Η Ιδιοφυΐα του πλήθους, του Τσαρλς Μπουκόφσκι

Υπάρχει αρκετή πανουργία, μίσος, βία και παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο που αρκεί για να προμηθεύσει οποιονδήποτε στρατό μια οποιαδήποτε μέρα,
και οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του,
και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη,
και οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη...
Εκείνοι που κηρύττουν Θεό, χρειάζονται Θεό
Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη.
Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.
Προσοχή στους κήρυκες.
Προσοχή στους γνώστες.
Προσοχή σ' εκείνους που όλο διαβάζουν βιβλία.
Προσοχή σ' εκείνους που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια,
είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν.
Προσοχή σ' εκείνους που βιάζονται να επαινέσουν
γιατί θα θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα.
Προσοχή σ' εκείνους που βιάζονται να κρίνουν,
φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν.
Προσοχή σ' εκείνους που αναζητούν τα πλήθη,
γιατί είναι ένα τίποτα μόνοι τους.
Προσοχή στο μέσο άντρα. Τη μέση γυναίκα.
Προσοχή στην αγάπη τους, η αγάπη τους είναι μέτρια
αναζητά το μέτριο.
Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους,
υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει,
να σκοτώσει τον καθένα.
Δεν αντέχουν τη μοναξιά,
δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά.
Θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε...
Oτιδήποτε διαφοροποιείται απ τα δικά τους μέτρα.
Ανίκανοι όπως είναι να δημιουργήσουν Τέχνη
ανίκανοι είναι και να την καταλάβουν
θα εκλάβουν την αποτυχία τους ως δημιουργών μόνο ως αποτυχία του κόσμου συνολικά.
Ανίκανοι όπως ειναι να αγαπήσουν πλήρως
θα θεωρήσουν και τη δική σας αγάπη ελλειπή
και θα σας μισήσουν γι' αυτό
και το μίσος τους θα είναι τέλειο
Όπως ένα αστραφτερό διαμάντι
όπως ένα μαχαίρι,
όπως ένα βουνό,
όπως μια τίγρη,
όπως το δηλητηριο...
Η πιο τελειοποιημένη Τέχνη τους.
Η Ιδιοφυΐα του πλήθους, του Τσαρλς Μπουκόφσκι


Τροφή προς σκέψη και συζήτηση.....

 

Μα αν τα προσεχω ολα αυτα, θα ζω;!

 

Ποίος τα προσέχει άλλωστε... Για μένα αν δε πάθεις δε θα μάθεις (αν και πολλές φορές θα ξαναέκανα το ίδιο λάθος)

 

Πριν πω οτιδήποτε άλλο, αρχικά θα ήθελα να συγχαρώ την νηματοθέτρια για την επιλογή της να παραθέσει στην ομήγυρη ένα απόσπασμα από το μεγάλο και άκρως ανατρεπτικό έργο του Τσαρλς Μπουκόφσκι.

Πρόκειται για έναν συγγραφέα, που γνώρισε από πολύ μικρός τον πόνο της κακοποίησης και μάλιστα από τον ίδιο του τον πατέρα. Ολη η ζωή του ήταν ένας πόνος και μια μάχη με το υπερεγώ του, προκειμένου ουσιαστικά να καταλάβει για ποιο λόγο οι άνθρωποι έχουν εξελιχθεί σε "δίποδα ζώα".

Στο δια ταύτα τώρα: σ' αυτό που παραθέτει η @avapimou είναι ολοφάνερο ότι κάνει λόγο για διπρόσωπους ανθρώπους, οι οποίοι ουσιαστικά έχουν ως στόχο τους να βλάψουν τον συνάνθρωπό τους. Μην πιστεύεις όσα σου λένε, αλλά κοίτα πίσω από τις λέξεις. Η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει, είναι λίγοι αυτοί που δεν θα σε "πατήσουν" όταν είσαι "γονατιστός". Τα όσα έζησε κατά τη διάρκεια του β' Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνδυασμό με την κακοποίηση και τον αλκοολισμό, του δημιούργησαν ένα πληγωμένο «εγώ».

Εν ολίγοις, όλοι οι άνθρωποι έχουν μια βιτρίνα και προσπαθούν να "πουλήσουν" τον εαυτό τους. Μην στέκεσαι βλέποντας τον "γυάλινο" εαυτό τους και μην ακούς τα "διαφημιστικά" κλισέ τους. Δες πίσω από τις λέξεις και βρες αυτόν που δεν "πωλείται", αλλά έχει ανεκτίμητη αξία  

P. S Είναι δύσκολο, αλλά αν το βρεις νιώθεις πλέον γεμάτος και ευτυχισμένος.

 

Απίθανος μα κι εξαιρετικός ο Μπουκόφσκι! Καυτηριάζει παραστατικά την μετριότητα, την υποκρισία και τον εγωκεντρισμό !
Ευχαριστούμε πολύ αγαπητή ☺!

 

Ευχαριστω....

 

Η νηματοθέτρια πότε θα μας παραθέσει τις απόψεις της; Αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον

 

Ταυτίζομαι σε πολλά κομμάτια, όχι δεν ντρέπομαι να το πω... Ο Μπουκόφσκι είναι ένας συγγραφέας ο οποίος αγγίζει θέματα που γενικότερα αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε...
Δεν είναι τόσο η διπροσωπία και η χαιρεκακία του κόσμου, αλλά η μετριότητα που αυτή και μόνο μας τρώει σαν το σαράκι.

Πάντοτε θυμάσαι να νομίζεις ότι είσαι μοναδικός/ή άρα ξεχωριστός/ή που σημαίνει ότι θα έπρεπε να χρίζεις συγκεκριμένης μεταχείρισης. Βαυκαλίζοντας τον εαυτό σου έλεγες θα δεις θα φτάσεις ψηλά, ξεχωρίζεις, ναι ναι θα το δεις....
''Προσοχή στο μέσο άντρα. Τη μέση γυναίκα. Προσοχή στην αγάπη τους, η αγάπη τους είναι μέτρια αναζητά το μέτριο.''
Ξυπνάς μια μέρα στο πάτωμα και συνειδητοποιείς ότι ο αέρας που ανασαίνεις είναι ίδιος με του απέναντι, αυτού που πάντοτε έλεγες πόσο λίγος φαίνεται με τη καθωσπρέπει δουλειά του και τα καλογυαλισμένα του παπούτσια. Εκείνου που η γυναίκα βρέθηκε να γαμιέται με τον καλύτερο του φίλο... Μμμμ ναι πόσο λίγος σου φάνταζε.... Εσύ διέφερες από εκείνη τη χοντρή κυρία στην αγορά και εκείνο το γυφτάκι που πουλούσε χαρτομάντιλα. Άλλωστε υπερτερούσες, το έβλεπες, το ήξερες στο έλεγαν οι γύρω πως μπορεί να ήταν ψέμα... Θεωρούσες ότι είναι απτή η επιτυχία.
Ξυπνάς στο πάτωμα με ένα κόμπο στο λαιμό και βλέπεις τη μετριότητα να χαράζεται στο πρόσωπο σου, στο κορμί σου, στη ψυχή σου.
''Προσοχή σ' εκείνους που αναζητούν τα πλήθη, γιατί είναι ένα τίποτα μόνοι τους.''
Τους είχες πιστέψει τους κόλακες γύρω σου και πρώτη απ όλους τη μάνα σου. Ήσουν τόσο ξεχωριστό παιδί άλλωστε...Τώρα στο πάτωμα δίχως τους φίλους που ορκίζονταν σε αιώνια φιλία μήτε τον έρωτα που σε άφησε να τον αφήσεις νωρίς. Μόνος/η

''Δεν αντέχουν τη μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά. Θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε...
Οτιδήποτε διαφοροποιείται απ τα δικά τους μέτρα. Ανίκανοι όπως είναι να δημιουργήσουν Τέχνη, ανίκανοι είναι και να την καταλάβουν θα εκλάβουν την αποτυχία τους ως δημιουργών μόνο ως αποτυχία του κόσμου συνολικά. Ανίκανοι όπως είναι να αγαπήσουν πλήρως θα θεωρήσουν και τη δική σας αγάπη ελλειπή και θα σας μισήσουν γι' αυτό και το μίσος τους θα είναι τέλειο Όπως ένα αστραφτερό διαμάντι όπως ένα μαχαίρι, όπως ένα βουνό, όπως μια τίγρη, όπως το δηλητήριο... Η πιο τελειοποιημένη Τέχνη τους.''
Τόσο απλά γίνεσαι κι εσύ αυτός/ή που δεν έφτασε, αυτός/η που δεν άγγιξε το όνειρο. Ξυπνάς μια μέρα και είσαι ο απέναντι με τη καθωσπρέπει δουλειά του και τα καλογυαλισμένα του παπούτσια. Εκείνου που η γυναίκα βρέθηκε να γαμιέται με τον καλύτερο του φίλο. Σε μισείς που είσαι λίγος.....
''Προσοχή σ' εκείνους που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν.''
Φοβάσαι τη μετριότητα κι έτσι κρύβεις το κεφάλι σου στη γη σαν στορουθοκάμηλος. Φοβάσαι τόσο πολύ για την ακρίβεια που κάπου πρέπει απεγνωσμένα να πιστέψεις από κάπου να κρατηθείς. Αλλά το μόνο που καταφέρνεις να κάνεις στο τέλος, είναι σαν μέσος άνθρωπος το μόνο καλύτερο και βολικότερο...
Κρίνεις, βαυκαλίζεσαι, κυρήτεις, επαινείς, φθονείς... Είσαι μέτριος/α και απλά φθονείς.
Φθονείς τόσο που στο τέλος φτάνεις να μισείς τα πάντα αλλά πρώτα τον ίδιο σου τον εαυτό, τον μέτριο.


Δεν είναι η διπροσωπία το πρόβλημα, είναι η αγάπη που έχει ο καθένας προς τον εαυτό του ξεχωριστά. Εκεί είναι η πραγματική αναπηρία. Ο φόβος της μετριότητας.

 

Ευγε avapimou

 

Φοβόμαστε τον εαυτό μας...
Φοβόμαστε να ακολουθήσουμε τις επιθυμίες και τα ένστικτά μας...
Φοβόμαστε το καλύτερο που ξέρουμε ότι έχουμε μέσα μας....
Και βάζουμε κανόνες και όρια άλλων....
Ο εναγκαλισμός με την μετριότητα είναι φόβος...Να μην διαφέρουμε, ή να διαφέρουμε πάση θυσία...
Λες στον εαυτό σου δεν μπορείς να είσαι ξεχωριστός, δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, πρέπει να είσαι η αποδεκτή εκδοχή του εαυτού σου...
Εγώ λέω πάντως ότι τα όρια εμείς τα ορίζουμε, εμείς τα αλλάζουμε, εμείς τα καταργούμε....
Κι εγώ φοβάμαι, αλλά δεν αφήνω αυτόν τον φόβο να με διαφεντεύει και να καθορίζει την ζωή μου ολόκληρη....
Κλάιν μάιν και για την αποδοχή, ας μην με αποδεχτεί ποτέ κανείς....
Το θέμα είναι να αποδέχομαι εγώ τον εαυτό μου και ο καθένας τον δικό του...
Αν αυτό προϋποθέτει ανατροπές και επαναστάσεις το ξέρει η ψυχή του καθενός και της καθεμιάς....
Αν είμαι λίγη, ή ανεπαρκής, τότε θα πληρώσω το τίμημα του βολέματος...
Πάντως συμφωνώ τόσο πολύ με τον τρόπο που το θέτεις το ζήτημα @avapimou, ακόμη κι αν ο Μπουκόφσκι είναι ένα λογοτεχνικό τραύμα για μένα, μιας και ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου,
ήταν ο μεγαλύτερος φαν του, τόσο λογοτεχνικά, όσο και στον τρόπο ζωής, ο οποίος τον ακολούθησε τελικά μόνο στον τρόπο ζωής δυστυχώς, βουλιάζοντας στο ποτό και την λήθη...
Το θέμα είναι μέσα στην αυτοκαταστροφή να προχωράς και να πηγαίνεις στην ουσία των πραγμάτων...
Να μην φοβάσαι να απευθύνεις στον εαυτό σου τα βασικά ερωτήματα και να φας και την ζωή σου να βρεις τις δικές σου απαντήσεις...
Ποιος θα βγει ζωντανός και όρθιος από αυτήν την διαδικασία δεν ξέρω...
Εξαρτάται από τα πατήματα που έχει αποκτήσει μέσα στον χρόνο....
Πάντως έχω δει τόσους ανθρώπους που συναισθηματικά είναι ζόμπι γιατί δεν ακολούθησαν τη φύση και τις επιθυμίες τους...
Οι καλλιτέχνες ενδεχομένως να έχουν πιο ξεκάθαρη ματιά απέναντι στην έκθεση μας μπροστά στους άλλους, θέλει κουράγιο να εκτίθεσαι...
Η τέχνη δεν σηκώνει βολέματα, αλλά βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα ότι η ζωή τα σηκώνει...
Η ζωή τελικά είναι αυτή που σπαταλιέται σε ευκολίες και συμβιβασμούς.... 
Σ΄ευχαριστούμε που μας έβαλες αυτόν τον προβληματισμό και συγνώμη αν παρεκτράπηκα στους συλλογισμούς μου... 

 

οσο καταφερνουμε να μη σπαταλιωμαστε τοσο καλυτερα ειμαστε....

 

Μου αρεσει η ΑΠΟΛΥΤΟΤΗΤΑ σου @Elune

Δηλαδη εισαι 100% σιγουρος οτι ολα ΕΙΝΑΙ οπως δειχνουν να ειναι. Ετσι λοιπον, εισαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ, οτι αυτος/αυτη που σου γραφει διαφορα (εγω τα λεω παραμυθακια) ΕΙΝΑΙ ετσι οπως τα γραφει, πραγματι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο ιδιος/α διπροσωπη που ομως κατηγορει τους αλλους/ες γι αυτο, οτι πραγματι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ απ αυτους που θα πατησουν τον αλλον/ην οταν ειναι γονατιστη.. και παει λεγονατας...

Απορω ωρες/ωρες, ΠΩΣ ενθουσιαστεστε με αυτα που διαβαζετε και κραυγαζετε ολους αυτους του διθυραμβους.. Ναι ξερω, βρηκατε μολις την αδερφη ψυχη σας. Και μερικα ποστ πιο κατω ξεκατινιαζεστε μετα.

Οσο το βλεπω με αυτο το πρισμα, το βρισκω ενδιαφερον. Αν προσπαθουσα να το παρω στα σοβαρα...  

Ναι, ναι, ξερω, μολις μπηκα στη "μαυρη λιστα" στους haters....  
παω να βρω μια ησυχη γωνιτσα να ριξω κανα δυο ουρλιαχτα απ τη στεναχωρια μου