αντίστροφα..
The Dying Slave by Michelangelo

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

τι σημαινει διαλεκτικη θανατου ? ...... πως το εννοεις ? .... εμπεριεχει και το death Fetish ?

κατα τα αλλα συμφωνω απολυτα με την Syrah ... οτι εγραψε θα μπορουσε να αποτελει προλογο για τις δικες μου σκεψεις ...
ωστοσο μπορει να ειναι ιδιατερα απολαυστικο και στην σφαιιρα της φαντασιας , εστω και με οπτικη υποβοηθηση φταιγμενη σε καποιο studio .
δυστυχως η οικονομικη κριση με προλαβε και δεν μπορεσα να στειλω το σεναριο μου σε studio της Αμερικης τα οποιο ειδικευοντε στην πραγματοποιηση των φαντασιωσεων χρησιμοποιοντας του καταλληλους ηθοποιους και οπτικα εφε .
αυτα ειναι : Psycho-Thrillers , PKF studios , The basement , Annabelles Fantasy , Deadly Bdsm , Catharsis Erotica , το πασιγνωστο και Νο1 Necrobabes - CNB και τελος το Susyfight με τα υπεροχα κοριτσια παλαιοτερα το Νο1 ηταν το Dark Fantasies και Kill Her Productions (KHP) που ομως σταματησε , διοτι ο ιδιοκτητης την ειδε καπως , κατεστρεψε το εργο του και εγινε καλογερος .....
αυτα ειναι μοναχα λιγα απο τα δεκαδες που υπαρχουν (Nicheclips.com) ....
Η υπαρξη ολων αυτων των στουντιο τα οποια πουλανε δικες τους παραγωγες ή υλοποιουν σεναρια πελατων , αποδεικνυουν οτι λειτουργει και βιωνει , μια τεραστια βιομηχανια φαντασιωσεων η οποια εχει και το δικο της φορουμ με 10000 μελη : DarkFetishNet .
προσωπικα πιστυεω οτι υπαρχει μια τεραστια δυνατοτητα απολαυσης της φαντασιωσης , ζωντας την σε ενα μη πραγματικο κοσμο , ειτε μεσα απο τις δυνατοτητες του κινηματογραφου , ειτε απλα ανταλαζοντας "σεναρια" με αλλα μελη που εχουν τα ιδια φετιχ .
Δυστυχως απο τραγικη αγνοια , πολλοι πιστευουν οτι οι ανεκπληρωτες φαντασιωσεις στερουν την χαρα και την απολαυση ..... ΛΑΘΟΣ ....
το μυαλο ειναι ενα πολυ δυαντο εργαλειο ... μπορει μεσα στο νοητο κοσμο που θα κατασκευασει να ζησεις και να απολαυσεις την φαντασιωση σου ζωντας τον θανατο σου ή αλλου ή οποιοδηποτε αλλο dark fetish , ξανα και ξανα και ξανα με καθε δυνατη παραλαγη .
Αλλοι παλι , λογω αγνοιας προφανως , το θεωρουν φλερταρισμα με τον κινδυνο η επιθυμια να βγει απο την φαντασιωση και να αναζητησει την πραγματικοτητα ....ΛΑΘΟΣ και αυτο ... αυτο που εξιταρει στην φαντασιωση , ειναι οτι προκειται ακριβως για φαντασιωση , καθε υποψια πως κατι τετοιο μπορει να γινει στα αληθεια , προκαλει αιδια και απεχθεια και σιγουρα θα ηταν καταστροφικο για την ιδια την φαντασιωση ...
και προσεξτε κατι πολυ σημαντικο εδω ...
πολλα στουντιο , χρησιμοποιουν "κακης ποιοτητας" οπτικα εφε , ειδικα για τον λογο αυτο ...
πχ (και μιλαω απο προσωπικη πειρα) .. το αιμα στις βιντεοπαραγωγες , εχει συνηθως ροζ χρωμα και οχι το μαυροκοκκινο που θα περιμενε κανεις απο τραυμα στο στομαχι ... η μικρη αυτη λεπτομερια , κανει εμφανες το οτι η εικονα ειναι ψευτικη και ετσι μονο η φαντασιωση μπορει να λειτουργησει .. ειναι σχεδον κανονας , οτι μεσα σε ενα αληθοφανες σκηνικο και roleplay , πρεπει να βρισκεται ενα τουλαχιστο στοιχειο που θα επιβεβαιωνει το ψευτικο ..... δεν προκειται για συμμορφωση με καποιο νομο , αλλα για επιθυμια των πελατων . Αλλα παλι στουντιο επιλεγουν να δειχνουν σκηνες απο τα γυρισματα στην αρχη της ταινιας ή και στο τελος .

οσοι θελουν να κανουν ενα tour στο κοσμο του death fetish fantasy ... αυτο εδω ειναι ενα παρα πολυ καλο σαιτ οπου μπορεις να περιηγηθεις σε σεναρια , ιστοριες , πολλα artwork καθως και φωτο απο βιντεο ... ειναι αρκετα light για τους επισκεπτες και με ευχαριστη μουσικη ... σε ξεναγει με μια αισθηση εξερευνησης καθως ανοιγεις πορτες , κατεβαινεις σκαλες , μιλας με κοσμο .....
ριξτε μια ματια : Sam's Place, the Premier Erotic Horror Bar in Cyberspace

Dora δεν ξερω αν ειμαι μεσα στο θεμα του νηματος ... ευχαριστως να το αποσυρω αν δεν ανηκει εδω ...

 

Ποιόν θάνατο όμως ; Της προσωπικότητας, γιατί όσο ακραία και αν είναι η σχέση, όσο ελάχιστα όρια κι αν έχει, δεν παύεις να νοιώθεις ζωντανός, και μάλιστα περισσότερο ζωντανός από ποτέ. Τουλάχιστον από την πλευρά μου αποκλειστικά με αυτό το σκεπτικό αντιλαμβάνομαι τον θάνατο στην διαλεκτική του bdsm. Από τη μία τον βίωσα ως αργό και δύσκολο, αλλά όχι δυσάρεστο θάνατο της προσωπικότητας (έντονα μαζοχιστής γαρ), από την άλλη τον βίωσα ως έναν μικρό θάνατο της ζωής μου όταν η σχέση τελείωσε. Συμφωνώ με εκείνον που έγραψε ότι ο θάνατος είναι η ύψιστη μύηση, μακάρι να τον έβλεπαν όλοι έτσι και μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι που ήταν διατεθειμένοι να "δολοφονηθούν" αλλά και περισσότεροι επίδοξοι "δολοφόνοι" των Εγώ. 'Ομως παρόλα αυτά να μην ξεχνάμε, "δολοφονία" από "δολοφονία" διαφέρει, οι περισσότερες bdsmικές δολοφονίες είναι απλά βολικές. Ελάχιστοι "δολοφόνοι" ενδιαφέρονται να σκοτώσουν πραγματικά το Εγώ σου, ο απώτερος σκοπός τους είναι συνήθως διαφορετικός και η δολοφονία του Εγώ σου απλά το μέσο.

 

Re: Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Δεν έχουμε τον χρόνο για να εξηγήσω ακριβώς πώς το εννοώ. Συζητείστε το όπως θέλετε.

Λυπάμαι που δεν μπορώ να συμμετέχω προσωπικά στο πανηγύρι της απόλαυσης που έχει στηθεί στον Δυτικό κόσμο. Την δική μου απόλαυση την πληρώνω πολύ ακριβά. I can afford it.

Πολύ σωστό. Το έχω δει να γίνεται πολλές φορές. Σε άλλους.

Πολύ, πολύ οξυδερκές και αυτό. Σήμερα σκέφτεσαι, όχι αστεία...

Είσαι και παραείσαι στο θέμα. Όσο και ο ντεκαφεϊνέ καφές rules...

Δεν μπορώ να κάνω τον διαχωρισμό που κάνεις. Όταν με "σκοτώνουν" ψυχικά, λούζομαι στον ιδρώτα, χέζομαι επάνω μου και ο τράχηλος της μήτρας μου διαστέλλεται. Όταν με "σκοτώνουν" σωματικά (μέσω του πόνου, της στέρησης κλπ), ένας διακόπτης στο μυαλό μου κάνει κλικ. Τότε μεταφέρομαι "αλλού", πολύ μακριά από αυτόν τον τόπο και χρόνο. Το ονομάζω έκσταση.

Η χρήση της λέξης "προσωπικότητα" όμως, είναι μάλλον λάθος εδώ. Η προσωπικότητα δεν παθαίνει τίποτε. Απλά πέφτει από το βάθρο του ασύνειδου δυνάστη και πηγαίνει εκεί που της αξίζει. Είναι ένα κομμάτι μας, όπως τα πόδια μας που μας πηγαίνουν εκεί που θέλουμε, τα χέρια μας που αγγίζουν αυτό που επιθυμούμε κ.ο.κ. Δεν είναι τίποτε παραπάνω.

Θεωρώ ότι ένας Κυρίαρχος που ξέρει τί του γίνεται και δεν "παίζει" τον Κυρίαρχο με πρόθυμα κορτσούδια, δεν "σκοτώνει" το Εγώ. Σκοτώνει τις στρεβλές του εικόνες. Με το υπερεγώ ασχολείται περισσότερο. Το Εγώ θα αρχίσει να λειτουργεί καλύτερα μόλις το υπερεγώ φύγει από τη μέση. Ασχολείται επομένως με ψευδείς εικόνες του εαυτού μας και του τρόπου που βλέπουμε τους άλλους, με ανόητες ανασφάλειες, με ματαιοδοξίες που λειτουργούν αγκυλωτικά κλπ. Ένας Κυρίαρχος δεν θα βλάψει ποτέ "υγιή ιστό". Όχι μόνο επειδή ένας Κυρίαρχος χαρακτηρίζεται από αίσθημα ευθύνης. Αλλά και επειδή ο "καλός" σαδιστής δεν είναι βάνδαλος αλλά καλλιτέχνης. Το μόνο εύκολο είναι να διαλύσεις κάποιο πλάσμα που διακατέχεται από εμφανείς αδυναμίες...Όμως πόσοι πραγματικά μπορούν να ξεδιαλέξουν τα σκάρτα και βρωμερά στοιχεία που έχουν συσσωρευθεί μέσα σε κάποιον και να τα του γκρεμίσουν;

Γι αυτό λέω και επιμένω: δεν είναι στοιχείο Κυριαρχίας το να γεύεσαι ότι πιο ποταπό και βρωμερό στον άλλον (το ονόμασα Κοπροφαγία, γιατί Κυριαρχία δεν είναι). Στοιχείο Κυριαρχίας είναι να τον βλέπεις να ανασηκώνεται πιο δυνατός, πιο όμορφος από πριν και να απολαμβάνεις αυτό ακριβώς. Να τον βλέπεις και να τον χαίρεσαι...Πριν λίγα χρόνια γνώρισα κάποιον Υ που ήταν σε κακά χάλια. Πλήρωνε φυματικά τραβέλια σε υπόγεια για να τον γαμούνε. Σήμερα είναι ένας όμορφος ευγενικός άντρας, με αρκετά καλή αυτοπεποίθηση, που αναζητά τα όνειρά του με έναν πιο υγιή τρόπο. Μήπως έπρεπε να σαδίσω πάνω στο δόλιο το πλάσμα; Πλάκα μου κάνετε; (Σάδισα, αλλά όχι για να τον δω να πέφτει...)

Αλλά τί κάθομαι και λέω; Όταν επιχειρούν οι άνθρωποι να συνομιλήσουν με τους φόβους τους και τις επιθυμίες τους μέσω οργανωμένων tours στο Dark Fetish Net, πώς να μην κάνουν φτηνιάρικα σέσσιονς με κακομούτσουνους που δεν θα ξαναδούν ποτέ, μπας και αγγίξουν το βδσμ; Έ; Πώς;

 

Re: Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

χαίρομαι που το βλέπετε έτσι, ελάχιστοι το βλέπουν τόσο προστατευτικά. 'Ομως ακόμα και αν κάποιος εν δυνάμει σκλάβος δεν πληρώνει φυματικούς ή φτηνιάρικα sessions, ακόμα κι αν έχει προσωπικότητα, αυτή πάντα θα αποδομείται σε κάποιο βαθμό, ακόμα και με τον καλύτερο και σοφότερο Κ. Από τη στιγμή που θα επικοινωνούν δυο άνθρωποι με διαφορετικές προσωπικότητες, εξ ορισμού, η προσωπικότητα του υ., ακόμα κι αν είναι ισχυρή θα αποδομείται από την προσωπικότητα του Κ. εφόσον σπάνια δυο άνθρωποι είναι ίδιοι. Αν είναι πχ o υ. είναι διαβαστερός ή αγαπάει τα αθλήματα, και ο Κ. δεν είναι, η φιλομάθεια του υ. και και η ενεργητικότητά του μέσω σωματικής κίνησης, που είναι μέρος της προσωπικότητας του, θα πάνε περίπατο. Αν ο υ. έχει μάθει να κοιμάται αργά και ο Κ. κρίνει ότι αυτό πρέπει να το ξεμάθει ή αν έχει μάθει να βγαίνει με φίλους και ο Κ. κρίνει ότι "κομμένα αυτά", τότε αυτά κόβονται. Μ'αυτή την έννοια εννοώ ότι κάποιου είδους αποδόμηση συμβαίνει έτσι κι αλλιώς. Μάλλον όμως είναι λάθος η επιλογή της λέξης μου "προσωπικότητα". Μάλλον πράγματι γίνεται αποδόμηση κάποιου άλλου πράγματος και όχι της προσωπικότητας. 'Ισως αποδόμηση των συνηθειών. 'Ομως και οι συνήθειες δεν είναι μέρος της προσωπικότητας μας ;

 

Re: Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

Είναι θέμα αισθητικής και αυτοεκτίμησης. Δεν είμαι ψυχοπονιάρα, καθόλου... 

Δεν συμφωνώ με το "πάντα". Σε κάποιο σημείο σταματάει η αποδόμηση, μας τελειώνουν τα σκάρτα, όση σαβούρα και αν έχουμε μαζέψει κατά τη διάρκεια της υπέροχης ζωής μας. Τότε αρχίζει η εξέλιξη. Από κει και πέρα, εξελίσσονται μαζί, παράλληλα, ο ένας ως οδηγός και ο άλλος...ως πολύ καλός συνοδηγός. Εκτός αν στραβώσει η δουλειά και λήξει η σχέση. Συμβαίνουν κι αυτά.

Γι αυτό πρέπει να επιλέγουμε σωστά. Σε προηγούμενη M/s σχέση μου, αναγκάστηκα να κόψω το κάπνισμα. Συνεχίζω να μην καπνίζω, ακόμη και σήμερα, 6 μήνες μετά το release. Αυτό λοιπόν, δεν ήταν κάτι που μου έλειψε, μπορούσα να το κάνω. Θα μπορούσα να γίνω και χορτοφάγος ενδεχομένως. Μπορείς να αλλάξεις συνήθειες αυτού του είδους, όμως τί γίνεται με τις μεγάλες αγάπες, όπως το διάβασμα, τη μουσική, την άθληση; Πρέπει να μην μπαίνουμε σε σχέσεις όπου μας είναι φανερό ότι δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας...Αυτό ισχύει και για τα βίτσια μας...

Πάρα πολύ σωστή η ερώτηση. Όταν αλλάζεις κάτι, έστω και μικρό, πόσα άλλα πράγματα συμπαρασύρει αυτό μαζί του; Ένας Κ που έχει κρίνει ορθά, θα αλλάξει τις προβληματικές συνήθειες. Για παράδειγμα, αν σταματήσει το αλόγιστο σαβούριασμα μίας παχύσαρκης Υ, θα σηκωθεί από τον καναπέ όπου την έχει αράξει εδώ και χρόνια σαν φάλαινα, θα αρχίσει την άθληση, θα νιώθει καλύτερα, θα γίνει πιο κοινωνική, πιο σέξυ, κλπ. κλπ.

Όμως, δεν είναι όλες οι συνήθειες κομβικές. Το να την βάλει να βάφει τα νύχια της μαύρα δεν είναι κάτι που θα συμπαρασύρει άλλα πράγματα μαζί του. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι μερικά πράγματα γίνονται ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΘΕΛΕΙ Ο Κ. Λολ.

 

Βαγιωνής - Elco.
Εντελει νομιζω οτι με τα πολλα τη γλύτωσε με φονο εξ' αμελείας και εξαγορα φυλακισης...
Παρεπιπτόντως δεν υπαρχει κανεις που να παρακολουθησε εστω κ λιγο την υποθεση και να πιστεψε το παραμύθι οτι ηταν ερωτικο παιχνιδι. Ούτε καν οι δικαστες. Μονο η «γκαβή (και μουρόχαυλη) δικαιοσύνη».

 

ΧΩΡΙΣ ΕΓΓΥΗΣΗ μετά τη συμπλήρωση 3/5 της ποινής


Ελεύθερος ο Βαγιωνής


Του ΘΑΝΟΥ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ


Ελεύθερος, χωρίς χρηματική εγγύηση, παρά μόνο με δύο περιοριστικούς όρους, είναι πλέον ο βιομήχανος Ιωσήφ Βαγιωνής, ο οποίος το 1994 είχε σκοτώσει μέσα στα γραφεία της εταιρείας του στη Λυκόβρυση τη φίλη του Νέλλη Πίσχου και για την πράξη του αυτή είχε καταδικασθεί δύο χρόνια αργότερα σε κάθειρξη 17 χρόνων.



Την αποφυλάκιση του βιομηχάνου, που κατά τη διάρκεια της δίκης του είχε υποστηρίξει ότι δεν είχε καμία πρόθεση να σκοτώσει τη φίλη του, η οποία έπεσε κατά λάθος επάνω στον χαρτοκόπτη που κρατούσε, χωρίς όμως να πείσει τους δικαστές, αποφάσισε μετά από περίπου τρεις μήνες το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά, οι δικαστές του οποίου, τον Δεκέμβριο του 2001, είχαν παραλάβει αίτηση του Ιωσήφ Βαγιωνή για την υφ' όρους απόλυσή του.

Την αποφυλάκιση του Βαγιωνή που πιθανότατα θα προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις των συγγενών του θύματος, είχε υποστηρίξει μάλιστα στις αρχές του χρόνου η εισαγγελέας Πειραιά Ευγενία Παπαγεωργίου, στην οποία είχε ανατεθεί από το δικαστικό συμβούλιο για εξέταση το νόμιμο αίτημα του βιομηχάνου, ο οποίος είχε συμπληρώσει τα 3/5 της ποινής του, γεγονός που του έδινε το δικαίωμα της αποφυλάκισης.

Ετσι και μετά τη θετική πρόταση της συναδέλφου τους, οι δικαστές του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών με το υπ' αρθ. 392/2002 βούλευμά τους έκριναν αποφυλακιστέο τον Ιωσήφ Βαγιωνή, ο οποίος πρωτόδικα είχε καταδικασθεί για τη δολοφονία της Νέλλης Πίσχου σε κάθειρξη 21 χρόνων, ενώ στο Εφετείο έγιναν 17 και μάλιστα παρά την έφεση του εισαγγελέα τού αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας.

Στο βούλευμα αναφέρονται ως περιοριστικοί όροι η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και η αυτοπρόσωπη παρουσία του Ιωσήφ Βαγιωνή κάθε 1η και 15η στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής όπου διαμένει, ενώ οι δικαστές δεν του επέβαλαν κανένα ποσό εγγυοδοσίας, ενώ χαρακτήρισαν τη συμπεριφορά του καθ' όλη τη διάρκεια κράτησής του στις φυλακές υποδειγματική.

Ο Ιωσήφ Βαγιωνής γύρω στις 12 χθες το μεσημέρι και αφού πρώτα οι δικηγόροι του Αλέξανδρος Λυκουρέζος και Σάκης Κεχαγιόγλου είχαν παραδώσει στη διεύθυνση των φυλακών το βούλευμα αποφυλάκισης, εξήλθε των φυλακών χωρίς να κάνει καμία δήλωση, ενώ ο κ. Κεχαγιόγλου τόνισε ότι είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένος, που έστω και καθυστερημένα η Δικαιοσύνη αντιμετώπισε τον Βαγιωνή σαν πολίτη με δικαιώματα που προβλέπονται από το Σύνταγμα και τους νόμους.




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/03/2002

 

* Τα ψυχολογικά πορτρέτα των πρωταγωνιστών * Το θύμα και ο θύτης * Το μοιραίο παιχνίδι με το παράλογο πάθος
Σχέση έρωτα και θανάτου
Η αθέατη πλευρά της δίκης Βαγιωνή
ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΝΔΡΟΥ | Κυριακή 24 Μαΐου 1998 TO BHMA

Το παιχνίδι ήταν πολύ προσωπικό. Με ισορροπίες σε τεντωμένο σχοινί. Σε καταστάσεις ακραίες. Μια σχέση ανεμοστρόβιλος. Μια σχέση έρωτα και θανάτου. Θανάτου και έρωτα. Μια σχέση κόλαση, που ξεπερνά το σενάριο της ταινίας του Ναγκίσα Οσιμα «Η αυτοκρατορία των αισθήσεων» και αφήνει πίσω της τη λογική. Αφήνει πίσω της και το συναίσθημα. Και φέρνει στην επιφάνεια την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Η ιστορία του μεγαλοβιομήχανου Σήφη Βαγιωνή και της Ελένης Πίσχου δεν χωρά στα όρια της κοινωνικής μεζούρας. Ούτε εξαντλείται στα πλαίσια της δικαστικής κρίσης που αναμένεται.

Είναι μια ιστορία όπου οι δύο πρωταγωνιστές στροβιλίζονται σε μια δίνη πάθους, εξάρτησης, σεξουαλικής ταύτισης και ερωτικού παραλογισμού. Και πίσω από όλα αχνοφαίνονται οι απαρχές της προσωπικότητάς τους. Ο,τι τους καθόρισε. Τα τραύματα των παιδικών τους χρόνων. Τα θέλω τους και οι επιδιώξεις τους. Σηκώνοντας το πέπλο της συμβατικής προσέγγισης και βλέποντας σε βάθος το υλικό της δικογραφίας, όπου τα πάντα περιγράφονται και οι μετέχοντες στο δράμα γυμνοί εμφανίζονται για να αποτιμηθούν οι πράξεις τους, όπου τίποτε δεν μένει πια κρυφό, φαίνεται ότι στο παιχνίδι για δύο ο Βαγιωνής ήταν εκείνος που είχε τον πρώτο ρόλο. Ηταν εκείνος που καθόριζε τους όρους. Που είχε το επάνω χέρι.

Ο Σήφης, όπως τον έλεγε η Πίσχου, την ήθελε σαν τρελός. «Ηταν το ερωτικό ταίρι της ζωής μου και άλλο δεν θα υπάρξει» θα πει. Ηταν «η πρέζα» του. Δεν μπορούσε να διανοηθεί τον εαυτό του χωρίς αυτήν. Την ήθελε παράφορα. Το «εγώ» του επαναστατούσε αν δεν την είχε. Αλλά ως εκεί. Ο Βαγιωνής ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να της δώσει άλλο τίποτε. «Είχα μαζί της μια μοναδική ερωτική ταύτιση» ομολογεί. Και ο ψυχίατρος Εμμ. Μυλωνάκης θα πει ότι η σχέση τους ήταν ανάλογη εκείνης της κλειδαριάς με το κλειδί! Εκείνος ήταν πλούσιος, σκληρός με τον εαυτό του, αδιάφορος για τον γάμο και τις κοινωνικές συμβατικότητες, σφιχτός στα οικονομικά και δύο πράγματα μονοπωλούσαν τη ζωή του: το εργοστάσιό του και το σεξ. Και με την Πίσχου στάθηκε τυχερός. Ηταν η γυναίκα που του έδινε τα πάντα. Τα πάντα όμως.

Δεν ήταν βέβαια η μόνη γυναίκα που βρέθηκε στον δρόμο του και μοιράστηκε το κρεβάτι του τα 12 χρόνια όπου η Πίσχου κυριάρχησε στη ζωή του. Η Πίσχου όμως ήταν η μία. Αλλη δεν υπήρχε σαν αυτή. Και ας είχε ο Βαγιωνής δύο παιδιά με τη σημερινή σύζυγό του, που τα αναγνώρισε τρία περίπου χρόνια μετά τη γέννησή τους. Και ας συζούσε με τη Λέλα Παπαδοπούλου, μάνα των παιδιών του, που αποφάσισε να τη νυμφευθεί μόλις το 1991. Η Νέλλη, έτσι τη φώναζε ο Βαγιωνής, ήταν η γυναίκα που τον τάραζε. Που τον έκανε να ξεπερνά τον εαυτό του. Ηταν εκείνη που ανέβαζε τον πήχυ της προσωπικότητάς του δύο πόντους παραπάνω. «Με κάλυπτε», θα πει, «μου έδινε ανωτερότητα». Ηταν «δοσμένοι» ο ένας στον άλλον. Ο καθένας όμως με τρόπο διαφορετικό. Και με άλλες προσδοκίες.

Η ταύτισή τους, που στο σεξουαλικό πεδίο ήταν δυσεύρετη, δεν έφθανε να καλύψει και τα θέλω τους. Αλλα ήθελε ο Βαγιωνής από τη ζωή και άλλα η Πίσχου. Αυτό το «άλλα» τους χώριζε, τους βασάνιζε και τους τυραννούσε. Και ήταν εκείνο που στάθηκε η αιτία αλλά και η αφορμή για να δώσει τη λύση ο θάνατος. Η Νέλλη Πίσχου άλλωστε το είχε προφητικά προβλέψει. Και είχε εκμυστηρευθεί στον 16χρονο γιο της Αγη: «Νέα θα φύγω από τη ζωή»· και ένας μάρτυρας στη δίκη είχε επισημάνει: «Ο θάνατος στη σχέση αυτή θα πει την τελευταία λέξη».

Ενα «φλας μπακ» στη μοιραία σχέση του μεγαλοβιομήχανου και της Νέλλης Πίσχου, έτσι όπως στη δικογραφία αποτυπώνεται, φωτίζει τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, αναδεικνύει το ψυχολογικό προφίλ τους, τη διαδρομή της σχέσης ως τον φόνο και τα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους, που αρκέστηκαν σε ρόλους εξυπηρέτησης της δικής τους λογικής, των συμφερόντων τους και των μικροτήτων που η μικροαστική λογική επιβάλλει.

* Οταν είναι αδύναμη η λογική

Ολα συνέβησαν πολύ νωρίς για την Ελένη Πίσχου. Στα 19 της χρόνια, μόλις είχε τελειώσει το Αρσάκειο και ήταν φοιτήτρια της Γαλλικής Φιλολογίας, γνώρισε τον Σήφη Βαγιωνή. Ηταν μια σχέση ανατροπής των πάντων. «Ηταν το μέτρο σύγκρισής της για το άλλο φύλο» θα καταθέσει ένας ψυχίατρος. Κανένας άλλος δεν σημαίνει κάτι για την Πίσχου. Κανένας δεν μπορεί να αντέξει στη σύγκριση με τον Σήφη. Και ο άνδρας της Νέλλης, που τότε, το 1982, ήταν φαντάρος, δεν άντεξε πάνω από δύο χρόνια. Ο γάμος τους διαλύθηκε και το μόνο που έμεινε από αυτόν ήταν ο Αγης. Ο γιος της Νέλλης, που σήμερα καλείται να βρει την άκρη του νήματος για ένα φόνο που του στέρησε «εκείνη που μονάχα στη ζωή μου αγαπούσα».

Η Πίσχου είχε όνειρα τότε πολλά. Ηταν έξυπνη, χαρούμενη, ζωντανή. Ολοι έτσι την περιγράφουν ως το τέλος * και ο Βαγιωνής. Μπαίνει σε αυτή τη σχέση με την απειρία της ηλικίας της και το πάθος της που είναι ασύνορο. Θέλει να ζήσει. Και να ζήσει τον έρωτά της με τον Βαγιωνή. Κανένας τότε δεν θα μπορούσε να προσδιορίσει τη συνέχεια και το τέλος μιας σχέσης που άρχισε όπως όλες. Ο μεγαλοβιομήχανος βρίσκει στο πρόσωπό της το «ομόλογο άτομο στο σεξ», όπως λένε οι ειδικοί. Εκείνη τον ερωτεύεται παράφορα. Τα δύο παιδιά του που ακόμη δεν τα είχε αναγνωρίσει ο Βαγιωνής και ένα τρίτο, που ακούγεται πως έχει στη Θεσσαλονίκη, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ανασταλτικά για τη 19χρονη φοιτήτρια.

Ο Βαγιωνής, 15 χρόνια μεγαλύτερός της, έχει δώσει μάχες στη ζωή και τις έχει κερδίσει. Εχει στήσει στα πόδια της την επιχείρηση του πατέρα του και έχει δρομολογήσει την επιτυχημένη πορεία της βιομηχανίας ΕΛΚΟ. Είναι γυναικάς και το λέει. Ο γάμος τον απωθεί. Οι γυναίκες είναι η αδυναμία του. Με την Πίσχου όμως τα πράγματα δεν είναι απλά. Η Νέλλη δεν είναι μια γυναίκα που μπορεί να «κάνει τα στραβά μάτια» στα στραβοπατήματά του. Τον διεκδικεί και τον θέλει δικό της. Γεννιέται μια σχέση πανίσχυρη, ακραία, οριακή. « Η Πίσχου», τονίζει ο ψυχίατρος κ. Μυλωνάκης, «εκφράζεται με τρόπο ακραίο, δεν υπάρχουν μέσοι όροι στη συμπεριφορά της. Στη σχέση της με τον Βαγιωνή λειτουργεί μόνο με τον σεξουαλικό εαυτό της».

Με τη διαίσθηση του έρωτά της έχει καταλάβει. Ξέρει ότι μόνο στο πεδίο το σεξουαλικό μπορεί να τον αγγίξει. Γνωρίζει ότι μόνο εκεί είναι ευάλωτος και μόνο έτσι θα μείνει για πάντα κοντά της. Και μπαίνει σε ένα παιχνίδι που οι ειδικοί το χαρακτηρίζουν «συνολικό έρωτα». Οπου το πάντα επιτρέπονται. Και πουθενά δεν υπάρχει όριο. Ενα παιχνίδι επικίνδυνο και διαλυτικό για όποιον δεν το αντέχει. Στη δίνη μιας σχέσης καταστροφικής η Πίσχου είναι η τελευταία που μπορεί να βάλει μια τελεία. Είναι στο έλεος του εραστή της. Εκείνος όταν θέλει να την πικάρει της λέει για το ύψος της, για την εμφάνισή της, ότι είναι κοντή και άσχημη. Και εκείνη του ανταποδίδει τα ίσια. Τον πατάει «εκεί που πονά». Βρίσκει εφήμερους εραστές και τον πληγώνει.

Ο Βαγιωνής αυτό δεν το αντέχει. Οταν αισθάνεται ότι θα τη χάσει, ότι φεύγει από αυτόν, τρελαίνεται. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι το αντικείμενο του πόθου του θα προσφέρεται μόνο σε κάποιον άλλον. Τότε γίνεται σκληρός, βίαιος, την απειλεί· « παλιοπ... » και «πόρνη» την αποκαλεί και διαλύει ό,τι εκείνη πάει να χτίσει. Ο συνάδελφός της Μέριτ Φόστερ και παρ' ολίγον αρραβωνιαστικός της θα καταθέσει στη δίκη για τη λυσσασμένη αντίδραση του Βαγιωνή, όταν μαθαίνει ότι η Νέλλη έχει δεσμό μαζί του και είναι αποφασισμένη να θέσει τέλος στην αυτοκαταστροφική πορεία της με τον Βαγιωνή. Και όλα αυτά τρεις μήνες προτού αφήσει οριστικά πίσω της τον κόσμο τούτο.

Εκείνη βέβαια δεν ζει για να μιλήσει για όσα έζησε. Ο Βαγιωνής όμως έχει δώσει το στίγμα του πόθου του. Και στις απολογίες του έχει ομολογήσει ότι εκείνος είχε και το «μαχαίρι και το πεπόνι» σε αυτή τη σχέση. Οχι πως μπορούσε να βάλει ένα τέλος, αλλά «ο πιο βολεμένος ήμουν εγώ» θα παραδεχθεί. «Είχα μάθει να κάνει και η Ελένη το ίδιο με μένα, αλλά η ίδια δεν ήθελε να το κάνει, ήθελε να επιπλεύσει, να ζήσει, αλλά ένιωθε ότι ζούσε σε σκιά». «Είχε στοιχεία απογοήτευσης στην προσπάθειά της να μείνουμε μαζί και να με κάνει να την εμπιστεύομαι». Η ίδια παραδομένη σε μια σχέση χωρίς μέλλον είχε μπει σε ένα τούνελ αυτοκαταστροφής. Και οι δύο είχαν καταλάβει * το δέχεται και ο Βαγιωνής * ότι η σχέση είναι θνησιγενής.

Να χωρίσουν όμως δεν μπορούν. Είχαν ένα σπάνιο σεξουαλικό συντονισμό. Και η σεξουαλική ταύτιση τους είχε συνεπάρει. Η Πίσχου δίνει όλο και περισσότερα προσδοκώντας μια μόνιμη σχέση μαζί του.

* Η υπέρβαση των ορίων

Το 1989 αποκτούν ένα παιδί· τη Νεφέλη. Η Ελένη Πίσχου πιστεύει ότι ακόμη ένα λιθαράκι προστέθηκε στη γιγάντια προσπάθειά της να τον κρατήσει κοντά της. Ο Βαγιωνής όμως είναι μαθημένος από αυτά. Εχει άλλα δύο παιδιά εκτός γάμου. Για τη μητέρα των παιδιών του, τη Λέλα Παπαδοπούλου, με την οποία συζεί (ο γάμος τους γίνεται αργότερα), δεν μιλάει στην Πίσχου.

Ο ερωτικός παραλογισμός κυριαρχεί στη σχέση. Ο λόγος στον ίδιο τον Βαγιωνή. Ετσι όπως στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο παρουσία όλων των παραγόντων της δίκης προσπάθησε να μιλήσει για εκείνον και την Πίσχου και για την άβυσσο μιας σχέσης ολέθριας, μιας σχέσης που πέρασε το όριο και έφθασε στον θάνατο. «Η ερωτική μου ζωή είχε και το στοιχείο της αθλιότητας. Δεν συμπεριφερόμουν σαν φυσιολογικός άνθρωπος που θα σκεπτόταν ότι πληγώνει και εκμεταλλεύεται ανθρώπους που τον αγαπούν. Δεν είχα τη δύναμη να κόψω αυτή τη σχέση. Είχαμε μια σχέση οριακή και ψάχναμε κάτι άλλο. Κάναμε οριακές πράξεις και ανακαλύψαμε τη βία στον έρωτα. Μέσα σε διαπληκτισμό, που δεν είχε σχέση με τον έρωτα, άθελά μου της έδωσα ένα χαστούκι. Και μετά από αυτό φθάσαμε σε οργασμό και μείναμε έκπληκτοι γι' αυτό».

Η απολογία του τα λέει όλα: «Ξεφύγαμε από τα φυσιολογικά και η σχέση μας ήταν έξω από νορμάλ συνθήκες. Η ένταση που είχαμε μας οδηγούσε σε υπερευαισθησίες. Ηταν αμέτρητες οι φορές που χωρίσαμε. Οταν βρισκόμασταν χάναμε την επαφή με τον κόσμο, με αποτέλεσμα να μένουμε μαζί μέχρι οκτώ ώρες, ενώ ξεκινάγαμε για δύο. Λέγαμε τους εαυτούς μας πρεζάκηδες. Το "άρπα κόλλα" το δικό μας (σ.σ.: εννοεί τις σύντομες σεξουαλικές συνευρέσεις τους) κρατούσε δύο ώρες»! Φράση που θεωρείται ασεβής για τη νεκρή από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο. «Είχαμε αναμετρήσεις», προσθέτει ο Βαγιωνής, «σοβαρές που δημιουργούσαν έντονες ψυχικές αντιπαραθέσεις, κανείς δεν είχε τη δύναμη να βάλει τη λογική. Δεν δικαιολογώ τη συμπεριφορά μου γιατί ήμουν μεγαλύτερος και πιο βολεμένος από την Ελένη».

Ο Βαγιωνής το 1991 κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να τακτοποιήσει την «ακαταστασία» της ζωής του. Και προχωρεί σε γάμο μετά από πολλά χρόνια με τη Λέλα Παπαδοπούλου, που ήταν η μητέρα των δύο από τα τρία παιδιά του. Ο γάμος γίνεται εν αγνοία της Πίσχου. Η Λέλα άλλωστε δεν τον πιέζει. Ξέρει για την Πίσχου * «δεν της αρέσει, αλλά περιμένει με υπομονή». Ανήκει σε εκείνες τις γυναίκες που γνωρίζουν πώς να προασπίσουν το συμφέρον τους, χωρίς συναισθηματικές εκρήξεις και πάθη. Και με τον γάμο της δικαιώνεται. Και παίρνει «το αίμα της πίσω».

Οταν δύο χρόνια αργότερα η Πίσχου τυχαία από τον ινδό υπηρέτη του Βαγιωνή μαθαίνει ότι η σχέση του με τη Λέλα δεν είναι τυπική και δεν διατηρείται μόνο χάριν των παιδιών, η Λέλα, σύζυγος Βαγιωνή πια, της το επιβεβαιώνει με λεπτομέρειες. Της αναφέρει εκείνο που η Πίσχου δεν μπορεί να διανοηθεί: ότι ο Βαγιωνής έχει σεξουαλικές σχέσεις με άλλη γυναίκα. Το σημείο αυτό είναι η ώρα μηδέν. Η αντίστροφη μέτρηση για ό,τι ακολούθησε έχει ήδη αρχίσει. Η Νέλλη Πίσχου δεν θέλει πια να μείνει στη σχέση με τον μεγαλοβιομήχανο. Δεν ελπίζει τίποτε πια. «Δεν περιμένω τίποτε από κανέναν» θα γράψει λίγη ώρα προτού πεθάνει. Εκείνος έχει κάνει την επιλογή του.

Αρχίζει να τον πιέζει να αναγνωρίσει το παιδί τους. Να συνδράμει οικονομικά στην ανατροφή του. Δεν τον απειλεί * το ομολογεί και ο ίδιος. Τον πιέζει όμως αφόρητα και έχει αποφασίσει να φύγει οριστικά. Δημιουργεί σχέση με ένα συνάδελφό της. Ο Βαγιωνής επεμβαίνει και η Πίσχου γυρνά πίσω στο μαγκανοπήγαδο του αδιεξόδου. Είναι όμως αποφασισμένη. Για πρώτη φορά στα 12 χρόνια η ισορροπία διαταράσσεται. Ο Σήφης, «που έκανε τη ζωή του αλλά διατηρούσε την ελευθερία του», όπως θα καταθέσουν οι ειδικοί που κλήθηκαν να σκιαγραφήσουν στη δίκη το ψυχολογικό πορτρέτο του, χάνει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Διαισθάνεται ότι η Πίσχου τέλος.

Πανικοβάλλεται και αγωνιά. Είναι κάτι που δεν θέλει. Τη θέλει αλλά με τους δικούς του όρους. Οπως έχει μάθει τόσα χρόνια. Το τέλος όμως είναι ορατό. Αν τώρα το έδωσε ο ίδιος ή η «κακιά στιγμή» θα το αποφασίσει το δικαστήριο. Εκείνη πάντως ήθελε να ζήσει, όπως γράφει σε ένα από τα δεκάδες γράμματά της: «Να ζήσω με αξιοπρέπεια». Δεν πρόλαβε όμως. Εφυγε «σαν ρημαγμένη ψυχή», όπως επισημαίνεται στην απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου. Πεθαίνει μόνη, εγκαταλειμμένη από τον εραστή της σε ένα νοσοκομείο.
Οι τελευταίες φράσεις πριν από το μοιραίο

Πάντα εκείνη έγραφε. Για τα πάντα. Για όλες τις κινήσεις της. Τα γράμματα της Ελένης Πίσχου, που τόσο συζητήθηκαν, φωτογραφίζουν τον ψυχισμό της, φωτίζουν το είναι της και αποτελούν την ακτινογραφία της σχέσης της με τον Σήφη Βαγιωνή. Είναι δεκάδες. Εκείνη έγραψε γιατί «αυτός ήταν κλειστός κι απόμακρος» θα πει ένας μάρτυρας. Η Πίσχου άλλωστε δεν τα κατάφερνε στα λόγια.

Γράφει ως το τέλος. Σε σημειώματα είναι τα τελευταία λόγια της προτού πεθάνει. Σημειώματα που δίνουν τη δική της εκδοχή για τη βραδιά του φόνου. «Δεν περιμένω ΤΙΠΟΤΑ από κανέναν» γράφει στο ένα και στο άλλο «ΠΟΤΕ ΜΟΥ συμβιβασμό». Ενώ σε άλλα τρία παίζει με τον στίχο του Καββαδία και αλλάζει (γιατί άραγε; ) τη λέξη στιλέτο με το «μαχαίρι». «Ενα maxairi (με λατινικούς χαρακτήρες) έχω σφιχτά στη ζώνη μου σφιγμένο, που ιδιοτροπία μ...». Και σε άλλο σημείωμα: «Ενα maxairi» και στο τρίτο και τελευταίο. «Ενα μαχαίρι έχω σφ...». Η τελευταία λέξη της.

Και η τελευταία επιστολή της. Φέρει ημερομηνία 9 Ιανουαρίου του 1994. Ο φόνος γίνεται ένα μήνα αργότερα, στις 18 Φεβρουαρίου. «Ολα αυτά που συνέβησαν», γράφει η Πίσχου, «δεν έχουν καμιά σημασία για το μέλλον, γιατί δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε μια στιγμή πια» (εννοεί τον γάμο του Βαγιωνή με τη Λέλα που είχε μάθει λίγες μέρες νωρίτερα) και συνεχίζει: «Φθάνει πια, αισθάνομαι πόνο αβάστακτο αλλά το θέλω, πρέπει να το ξεπεράσω, άλλωστε από αυτά που σου γράφω θα πρέπει να καταλάβεις ότι δεν πρόκειται να σας ξαναενοχλήσω. Σκοπεύω να ζήσω με αξιοπρέπεια και να κάνω αξιόλογα πράγματα στη ζωή μου. Θα ήθελα παρ' όλα αυτά, επειδή πια βλέπω ξεκάθαρα, να σου ζητήσω κάτι ψύχραιμα και ήρεμα. Κακώς ή καλώς η Νεφέλη υπάρχει. Δεν θέλω να την αναγνωρίσεις πριν το θελήσεις εσύ... Επειτα κάτι τέτοιο θα ερέθιζε τη Λέλα ακόμα, ειδικά τώρα. Θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα το κάνεις. Αυτό που θα ήθελα τώρα είναι με βοηθάς οικονομικά. Ξέρεις και εσύ πολύ καλά ότι το κλίμα θα είναι πολύ καλύτερο αν υπάρχει κάποια άνεση. Θέλω τη βοήθειά σου σ' αυτό. Αν με ρωτήσεις πόσα θα ήθελα θα σου απαντούσα όσα θα ήθελες εσύ. Ξέρω, π.χ., ότι για τον Σόφι (τον ινδό υπηρέτη) δίνεις 100 χιλιάδες το μήνα. Το πόσα θα θέλεις, αν θέλεις, να διαθέσεις για την κόρη σου θα το αποφασίσεις εσύ».

Πολλά από τα γράμματά της αναφέρονται μόνο στις σεξουαλικές τους συνευρέσεις. Περιγράφουν με λεπτομέρειες τα δρώμενα των προσωπικών τους στιγμών. Η Πίσχου φαίνεται παραδομένη στον έρωτά της. Ο,τι και αν κάνει ο Βαγιωνής είναι δικό του και της αρέσει. Του γράφει ακόμη για τις αγορές της, για τις καθημερινές λεπτομέρειες της ζωής της. Τα γράμματά της με τις σεξουαλικές περιγραφές είχαν προσκομιστεί στο δικαστήριο του πρώτου βαθμού. Και τότε είχαν χαρακτηριστεί προσπάθεια «εξαφάνισης» της μνήμης της Πίσχου. Στη δίκη που συνεχίζεται είναι άγνωστο αν θα διαβαστούν και πάλι. Το δικαστήριο άλλωστε τώρα προσπαθεί να δώσει απάντηση πώς έφυγε η Πίσχου από τη ζωή και να προσμετρήσει με ακρίβεια τη συμμετοχή και την ευθύνη του Βαγιωνή. Σκότωσε από πρόθεση προετοιμάζοντας το έγκλημά του, μαχαίρωσε τη φίλη του και αποδέχθηκε το θανατηφόρο αποτέλεσμα (ενδεχόμενος δόλος), την τραυμάτισε θανάσιμα χωρίς να θέλει να την σκοτώσει ή μήπως ο θάνατός της ήταν ατύχημα, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος ο Βαγιωνής;

Πάντως το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε καταδικάσει τον μεγαλοβιομήχανο σε 21 χρόνια κάθειρξη με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας που τελέστηκε με ενδεχόμενο δόλο. Δηλαδή την μαχαίρωσε ενώ γνώριζε ότι μπορούσε να πεθάνει. Η απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου θα εκδοθεί εντός των ημερών.

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

πολυ ενδιαφερουσα η αναφορα στην υποθεση της Βαγιωνα ... την ειχα παρακολουθισει και εγω καποτε , ωστοσο νομιζω οτι σε τιποτα δεν διαφερει απο μια κοινη αυτοκτονια αισθηματικης φυσεως ...

πργαμα που θα με κανει να επιμεινω ρωτοντας την Dora , αν το θεμα του νηματος συνδεει τον ιδιο τον ερωτισμο με τον θανατο ή την ιδεα του θανατου και οχι το αισθημα της απουσιας του η τον φοβο της απωλειας του .... τα θεωρω εντελως διαφορετικα αντικειμενα ...
πχ .. ο Βαγιωνης απο την μια και ο Κατσουλας απο την αλλη ......
στην πρωτη περιπτωση υπαρχει συναιση του θυματος μα οχι ερωτισμος , στην αλλη μιλαμε για ξεκαθαρη δολοφονια αλλα υφισταται το ερωτικο στοιχειο (εστω και μονοπλευρα απο καποιο σημειο και μετα) .....

στα στουντιο παραγωγης φαντασιωσεων (ας το πουμε ετσι) που ειχα αναφερει σε προηγουμενο ποστ αυτο που κυριαρχει στα custom request (σεναρια πελατων) ειναι η αυτοκτονια ζευγαριων λεσβιων επειδη δεν μπορουν να ζησουν ελευθερες τον ερωτα τους ... το ποιο συνηθες σεναριο ειναι να κανουν ερωτα και κατοπιν να μαχαιρωνει η μια την αλλη ....(εδω οι συντελεστες του pride βαζουν τα γελια) ....

μια αλλη φαντασιωση που παιζει πολυ (ισως η Νο1) , ειναι η επιθυμια της ερωμενης (η και του εραστη αρκετες φορες) να θανατωθει απο τον συντροφο του κατα το σεξ , με κυριες μεθοδους τον στραγγαλισμο , bagging και με μαχαιρι .....

μια πολυ παραξενη αλλα και πολυ διαδεδομενη φαντασιωση , ειναι το vore δηλαδη η καταπωση ενος σωματος απο καποιο παραξενο τερας , βαλτο (κινουμενη αμμο) ή πολυ συχνα παιζει στις φαντασιωσεις η καταπωση της γυναικας απο το ιδιο το κρεβατι !!!!! ... την καταπινει δηλαδη το παπλωμα ...

επισης τελευταια παιζει πολυ και ο εξωγηινος βιαστης χταποδι που την βιαζει ταυτοχρονα απο παντου με τα πλκοκαμια-πεη και τελος αφου την λουσει με μια πισινα εξωγηινου σπερματος μετα την καταπινει ή πολυ σπανιοτερα χρησιμοποιει ενα απο τα πλοκαμια του για το impalling δηλαδη κατι σαν τον Αθανασιο Διακο .... (το συναινετικο impaling το βρισκω ενδιαφερον : Fenris' Worm Food

αυτα θυμαμαι για την ωρα ...
Dora και παλι .. αν ειμαι εκτος , πες μου να το αποσυρω .....

 

Απάντηση: Η Διαλεκτική του Θανάτου στο BDSM

χμ...θυμάμαι με πήδαγε δυνατά ...στα τέσσερα,ώσπου κάποια στιγμή ένιωσα τα χέρια του να σφίγγουν το λαιμό μου,να σφίγγουν , κι άλλο κι άλλο,δυνατά..και όσο με έσφιγγε τόσο πιο δυνατά με πηδούσε, λες και μέσα μου δεν έμπαινε ένας αλλά ταυτοχρόνως χίλιοι , λες και με έσκιζε το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μαζί...φοβήθηκε με τον εαυτό του, σταμάτησε, εγώ έμεινα εκεί, μετέωρη, ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο...ξεψυχισμένα είπα ' κι άλλο, σε παρακαλώ, μη σταματάς, κι άλλο...''

συνέχισε, με πήδαγε δυνατά, με έπνιγε από το λαιμό, μου έκλεινε τη μύτη, δεν ανέπνεα για ώρα...
είχε ξεφύγει, είχε γίνει άγριος, ένας δαίμονας που γαμούσε κάθε κύτταρο μου και όσο με έσκιζε τόσο έχανα τις αισθήσεις μου..

λίγο πριν λιποθυμήσω, είχα τον πιο δυνατό οργασμό της ζωής μου, έναν οργασμό που με τίναξε από τη ζωή στο θάνατο και πίσω

αν πέθαινα εκείνη τη στιγμή νιώθω ότι θα συνέχιζα να χύνω και στη μετά θάνατον ζωή
δεν φοβήθηκα τον θάνατο
δεν φοβήθηκα εκείνον

μόνο εμένα φοβήθηκα

για καιρό έμεινα να αναρωτιέμαι πως μπόρεσα να ξεφύγω τόσο
πώς γίνεται να ήθελα να συνεχίσει μέχρι να πεθάνω και μετά να τελειώσω
τρελό
και όμως αληθινό...

η διαλεκτική του Θανάτου λοιπόν....η διαλεκτική του ίδιου μου του Σκοτεινού Εαυτού...