Η Εκπαίδευση της D.

την καλημέρα μου  

 

Ποια είναι η D.?

 

Εσύ ποιός είσαι κύριε ηρακλέα?
Και τι λέει το αυτοκόλλητό σου?

(παντως το εχω κι αυτοκόλλητο μου θυμίζει το: εχω και κόττερο, πάμε μια βόλτα?)

Καλώς ήρθες φιλε...
και προσοχή στον μικρό νέρωνα ή το μικρό κουγκι...μην κάψουμε το αυτοκόλλητο!

 

Απάντηση: Re: Η Εκπαίδευση της D.

Ελα ντε (D)......ποια ειναι....... 

 

Re: Απάντηση: Re: Η Εκπαίδευση της D.

Όταν το μάθω κι εγώ, θα χαρώ να μοιραστώ το μυστικό με όποιον ενδιαφέρεται (για το ποια είναι, όχι για μένα). Αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει. Η Όμικρον δεν είναι, στα Τατάβλα δεν βρίσκεται, σκλαβούλα δεν είναι (γιατί για να είσαι σκλαβούλα πρέπει να έχεις Αφέντη - αφήστε που ακόμη της ξεγλιστράει αυτή η ρημάδα η ταπεινότητα), sub δηλώνει αλλά δεν αρκούν οι δηλώσεις, εδώ ο καθένας δηλώνει ότι θέλει, αλλά είναι; Είναι; Εδώ σας θέλω.

Ίσως είναι λίγο σκυλίτσα γιατί άρχισε να τα μυρίζεται όλα αυτά, αλλά είναι τόσο δύσκολο το BDSM τελικά που έχει πελαγώσει πλήρως.

Τα μαθήματα ενδοσκόπησης θα συνεχιστούν κατά την διάρκεια του Καλοκαιριού. Ελπίζω τον Σεπτέμβριο να μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση "Ποιά είναι η D." Δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Τώρα απλά ξέρω ποια δεν είναι. Κάτι είναι κι αυτό.

Ευχαριστώ όλους τους φίλους για την συμπαράσταση (πριβέ ή δημόσια). Ποτέ δεν είδα τόσα πολλά ευαίσθητα άτομα μαζεμένα στον ίδιο χώρο. Ελπίζω να μπορώ να κάνω το ίδιο όταν ζητηθεί η φιλία μου.

Ευχαριστώ και τους "σκληρούς" για τις επιθέσεις τους. Βάζουν τα πράγματα σε μία τάξη εδώ πέρα. Μαθήματα αντοχής. Μαθήματα επιλογών. Μαθήματα ταυτότητας. Ποτέ δεν πίστευα πως θα ξανακαθόμουν στα θρανία...Και γιατί υποψιάζομαι πως αυτή η εκπαίδευση δεν τελειώνει ποτέ;

 

Απάντηση: Η Εκπαίδευση της D.

Που θα μου παει θα το μαθω ποια εναι επιτελους αυτη D.

Εχω μαθει στην ζωη μου να μαθαινω για κατι που με ενδιαφερει, και να το κανω δικο μου αυτο το *κατι* αν μου αρεσει και ειναι ετσι οπως το θελω εγω.

 

Διάβασε να μάθεις ποια είναι η D.   αγαπητέ Hercules

Οι υπόλοιποι μην πτοείστε, μην εκνευρίζεστε και μην υποβαθμίζετε τζάμπα το επίπεδό σας. Όλοι δεχτήκαμε (και δεχόμαστε...) κριτική καλοπροαίρετη, κακοπροαίρετη, ειρωνική αλλά και συμβουλευτική. Πάντα όλο και κάτι θετικό προκύπτει...

 

Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου.Δείχνει οτι σου δίδαξε πολλά και ίσως το οτι τελείωσε να ήταν κι αυτό ένα μάθημα.. όπως γράφεις κι εσύ :
"Ίσως θεώρησε ότι πρέπει να έχω την δική μου βούληση και αυτοδιαχείριση πριν την δώσω σε κάποιον άλλο."

Θα συμφωνήσω μαζί σου στο παρακάτω.
"Αλλά μην γελιέστε στιγμή. Η εγκεφαλική κυριαρχία είναι το ζητούμενο. Όχι η δήθεν υπέρβαση των δήθεν ορίων. Όχι το εύκολο και το επιφανειακό. Το όριο είναι ο εαυτός μας. Για την ακρίβεια το σκουλήκι μέσα μας."

 

Πολύ καλό κείμενο...εντυπωσιακά καλο,παρόλο που δεν το έχεις δουλέψει όσο θα μπορούσες. Με εντυπωσιάσαν ιδιαίτερα οι απόλυτα αντικειμενικές "σκληρές¨παρατηρήσεις πάνω στη ψυχοδομή σου. Φαίνεται ότι έχεις στα αλήθεια γίνει ένα με το "Δάσκαλο¨.

 

hid

 

τι hid?
looool  

 

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

Το πιο δύσκολο ήταν η κοντινή γροθιά. Ήταν τόσο κοντινή που ένοιωθα τα νύχια μου μέσα μου να σκίζουν τις σάρκες μου, να γρατζουνάνε τα εσωτερικά μου τοιχώματα. Μπορεί και να ήταν η καρδιά μου που πάσκιζε να βγει από το στήθος μου. Μπουμ…μπουμ…Δεν ήξερα τι κάνω. Ακολουθούσα. Σ' ακολουθώ, είπα. Ούτε καν γύρισε να με κοιτάξει. Έλα εδώ…πήγαινε εκεί…άνοιξε τα πόδια σου…τώρα κλείστα...κοιμήσου…σκέψου…μη σκέφτεσαι...νιώσε…γονάτισε τώρα….στα τέσσερα…. όρθια…όρθια…όρθια…

Ααααα...Φτάνει…

Μπουμ! Έσπασαν όλα. Μια λίμνη από αίμα στα πόδια μου. Δεν έσκυψα καν να μαζέψω τα κομμάτια μου. Δεν με ενδιέφεραν, μου ήταν άχρηστα πια. Έδωσα μια και βγήκα στο ΦΩΣ.

Ο Κύριος στεκόταν λίγο πιο πέρα και χαμογελούσε με το αδιάφορο χαμόγελό του. Μου φάνηκε πιο μικρός ξαφνικά, είστε χλωμός Κύριε, δεν αισθάνεστε καλά; Ήθελα να τον πάρω στην αγκαλιά μου και να τον χαϊδέψω. Μην στεναχωριέσαι μωρό μου, όλα θα πάνε καλά. Δεν το έκανα. Ήξερα ότι κάποτε θα έβρισκε μόνος του αυτό που είχε χάσει. Ήξερα ακόμη ότι μπορούσα να πω ευχαριστώ και να φύγω μόνη. Ήξερα ότι μπορούσα πια να ξαπλώνω στην άκρη της θάλασσας και να κοιτάζω τ' αστέρια, μπορούσα να χορεύω όλη τη νύχτα στο σκοτάδι και τα μάτια μου να λάμπουν, να λάμπουν, μπορούσα να περπατώ στους δρόμους και να απλώνω το χέρι ή και να μην το απλώνω, μπορούσα να μιλάω ή και να σωπαίνω, να στέκομαι ακίνητη ή να στριφογυρίζω γελώντας μέχρι να ζαλιστώ, μπορούσα και να μη ζαλιστώ, αν το ήθελα.

Εκείνη τη στιγμή, για πρώτη φορά, κατάλαβα τι σημαίνει θέλω. Αχ…ναι…θέλω, θέλω, θέλω…Αααα…δεν είναι πιο όμορφα έτσι; Γύρισα και ξανακοίταξα τον Κύριο. Ακόμη χαμογελούσε, σαν παιδί. Του χαμογέλασα κι εγώ.

«Θέλω» του είπα.

«Τι θέλεις Δώρα;»

«Θα μας πάρει μια ζωή για να σου πω. Πάμε;»

Πήρα το πρόσωπό του στα χέρια μου, είδα τα μάτια του να λάμπουν, να λάμπουν. Φύγαμε μαζί, οι σκιές μας μάκραιναν πίσω μας, αυτός περπατούσε ήρεμος όπως πάντα, νομίζω στηριζόταν λίγο επάνω μου, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος, ίσως προσπαθούσε να με συγκρατήσει, να μην πηγαίνω τόσο γρήγορα, γιατί του αρέσουν οι στιγμές μαζί μου, θέλει να κρατούν αιώνια, αλλά εγώ χορεύω πάντα και πάω γρήγορα και δεν ξέρω ποιος οδηγεί ποιον, μάλλον αυτός αλλά το κάνει να φαίνεται σαν να οδηγώ εγώ, γιατί ξέρει ότι μου αρέσει αυτό, και σε όλο το δρόμο ψιθύριζα μέσα στο αυτί του μυστικά, που ήδη τα ήξερε, αλλά του τα έλεγα πάλι γιατί θέλει να τ' ακούει, κι αυτός δεν μου έλεγε τίποτε, γιατί είχε μόνο ένα πράγμα να μου πει και μου το είχε ήδη πει, ακόμα ούτε καν άρχισα μικρή μου, αυτό είχε πει, κι εγώ είπα πάμε τώρα, τώρα θέλω, τώρα, μα δεν θα με παρακαλέσεις με ρώτησε, κι εγώ είπα αααα…ίσως στο επόμενο μάθημα, κι αυτός χαμογέλασε πάλι, δεν μου είναι απαραίτητο είπε, κι εγώ ήθελα να τον φιλήσω αλλά έκανα ότι δεν με νοιάζει που μ' αγαπάει τόσο, και είπα ξανά πάμε τωρα, έχουμε τοοοόσα να κάνουμε, και τοοοόσα να πούμε, και κάτι ακόμη, να προσέχεις, γιατί κι εγώ, μόλις τώρα άρχισα, αααα...δεν είναι πιο όμορφα έτσι;