Η Ειλικρίνεια Του Κυρίαρχου

Επί της ουσίας και ανεξάρτητα από το αντίλημα της @Dasein , το ζουμί στην υπόθεση είναι στην διαχείριση του "follow" (με την έννοια της σταθερής, ανεξάρτητα από συχνότητα, διαδικασίας του πανωχεράδικου μέλους να σηματοδοτεί την επανάληψη της αναγκαιότητας της αποδοχής).

Για την ακρίβεια έχει να κάνει με την δυνατότητα αντίληψης του ακολούθου μέλους, πα να πει δηλαδή κατά πόσον το πανωχεράδικο μέλος:
α. Μπορεί να το κάνει (τεχνικά ομιλώντας συναρτήσει χρόνου, απαιτούμενης ενέργειας κλπ)
β. Δεν έχει καμιά όρεξη να επανέρχεται στα γνωστά, αν και ίσως αναγκαία, αναλαμβάνων το κόστος της τεχνηέντως επαναφοράς του ακολούθου μέλους.
Οπότε μπράβο και ζήτω στον πανωχερά της α περίπτωσης και όνειδος για το ακόλουθο μέλος αν στην περίπτωση β δεν μαζέψει τα μπογαλάκια του να την κάνει με ελαφρά, ένεκα της αδυναμίας του πανωχεράδικου μέλους σε πληθώρα επιπέδων.
Υπάρχει και το γ το καλό. Το "Καταλαβαινόμαστε"..! Σπάνιον το φαινόμενον...

Μπότομ λάιν, στα ταγκά δυο χορεύουνε (1+1=2), τα ποιός, πού, πότε και γιατί ο "καβαλιέρος" τα ορίζει (άτσα τις και το παλιομοδίτικο) και το πώς ορίζονται αναμεταξύ τους με αφήνει παντελώς αδιάφορο, αρκεί να τση αρέζει αυτό που χορεύουν. Άμα δεν μ' αρέζει αυτό που χορεύουν απλά δεν ασχολούμαι, παρεκτός αν μού ζητηθεί, οπότε λέω τα παραπάνω στο ερωτών άτομο. Ινς Αλλάχ κλπ κλπ...

 

Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω με βεβαιότητα αν πρόκειται για αναζήτηση εγγυήσεων ή όχι. Όπως κατά πάσα πιθανότητα φαίνεται, το συγκεκριμένο θέμα με έχει ταλαιπωρήσει πάρα μα πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να μου είναι εξαιρετικά οικεία τα μονοπάτια σκέψεων, αλλά θολό το όλο σχήμα.    

Όντως ισχυρίστηκα πως οι εξελίξεις 1 και 2, παρότι δεν λύνουν άμεσα το πρόβλημα του υ, είναι κατά πολύ προτιμοτερες από το ενδεχόμενο το υ να σιωπησει και να μην περιγράψει το πρόβλημα της στον Κ. Οντως θεωρώ πως το σημείο που κάνει την διαφορά ειναι η επαναφορα της βεβαιότητας του υ πως είναι αποδεκτό, πως ο Κ αντιλαμβανεται την κατάσταση του και του έχει εμπιστοσύνη. Είναι σαν να ορίζεται από κοινού ο πόνος αυτός του υ ως δυστονικος προς το Εμείς του ζευγαριού... Το οτι ακριβως η ιδια ελλειψη βεβαιοτητας εκλαμβανεται ως πόνος απαντάει στην βαθιά και πονεμένη προσωπικη απορία μου- γιατί να πονάει η έλλειψη της έγκυρης πληροφόρησης? Γιατί κάποιους να τους πονάει περισσότερα από τους άλλους? Αναλύσαμε με αρκετη λεπτομερεια της υποχρεώσεις και τα δικαιώματα. Το πρόβλημα μου ομως κατά βάση είναι ο πόνος και τα βαθύτερα αιτία αυτου... γαληνεψα αρκετα στην σκέψη πως στην ουσία ο πόνος δεν προκαλείται άμεσα από την μη ή την μη έγκυρη πληροφόρηση, αλλά από συνειρμούς και ανασφάλεια που η έλλειψη αυτή τροφοδοτεί, ενεργοποιωντας κάποιους παλιούς μηχανισμούς. Θεώρησα λοιπόν πως για να λυθεί το πρόβλημα δεν είναι καθόλου ανάγκη ο Κ να τροποποιήσει την συμπεριφορά του- αρκεί το υ να βγει από το κακό τρυπακι των λανθασμενων συνειρμων. Δεν μπορώ να το νιώσω ως αναζήτηση εγγυήσεων, αλλά αυτό από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα    
Θα μου ήταν εξαιρετικά πολύτιμη η κάθε σκέψη δική σας, όπως και όλων των υπολοίπων συνοδοιπόρων, που να αναλύει ή να ξεκαθαρίζει τα ως άνω δικά μου πονεμένα.    

 

Διγιότι ως γεγονός κεφαλαιοποιεί/συσσωματώνει τις ανασφάλειές μας και πετάμε το μπαλάκι στον κιαρατά, τον άτιμο, τον παίχτη τον σωστό, που καλείται να "το" κάνει ώπα-ώπα κατά τας βουλάς του (βαφτίζονται ψευδεπίγραφα και ως ανάγκες, κολοκύθια, απλά βαριόμαστε -ως ακόλουθα εν προκειμένω μέλη- να δούμε/βιώσουμε το τι εστί βερίκοκο).
Αν ο κιαρατάς, ο άτιμος, ο παίχτης ο σωστός "μασήσει", νο γκουντ ούτε για κείνον ούτε για το ακόλουθο μέλος...
Αλλά άμα τση βολεύει και τση δυο, τι μας μέλλει εμάς..?
Ταξίδι νάναι κι ό,τι νάναι... Ναι?
Κάλλιο ταλαιπωροταξιδεμένα κορμιά, παρά αταξίδευτα...

 

Παρόλη την κατάφαση, και ευχαριστώ γι αυτήν, νομίζω πως δεν έγινα αντιληπτή.

Όταν λέω ότι τις απαντήσεις τις δίνει η ζωή δεν εννοώ απαντήσεις ως προς την ειλικρίνεια του Κυρίαρχου ή την έλλειψη αυτής. Πηγαίνω στα πραγματικά γεγονότα που προκάλεσαν την διάθεση της υποτακτικής για ερωτήσεις πχ "είναι τελικά κοκκινοτρίχης ο Κ ή τα βάφει;" Θα δείξει η ζωή, δεν υπάρχει περίπτωση να μη δείξει. Για όλα ανεξαιρέτως τα ερωτήματα.

Για μένα το παρακάτω έχει καλύψει οριστικά το θέμα

Ακόμα, ίσως το υποτακτικό μέλος να βιώνει τη μη γνώση προσωπικών δεδομένων, λεπτομερειών κλπ ως ελευθερία, του υ ελευθερία  

 

ασχετο και σχετικο ταυτοχρονα... εδω και καμποσο καιρο δουλευω το θεμα 'βεβαιοτητα' η μαλλον ελλειψη αυτης. Πως δηλαδη να ζω και να ειμαι καλα χωρις να ξερω τι συμβαινει παντα και χωρις αυτο να με τρωει. Πως να ειμαι στην αβεβαιοτητα και να ειμαι καλα με αυτο, η τουλαχιστον να εχω το μικροτερο δυνατο κοστος. Οχι μονο στις σχεσεις αλλα γενικοτερα στη ζωη.

Στις περισσοτερες περιπτωσεις η αβεβαιοτητα ειναι δεδομενη. Απλα εμεις αυτοπαραμυθιαζομαστε. Καλο ειναι βεβαια το αυτοπαραμυθιασμα, βοηθαει στο να ζησεις εντονα καποια πραγματα, αρκει να ξερουμε οτι το κανουμε. Αντι λοιπον να αναγουμε την βεβαιοτητα σε βασικη προυποθεση για την ψυχικη μας γαληνη, η σε on/off διακοπτη για να παει κατι παρακατω η να ληξει, ας δουμε πως μπορουμε να ειμαστε καλα στην αβεβαιοτητα. Εκει ειμαστε ουτως η αλλως και σιγουρα στους καιρους μας μια τετοια ικανοτητα δεν θα πηγαινε χαμενη.

Μια αλλη λυση για το θεμα ελλειψης ειλικρινειας του Κ θα ηταν να βρειτε γυναικα Κ  

 

Ενώ βεβαίως και αυτό ισχύει, δεν είναι όμως μόνον αυτό. Δεν είναι μόνον θέμα προσωπικής μας ανασφάλειας κατ' εμέ. Βεβαίως επειδή τελικά εμείς (καθένας μόνος του πορεύεται σε αυτό και όχι στον Έρωτα όπως λέει ο Ρίτσος, κατά τη γνώμη μου   ) κάνουμε ταμείο, ο καθένας εξ ημών, και ποτέ κάποιος άλλος για εμάς, εμείς θα πάρουμε την τελική ευθύνη αν θα αποδεχτούμε ή όχι και μετά δεν μπορούμε να κοπανάμε τον άλλο με τη φλογέρα στο κεφάλι συνεχώς λέγοντας "μα γιατί αποδέχτηκα;;;".

Διότι στην προσπάθεια μας να φτιάξουμε ολοκληρωμένα σχήματα, που δεν μπάζουν (η φύση και η κοινωνία απεχθάνονται το κενό μου έλεγε κάποιος παλαιότερα), για ότι δεν έχουμε πληροφορία, σπεύδουμε να το καλύψουμε με κάτι δικό μας, συνήθως φανταστικό. Όπως αν βάλουμε το δάχτυλό μας μπροστά μας, ο εγκέφαλός μας τείνει να συμπληρώνει την εικόνα στο σημείο που καλύπτει το δάχτυλο και η εμπειρία δεν είναι "βλέπω δυο εικόνες".
Τώρα αν αυτά τα "κενά" είναι σημαντικά για εμάς και για τα δικά μας νοήματα, η κάλυψη τους είναι ακόμη πιο επιτακτική ανάγκη και αγχωτική.
Έτσι, όταν κάποια στιγμή η ζωή δώσει τις πρόστυχες τις απαντήσεις που είπε η @gaby , το όλο οικοδόμημα που είχαμε στο μυαλό μας και με κόπο φτιάξει ως νόημα (αν μη τι άλλω), γκντουπ... διαλύεται με μεγαλύτερο ή μικρότερο κρότο.
Τώρα πόσο φταίει ο εκάστοτε άλλος για αυτό; Εξαρτάται. Από ελάχιστα έως πάρα πολύ. Αναλόγως και του πόσο ανοικτοί είμαστε σε αυτόν και του δείχνουμε το πώς κατασκευάζουμε το νόημα και τα σχήματα μας σιγά - σιγά. Και βεβαίως κάποιος που (θέλει να) είναι ένα τουλάχιστον βήμα μπροστά από μας πάντα (ο leader που λέει ο @cadpmpc στο χορό κάνει την κίνηση πάντα ένα βήμα πριν τον follower), έχει ακόμη πιο αυξημένη ευθύνη. Αν το θέλει βέβαια...

Αυτά είναι κυρίως στην κατηγορία "εικόνα" που έγραψα σε απάντηση προς τη @lara[E-p] πιο πάνω. Είναι και το πιο ζόρικο θέμα "αυτοεικόνα" που μας πονάει εξαιρετικά να βλέπουμε πως το πρότυπο (και πρόσωπο) που επιλέξαμε ως πιο ισχυρό από εμάς, τελικά πιθανότατα να μην είναι. Δεν σκοτώνουμε βέβαια το πρόσωπο αυτό, ούτε το καίμε στην πυρά - άνθρωπος είναι εξάλλου-, πονάει όμως πάρα πάρα πολύ.
Τώρα το πρόσωπο αυτό μπορεί να το κάνει ασυνείδητα (εξαιτίας και των δικών του φόβων-πόνων) ή και εκούσια εκμεταλλευόμενο αυτό το μηχανισμό:

... που βέβαια είναι ο δρόμος προς την αυτογνωσία, την ωριμότητα, την υπευθυνότητα, την ταπεινότητα κλπ αλλά είναι και η βασιλική οδός προς την ενοχή, απλά μια οδός πολύ καλά καμουφλαρισμένη ως αλέα κάτω από πυκνά όμορφα δέντρα και φυλλωσιές κλπ
Είναι μια ενοχή που στην αγαπημένη σας (και μου βέβαια   ) λογοτεχνία και ποίηση της ρωσικής πρωτοπορίας επανέρχεται, ίσως και ασυνείδητα προς τους συγγραφείς, πάρα πολλές φορές.
Ζήτημα πόνου που εμπλέκει την εικόνα και την αυτοεικόνα και αυτό.
Και αυτά είναι τα δικά μου πονεμένα  

Πιστεύω πάντως πως το ζουμί είναι πράγματι η ρήση του @DreamMaster που παρέθεσε η @gaby .

@MasterJp Η γνώση - πληροφόρηση πόσο σχετίζεται με την αποδοχή, τόσο του υ από το Κ, όσο και το αντίστροφο; Δεν έχω απάντηση στο ερώτημα μου, όχι ακόμη τουλάχιστον, θα με ενδιέφερε όμως να το συζητήσω και να ακούσω απόψεις πιο έμπειρων από μένα.

 

Χμ...
Κάθε μέρα που βγαίνω στο δρόμο έχω μια πιθανότητα στις κάποιες χιλιάδες (όχι αμελητέα) να με χτυπήσει αυτοκίνητο.
Το ξέρω; Ναι, φυσικά.
Το σκέφτομαι κάθε φορά που βγαίνω έξω; Όχι βέβαια. Αλλιώς δεν θα πήγαινα ούτε μέχρι τη στροφή του σπιτιού μου.
Αυτό σημαίνει ότι αυτοπαραμυθιάζομαι; Ή ότι κολυμπάω στην αβεβαιότητα;
Κατά τη γνώμη μου σημαίνει risk awareness.
(Μια εμπειρία από κάποια που επίσης έχει δουλέψει για καιρό το θέμα αβεβαιότητα/βεβαιότητα  

 

Ευχαριστώ για την απάντηση, αλλά ακόμη δεν είμαι βέβαιη αν καταλαβαίνω σωστά...
Η βεβαιότητα σε κάθε περίπτωση δεν θα έχει ένα κάποιο περιεχόμενο- πχ αποδοχή εκ μέρους του Κ? Να εστιασω δηλαδή στην αντίληψη της έννοιας - περιεχόμενο της βεβαιότητας- ουσία αντί για τον τύπο? Πχ να δω πως και γιατι συνδέω την έννοια της αποδοχής μου εκ μέρους του Κ με την έλλειψη εγκυρης πληροφόρησης?  

 

Ευχαριστώ για την διευκρίνηση, όντως το έχω καταλάβει πολύ διαφορετικά..  
Χμ...Η ζωή μπορεί να δείξει τα πραγματικά γεγονότα, αλλά πόσο ανεξάρτητα από εμάς μπορεί να απαντήσει στο γιατί νοιαζόμαστε για τρίχες?  
Αυτό που θα κάνουμε εν τέλει αν περιμένουμε τις απαντήσεις από την ζωή, δεν θα είναι να πάρουμε απλώς τα πραγματικά δεδομένα και να τα κουμπωσουμε στην κυρίαρχη αφήγηση μας εκεινη την στιγμή?
Επίσης με προβληματιζει εν μέρει η αναφορά που κάνει ο @DreamMaster στις απόψεις και επιλογές της υ... η πληροφορια μπορει να ειναι εννοια αντικειμενικη, δεν την νοουμε ομως αντικειμενικα. Η ελευθερία επιλογων του υ ειναι ενα τεραστιο κεφαλαιο απο μονο του..θα πρέπει να βουτήξουμε εξαιρετικά βαθιά στις προθέσεις του Κ..και εκεί πραγματικά η ζωή και το αποτελεσμα- η πορεία του κάθε υ μαλλον είναι το μόνο ασφαλές κριτήριο    

 

Προσπάθεια αποσαφήνισης δεδομένων:
Άλλο ειλικρίνεια, άλλο βεβαιότητα (-> έλεγχος), άλλο πληροφορία.

Η ειλικρίνεια είναι στάση ζωής. Αν το υ δεν έχει διαπιστώσει εκ των προτέρων -όσο είναι δυνατό- ότι το υποψήφιο κ διαθέτει την αρετή της ειλικρίνειας, προχωρά στη σύναψη της σχέσης με δική του ευθύνη, συνειδητά αποποιούμενο το δικαίωμά του στη διαφάνεια. Κάθε εκ των υστέρων διαμαρτυρία (βλ. γκρίνια) εκτείνεται από τη γραφικότητα έως την ενόχληση.

Η βεβαιότητα, απλά δεν υπάρχει. Σε κανέναν τομέα της ζωής, πόσο μάλλον των σχέσεων, όπου εμπλέκονται πλέον της μίας ζωές. Όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσουμε, κ και υ, θα αποφύγουμε περιττό άγχος και ανασφάλεια.

Η πληροφορία υπάρχει πάντα. Ακόμα και η μη απάντηση είναι πληροφορία. Ακόμα και η άρνηση επικοινωνίας είναι επικοινωνία. Το πώς θα αξιοποιηθεί από τον παραλήπτη, είναι μια άλλη ιστορία.

Μίλήστε! Εκφραστείτε! Το όποιο πλαίσιο της σχέσης καθορίζει το ΠΩΣ θα επικοινωνήσουμε, όχι το ΤΙ θα επικοινωνήσουμε. Η ευθεία είναι η συντομότερα οδός. Ο καλύτερος τρόπος να πεις τι θέλεις, είναι να πεις τι θέλεις. Οι κώδικες επικοινωνίας ("permission to speak", πληθυντικός, τελετουργικό, eye contact κ.λ.π.) τίθενται από το κ και συμφωνούνται από το υ για να διευκολύνουν τη ροή της πληροφορίας, όχι να την περιορίσουν. Εκφράστε τις ανησυχίες, τους φόβους, τις αμφιβολίες σας (εδώ το ημερήσιο ημερολόγιο του υ μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμο), ακόμα και αν τις θεωρείτε ανούσιες ή απλά προσωπική ιδεοληψία. Το κ θα κρίνει πώς θα τις διαχειριστεί. Οτιδήποτε βάζετε "κάτω από το χαλί", οτιδήποτε μένει ανοιχτό, μπορεί κάποτε η ίδια η ζωή να το απαντήσει (όπως αναφέρει η @gaby ), αλλά ίσως τότε είναι αργά...

 

Ομολογώ πως έχω καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα. Χωρίς το (αυτο)παραμύθιασμα να κουβαλά αρνητικό πρόσημο. Αυτό ξέρει να κάνει ο εγκέφαλος, αυτό κάνει.
Έχουμε ανάγκη την ψευδαίσθηση ελέγχου όλων όσων μας συμβαίνουν και όσων πρόκειται να μας συμβούν και είτε το θέλουμε είτε όχι, το μυαλό ξέρει τι παραμύθι χρειάζεται να μας πει, καθε δεδομένη στιγμή για να πονάμε λιγότερο, για ν αντέχουμε την πραγματικότητα που δεν αντέχεται αν ιδωθεί χωρίς τα παραμυθογυαλιά μας.

Δεν έχουμε έλεγχο σε τίποτα απολύτως ως άνθρωποι. Στο μόνο που έχουμε κάποιον έλεγχο, είναι στο πως επιτρέπουμε σε όλα όσα ανεξέλεγκτα συμβαίνουν έξω ή και μέσα από μας, να μας επηρεάζουν και πόσο ευπροσάρμοστοι είμαστε στις αλλαγές και πόσο ανθεκτικοί στα κτυπήματα που δεχόμαστε.
Κάποιοι αντέχουν περισσότερο την συνειδητοποίηση πως ποτέ δεν θα έχουν απόλυτο έλεγχο και κάποιοι όχι.
Και τότε προσπαθούν να αποδείξουν πως ελέγχουν την ίδια τους την ζωή, ακόμη και δια μέσω ελέγχου άλλων ανθρώπων και τις ζωές αυτών. Δεν το θεωρώ κακό. Το ίδιο κάνω όταν κάνω λίστες και θέτω προτεραιότητες και σχεδιάζω την κάθε μου μέρα. Διαχείριση ανασφαλειών το ονομάζω, όσο καλύτερα ο καθένας μπορεί και αντέχει.

Γι αυτό αρχίζω να διασκεδαζω το μυαλό με την σκέψη πως η ειλικρίνεια ίσως είναι ανέφικτη γιατί κάθε αλήθεια την δυιλίζουμε και την αντιλαμβανόμαστε βασει του τι κουβαλάμε μέσα μας και βασει του πως και πόσο ικανοί είμαστε να την αντέξουμε και όσο είναι δυνατόν, να την διαχειριστούμε.