Η Ελληνικη BDSM Κοινοτητα δειχνει την Αλληλεγγύη της στις Κακοποιημένες Γυναικες

Δεν ξέρω αλλά άμα θεωρώ για κάποιο λόγο αυτή την κουλτούρα καλή... αυτό είναι το γεγονός οτι αντιμετωπίζουμε τους δαίμονες και δεν κρυβόμαστε πίσω από Ψευδό ηθικές και σοβαροφάνιες. Κακά τα ψέματα... είμαστε εδώ... κάνουμε το ψώνιο μας και αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Πειραματιζόμαστε. αγγίζουμε το σώμα και ελευθερώνουμε το μυαλό μας. Γι αυτό το λόγο κρίνουμε τις πράξεις μας, και κρίνουμε σωστά.
Μπερδεμένα ανθρωπάκια γεμάτα κόμπλεξ και ανασφάλειες, που ψάχνουν θύματα να ποδοπατήσουν για να νοιώσουν άντρακλες, ή βαρβατίλες, ή οικογενειάρχες, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που κάνουμε, ούτε θέση κοντά μας, και δεν θα έπρεπε να είχαν θέση ούτε στο πλανήτη... απλά τους ανεχόμαστε ακόμα.
...Δυστυχώς ακόμα.
Φιλικά. Χ.

 

Κατά κάποιον τρόπο, σε μια σχέση που περιλαμβάνει συστηματική κακοποίηση δεν υπάρχει ένας θύτης και ένα θύμα, αλλά δύο θύτες.
Η διαδικασία της θυματοποίησης είναι πιο σύνθετη απ’ όσο ίσως φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Οι τρέχουσες κοινωνικές αντιλήψεις επί του θέματος ουσιαστικά ρίχνουν αλάτι στις πληγές, καθώς εδώ βρίσκει μεγαλειώδη εφαρμογή η αρχή «η σιωπή είναι συνενοχή».
Ας πάρουμε ένα τυπικό παράδειγμα για να καταλάβουμε τι λέμε. Δυο νέοι ερωτεύονται και πολύ σύντομα παντρεύονται και αποκτούν παιδιά. Κάποια στιγμή εκείνος της ρίχνει μια ανάποδη. Τρομάζουν και οι δυο, εκείνος ζητά συγνώμη, τα βρίσκουν στο κρεβάτι και την άλλη μέρα εκείνη μακιγιάρεται όσο πιο καλά μπορεί και λέει σ’ όσους ρωτάνε για το πρησμένο μάτι ότι σκόνταψε στο μπάνιο. Περνάνε μερικοί μήνες και το συμβάν επαναλαμβάνεται. Λίγο πολύ πάλι τα ίδια. Μετά τα πράγματα επιταχύνονται. Η μια σφαλιάρα γίνεται δύο, οι δύο γίνονται κλωτσοπατινάδα. Οι αφορμές γίνονται ολοένα πιο ασήμαντες. Η σχέση δομείται πάνω σε μια νέα βάση. Εκείνος νιώθει ένοχος, αλλά της πετάει το μπαλάκι λέγοντας ότι εκείνη τον προκαλεί με τη συμπεριφορά της κι ότι δοκίμασε τα πάντα αλλά εν τέλει δεν την πιάνουν τα λόγια κι όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Ο βαθμός αποδοχής της ευθύνης φτάνει στο να παραδέχεται που και που ότι «δεν ξέρει τι τον πιάνει κι αντιδρά έτσι», στο ότι είναι πολύ πιεσμένος κι οξύθυμος, άντε και στο ότι έζησε τα ίδια στην πατρική του οικογένεια. Σπανιότερα παραδέχεται και τη σημασία πυροδοτών όπως είναι το αλκοόλ, οι ουσίες, κτλ.
Εκείνη νιώθει πολλά και αντιφατικά: νιώθει ότι είναι ένοχη γιατί αν φερόταν διαφορετικά δε θα προκαλούσε τέτοια αντίδραση και γιατί σίγουρα φταίει και της αξίζει αυτό που λαμβάνει. Σταδιακά μαθαίνει να επιζητά το αρνητικό feedback, καθώς το ξύλο είναι μια απόδειξη του ενδιαφέροντός του για εκείνη: αν δεν την αγαπούσε, δε θα την έδερνε, απλώς θα αδιαφορούσε. Άρα δεν αδιαφορεί. Άρα κι εκείνη, πώς μπορεί να μην αγαπά κάποιον που την αγαπά τόσο; Η απόκρυψη από τον περίγυρο και από τους δυο τους, εν μέρει σχετίζεται με αυτό ακριβώς: οι δυο τους έχουν ένα μυστικό, ένα ιδιαίτερο τρόπο ν’ αγαπιούνται που οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν. Έχει μεγάλη σημασία να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τις πηγές και τη σημασία της «ντροπής» που νιώθουν και οι δύο όταν η φύση της σχέσης τους δημοσιοποιείται, είτε σε οικείους είτε μπροστά σ’ ένα δικαστήριο.
Ακούγεται νοσηρό; Κι όμως, το περιγράφω πολύ πιο ελαφρά απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα...
Ας δούμε όμως και την αντεστραμμένη εικόνα. Τη δεκαετία του ’80, ένας αμερικάνος ψυχαναλυτής υποστήριξε ότι η «θεωρία της αποπλάνησης» του Freud δεν ήταν συμβολική αλλά κυριολεκτική. Ισχυρίστηκε δηλαδή ότι οι περισσότεροι άνθρωποι από αυτούς που αναζητούν ψυχολογική βοήθεια, με την κατάλληλη προσέγγιση ανακαλούν πραγματικά περιστατικά σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης από μέλη της οικογένειάς τους που είχαν απωθήσει στο ασυνείδητο. Τότε προκλήθηκε ένα φαινόμενο ντόμινο με πάρα πολλούς ανθρώπους να μηνύουν τους γονείς τους για κακοποίηση, διεκδικώντας παχυλότατες αποζημιώσεις. Με άλλα λόγια, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες είναι αδύνατον να αποδείξει κανείς ότι δεν είναι ελέφαντας. Μια αδίστακτη γυναίκα έχει καλές πιθανότητες να βγάλει τον άντρα της κτήνος και βιαστή, αν όχι ενώπιον ενός δικαστηρίου, τουλάχιστον στα μάτια της κοινωνίας. Και ως γνωστόν, ένα τέτοιο στίγμα δεν αποσοβείται ποτέ. Μια φορά να σε πουν βιαστή, θα είσαι για πάντα βιαστής.
Γνωρίζω ότι το θέμα μπορεί να πονάει ορισμένους ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ αλλά δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: σεβαστός αριθμός όσων ασχολούνται με το BDSM το κάνουν ακριβώς για να ξορκίσουν δαίμονες όπως ακριβώς αυτούς που στήνουν χορό σε μια κακοποιητική σχέση. Το ενοχικό υπόβαθρο είναι ένα σημείο κλειδί για να καταλάβουμε τη λειτουργία όλων αυτών.
Και μια άποψη. Η πεποίθηση «δεν ξέρω να ζω έξω απ’ αυτό» είναι ίσως ο ακρογωνιαίος λίθος του οικοδομήματος. Κι αξίζει να ξοδέψει κανείς όλη του τη ζωή, προκειμένου να μάθει να ζει, να πάρει έστω μια τελευταία ανάσα, έξω απ’ οτιδήποτε.

Άντε για να σας γλυκάνω μετά απ’ όλα αυτά τα ζοφερά, ένα γνωστό τραγούδι του Νικόλα που αφήνει ανοιχτές αρκετές ερμηνείες:

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

 

Θα συμφωνήσω με το πιο πάνω, εξηγώντας και τεκμηριώνοντας πιο κάτω το γιατί.

Και αυτό μπορώ να το αποδεχτώ σαν πιθανό σενάριο.

Το συγκεκριμένο τουλάχιστο στη δικιά μου περίπτωση δεν ίσχυε.
Όλα άρχισαν με ψυχική κακοποίηση αρχικά. Άρχισα να πιστεύω πως ήμουν ότι πιο άχρηστο έχει περπατήσει πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Υποθέτω πως υπήρχε υποσυνείδητο πρόσφορό έδαφος.
Μετά από μήνες ψυχολογικού πολέμου, άρχισε η φυσική κακοποίηση.
Την πρώτη φορά που με κτύπησε ο πρώην άντρας μου, μπήκα σε μια κατάσταση σοκ. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Το συνειδητοποίησα αργότερα όταν ξύπνησα στο μέσο της νύχτας με έντονο τρέμουλο.
Όταν άρχισε να επαναλαμβάνεται - πάντα ενώ ήταν πιωμένος - ποτέ μα ποτέ δεν το εξέλαβα σαν ένδειξη ενδιαφέροντος, αλλά σαν ξύλο το οποίο δεν επιθυμούσα και αν και έντονα ενοχική ποτέ δεν ένιωσα ένοχη επειδή με κτυπούσε.
Πριν μου συμβεί αυτό, όταν διάβαζα για ανάλογα πράγματα ή έβλεπα ταινίες ανάλογης θεματολογίας, έλεγα " Μα γιατί το ανέχεται γιατί δεν φεύγει γιατί δεν κάνει κάτι?" Τώρα απλά θα πω πως όποιος είναι έξω απ΄ το χορό πολλά τραγούδια ξέρει. Γι' αυτό δεν θα κάνω καν τον κόπο να απαντήσω στα διάφορα άκρως υποτιμιτικά σχολια που έκαναν αρκετοί πιο πάνω, του στυλ γιατί μένεις, γιατί δεν πας σε γείτονα και λοιπές αρλούμπες από άτομα που θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο, από άτομα που είναι βέβαια για το πως θα αντιδρούσαν οι ίδιοι σε ανάλογες καταστάσεις, καλή ώρα όπως ήμουν εγώ που θεωρούσα τον εαυτό μου ειδήμονα επειδή διάβασα αναλογες περιπτώσεις σε περιοδικά, ταινίες, εκπομπές. Η στάση αυτή παρεπιπτόντως είναι μέρος του λόγου που αρκετές γυναίκες δεν το εκμηστηρεύονται και δεν ζητούν βοήθεια.
Γιατί χρειάζονται βοήθεια και στήριξη για να μπορέσουν να βρουν αρκετό θυμό και δύναμη να ξεφύγουν από τον Αδη αυτό.

Όταν αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια, μπήκα στο αμάξι και δεν έβρισκα δύναμη να ξεκινήσω. Σκεφτόμουν, τι σχέση να έχω άραγε εγώ με τις κακοποιημένες νοικοκυρούλες σαν άλλοθι ίσως που θα δικαιολογούσε το να μην κάνω εκείνο το δύσκολο βήμα, να μην ζητήσω βοήθεια.
Πίεσα τον εαυτό μου να πάει και όταν μου είπαν πως κακοποιούνται γυναίκες άσχετα μόρφωσης, καταγωγής, δυναμικού έβαλα τα κλάματα.
Μέσα από το Σύνδεσμο κατά της βίας στην οικογένεια βρήκα ψυχολόγο που με στήριξε σε όλη την διάρκεια της απεξάρτησης μου από τη νοσηρή αυτή σχέση.
Χρειάστηκε να θυμώσω, να θυμώσω πολύ, άρχισα να αντιδρώ η ίδια βίαια και υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα πως θα τον σκότωνα. Τόσο μίσος βίωνα.
Τον είχα ήδη διώξει από το σπίτι, τον είχα καταγγείλει - θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει διαμελίσει και θάψει, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισαν μετά από 2 μέρες να με πάρουν τηλέφωνο από την αστυνομία που είχαν πάρει έντρομα τα παιδιά όταν με έπνιγε μπροστά τους. Ας είναι καλά οι γείτονες που έτρεξαν και τον απομάκρυναν από πάνω μου. Ξυπνούσα 2-3 φορές κάθε βράδυ από εφιάλτες πως είχε βρει τρόπο να μπει στο σπίτι και με έπνιγε στον ύπνο μου. Έλεγχα κάθε παράθυρο να βεβαιωθώ πως είναι όντως κλειδωμένο και ξάπλωνα στο ίδιο δωμάτιο με τα παιδιά παγωμένη, τρομοκρατημένη.

Όταν τελικά μετά από 3 αποτυχεμένες προσπάθειες αποτοξίνωσης στην Κύπρο, κατάφερε να μπει σε ένα πρόγραμμα στη Ρωσσία και να μην έχει πιει εδώ και 7 πλέον χρόνια ούτε σταγόνα, αν και δεν ετίθετο θέμα να γίνουμε ξανά οικογένεια, μπορέσαμε να γίνουμε φίλοι και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μαζί.

Αυτό επειδή ακριβώς - κι αυτο με φέρνει στην πρώτη παράγραφο περί 2 θυτών- ανέλαβα τις ευθύνες που που αναλογούσαν. Θα μπορούσα να τον είχα διώξει αν είχα αντιληφθεί από την αρχή πως το ποτο είχ ξεπεράσει τα όρια, θα μπορούσα μετά αν είχα καλύτερη αυτοεκτίμηση να μην ανεχθώ να με μειώνει και να με προσβάλλει και να τον διώξω πριν φτάσουμε στην φυσική κακοποίηση. Θα, θα, θα. Δεν μπόρεσα, ότι έγινε έγινε, ανάλυσα, ξεδιάλυνα, επίλυσα και προχώρησα. Συγχώρεσα αλλά δεν ξέχασα.
Ακόμη όταν νιώθω μυρωδιά αλκοόλ στην ανάσα κάποιου παγώνω άθελα μου για μερικά δευτερόλεπτα.
Μόνο με την πιο πάνω ερμηνεία μπορώ να αποδεχτώ πως υπάρχουν 2 θύτες που είναι αιτία κακοποίησης του ιδίου ατόμου.

Για να είμαι ειλικρινής, διαβάζοντας το πιο πάνω, προσπάθησα να δω πόσο ισχύει κάτι τέτοιο στην δικιά μου περίπτωση.
Πιστεύω πως δεν είναι η σχέση κακοποίησης που με οδήγησε στ bdsm αλλά αντίστροφα. Το ότι έχω ψυχοσύνθεση σκλάβας με οδήγησε στο να μην αντιδράσω πιο έντονα και γρηγορότερα στην κακοποίηση.
Ξέρω να ζω και εκτός και εντός bdsm. Επιλέγω το bdsm γιατί μέσα σ΄ αυτό περνάω καλύτερα, νιώθω πιο ολοκληρωμένη και επειδη αυτό με διεγείρει νοητικο-σεξουαλικά εντονότερα και καλύτερα.
Το ότι ξοδεύω τη ζωή μου προσπαθώντας να ξεφύγω από όσα κουβαλώ και επηρεάζουν τη ζωή μου χωρίς να τα έχω επιλέξει, η προσπάθεια δηλαδη να γίνω όσο πιο ελεύθερη μπορώ και είναι δυνατό να γίνω δεν σημαίνει πως θα πάψω να χρειάζομαι τον Αφέντη μου ή η εξάρτηση μου σαν σκλάβας απ΄ αυτόν είναι νοσηρή. Αντίθετα, έχοντας την ελευθερία σαν στόχο, βάση του ποια πραγματικά είμαι, κάνω και επιλέγω αυτά τα οποία πιστεύω με οδηγούν εκεί.

Ανάσα έξω από οτιδήποτε δεν μπορεί ποτε να παρει κανένας όσο εν ζωή. Είμαστε εξ ορισμού εξαρτημένοι από το σώμα μας και τις λειτουργίες του. Πάντα θα υπάρχει η ανάγκη να φάμε, να πιούμε, να αφοδεύσουμε κ.ο.κ. Η ίδια η έννοια της απόλυτης ελευθερίας είναι ουτοπική.

Ίσως ελευθερία μπορεί να είναι η ανάσα εκείνη που παίρνει κάποιος, που έχει κατορθώσει να απαλλαγεί από εκείνες τις εξαρτήσεις που δεν έχει επιλέξει και δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό πέραν της αυτοκαταστροφής του.

 

Παιδιά ναι όλοι πρέπει να συμμετέχουμε σε τέτοιες ενέργειες Μπράβο κρίμα που δεν μαζεύουν υπογραφές  

Καταπληκτικό τραγούδι και η καλύτερη επιλογή για το θέμα! Συγχαρητήρια

 

χιλια μπραβο για την προσπαθεια

 

100% ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ. ΑΛΛΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΒΙΑ.

 

αχ τι ωραια! μπορω επιτελους να ποσταρω! λοιπον θα σχολιασω και εγω μεσω κολοπετινιτσας... οταν ημουν στο Ηνωμενο Βασιλειο επαιρνα ενα πολυ ωραιο περιοδικο το Bizzare -ειχε διαφορα επιμορφωτικα θεματα για σεξ, ροκ εντ ρολ και λοιπες παραφιλιες και ηταν μια οαση δροσιας (ενας φιλος μου με πληροφορει οτι μπορει να το βρειτε και σε ενα μπαρ της Αθηνας αν αντεχετε την παρεα των εκπροσωπων του ΣΥΡΙΖΑ που ειναι θαμωνες εκει). λοιπον... σε ενα απο τα ταξιδια μου πισω στην Αλβιονα πηρα παλι με λαχταρα ενα τευχος του-τι να δω! περα απο το οτι ειχε μεινει μισο σε παχος μου επρηξε τον ερωτα τουλαχιστον στις μισες σελιδες σχετικα με μια κινηση που ειχε ξεκινησει και ενα charity που ειχε ιδρυσει σχετικα με το acceptance του "διαφορετικου" επ ευκαιριας της δολοφονιας μιας μικρης εμο (ω ναι εχουν και εκει τετοιους!) λοιπον-αηδιασα! αν θελω να νιωσω charitable μπορω να παω να κανω παρεα με την αγαπη βαρδινογιαννη και να δωσω ελεημοσυνη στο χαμογελο του παιδιου. η κοινοτητα που εχετε δεν εχει να αποδειξει τιποτα και σε κανεναν. δεν εχει να δειξει πως δεν εγκρινει την βια εκτος κρεβατιου-ειναι ψεμμα συν τοις αλλοις. συμφωνω οτι μιλαμε παντα για συναινετικη βια σε αυτους τους χωρους αλλα και το "συναινετικη" χωραει πολυυυυυυυυ νερο! ειναι απλα η καταρα της πολιτικης ορθοτητας που παρασερνει τα παντα στο διαβα της. για μενα ηταν τελειως αχρηστο! αντε και στην πορεια για την Κουνεβα λοιπον!

 

+1

και να συνεχίσω με μία απορία ,τα χαστούκια θεωρούντε πράξεις βίας ;

 

ετσι..... 

 

μόνο αν προσπαθήσεις θα καταλάβεις,
μονο αν δοκιμάζασεις θα μαγευτείς...  

HarryDemos.

 

Απάντηση: Η Ελληνικη BDSM Κοινοτητα δειχνει την Αλληλεγγύη της στις Κακοποιημένες Γυν

αυτο εχει συμβει και στην περιπτωση serial killer... :/
ξεφυγε ο νεαρος, πηγε στο αστυνομικο τμήμα. Όταν έφτασε ο serial killer υποστηριξε οτι είναι γκομενός του και οτι καυγαδίσαν. Μια χαρά  .. Οι αστυνομικοί το βρήκαν πολύ αστείο να παραδώσουν τον νεαρό στον υποτιθέμενο γκόμενό του:neut:

 

Απάντηση: Η Ελληνικη BDSM Κοινοτητα δειχνει την Αλληλεγγύη της στις Κακοποιημένες Γυναικες

Αυτό που πρέπει να κάνει μια γυναίκα που θα πάει στην αστυνομία είναι να ζητήσει άμεσα ιατροδίκαστική αυτοψία (ή τουλάχιστον ιατρική γνωμάτευση) για να επιβεβαιώσει τη κακοποίηση.Το πρόβλημα είναι οτι χωρίς αυτή δεν μπορεί να νομικά να αποδείξει κακοποίηση.
Τώρα κατά πόσο αυτό είναι πρακτικά εφαρμόσιμο είναι μια άλλη πικρή μικρή ιστορία.